6η Μαρτίου / Πανελλήνια Ημέρα κατά της σχολικής βίας

Μία μάχη που οφείλουμε να κερδίσουμε …

Η 6η Μαρτίου, καθιερωμένη από το Υπουργείο Παιδείας  ,Θρησκευμάτων και Αθλητισμού ως Πανελλήνια Ημέρα κατά της σχολικής βίας και του εκφοβισμού, αποτελεί μια ηχηρή υπενθύμιση για ένα φαινόμενο που δυστυχώς ταλανίζει τις σχολικές κοινότητες σε όλο τον κόσμο. Ο σχολικός εκφοβισμός, μια μορφή επιθετικής συμπεριφοράς που ασκείται από παιδιά προς άλλα παιδιά, βλάπτει σοβαρά την ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη των μαθητών και επηρεάζει αρνητικά την μαθησιακή διαδικασία.

Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι ο σχολικός εκφοβισμός δεν είναι απλά ένα “παιχνίδι” ή “τσακωμός” μεταξύ παιδιών, αλλά μια σοβαρή μορφή βίας με δυσάρεστες συνέπειες. Εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους, όπως:

• Σωματική βία: χτυπήματα, κλοτσιές, σπρωξίματα
• Λεκτική βία: προσβολές, κοροϊδίες, απειλές
• Ψυχολογική βία: εκφοβισμός, απομόνωση, διάδοση φημών
• Κοινωνικός εκφοβισμός: αποκλεισμός από ομάδες, εξαίρεση από κοινωνικές δραστηριότητες
• Ηλεκτρονικός εκφοβισμός: χρήση του διαδικτύου και των νέων τεχνολογιών για την παρενόχληση και τον εκφοβισμό

Oι επιπτώσεις του σχολικού εκφοβισμού μπορούν να είναι βαρύτατες για το θύμα, επηρεάζοντας:

• Την ψυχολογική του υγεία: άγχος, κατάθλιψη, χαμηλή αυτοεκτίμηση, τάσεις αυτοκτονίας
• Την κοινωνική του ζωή: απομόνωση, δυσκολίες στις διαπροσωπικές σχέσεις
• Την ακαδημαϊκή του επίδοση: δυσκολίες στη μάθηση, σχολική αποτυχία

  Είναι απαραίτητη η συλλογική προσπάθεια όλων για την πρόληψη και αντιμετώπιση του σχολικού εκφοβισμού. Οφείλουμε:

  • Να ενημερωθούμε: να μάθουμε για το φαινόμενο, τα σημάδια και τις συνέπειές του
  • Να ευαισθητοποιηθούμε: να κατανοήσουμε τη σοβαρότητα του προβλήματος και να υιοθετήσουμε στάση μηδενικής ανοχής απέναντι στην βία
  • Να ενθαρρύνουμε την επικοινωνία: να δημιουργήσουμε ένα κλίμα εμπιστοσύνης, όπου τα παιδιά θα νιώθουν άνετα να μιλήσουν για ό,τι τα απασχολεί
  • Να παρέμβουμε άμεσα: να λαμβάνουμε τα απαραίτητα μέτρα για την προστασία του θύματος και την αντιμετώπιση του θύτη
  • Να στηρίξουμε τα θύματα: να τους προσφέρουμε ψυχολογική υποστήριξη και να τα βοηθήσουμε να ξεπεράσουν το τραύμα

  Μόνο με την ενεργή συμμετοχή όλων μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα ασφαλές και υγιές σχολικό περιβάλλον για όλα τα παιδιά!

  Οι δράσεις μας!!!

• 
• 

 

Πεταλούδες στην μνήμη των ανθρώπων που χάθηκαν…

Το ποίημα  μιλάει για ένα παιδί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Σκοπός μας ήταν  να προσεγγίσουμε το θέμα της επετείου μνήμης του Ολοκαυτώματος με τρόπο προσιτό για την ηλικία τους και ταυτόχρονα να ευαισθητοποιηθούν σε θέματα πολυπολιτισμικότητας , ρατσισμού, ανθρωπίνων δικαιωμάτων ,ειρήνης!

