Συνέντευξη από την χάλκινη παραολυμπιονίκη Δώρα Πασχαλίδου είχε την τιμή να πάρει η κινηματογραφική ομάδα του 8ου Γυμνασίου Ηρακλείου.

Η ομάδα, η οποία αποτελείται από μαθητές και μαθήτριες της Α’ και της Γ’ Γυμνασίου, την Τρίτη 21/1/2025 μίλησαν με την παραολυμπιονίκη Δώρα Πασχαλίδου και της έθεσαν τις ερωτήσεις που είχαν οι ίδιοι προετοιμάσει, αφού προηγουμένως σαν καλοί “δημοσιογράφοι” είχαν παρακολουθήσει βίντεο και συνεντεύξεις της συγκεκριμένης αθλήτριας. Οι μαθητές/τριες με πολλή χαρά και αναμενόμενο άγχος πραγματοποίησαν αυτήν την συνέντευξη μέσω της τεχνολογίας αφού η κα Πασχαλίδου ζει στην Θεσσαλονίκη.

Η κινηματογραφική ομάδα έχει θέσει ως στόχο την τρέχουσα χρονιά να δημιουργήσει μια ταινία για άτομα με αναπηρία όρασης, προκειμένου να ευαισθητοποιήσει τα μέλη της σχολικής κοινότητας και την τοπική κοινωνία. Τα μη βλέποντα άτομα είναι ΙΣΑΞΙΑ μέλη της κοινωνίας μας, τα οποία έχουν μια παραπάνω δυσκολία να διαχειριστούν.

Στο πλαίσιο λοιπόν της έρευνας και της αναζήτησης πληροφοριών για τους μη βλέποντες αναζητήσαμε Έλληνες και Ελληνίδες που έχουν διακριθεί στον τομέα τους. Επιστήμονες, καλλιτέχνες, συγγραφείς, ζωγράφους και αθλητές. Έτσι μάθαμε για την Δώρα Πασχαλίδου, η οποία ανταποκρίθηκε άμεσα στην πρόσκληση μας για συνέντευξη  και με μεγάλη προθυμία δέχτηκε να μας μιλήσει, παρά τις καθημερινές απαιτητικές διπλές της προπονήσεις.

Η συζήτηση με την Δώρα Πασχαλίδου,  η οποία ήταν σημαιοφόρος στην τελετή έναρξης στους Παραολυμπιακούς στο Παρίσι τον Αύγουστο του 2024, και κατέκτησε χάλκινο μετάλλιο στο τζούντο κράτησε λίγο παραπάνω από μισή ώρα. Μιλώντας μαζί της είδαμε έναν άνθρωπο χαμογελαστό, ευγενικό, μορφωμένο, ευαίσθητο, δυναμικό με τόλμη και τσαγανό, μια δυναμική παρουσία ικανή να σε εμπνεύσει να βάζεις νέους στόχους και να κατακτάς όσα ονειρεύεσαι.

Μάθαμε πως ένα ιατρικό λάθος την ώρα του τοκετού ήταν αυτό που της στέρησε την όραση της.

Θυμάται η κα Πασχαλίδου τα παιδικά της χρόνια με νοσταλγία, τα παιχνίδια στην αυλή, τις φιλίες που κάποιες κρατάνε ως σήμερα και τις μουσικές εκδηλώσεις του σχολείου.

Μας είπε πως η αναπηρία στην οικογένεια είναι μια δύσκολη συνθήκη καθώς όλοι διακατέχονται αρχικά από άγχος, φόβο και στεναχώρια για το άγνωστο, δεν ξέρουν πως να τη χειριστούν και κάνουν υποθετικά σενάρια για το μέλλον. Στην πορεία, η οικογένεια δένεται πολύ με τα παιδιά με αναπηρία καθώς αναγκάζονται να κάνουν πράγματα για να τα υποστηρίξουν που ούτε τα φαντάζονταν. Εκείνη με τον δικό της τρόπο και τη συμπεριφορά της, έδειξε στην οικογένεια της πως υπάρχει ένας άλλος δρόμος αυτός της ΙΣΑΞΙΑΣ, ότι θα είναι κοντά η οικογένεια όταν τους χρειάζεται αλλά είναι ένα κανονικό παιδί απλά με μια αναπηρία.

