Πλαστικά σημαιάκια και γιρλάντες. Απαγγελίες ποιημάτων. Θεατρικά σκετς με πρωταγωνιστές τον Κολοκοτρώνη, τις γυναίκες της Πίνδου, τα παιδιά του Πολυτεχνείου. «Κορόιδο, Μουσολίνι», «Ελευθερία ή θάνατος», «Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες…». Τραγούδια και συνθήματα. Παρελάσεις. Στρατιωτικές και σχολικές. Οι μακεδονομάχοι, οι ανάπηροι πολέμου, τα «υπερσύγχρονα άρματα μάχης» και οι… μπαλαρίνες F-16 που εκτελούν χορογραφίες στον ουρανό συναντούν μαθητές ντυμένους με glamour άσπρα πουκάμισα, μαθήτριες με «καυτές» μπλε μίνι φούστες και τους «εξοδούχους» Αθηναίους που δραπετεύουν από την πόλη κάθε εορταστικό τριήμερο. Υπάρχει λόγος για να οργανώνουμε τέτοιες δημόσιες τελετουργίες; Η αποφυγή της λήθης αποτελεί υποχρέωση πολιτών και Πολιτείας προς τα ιδανικά της ελευθερίας και της Δημοκρατίας. Πρόκειται, όμως, για ειλικρινή ανάσυρση ιστορικών μνημών ή για απλή παρουσίαση αποστειρωμένων και… ανακατασκευασμένων ιστορικών στιγμών; Ο δήμαρχος Αθηναίων κ. Νικήτας Κακλαμάνης, ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ κ. Πέτρος Ευθυμίου, ο καθηγητής κ. Αντώνης Μακρυδημήτρης και ο συγγραφέας κ. Πέτρος Τατσόπουλος δίνουν απαντήσεις στο ερώτημα.