Η 27^η Ιανουαρίου έχει καθιερωθεί από την Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ομόφωνα ως «Διεθνής Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος» (την  1^η Νοεμβρίου του 2005,  60 χρόνια μετά την λήξη του Β’ Παγκόσμιου πολέμου). Το 1945,  η 27η Ιανουαρίου ήταν η μέρα κατά την οποία απελευθερώθηκε το στρατόπεδο συγκέντρωσης και εξόντωσης Άουσβιτς-Μπίρκεναου από τον σοβιετικό στρατό.

Ο όρος Ολοκαύτωμα δηλώνει την ολική καταστροφή, τη δολοφονία σχεδόν έξι εκατομμυρίων Εβραίων της Ευρώπης από τους Ναζί.

Επρόκειτο  για την προσχεδιασμένη προσπάθεια να αφανισθεί ένας ολόκληρος  λαός.

Εκτός από τους Εβραίους, περίπου 220.000 Ρομά θανατώθηκαν στο Ολοκαύτωμα (μερικές εκτιμήσεις φτάνουν ως και τις 800.000), δηλαδή το 25-50% του ευρωπαϊκού τους πληθυσμού. Άλλες ομάδες που κρίθηκαν «φυλετικά κατώτερες» ή «ανεπιθύμητες» ήταν οι εξής: Σοβιετικοί στρατιώτες και πολίτες αιχμάλωτοι σε κατεχόμενες περιοχές (περιλαμβανομένων των Ρώσων και άλλων Σλάβων), Πολωνοί μη Εβραίοι (3 εκατομμύρια Πολωνοί Εβραίοι και 2 εκατομμύρια Πολωνοί μη Εβραίοι), διανοητικά ασθενείς ή σωματικά ανάπηροι, ομοφυλόφιλοι, Κομμουνιστές και άλλοι πολιτικοί αντιφρονούντες, συνδικαλιστές κ.α.

Το Ολοκαύτωμα σαν ιστορικό γεγονός ήταν μοναδικό στην Ευρωπαϊκή Ιστορία

πηγή: alfavita

Το Ολοκαύτωμα (Shoah στα Εβραϊκά) είναι το όνομα που δόθηκε στη δωδεκάχρονη περίοδο κατά την οποία οι Ναζί εφάρμοσαν τα σχέδιά τους για εξόντωση του Ιουδαϊσμού στην Ευρώπη. Με απαρχή το 1933, όταν ο Αδόλφος Χίτλερ έγινε Καγκελάριος της Γερμανίας, εκατομμύρια Εβραίων υποβλήθηκαν σε εξευτελισμό, διάκριση, καταναγκαστικά έργα, βασανιστήρια και θάνατο. Οι Ναζί και οι συνεργάτες τους σε άλλες χώρες κατεδίωξαν κάθε Εβραίο – από τον πιο εξέχοντα επαγγελματία μέχρι τον πιο ταπεινό εργάτη – στην ανηλεή τους αναζήτηση για την ύστατη «λύση» στο «εβραϊκό ζήτημα».
Καταρχάς, οι εβραϊκές επιχειρήσεις υπέστησαν μποϊκοτάζ και βανδαλισμούς, βιβλία Εβραίων συγγραφέων κάηκαν δημοσίως και όλοι οι Εβραίοι απομακρύνθηκαν από δημόσιες θέσεις. Το 1935, θεσπίστηκαν οι ούτω καλούμενοι νόμοι της Νυρεμβέργης, οι οποίοι στερούσαν από τους Εβραίους την υπηκοότητά τους και απαγόρευαν το γάμο με «Γερμανούς πολίτες». Αυτό ήταν η αρχή της συστηματικής εκστρατείας δίωξης των Εβραίων, που εγκρίθηκε δια νόμου.

