Ο 2ος άθλος του Ηρακλή: η Λερναία Ύδρα

Η Λερναία Ύδρα είναι μυθικό ον με εννέα κεφάλια, το οποίο σκότωσε ο Ηρακλής στον δεύτερο από τους δώδεκα άθλους του.

Η Λερναία Ύδρα ήταν αθάνατη. Ο μύθος λέει πως ήταν παιδί του Τυφώνα και της Έχιδνας. Την Λερναία Ύδρα την είχε αναθρέψει η Ήρα. Ζούσε στην περιοχή Λέρνη – βαλτότοπος που βρίσκεται νότια του Άργους – απ’ όπου πήρε και το όνομά της. Η φωλιά της βρισκόταν σε έναν λόφο κοντά στη λίμνη στην πηγή Αμυμώνη. Σύμφωνα με τον μύθο, όταν ο Ηρακλής έκοβε ένα κεφάλι, έβγαιναν δύο. Μόνο καίγοντας την πληγή με φωτιά κατάφερε να σταματήσει τον πολλαπλασιασμό και αυτό το κατάφερε με την βοήθεια του ανιψιού του Ιόλαου. Το τελευταίο κεφάλι, που ήταν και το κεντρικό κι αθάνατο, το έκοψε και το έθαψε στη γη, για να μην ξαναζωντανέψει. Από το αίμα της ο Ηρακλής έκανε τα βέλη του δηλητηριώδη. Από το δηλητήριο αυτό δεν γλύτωσε ούτε και ο Κένταυρος Νέσσος. Πριν τον θάνατό του, τα χάρισε στον Φιλοκτήτη. Όταν τελείωσε τον άθλο αυτό ο Ηρακλής πήγε στον Ευρυσθέα, για να του ανακοινώσει ότι κατάφερε να εκτελέσει την αποστολή αυτή, που του είχε αναθέσει. Ωστόσο, ο Ευρυσθέας δεν ήθελε να του αναγνωρίσει αυτόν τον άθλο, επειδή δεν τον είχε εκτελέσει μόνος του αλλά τον είχε βοηθήσει ο Ιόλαος.

Με τον μύθο αυτό τα παιδιά εντυπωσιάστηκαν τόσο από το μυθικό τέρας με τα 9 κεφάλια και τον πολλαπλασιασμό τους, όσο και από την ευστροφία και αποτελεσματικότητα του Ηρακλή σε συνεργασία με τον Ιόλαο.

Αρχικά αναζήτησαν τον μύθο μέσα στα βιβλία της βιβλιοθήκης μας, ψάχνοντας να βρουν ποιες εικόνες είναι αυτές που παρουσιάζουν τον μύθο. Παρατήρησαν τη Λερναία Ύδρα, τα χρώματα και τα σχέδια που ο κάθε εικονογράφος επέλεξε να της δώσει, παρατήρησαν τις εκφράσεις των κεφαλών, μαντεύοντας τον χαρακτήρα τους, τις εκφράσεις και την στάση του Ηρακλή και του Ιόλαου και αναπτύχθηκε συζήτηση και διάλογος μεταξύ τους. Στη συνέχεια, ψάχνοντας στο διαδίκτυο, βρήκαν εικόνες από ζωγραφιές, αγάλματα, ψηφιδωτά παλαιότερων εποχών, αλλά και εικόνες πάνω σε πιθάρια των αρχαίων χρόνων.

Μετρώντας τα  9 κεφάλια της, έμαθαν τον αριθμό, απαρίθμησαν, “έκοψαν” ένα κεφάλι και στην θέση του έβαλαν δύο και ξαναμέτρησαν, υπολόγισαν και εξοικειώθηκαν με την πρόσθεση και την αφαίρεση. Αυτό τους άρεσε πολύ.

Στη συνέχεια θέλησαν να ζωγραφίσουν την ιστορία και μερικά θέλησαν επιπλέον, να την ζωγραφίσουν, να την κόψουν, να την κολλήσουν, να την φορέσουν σαν καπέλο!

Στο τέλος θέλησαν να την πλάσουν με πλαστελίνη. Αποφάσισαν ότι θέλουν να είναι πράσινη με κόκκινο στόμα, και με τα αντίστοιχα χρώματα πλαστελίνης σαν μικροί γλύπτες έπλασαν την Ύδρα και τον Ηρακλή με τον δαυλό και το σπαθί!

Ο Ντόντης εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ που με το οικοδομικό υλικό της τάξης δημιούργησε την Λερναία Ύδρα με έναν άλλο δημιουργικό τρόπο!

Ο 1ος άθλος του Ηρακλή: .  το λιοντάρι της Νεμέας

Στην ελληνική μυθολογία, ο λέων της Νεμέας ζούσε στην περιοχή της Νεμέας και σκόρπιζε τον φόβο. Το λιοντάρι το μεγάλωσε η Ήρα και το είχε αφήσει στην περιοχή της Νεμέας, για να προκαλεί καταστροφές σε ζώα και σε ανθρώπους. Το θηρίο αυτό σκοτώθηκε τελικά από τον Ηρακλή. Η θανάτωση του λέοντα ήταν ο πρώτος άθλος, που ανατέθηκε στον Ηρακλή από τον Ευρυσθέα (βασιλιά των Μυκηνών).

