Μήνας: Σεπτέμβριος 2013

Θραύσματα κομητών και μετεωριτών μας έχουν παράσχει σημαντικές πληροφορίες σχετικά με την άφιξη των αμινοξέων στη Γη. Τα θραύσματα αυτά είναι παλαιότερα από τη Γη και είναι υπεύθυνα για τη μεταφορά των 10 προβιοτικών αμινοξέων, τα οποία προήλθαν από το σχηματισμό του ηλιακού μας συστήματος.

Δομικός βιολόγος του Πανεπιστημίου Φλόριντα Στέιτ ανακοίνωσε ανακαλύψεις που μπορούν να οδηγήσουν την επιστημονική κοινότητα ένα βήμα πιο κοντά στο να κατανοήσουν πώς ακριβώς εμφανίστηκε ζωή στη Γη πριν από δισεκατομμύρια χρόνια.

Ο καθηγητής Μάικλ Μπλέηαμπερ και η ομάδα του δημοσίευσαν δεδομένα που υποστηρίζουν την ιδέα ότι δέκα αμινοξέα που υπήρχαν στη Γη πριν από τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια, ήταν ικανά να σχηματίζουν αναδιπλούμενες πρωτεΐνες σε ιδιαίτερα αλόφιλο περιβάλλον. Τέτοιου είδους πρωτεΐνες θα είχαν τη δυνατότητα να παράσχουν μεταβολικές δραστηριότητες, ώστε οι πρώτοι ζωντανοί οργανισμοί να εμφανιστούν πριν από 3,5 με 3,9 δισεκατομμύρια χρόνια.

Η έρευνα του Μπλέιμπερ διήρκεσε τρία χρόνια και βασίστηκε σε ερευνητικές τεχνικές οι οποίες αναπτύχθηκαν σε βάθος 17 ετών. Τα αποτελέσματα της έρευνας δημοσιεύτηκαν στο επιστημονικό περιοδικό της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών.

Οι πρώτοι ζωντανοί οργανισμοί ήταν μικροσκοπικά κύτταρα με τη δυνατότητα αναπαραγωγής και προσαρμογής σε διάφορα περιβάλλοντα. «Σύμφωνα με τα έως τώρα στοιχεία πιστεύεται ότι το ριβονουκλεϊκό οξύ (RNA) σχηματίστηκε πρώτο σε περιβάλλοντα υψηλής θερμοκρασίας», δήλωσε ο Μπλέημπερ. «Τα δικά μας ευρήματα δείχνουν περισσότερο πως αρχικά εμφανίστηκαν οι πρωτεΐνες, και μάλιστα σε αλόφιλο περιβάλλον», συμπλήρωσε.

Οι πρωτεΐνες μπορούν να σχηματίζουν ακριβείς δομές, απαραίτητες για τη διατήρηση της ζωής, χάρις στην ιδιότητά τους να αναδιπλώνονται. Η αναδίπλωση τούς δίνει τη δυνατότητα αλληλεπίδρασης με άλλες πρωτεΐνες και εκτέλεσης συγκεκριμένων χημικών αντιδράσεων, προκειμένου να προσαρμόζονται στο περιβάλλον.

Θραύσματα κομητών και μετεωριτών, όπως αυτά που πρόσφατα έπεσαν στη Ρωσία, μας έχουν παράσχει σημαντικές πληροφορίες σχετικά με την άφιξη των αμινοξέων στη Γη. Τα θραύσματα αυτά είναι παλαιότερα από τη Γη και είναι υπεύθυνα για τη μεταφορά των 10 προβιοτικών αμινοξέων, τα οποία προήλθαν από το σχηματισμό του ηλιακού μας συστήματος.