Οι Εβραίοι στη Γερμανία βρίσκονταν σε κατάσταση σύγχυσης και τρόμου. Μερικοί επέλεξαν να φύγουν, και μετανάστευσαν στις Ηνωμένες Πολιτείες, στην ιβηρική χερσόνησο και στην υπό βρετανική κατοχή Παλαιστίνη. Όμως η πλειοψηφία παρέμεινε στη Γερμανία, με την ελπίδα ότι η «τρέλα» θα περνούσε, ή τουλάχιστον ότι δεν θα αυξανόταν σε δριμύτητα. Δεν υπήρξε καμία δημόσια έκφραση αποδοκιμασίας της ναζιστικής πολιτικής – ούτε από Γερμανούς πολίτες, ούτε από ηγέτες εκκλησιών ή ξένες δυνάμεις – και αυτή η εκκωφαντική σιωπή έφερε στην επιφάνεια τον βαθιά ριζωμένο αντισημιτισμό που επικρατούσε στην Ευρώπη.

Μέχρις ότου γίνει η προέλαση της Γερμανίας στην Πολωνία και αρχίσει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, όλη η εβραϊκή ιδιοκτησία στις περιοχές υπό ναζιστικό έλεγχο (συμπεριλαμβανομένης της Αυστρίας και της Τσεχοσλοβακίας) είχε δημευτεί, και τους Εβραίους τους συγκέντρωσαν σε γκέτο και στρατόπεδα καταναγκαστικών έργων. Καθώς ο γερμανικός στρατός προωθούνταν στα Βαλκάνια και τη Σοβιετική Ένωση, οι ναζιστικές ομάδες SS (Einsatzgruppen) αφάνιζαν τον εβραϊκό πληθυσμό ολόκληρων πόλεων και χωριών, και μετέφεραν πολλές χιλιάδες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Το 1942, μετά την περιβόητη διάσκεψη Wannsee, η εφαρμογή της «τελικής λύσης» άρχισε στο Sobibor, την Treblinka, το Belzec, το Auschwitz-Birkenau και άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Καθώς έφθαναν, από όλη την Ευρώπη, τρένα φορτωμένα με Εβραίους, πολλοί απ’ αυτούς θανατώνονταν με αέρια στις ειδικά σχεδιασμένες αίθουσες (καμουφλαρισμένες ώστε να μοιάζουν με εγκαταστάσεις για ντους) ή πυροβολούνταν από εκτελεστικό απόσπασμα. Οι υπόλοιποι αναγκάστηκαν να δουλεύουν κάτω από τις χειρότερες συνθήκες, οι οποίες οδηγούσαν τελικά στο θάνατο από λιμό ή εκτέλεση. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, έξι εκατομμύρια περίπου Εβραίοι, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, δολοφονήθηκαν κατά τη διάρκεια του ολοκαυτώματος. Περίπου 500.000 τσιγγάνοι, διανοητικά άρρωστοι, ομοφυλόφιλοι και άλλοι «ανεπιθύμητοι» εξολοθρεύθηκαν επίσης από τους Ναζί στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.

Οι επιπτώσεις στους επιζώντες αυτών των αποτρόπαιων πράξεων καταδίωξης είναι ασύλληπτες. Όμως, ακόμη και ενόψει ενός βέβαιου θανάτου, πραγματοποιήθηκαν απίστευτες πράξεις ηρωισμού. Στα γκέτο και στα στρατόπεδα, οργανώθηκαν ομάδες αντίστασης, και Εβραίοι ενώθηκαν επίσης με παρτιζάνους στα δάση. Πάλεψαν γενναία, αλλά μόνο μερικοί επέζησαν. Μεμονωμένοι μη-Εβραίοι έθεσαν σε κίνδυνο τις ζωές τους κρύβοντας Εβραιόπουλα ή ακόμα και ολόκληρες οικογένειες, ή βοηθώντας τους να εξασφαλίσουν «έγγραφα» για να μπορέσουν να διαφύγουν. Εβραίοι αλεξιπτωτιστές από την Παλαιστίνη ρίφθησαν στην κρατούμενη από τους Ναζί Ευρώπη για να βοηθήσουν στην οργάνωση διαδρομών διαφυγής, αλλά πολλοί απ’ αυτούς πιάστηκαν και εκτελέσθηκαν.

