Ο θεός Ερμής στην Ερμούπολη

Στον  φτεροπόδαρο Ερμή, τον ταχυδρόμο των θεών, τον προστάτη των εμπόρων, των τεχνητών των βοσκών και των γραμμάτων, αφιέρωσαν την νεοϊδρυθείσα πόλη τους οι πρόσφυγες από την κατακαμένη Χίο (το 1822 από την μανία των Τούρκων)  και από άλλα μέρη της τουρκοκρατούμενης Έλλάδας που βρήκαν καταφύγιο, έχτισαν τα σπίτια τους και άνθισαν το εμπόριο και τα γράμματα και τις τέχνες στην μικρή μας Σύρο τόσο πολύ που ακούστηκε στα πέρατα της οικουμένης για την ομορφιά της και τον πολιτισμό της.

Ερμούπολη είναι το όνομά της και έχουμε την τύχη και την χαρά να ζούμε στα χώματά της περήφανοι.

Η τελετή της ονοματοθεσίας έγινε το 1826, στη νεόκτιστη εκκλησία της Μεταμόρφωσης. Εκεί συγκεντρώθηκαν οι κάτοικοι με πρωτοβουλία του Δρόσου Μανσόλα και του Λουκά Ράλλη.

Τα πρώτα χρόνια του ελληνικού κράτους, τα περισσότερα από τα ξένα πλοία σταματούσαν μόνο στο λιμάνι της Σύρου, απ’ όπου γινόταν το εμπόριο με την υπόλοιπη Ελλάδα, τη Ρωσία και την Ανατολή.

Έτσι το 1856 γίνεται η δεύτερη πόλη μετά την Αθήνα σε πληθυσμό. Μερικά χρόνια πριν, η νεοσύστατη Εθνική Τράπεζα ανοίγει το πρώτο της υποκατάστημα στην Ερμούπολη. Από τα μέσα του 19ουαιώνα στην Ερμούπολη, δημιουργείται μια μεγάλη βιομηχανική ζώνη, που περιλαμβάνει ναυπηγείο, βυρσοδεψεία, κλωστήρια κ.ά. Η Ερμούπολη άρχισε να παρακμάζει μετά το 1880, με την άνοδο του λιμανιού του Πειραιά.

Το ό,τι η Ερμούπολη ήταν «φερώνυμος όχι μόνο του Κερδώου αλλά και του Λόγιου Ερμή» το αποδεικνύουν η ιστορία των σχολείων της, η ίδρυση βιβλιοθήκης, μουσείων και θεάτρου από τα πρώτα χρόνια του 19ου αιώνα!

Η Ερμούπολη με τους δύο λόφους της όπου στην κορυφή του καθενός μία εκκλησία δεσπόζει και προστατεύει την πόλη, στον έναν ο Άγιος Γεώργιος των Καθολικών Συριανών  και στον άλλον, η Ανάσταση των Ορθοδόξων Συριανών.

  Ζούμε αρμονικά όλοι μαζί, μία οικογένεια, μία πόλη, κοινές συνήθειες, έθιμα. δράσεις και αγάπη!

Στην όμορφη πόλη μας και γενικά στη Σύρο μας η αποδοχή της διαφορετικότητας, η φιλοξενία, η καλλιέργεια του ωραίου,  ο πολιτισμός είναι τα κυριότερα χαρακτηριστικά της με σήμα κατατεθέν της τα γλυκά και ονομαστά της  λουκούμια που τα “έφερε” μαζί της η δεύτερη “φουρνιά” προσφύγων το 1922, από την Μικρασία μετά την μικρασιατική καταστροφή.