Σήμερα το ανθρώπινο σώμα χρησιμοποιεί είκοσι κοινά αμινοξέα για την παραγωγή των απαραίτητων πρωτεϊνών. Δέκα εξ αυτών σχηματίζονται μέσω βιοσύνθεσης, ενώ ο σχηματισμός των δέκα προβιοτικών αμινοξέων γίνεται μέσω χημικών διεργασιών που δεν απαιτούν κάποια βιοσυνθετική ατραπό.

Χρησιμοποιώντας μια τεχνική που ονομάζεται συμμετρική αποδόμηση, το εργαστήριο του Μπλέημπερ κατόρθωσε να εντοπίσει μικρά πεπτίδια-δομικά στοιχεία ικανά να συναρμολογούνται αυτόματα σε ιδιαίτερες και σύνθετες πρωτεϊνικές αρχιτεκτονικές. Τα τελευταία πειράματα διερεύνησαν αν τέτοια δομικά στοιχεία μπορούν να αποτελούνται μόνο από τα 10 προβιοτικά αμινοξέα και να διατηρούν ακόμα τη δυνατότητα αναδίπλωσης.

Η υπόθεση αυτή αποδείχθηκε προς το παρόν σε βαθμό 80%, καθώς δημιουργήθηκαν αναδιπλούμενες πρωτεΐνες με 12 αμινοξέα. Αν η ομάδα του Μπλέημπερ καταφέρει να αποδείξει πλήρως την υπόθεσή της, ολόκληροι κλάδοι της βιολογίας που ασχολούνται με την αβιογένεση (την εμφάνιση της ζωής) και όχι μόνο, θα μετατοπίσουν το ενδιαφέρον τους στις πρωτεΐνες και τα αλόφιλα περιβάλλοντα.

http://www.naftemporiki.gr/story/637086

 

 

Το στέρεο κομμάτι του πυρήνα περιστρέφεται γρηγορότερα από το ρυθμό περιστροφής του πλανήτη και με φορά προς της ανατολή, ενώ ο εξωτερικός πυρήνας περιστρέφεται με αργότερο ρυθμό και με αντίθετη φορά.

Γεωλόγοι του πανεπιστημίου του Leeds στο Ηνωμένο Βασίλειο λύνουν ένα αίνιγμα τριών αιώνων σχετικά με τη φορά περιστροφής του πυρήνα του πλανήτη μας. Τα ευρήματα τα οποία δημοσιεύονται στο περιοδικό Proceedings of the National Academy of Sciences, βοηθούν στην εξήγηση της συμπεριφοράς του πυρήνα της Γης, ο οποίος είναι υπεύθυνος για το ισχυρό μαγνητικό της πεδίο, το οποίο μας προστατεύει από την ακτινοβολία του διαστήματος.

Ο πυρήνας της Γης αποτελείται από δύο μέρη: ένα στερεό εσωτερικό πυρήνα σιδήρου ακτίνας 1.220 χιλιομέτρων (λίγο μικρότερος από τη Σελήνη), και τον εξωτερικό πυρήνα, ένα κέλυφος από λιωμένο σίδηρο, πάχους 3.500 χιλιομέτρων.

Ήδη από το 1692 ο αστρονόμος Edmund Halley είχε δείξει πως το μαγνητικό πεδίο της Γης κινείται με φορά προς τα δυτικά, υπονοώντας μια σχετική κίνηση του πυρήνα, όμως είναι η πρώτα φορά που οι επιστήμονες κατανοούν το πώς το μαγνητικό πεδίο του πλανήτη μας επηρεάζει διαφορετικά τα δύο μέρη του πυρήνα της.

Για να εξακριβώσουν ακριβώς τι συμβαίνει στο εσωτερικό του πλανήτη μας, οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν το γιγάντιο υπερ-υπολογιστή Monte Rosa, στο ελβετικό κέντρο υπερ-υπολογιστών στο Λουγκάνο. Το μοντέλο που χρησιμοποίησαν για να προσομοιώσουν το πυρήνα της Γης, ήταν 100 φορές πιο ακριβές από τα προηγούμενα.