Οι οδυνηρές μαρτυρίες των επιζώντων του ολοκαυτώματος εκφράζονται με κάθε μορφή – λεκτική, γραπτή και καλλιτεχνική. Λεπτομέρειες που αφορούν συγγενείς και φίλους που χάθηκαν, εκπαιδευτικά προγράμματα στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, μουσεία και εθνικές ημέρες μνήμης του ολοκαυτώματος συνεχίζουν να ενημερώνουν και να απαντούν σε ερωτήματα σχετικά με την φοβερή αυτή περίοδο της σύγχρονης ιστορίας. Τώρα, πάνω από εβδομήντα χρόνια μετά τα γεγονότα του ολοκαυτώματος, είναι επιβεβλημένο σε μας να θυμόμαστε και ποτέ να μην ξεχάσουμε.​

πηγή: Πρεσβεία του Ισραήλ στην Κύπρο  

ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ

1. ΑΝΝΑ ΦΡΑΝΚ (από τα πιο γνωστά και πολυσυζητημένα πρόσωπα του ολοκαυτώματος)

2. ΙΡΕΝΑ ΣΕΝΤΛΕΡ
Οταν ξέσπασε ο πόλεμος, η Σέντλερ εργαζόταν στην Κοινωνική Πρόνοια στη Βαρσοβία. Μαζί με τους συναδέλφους της βοήθησε στη διάσωση πολλών Εβραίων, εφοδιάζοντάς τους με πλαστά χαρτιά.

Τον Αύγουστο του 1943 η παράνομη οργάνωση Ζεγκότα (κωδική ονομασία του Πολωνικού Συμβουλίου για τη βοήθεια προς τους Εβραίους -Polish Council to Aid Jews ) έθεσε την Ιρένα Σέντλερ επικεφαλής ενός ειδικού τμήματος της στόχος του οποίου ήταν η διάσωση των Εβραίων παιδιών. Τότε, η Σέντλερ με το κωδικό όνομα «Γιολάντα» γίνεται η ηρωίδα των παιδιών.

Η Σλέντερ έβλεπε περίπου 5.000 ανθρώπους να χάνουν τη ζωή τους κάθε μήνα και αυτό που ήθελε ήταν να καταφέρει να φυγαδεύσει τα παιδιά, δίνοντάς τους την ευκαιρία να ζήσουν.

Η νοσοκόμα σκαρφιζόταν απίθανους τρόπους να τα βγάλει έξω από το γκέτο, ενώ έπρεπε να πείσει και τους γονείς να τα αποχωριστούν.

«Ζήσαμε τρομερές σκηνές. Μια μητέρα συμφωνούσε μαζί μου να φυγαδεύσουμε το παιδί της. Ο πατέρας διαφωνούσε. Μου ζητούσαν εγγυήσεις. Εγώ δεν μπορούσα να εγγυηθώ καν αν θα μπορούσε το παιδί να ξεφύγει από τους φρουρούς…», είχε πει σε δηλώσεις της.

Με τη βοήθεια του μηχανικού Αντονι Τζμπρόβσκι, έκρυβε τα παιδιά σε φορτηγά και εργαλειοθήκες ενώ σε άλλα έδινε υπνωτικά, για να θεωρηθούν νεκρά, θύματα του τύφου. Ο σκύλος του Τζμπροβσκι, μάλιστα, τους βοηθούσε με τον τρόπο του, καθώς γάβγιζε και κάλυπτε τα κλάματα των μωρών.

