Το κείμενο γράφτηκε ως σχόλιο στο άρθρο “Τα παιδιά της αξιολόγησης”
Επειδή ρωτήθηκα “και τι προτείνεις;”:
Οι παραπάνω απόψεις δεν είναι “προσωπικές” αφού οι πληροφορίες αντλούνται κυρίως από τα δύο αγγλόφωνα βιβλία, γραμμένα από κορυφαίους επιστήμονες. Το ίδιο ισχύει για την αντιπρόταση. Θα πρέπει να είναι συλλογική, τεκμηριωμένη δουλειά και όχι “προσωπική” πρόταση. (βλ. και σχετικά άρθρα του καθηγητή κ. Γ. Μπαγάκη).
Σε μια τέτοια διαδικασία θα κατέθετα ως πλαίσιο τον “4ο δρόμο” (The Fourth Way) των Hargreaves-Shirley: παίρνουμε τις καλύτερες ανά τον κόσμο πρακτικές, τις προσαρμόζουμε στην τοπική κουλτούρα/παράδοση/ιστορία και τις παρακολουθούμε (αξιολογούμε) στενά ώστε οι διορθώσεις να γίνουν νωρίς και σε τοπικό επίπεδο. Μετά τις αφήνουμε να δουλέψουν χωρίς συνεχείς αλλαγές και ανατροπές.
Αν κατέθετα κάποιες προτάσεις σε ένα τέτοιο πλαίσιο, θα ήταν σε αδρές γραμμές:
• αυτοαξιολόγηση σχολείων ως αυστηρά εσωτερική διαβούλευση (χωρίς δημοσιοποιήσεις που υπονομεύουν την ειλικρίνεια) με συμμετοχή στη συνδιαμόρφωση των τελικών κειμένων και του Συντονιστή (μοιράζεται τη συνυπευθυνότητα για την ακρίβεια των καταχωρίσεων). Καμία αριθμητική αποτίμηση σε κανένα στάδιο, μόνο περιγραφική καταχώριση των παρατηρήσεων.
• Αξιολόγηση εκπαιδευτικών στη βάση κυρίως του ατομικού φακέλου επιτευγμάτων (portfolio) όπως γίνεται και στην αξιολόγηση των στελεχών. Κανένα υποκειμενικό στοιχείο και σίγουρα όχι στην ταπεινωτική και αναποτελεσματική “παρακολούθηση” δύο μαθημάτων. Ειδικά για τις ακραίες περιπτώσεις εκπαιδευτικών που δεν ανταποκρίνονται στις βασικές τους υποχρεώσεις, πρόβλεψη για συγκεκριμένα βήματα ελέγχου με πολύ συγκεκριμένες ευθύνες αλλά και νομοθετική κάλυψη του Δντή και του Συντονιστή.
• πραγματική αυτονομία των σχολικών μονάδων συνοδευόμενη με πόρους ανθρώπινους και υλικούς. π.χ.
1) Ο Δντής μπορεί να καλεί στις 7 το πρωί ωρομίσθιο εκπαιδευτικό από εγκεκριμένη λίστα όταν υπάρχει ασθένεια εκπ/κού.
2) Κάθε σχολείο διαθέτει ένα συγκεκριμένο ποσό για επιμορφώσεις οι οποίες γίνονται 1-11 Σεπτ. και 15-30 Ιουνίου.
3) Οι εκπ/κοί Παράλληλης Στήριξης παραχωρούνται στο σχολείο, όχι στο παιδί (το παιδί αποτελεί προτεραιότητα, όχι αποκλειστικότητα.)
4) Το κάθε σχολείο και κάθε τάξη αποφασίζει με ποια δεξιότητα θα ασχοληθεί από μια παλέτα υποχρεωτικών και προαιρετικών.
5) Δυνατότητα αλλαγής του ΕΩΠΔ για να καλύψεις έκτακτες ανάγκες πχ. μαθησιακά κενά από την πανδημία.
• Καλλιέργεια δεξιοτήτων που διατρέχουν όλα τα μαθησιακά αντικείμενα και δε “διδάσκονται” ως μάθημα από έναν εκπαιδευτικό. (Έχει κατατεθεί και συγκεκριμένη πρόταση στο τοπικό ΠΕΚΕΣ.)
• Μείωση της γραφειοκρατίας στην απολύτως απαραίτητη και σίγουρα αποφυγή καταγραφής των προγραμμάτων (όπως τα εργαστήρια δεξιοτήτων) από την αρχή της χρονιάς. Τα καλά προγράμματα συνδιαμορφώνονται κατά την εξέλιξή τους (από εμάς και τους μαθητές μας). Αν ξέρεις από την αρχή της χρονιάς τι θα κάνεις την άνοιξη με την τάξη σου τότε δεν είσαι δάσκαλος αλλά μάντης.