Τα αποτελέσματα είναι πως το στέρεο κομμάτι του πυρήνα περιστρέφεται γρηγορότερα από το ρυθμό περιστροφής του πλανήτη και με φορά προς της ανατολή, ενώ ο εξωτερικός πυρήνας περιστρέφεται με αργότερο ρυθμό και με αντίθετη φορά.

Για αυτή τη συμπεριφορά υπήρχαν ενδείξεις από σεισμόμετρα εδώ και δεκαετίες: καθώς τα σεισμικά κύματα διαπερνούν τον πυρήνα της Γης, φανέρωναν μια γρήγορη περιστροφή του εσωτερικού πυρήνα σε σχέση με το στερεό φλοιό.

«Πρόκειται απλά για ένα μηχανισμό δράσης-αντίδρασης», εξηγεί ο Dr. Philip Livermore που συμμετείχε στην έρευνα. «Το μαγνητικό πεδίο σπρώχνει προς τα ανατολικά τον εσωτερικό πυρήνα, κάνοντάς τον να περιστρέφεται γρηγορότερα από τη Γη, όμως σπρώχνει και τον εξωτερικό πυρήνα προς την αντίθετη κατεύθυνση». Αυτή η σχετική κίνηση των δύο τμημάτων του πυρήνα ευθύνεται για το μαγνητικό πεδίο της Γης.

Το γεωμαγνητικό πεδίο γνωρίζουμε πως δεν είναι σταθερό, παρουσιάζοντας μεταβολές σε μία κλίμακα δεκαετιών. Αυτές οι αρρυθμίες σημαίνει πως μεταβάλλεται και η σχετική κίνηση των δύο τμημάτων του πυρήνα, ένα φαινόμενο που όντως έχει παρατηρηθεί εδώ και περίπου 50 χρόνια.

Στοιχεία από αρχαιολογικές και παλαιοντολογικές ανασκαφές υποδεικνύουν επίσης πως σε βάθος χιλιάδων χρόνων η φορά περιστροφής του μαγνητικού πεδίου της Γης δεν είναι πάντα ίδια, ενώ υπάρχουν στοιχεία που δείχνουν πως άλλαξε μέσα στα τελευταία 3.000 χρόνια.

http://www.naftemporiki.gr/story/699631

 