Στα παιδιά που έσωζαν, έδιναν ψεύτικες ταυτότητες και πήγαιναν σε πολωνικές οικογένειες, σε ορφανοτροφεία και μοναστήρια όπου εκεί τα φροντίζουν καλόγριες. Η λίστα με τα ονόματα των μικρών που σώθηκαν είναι τεράστια με τα στοιχεία να γράφονται κωδικοποιημένα και να θάβονται σε βάζα μέσα στο χώμα.

Καταδικάστηκε σε θάνατο αλλά τελικά κατάφερε να δραπετεύσει, με τη βοήθεια της οργάνωσης Ζεγκότα, που δωροδόκησε τους φρουρούς της και ενώ την μετέφεραν για εκτέλεση. Αφού κρύφτηκε, επέστρεψε στη Βαρσοβία και συνέχισε τη δράση της.

Μετά την απελευθέρωση της Πολωνίας, η Σέντλερ εξακολούθησε να βοηθάει γυναίκες και παιδιά, ενώ διατηρούσε ακόμα επαφή με μερικές απ’ τις οικογένειες των 2.500 παιδιών που είχε σώσει.

Η Ιρένε Σέντλερ παντρεύτηκε τρεις φορές, δύο γάμοι με τον ίδιο άντρα και απέκτησε τρία παιδιά. Πέθανε στις 12 Μαΐου του 2008

«Κάθε παιδί που σώθηκε με τη βοήθειά μου και όλων των υπολοίπων που δεν είναι πια εν ζωή, είναι κυρίως η αιτιολογία της ύπαρξής μου σ’ αυτήν τη γη και όχι λόγος για τιμές», Ιρένε Σέντλερ.

πηγή: iefimerida.gr

3. ΖΟΡΖ ΛΟΥΑΝΙΕ

Ο ήρωας της γαλλικής αντίστασης Ζορζ Λουανιέ, που έσωσε τη ζωή εκατοντάδων Εβραιόπουλων κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου με τη βοήθεια μας μπάλας, πέθανε σε ηλικία 108 ετών.

Ο Λουανιέ, ένας ταλαντούχος αθλητής, έστειλε πολλά παιδιά στην Ελβετία ρίχνοντας τους μια μπάλα κοντά στα σύνορα την οποία τους έλεγε να πιάσουν.

Άλλες φορές έντυνε τα παιδιά με πένθιμα ρούχα και τα οδηγούσε σε ένα νεκροταφείο ο τοίχος του οποίου έφτανε στη γαλλική πλευρά των συνόρων. Με τη βοήθεια μιας σκάλας που χρησιμοποιούσε ο νεκροθάφτης, οι μικροί «πενθούντες» σκαρφάλωναν στον τοίχο και κατευθύνονταν προς τα σύνορα που ήταν μόλις λίγα μέτρα μακριά.

Οι γονείς των παιδιών που έσωσε είχαν σκοτωθεί ή είχαν σταλεί στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα παιδιά αυτά βρίσκονταν υπό την επίβλεψη της Oeuvre de Secours aux Enfants (OSE), μιας εβραϊκής παιδικής οργάνωσης, που είχε ιδρυθεί στην Αγία Πετρούπολη το 1912.

Το γαλλικό ίδρυμα για τη μνήμη των θυμάτων του Ολοκαυτώματος ανακοίνωσε τον θάνατο του Λουανιέ την Παρασκευή, περιγράφοντας τον ως ένα «εξαιρετικό άνδρα».

Ο Λουανιέ είχε γεννηθεί στο Στρασβούργο το 1910. Το 1940, ενώ υπηρετούσε στον γαλλικό στρατό, φυλακίστηκε απ’ τις γερμανικές δυνάμεις και οδηγήθηκε σε στρατόπεδο στη Γερμανία. Χάρη στα ξανθά μαλλιά και τα μπλε μάτια του οι δεσμοφύλακες του δεν υποψιάστηκαν ότι ήταν Έβραιος. Αργότερα κατάφερε να αποδράσει και επέστρεψε στη Γαλλία, όπου και εντάχθηκε στους κόλπους της OSE.

