Η ολοκλήρωση και λειτουργία του Μουσείου Ακρόπολης αποτελεί αναμφισβήτητα σταθμό στην πολιτιστική ιστορία της χώρας. Έργο που έλειπε από την Αθήνα, την Ελλάδα συνολικά, η δημιουργία του οποίου αποτέλεσε όνειρο και όραμα πολλών γενεών. Το ότι στεγάζει μερικά από τα σπουδαιότερα έργα τέχνης του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, γνωστά σε όλο τον κόσμο, αναδεικνύει τη σημασία του και το κατατάσσει ανάμεσα στα σημαντικότερα Μουσεία του κόσμου.

Τέλος καλό, όλα καλά λοιπόν; Όχι ακριβώς. Το Νέο Μουσείο μπορεί να αποτελεί, παρά τις επί μέρους αντιρρήσεις, έναν θαυμάσιο αρχιτεκτονικό και πολιτιστικό χώρο, ωστόσο προκαλεί μελαγχολία καθώς μοιάζει ακρωτηριασμένο. Γιατί ένα Μουσείο Ακρόπολης δεν είναι πλήρες, δεν μπορεί να είναι πλήρες, χωρίς τα τμήματα του Παρθενώνα που έχουν κλαπεί, με βάναυσο τρόπο, και βρίσκονται στο Λονδίνο.

Οσοι έχουν ήδη επισκεφθεί το Νέο Μουσείο εντυπωσιάζονται μεν από τα εκθέματα, από την αρμονική σύνδεσή του με τον βράχο της Ακρόπολης, την αξιοποίηση των σύγχρονων τεχνολογιών, αλλά προβληματίζονται για τα κομμάτια που λείπουν. Μέχρι σήμερα η βρετανική κυβέρνηση και η διοίκηση του Βρετανικού Μουσείου επικαλούνταν την έλλειψη κατάλληλου χώρου για να στεγαστούν τα κλεμμένα τμήματα και δεν δέχονταν να μας τα επιστρέψουν. ΤΩΡΑ πια καμιά δικαιολογία δεν στέκει. Και η κυβέρνηση οφείλει να ξαναθέσει, πιο επιτακτικά, το αίτημα της Μελίνας Μερκούρη
για επιστροφή των μαρμάρων που άρπαξε ο λόρδος Έλγιν. Όπως οφείλει να αξιοποιήσει και να αναδείξει το Νέο Μουσείο ως κέντρο πολιτισμού διεθνούς ακτινοβολίας και αναφοράς. ΤαΝεα