Ακούγεται παράξενο, κι όμως τα τελευταία χρόνια συσσωρεύονται ενδείξεις ότι το εξωτερικό στρώμα του πυρήνα της Γης περιστρέφεται προς τη Δύση, αντίθετα δηλαδή από την επιφάνεια.
Έρευνα του Πανεπιστημίου του Λιντς στη Βρετανία δείχνει τώρα να εξηγεί γιατί ο εξώτερος  πυρήνας κινείται με αυτόν τον τρόπο: τον αναγκάζει το μαγνητικό πεδίο του πλανήτη.
Ο πυρήνας της Γης άρχισε να σχηματίζεται όταν ο νεαρός πλανήτης βρισκόταν ακόμα σε διάπυρη, υγρή κατάσταση. Τα βαριά στοιχεία όπως ο σίδηρος βυθίστηκαν προς το κέντρο, ενώ τα ελαφρύτερα παρέμειναν στον φλοιό.
Ο πυρήνας πιστεύεται ότι αποτελείται από δύο στρώματα: τον εξώτερο πυρήνα, ο οποίος αποτελείται από λιωμένο σίδηρο και νικέλιο. Το υλικό αυτό κυκλοφορεί μέσα στον εξώτερο πυρήνα λόγω ρευμάτων μεταφοράς θερμότητας, και η κίνηση αυτή δημιουργεί το προστατευτικό μαγνητικό πεδίο της Γης.
Κάτω από τον εξώτερο πυρήνα βρίσκεται ο εσώτερος, μια σφαίρα στο μέγεθος της Σελήνης που αποτελείται από συμπαγή σίδηρο. Ο εξώτερος πυρήνας πιστεύεται ότι συμπεριφέρεται ως στερεό, λόγω όμως της υψηλότερης θερμοκρασίας του δεν παράγει μαγνητικό πεδίο.
Τα τελευταία χρόνια έχουν προκύψει ενδείξεις (όπως αυτή η μελέτη στo Science) ότι ο εσώτερος πυρήνας κινείται με μεγαλύτερη γωνιακή ταχύτητα από ό,τι ο πλανήτης -χρειάζεται δηλαδή λιγότερο από 24 ώρες για να ολοκληρώσει μια πλήρη περιστροφή.
Επιπλέον, υπάρχουν ενδείξεις ότι ο εξώτερος πυρήνας, ή τουλάχιστον το εξωτερικό στρώμα του, κινείται προς τη Δύση, αντίθετα από τον υπόλοιπο πλανήτη. Αυτό γίνεται αντιληπτό στην επιφάνεια ως μετατόπιση του μαγνητικού πεδίου προς τη Δύση, ένα φαινόμενο που είχε παρατηρήσει το 1692 ο Έντμουντ Χάλεϊ, ο οποίος ανακάλυψε επίσης τον ομώνυμο κομήτη.
Την εξήγηση για την ανάποδη κίνηση φαίνεται τώρα να προσφέρει μια νέα μελέτη που βασίστηκε σε προσομοιώσεις και δημοσιεύεται στην αμερικανική επιθεώρηση PNAS.
Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν τον υπερυπολογιστή Monte Rosa στην Ελβετία για να τρέξουν ένα υπολογιστικό μοντέλο του πυρήνα με τα δύο του στρώματα. Όπως υποστηρίζουν, η ακρίβεια της προσομοίωσης ήταν 100 φορές μεγαλύτερη σε σχέση με άλλα μοντέλα.
Όπως αναφέρει ο Φίλιπ Λίβερμορ, πρώτος συγγραφέας της δημοσίευσης, η συμπεριφορές του εξώτερου και του εσώτερου πυρήνα «εξηγείται με όρους ίσης και αντίθετης δράσης».
Το μαγνητικό πεδίο που δημιουργεί ο εξώτερος πυρήνας «σπρώχνει τον εσώτερο πυρήνα προς τα ανατολικά, αναγκάζοντάς τον να περιστρέφεται ταχύτερα από τον υπόλοιπο πλανήτη. Ταυτόχρονα όμως σπρώχνει τον εξώτερο υγρό πυρήνα προς την αντίθετη κατεύθυνση, αναγκάζοντάς τον να περιστρέφεται προς τα δυτικά».
Εκτός όμως του ότι εξηγούν την ανάποδη κίνηση του εξώτερου πυρήνα, οι ερευνητές προχωρούν και σε μια πρόβλεψη: επισημαίνουν ότι το μαγνητικό πεδίο της Γης αλλάζει, έστω και με αργούς ρυθμούς, και οι μεταβολές αυτές μπορεί κάποια στιγμή να αλλάξουν τις δυνάμεις που επηρεάζουν την κίνηση του πυρήνα.
Αυτό σημαίνει ότι ο εξώτερος πυρήνας ενδέχεται να μην κινείται πάντα προς τη Δύση: όπως επισημαίνει η μελέτη, τα τελευταία 3.000 υπάρχουν ενδείξεις ότι υπήρχαν περίοδοι κατά τις οποίες ο πυρήνας περιστρεφόταν προς την Ανατολή.
Επιμέλεια: Βαγγέλης Πρατικάκης

Σύμφωνα με τον Άιζενμπεργκ, το πείραμα δείχνει ότι δεν είναι απολύτως λογικό να σκεφτόμαστε την εμπλοκή ως μία απτή φυσική ιδιότητα.