Το λιοντάρι είχε πολύ σκληρό δέρμα, το οποίο δεν μπορούσε να τρυπηθεί από όπλο. Ο Ηρακλής χρησιμοποίησε στην αρχή το τόξο και το σπαθί του, χωρίς αποτέλεσμα. Προσπάθησε να το σκοτώσει με το ρόπαλό του, αλλά το λιοντάρι κρύφτηκε σε μία σπηλιά. Τελικά πάλεψε ο ίδιος με γυμνά χέρια με το θηρίο και το έπνιξε.  Στη συνέχεια ο Ηρακλής, κατάφερε τελικά να του πάρει το δέρμα.

Ο ήρωας φόρεσε την «λεοντή» (δέρμα, τομάρι λέοντος) και πήγε στον Ευρυσθέα να του πει ότι εκτέλεσε την πρώτη αποστολή του. Μόλις τον είδε να μπαίνει ο Ευρυσθέας τρομοκρατήθηκε, νομίζοντας ότι επρόκειτο για το ίδιο το Λιοντάρι, και κρύφτηκε σε ένα πιθάρι. Ο Ηρακλής κράτησε τη λεοντή και τη φορούσε πάντα, ως πανοπλία.

Τα παιδιά εντυπωσιασμένα από τον άθλο αυτό, έψαξαν στη βιβλιοθήκη του νηπιαγωγείου μας, βρήκαν στις σελίδες των βιβλίων τον άθλο και παρατήρησαν τη δύναμη του Ηρακλή, την αγριότητα του λιονταριού, την προσπάθεια και το σθένος του Ηρακλή αλλά και την εξυπνάδα του. 

Τότε θέλησαν να ζωντανέψουν τον άθλο δηλαδή να τον δραματοποιήσουν. Χωρίστηκαν σε ρόλους και έπαιξαν πολλές φορές έχοντας τη δυνατότητα να αλλάζουν ρόλους ώστε όλα τα παιδιά να ” γίνουν” Ηρακλής, λιοντάρι, Ευρυσθέας.

Τα παιδιά μετά θέλησαν να αποτυπώσουν στο χαρτί ζωγραφίζοντας τον Ηρακλή και το λιοντάρι με τον δικό τους τρόπο και έγραψαν τον τίτλο “το λιοντάρι της Νεμέας”.

Αναδύθηκε τότε η ιδέα να φτιάξουν τη δική τους λεοντή που σαν ασπίδα θα τους προστατεύει και εκείνα θα γίνουν Ηρακλείδες.

Στην ολομέλεια σκεφθήκαμε και δώσαμε ιδέες πώς θα φτιάξουμε τη λεοντή. Τα υλικά που θα χρησιμοποιηθούν, τα χρώματα, τα εργαλεία και η μέθοδος. Καταλήξαμε ότι θα είναι όλη η λεοντή από χαρτί, θα είναι τόσο μεγάλη όσο είναι το σώμα μας, θα βάλουμε τέσσερα χρώματα: καφέ, κίτρινο κ πορτοκαλί και μαύρο, θα χρησιμοποιήσουμε μαρκαδόρους, μολύβια, τέμπερες, σφουγγάρια, κόλες, ψαλίδια και όλη μας την φαντασία και τη δημιουργικότητα. 

Ενθουσιασμός!!! Αρχίσαμε από το πρόσωπο. Σε χάρτινα πιάτα, αφού κόψαμε τρύπες για τα μάτια, βάψαμε και ζωγραφίσαμε την έκφραση του λιονταριού αφού σχεδιάσαμε τη μύτη και το μεγάλο στόμα με τα δυνατά δόντια.  

Στη συνέχεια κόψαμε χάρτινες κίτρινες και πορτοκαλί λωρίδες τις οποίες κολλήσαμε γύρω από το πρόσωπο, για να γίνει η χαίτη του λιονταριού, με ρυθμό αλγόριθμο κίτρινο-πορτοκαλί-κίτρινο-πορτοκαλί και στο τέλος  ζωγραφίσαμε και κόψαμε τα αυτιά του.

Ήρθε η στιγμή να φτιάξουμε το σώμα. Το κάθε παιδάκι ξάπλωσε πάνω σε ένα μεγάλο κομμάτι χαρτί, σχεδιάσαμε το περίγραμμα του σώματός του, το κόψαμε και το χρωματίσαμε με τέμπερα χρησιμοποιώντας σφουγγάρι. Κόψαμε και βάψαμε τα χέρια και την ουρά του και στο τέλος αφού στέγνωσαν τα συναρμολογήσαμε στο σώμα με κόλα. Ολοκληρώσαμε ζωγραφίζοντας τα γαμψά και δυνατά νύχια του λιονταριού μετρώντας πέντε κάθε φορά σε κάθε πόδι και χέρι του.

Περήφανοι για το αποτέλεσμα και χαρούμενοι για την δημιουργία μας, φορέσαμε τη λεοντή μας, νιώσαμε δυνατοί σαν τον Ηρακλή και παίξαμε ατελείωτα. Φωτογραφηθήκαμε για να το θυμόμαστε.