Μόνο ο Λουανιέ εκτιμάται ότι έσωσε τουλάχιστον 350 παιδιά. Σε συνέντευξή του πριν από μερικούς μήνες ανέφερε πως εκπαίδευε τα παιδιά προτού τους πει να παίξουν μπάλα κοντά στα σύνορα.

«Πέταγα τη μπάλα 100 μέτρα προς τα ελβετικά σύνορα και έλεγα στα παιδιά να τρέξουν να την πιάσουν και έτσι διέσχιζαν τα σύνορα», περιέγραψε, προσθέτοντας ότι αυτά τα παιχνίδια ήταν πολύ επικίνδυνα με τους Γερμανούς.

Ο Λουανιέ είχε τιμηθεί με το μετάλλιο της αντίστασης και τη Λεγεώνα της Τιμής.

πηγή: Εφημερίδα των συντακτών

  4. Sir NICHOLAS WINTON

Η ιστορία του Sir Nicholas Winton είναι μια από τις πιο συγκινητικές ιστορίες ανθρωπισμού που πιθανώς έχετε ακούσει ποτέ.

Το 2004 γιόρτασε τα 105α γενέθλιά του μαζί με 100 καλεσμένους, απόγονοι 669 παιδιών με εβραϊκή καταγωγή που χάρη στον αιωνόβιο εορταζόμενο, γλίτωσαν από βέβαιο θάνατο όταν το 1939, ξέσπασε ο Β Παγκόσμιος πόλεμος. Πέθανε το 2005 σε ηλικία 106 ετών.

Ο Winton εργαζόταν ως χρηματιστής στο Λονδίνο το 1938 όταν αποφάσισε να ταξιδέψει στην Πράγα και να δει τι συνέβαινε στους πρόσφυγες. Κάθε βράδυ μετά τη δουλειά οργάνωνε εκκενώσεις μέχρι που το τελευταίο τρένο ακυρώθηκε όταν ξέσπασε ο πόλεμος τον Σεπτέμβριο του 1939.

Σύμφωνα με την εφημερίδα Guardian, σχεδόν 6.000 άνθρωποι σε όλο τον κόσμο χρωστούν σήμερα στον Winton την ύπαρξή τους.

Η Τσεχική Δημοκρατία του απένειμε το περασμένο Οκτώβριο το βραβείο του Λευκού Λέοντα, τιμώντας τον για την ανδρεία και τη σεμνότητα του.

πηγή: News 24/7,  Μηχανή του χρόνου

5. Μαρσέλ Μαρσώ  

 6. Γιόαν φαν Χουλστ

Ο δάσκαλος που έσωσε 600 Εβραιόπουλα και μωρά από τα κέντρα συγκέντρωσης των Ναζί.

Την περίοδο του πολέμου ο Γιόαν φαν Χουλστ εργαζόταν στην Παιδαγωγική Ακαδημία του Άμστερνταμ. Εκμεταλλεύτηκε το γεγονός ότι η Ακαδημία βρισκόταν πολύ κοντά σε ένα βρεφονηπιακό σταθμό και κατάφερε να μεταφέρει μακριά από την πόλη και κυριολεκτικά κάτω από τη μύτη των ναζί εκατοντάδες παιδιά και μωρά.