H κβαντική εμπλοκή αποτελεί ένα από τα πιο εντυπωσιακά φαινόμενα της κβαντομηχανικής, επιτρέποντας σε δύο σωματίδια να συνδέονται ακόμα και αν βρίσκονται εκατομμύρια έτη φωτός μακριά. Η μέτρηση ενός σωματιδίου αλλάζει ταυτόχρονα την κατάσταση του κβαντικά πεπλεγμένου ζεύγους του, ανεξάρτητα από την απόσταση. Τώρα, Ισραηλινοί ερευνητές έδειξαν πως δύο φωτόνια μπορούν να εμπλακούν κβαντικά ακόμα και αν δεν υφίστανται την ίδια χρονική στιγμή.

Η χρονικά ανεξάρτητη κβαντική εμπλοκή προβλέπεται από την κβαντική θεωρία, αλλά δεν ήταν ποτέ ευρέως αποδεκτή, και δεν είχε πραγματοποιηθεί με επιτυχία, μέχρι να το προσπαθήσουν οι Ίλαϊ Μεγκιντίς και Χαγκάι Άιζενμπεργκ του Εβραϊκού Πανεπιστημίου της Ιερουσαλήμ.

Οι ερευνητές ξεκίνησαν χρησιμποιώντας ένα συνδυασμό που ονομάζεται εναλλαγή κβαντικής εμπλοκής. Εκθέτοντας έναν ειδικό κρύσταλλο σε ακτινοβολία λέιζερ, δημιούργησαν δύο ζευγάρια πεπλεγμένων φωτονίων. Στην αρχή, τα φωτόνια 1 και 4 δεν είναι πεπλεγμένα, αλλά μπορούν να γίνουν εάν οι επιστήμονες πραγματοποιήσουν την κατάλληλη μέτρηση στα φωτόνια 2 και 3.

Για να επιτύχουν την ανεξαρτησία από το χρόνο, οι Μεγκιντίς και Άιζενμπεργκ δημιούργησαν πρώτα το ζευγάρι με τα φωτόνια 1 και 2, και μέτρησαν κατευθείαν την πόλωση του φωτονίου 1, πριν δημιουργήσουν το ζευγάρι με τα φωτόνια 3 και 4. Στη συνέχεια πραγματοποίησαν τη μέτρηση στα φωτόνια 2 και 3, και τελικά μέτρησαν την πόλωση του φωτονίου 4. Παρ’όλο που τα φωτόνια 1 και 4 δε συνυπήρξαν ποτέ, οι μετρήσεις έδειξαν ότι οι πολώσεις τους κατέληξαν να εμπλέκονται κβαντικά.

Σύμφωνα με τον Άιζενμπεργκ, το πείραμα δείχνει ότι δεν είναι απολύτως λογικό να σκεφτόμαστε την εμπλοκή ως μία απτή φυσική ιδιότητα. «Δεν υπάρχει καμία χρονική στιγμή κατά την οποία τα δύο φωτόνια συνυπάρχουν», δήλωσε. «Συνεπώς δεν μπορούμε να πούμε ότι το σύστημα είναι πεπλεγμένο σε εκείνη ή την άλλη χρονική στιγμή», πρόσθεσε.

Ωστόσο, το φαινόμενο υπάρχει σίγουρα και το πείραμα αποδεικνύει πόσο διαφορετικές είναι οι έννοιες της κβαντικής μηχανικής. Τα κβαντικά γεγονότα είναι έξω από τις καθημερινές μας έννοιες του χώρου και του χρόνου και για αυτό εμφανίζουν διαφορετικές αντικειμενικές δυσκολίες στην πειραματική τους προσέγγιση και κατανόηση.

Οι επιστήμονες ελπίζουν πως το πείραμά τους θα βοηθήσει στη δημιουργία κβαντικών υπολογιστών και δικτύων, στα οποία θα χρησιμοποιείται η εναλλαγή της εμπλοκής ως πρωτόκολλο για τη δημιουργία κβαντικών συνδέσεων μεταξύ απομακρυσμένων χρηστών, για την ασφαλή και ιδιαίτερα γρήγορη μεταφορά κωδικοποιημένων πληροφοριών.

http://www.naftemporiki.gr/story/655795

 

Σύμφωνα με τη μελέτη τους, οι επιστήμονες πιστεύουν ότι εντόπισαν μια ουσία που αποκαθιστά τη βλάβη που υπάρχει στον εγκέφαλο και ευθύνεται για τις μΜια θεραπεία που φαίνεται ότι μπορεί να θεραπεύσει το σύνδρομο Ντάουν, ανέπτυξαν επιστήμονες από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Τζονς Χόπκινς στη Βαλτιμόρη των ΗΠΑ.

Σύμφωνα με τη μελέτη τους, οι επιστήμονες πιστεύουν ότι εντόπισαν μια ουσία που αποκαθιστά τη βλάβη που υπάρχει στον εγκέφαλο και ευθύνεται για τις μαθησιακές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα άτομα που πάσχουν από το σύνδρομο Ντάουν.

Η ουσία χρησιμοποιήθηκε σε ποντίκια που έπασχαν από το σύνδρομο και οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι η δράση της ήταν αποτελεσματική, αφού βοήθησε τον εγκέφαλο να αναπτυχθεί φυσιολογικά και να αποκτήσει το σωστό μέγεθος. Ωστόσο, αυτό συνέβαινε μόνο στην περίπτωση που χορηγούσαν την ουσία στα ποντίκια τη μέρα της γέννησής τους.

Οι επιστήμονες τονίζουν στην έκθεσή τους ότι προς το παρόν η συγκεκριμένη ουσία δεν έχει χαρακτηριστεί ασφαλής για χρήση στον ανθρώπινο οργανισμό, ωστόσο πιστεύουν ότι αυτό θα συμβεί στο μέλλον.

Παρόλα αυτά, όπως είπε ο επικεφαλής της έρευνας, καθηγητής Roger Reeves, αυτό δεν σημαίνει ότι θα είναι εφικτές οι κλινικές εφαρμογές σε άτομα που πάσχουν σήμερα από το σύνδρομο, ωστόσο φαίνεται ότι ανοίγει ο δρόμος για τη θεραπεία του.

Το σύνδρομο Ντάουν προκαλείται από την παρουσία ενός επιπλέον αντίγραφου του χρωμοσώματος 21 στα κύτταρα του βρέφους και δεν θεωρείται ασθένεια, καθώς όσοι το εμφανίζουν δεν υποφέρουν από αυτό, αλλά παρουσιάζουν διαφορές στη σωματική διάπλαση (πιο αδύναμοι και άτονοι μύες), τη νοητική ανάπτυξη και την ψυχοκοινωνική τους εξέλιξη.

http://www.naftemporiki.gr/story/694553

αθησιακές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα άτομα που πάσχουν από το σύνδρομο Ντάουν.

 