Όταν οι κατοχικές δυνάμεις κατέλαβαν το βρεφονηπιακό σταθμό και την Ακαδημία για να τα χρησιμοποιήσουν ως κέντρα απέλασης ο Ολλανδός δάσκαλος μαζί με μέλη της ολλανδικής αντίστασης συνεργάστηκαν για να πλαστογραφήσουν τα αρχεία του κέντρου. Ο Γιόαν φαν Χουλστ απέκρυπτε τον πραγματικό αριθμό των παιδιών που εισέρχονταν στο κέντρο για απέλαση. Με αυτόν τον τρόπο προλάβαινε να μεταφέρει κάποια παιδιά σε ασφαλές μέρος πριν προλάβουν οι Γερμανοί να τα στείλουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Πολλά χρόνια αργότερα ο Ολλανδός δάσκαλος μίλησε για το πόσο δύσκολη και σπαραξικάρδια ήταν αυτή η πράξη. Κι αυτό γιατί ήξερε πως δεν μπορούσε να σώσει όλα τα Εβραιόπουλα και έπρεπε ο ίδιος να διαλέξει ποια παιδιά θα ζήσουν και ποια θα οδηγηθούν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. «Έπρεπε εκ των πραγμάτων να κάνουμε μια επιλογή. Αυτή η επιλογή ήταν ό,τι πιο τρομακτικό».

Ο φαν Χουλστ υπήρξε μέλος της ολλανδικής Γερουσίας από το 1956. Το 1972 το Μουσείο του Ολοκαυτώματος «Γιαντ Βασέμ» τίμησε τον Ολλανδό δάσκαλο με την υψηλότερη τιμή που απονέμεται σε μη Εβραίους υπηκόους.

7. Τσιούνε Σουγκιχάρα

Η Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη των Φυλετικών Διακρίσεων εορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Μαρτίου. Καθιερώθηκε το 1966 από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών σε ανάμνηση ενός τραγικού συμβάντος, που συγκλόνισε την παγκόσμια κοινή γνώμη.

Στις 21 Μαρτίου του 1960 η αστυνομία της ρατσιστικής Νοτίου Αφρικής πυροβόλησε εν ψυχρώ κατά μιας διαδήλωσης φοιτητών στην πόλη Σάρπβιλ, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 70 άνθρωποι. Οι νεαροί διαδηλωτές διαμαρτύρονταν ειρηνικά κατά των νόμων του Απαρτχάιντ, που είχε επιβάλλει το καθεστώς της λευκής μειοψηφίας στη χώρα, εφαρμόζοντας τη θεωρία της ανισότητας ανάμεσα στις φυλές.

Ο ΟΗΕ μας καλεί αυτή τη μέρα να ενώσουμε τις φωνές μας για τα θύματα του ρατσισμού, των φυλετικών διακρίσεων, της ξενοφοβίας και της μισαλλοδοξίας.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/worldays/6
Ας ακούσουμε και ένα τραγούδι…

Λίγα λόγια γι αυτήν την ημέρα…

Ημέρα του Πατέρα (ή Γιορτή του Πατέρα) ονομάζεται η ετήσια κινητή εορτή προς τιμήν του πατέρα, των πατρικών δεσμών, της πατρικής φιγούρας στην διαμόρφωσης της οικογένειας και γενικά της επιρροής του πατέρα στην σύγχρονη κοινωνία. Στις περισσότερες χώρες του κόσμου γιορτάζεται κάθε χρόνο την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου, με εξαίρεση την Αυστραλία, την Ν. Ζηλανδία, την Ρωσία και την Βραζιλία καθώς και ορισμένα μουσουλμανικά κράτη. Στην Ελλάδα, όπως και στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, η Ημέρα του πατέρα γιορτάζεται πάντα τη τρίτη Κυριακή του Ιουνίου.

Μάλιστα, θεωρείται συμπληρωματική εορτή με τη Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας. Τιμώνται ακόμα κι ο παππούς ή ο προπάππους ως πατρικές φιγούρες των οικογενειών.
Η Ημέρα του Πατέρα ή Γιορτή του Πατέρα θεσμοθετήθηκε για να τιμήσει τους πατρικούς δεσμούς και την επιρροή που ασκεί ο πατέρας στην κοινωνία και γιορτάζεται συνήθως σε οικογενειακό περιβάλλον, με δώρα από τα παιδιά και τα υπόλοιπα όλη κάθε οικογένειας προς τον πατέρα.

Εμπνεύστρια της Παγκόσμιας Ημέρας του Πατέρα θεωρείται η Αμερικανίδα Γκρέις Γκόλντεν Κλέιτον από την πόλη Φέαρμοντ στην Δυτική Βιρτζίνια των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Κλέιτον ήθελε να γιορτάσει προς τιμήν των 210 νεκρών πατέρων που έχασαν τη ζωή τους σε ορυχείο στην αποκαλούμενη Τραγωδία του Μόνονγκα που σημειώθηκε στην πόλη της Δυτικής Βιρτζίνια τον Δεκέμβριο του 1907. Ο πρώτος εορτασμός έγινε στις 5 Ιουλίου 1908 αλλά δεν είχε ιδιαίτερη προβολή καθώς επισκιάστηκε από άλλα γεγονότα που συνέβησαν εκείνη την ημέρα, με αποτέλεσμα να μην εορταστεί ξανά.

Σύμφωνα με τα επίσημα έγγραφα ούτε η Δυτική Βιρτζίνια να αναγνωρίσει τη συγκεκριμένη μέρα ως επίσημη εορτή, ούτε υπήρξε κανένα αίτημα στις τοπικές αρχές για την άδεια διεξαγωγής εκδηλώσεων εκείνη την ημέρα.

Ουσιαστικά η πρώτη φορά που εορτάστηκε η Γιορτή του Πατέρα μαζικά και με μεγάλη προβολή από τον τοπικό Τύπου ήταν στις 19 Ιουνίου του 1910. Μια άλλη Αμερικανίδα, η Σονόρα Σμαρτ – Ντοντ εμπνεύστηκε την γιορτή από την αντίστοιχη Ημέρα της Μητέρας, θέλοντας έτσι να τιμήσει τον πατέρα της, Γουίλιαμ Σμαρτ, ο οποίος ήταν βετεράνος του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου με προβλήματα υγείας που είχε καταφέρει να αναθρέψει μόνος του τα έξι παιδιά του, χωρίς να γνωρίζει για την γιορτή που είχε προηγηθεί στο Φέαρμοντ τρία χρόνια νωρίτερα.

Ο πρώτος επίσημος εορτασμός της Ημέρας του Πατέρα έγινε στις 19 Ιουνίου 1910 στο Σποκέιν της Ουάσινγκτον, όπου ζούσε η οικογένεια Σμαρτ και εξελίχθηκε σε ένα γεγονός τοπικής σημασίας με διάρκεια μισού αιώνα. Μετά από 56 χρόνια, το 1966 ο Αμερικανός Πρόεδρος Λίντον Τζόνσον εξέδωσε το πρώτο προεδρικό διάταγμα που τιμούσε επισήμως τους πατέρες και καθιέρωνε την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου ως Ημέρα του Πατέρα.

Έξι χρόνια αργότερα, το 1972, ο Πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον την οριστικοποίησε ως εθνική εορτή των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Μετά τους παράλληλους εορτασμούς σε εκατοντάδες πόλεις των ΗΠΑ, η γιορτή διαδόθηκε και στις υπόλοιπες χώρες. Αρχικά στον Καναδά και την Μεγ Βρετανία (Ηνωμένο Βασίλειο) και αργότερα σε όλες τις χώρες της Ευρώπης και της Λατινικής Αμερικής καθώς και την Αυστραλία.

Ιδιαίτερα δημοφιλής ως γιορτή έγινε σε αποικίες των Ευρωπαϊκών χωρών στην Ασία ενώ μια δεκαετία αργότερα άρχισε να γιορτάζεται επίσημα και σε χώρες της Αφρικής. Σήμερα θεωρείται επίσημα ως εθνική εορτή και γιορτάζεται σε 111 χώρες σε όλο τον κόσμο.

Χρόνια Πολλά σε όλους τους μπαμπάδες…τους δικούς μας ήρωες!