Ο κομήτης ΙSON, μια αδέσποτη χιονόμπαλα που υπόσχεται φαντασμαγορικό θέαμα όταν πλησιάσει τον Ήλιο στα τέλη του έτους, δίνει μια πρώτη παράσταση για τους Αρειανούς.
«Ο κομήτης ISON επισκέπτεται τον Κόκκινο Πλανήτη» ανακοίνωσε ενθουσιασμένος ο Κάρι Λίσε του Πανεπιστημίου Τζον Χόπκινς. «Την 1η Οκτωβρίου ο κομήτης περάσει σε απόσταση 0,07 Αστρονομικών Μονάδων από τον Άρη, περίπου έξι φορές πιο κοντά από ό,τι θα πλησιάσει τη Γη».
Μία Αστρονομική Μονάδα (AU) ισούται με τη μέση απόσταση Γης-Ήλιου, περίπου 150 εκατομμύρια χιλιόμετρα. Αυτό σημαίνει ότι ο ISON θα πλησιάσει τον Άρη σε απόσταση μόλις 10,4 εκατομμυρίων χιλιομέτρων.
Ο κομήτης δεν αποκλείεται να είναι αρκετά φωτεινός ώστε να φωτογραφηθεί από το ρομπότ Curiosity στην επιφάνεια του Άρη. Σύμφωνα με τον Δρ Λίσε, όμως, οι καλύτερες εικόνες θα μεταδοθούν πιθανότατα από τον Αναγνωριστικό Δορυφόρο του Άρη (MRO). Το τηλεσκόπιο του δορυφόρου, αναφέρει το Space.com, είναι σχεδιασμένο να παρακολουθεί την επιφάνεια του Άρη και η κάμερά του δεν προσφέρει αρκετά μεγάλους χρόνους έκθεσης. Πιθανότατα όμως θα μπορεί να δει την κόμη του ISON αν στραφεί προς το Διάστημα.
Συνολικά 16 διαστημικά σκάφη της NASA και δεκάδες επίγεια τηλεσκόπια θα παρακολουθούν τον κομήτη καθώς πλησιάζει τη Γη και τον Ήλιο. H NASA έχει ξεκινήσει μάλιστα μια ασυνήθιστη εκστρατεία για να ενθαρρύνει τη συμμετοχή ερασιτεχνών αστρονόμων.
Οι καλύτερες παρατηρήσεις αναμένονται ωστόσο από το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble, το οποίο ίσως διακρίνει καθαρά τον πυρήνα του κομήτη, μια μάζα από αρχέγονους πάγους και σκόνη.
Ο ISON, ήδη γνωστός ως «κομήτης του αιώνα» θα αρχίσει να γίνεται ορατός με γυμνό μάτι τον Οκτώβριο του 2013, όταν θα φαίνεται να κινείται τις πρώτες πρωινές ώρες ανάμεσα στα άστρα του αστερισμού του Λέοντα.
Το μεγάλο σόου θα αρχίσει όταν ο κομήτης πλησιάσει τον Ήλιο, οπότε οι πάγοι της επιφάνειάς του θα αρχίσουν να εξαερώνονται από την ακτινοβολία και πιθανώς θα σχηματίσουν μια ουρά που εκτείνεται για χιλιάδες ή και εκατομμύρια χιλιόμετρα στο Διάστημα.
Το φαινόμενο θα κορυφωθεί όταν ο κομήτης φτάσει στο περιήλιο, δηλαδή στην ελάχιστη απόστασή του από τον Ήλιο, στις 28 Νοεμβρίου 2013. Υπό την επίδραση της ακραίας βαρύτητας του Ήλιου, ο ISON θα πραγματοποιήσει μια κλειστή στροφή πίσω από το άστρο για να εμφανιστεί και πάλι στην άλλη πλευρά του.
Κανείς δεν γνωρίζει αν ο κομήτης θα επιζήσει αλώβητος ή αν θα σπάσει σε κομμάτια. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει επίσης πόσο μακριά και φωτεινή θα είναι η ουρά του -οι αστρονόμοι πάντως ελπίζουν να καταγράψουν τα πιο θεαματικά περάσματα των τελευταίων δεκαετιών.
Δεδομένου ότι οι κομήτες θεωρούνται κατάλοιπα από το σχηματισμό του Ηλιακού Συστήματος πριν από 4,5 δισ. χρόνια, οι επιστήμονες θα παρακολουθούν τον ISON αναζητώντας στοιχεία για τη σύστασή του.
Οι περισσότεροι κομήτες πιστεύεται ότι προέρχονται από το λεγόμενο Νέφος του Όορτ, ένα υποθετικό «σύννεφο» παγωμένων, αρχαίων σωμάτων που περιφέρονται αργά σε απόσταση περίπου ενός έτους φωτός από τον Ήλιο.