Από πολύ μικρή της άρεσε να παλεύει με τους φίλους και τις φίλες της, καθώς είχε πολύ μεγάλη σωματική δύναμη για κορίτσι μικρό και πολλή ενέργεια και ενώ είχε δοκιμάσει και άλλα αθλήματα όπως κολύμβηση και τρέξιμο, αποφάσισε να ασχοληθεί σοβαρά με το τζούντο όταν γνώρισε τον δάσκαλο της 5 φορές παραολυμπιονίκη Παπαχρήστου Θεόκλητο.

Οι απαιτήσεις μιας παραολυμπιονίκη είναι αυξημένες, χρειάζεται πειθαρχία στα γεύματα, οι βόλτες είναι περιορισμένες, χρειάζεται μεγάλη αγάπη για αυτό που κάνεις γιατί είναι εξαντλητικό το πρόγραμμα και ξεκούραση.

Οι δυσκολίες πολλές… Από τη μια το άθλημα του τζούντο δεν είναι καθόλου διαδεδομένο στην Ελλάδα, δεν προβάλλεται από την τηλεόραση και αυτό έχει σα συνέπεια να μην υπάρχουν χορηγίες. Αυτό σε συνδυασμό με την απουσία κρατικής στήριξης και τους αρμόδιους φορείς δυσκολεύει πολύ τα πράγματα. Άλλη δυσκολία που έχει όμως πλέον ξεπεραστεί σε μεγάλο βαθμό είχε να κάνει με τη δυσκολία των ανθρώπων του τζούντο που δυσκολεύονταν να καταλάβουν πως ένας άνθρωπος που δε βλέπει μπορεί να αγωνιστεί στα ίσα με κάποιον που βλέπει και τους συμπεριφέρονταν σαν παιδάκια και όχι σαν αθλητές- πρωταθλητές. Επίσης, το επίπεδο πρωταθλητισμού δεν είναι υψηλό στην Ελλάδα. Οι μετακινήσεις δύσκολες από τη μια μεριά της πόλης στην άλλη με τα μέσα μεταφοράς.

Επόμενος στόχος οι παραολυμπιακοί αγώνες του Λος Άντζελες και όπως χαρακτηριστικά μας είπε στη συνέντευξη η κα Πασχαλίδου η προπόνηση έχει ήδη ξεκινήσει καθώς το να κατακτήσεις ένα μετάλλιο είναι δύσκολο το να το κρατήσεις και να πας παραπάνω είναι ακραία δύσκολο.

Το καθημερινό πρόγραμμα απαιτητικό αρχίζει με πολύ πρωινό ξύπνημα, παρασκευή γευμάτων, πρωινό, φροντίδα του σκύλου οδηγού τη Joy, μετακινήσεις, προπόνηση, ξεκούραση, και το απόγευμα πάλι προπόνηση.

Η αυτονομία και ανεξαρτησία σε πολλά κομμάτια της καθημερινής ζωής των ατόμων με αναπηρία έχει θετική επίδραση και στην ψυχολογία τους.

Η μετακίνηση με τα πόδια στην πόλη της Θεσσαλονίκης δεν είναι καθόλου ασφαλής και άνετη αν ένας τυφλός δεν έχει σκύλο οδηγό. Υπάρχουν μόνο δύο ηχητικά φανάρια σε ολόκληρη την πόλη, πολλά παρκαρισμένα αμάξια και μηχανές, στενά πεζοδρόμια, δέντρα, τραπεζοκαθίσματα, κολόνες στη μέση μέση.

Η στάση των συμπολιτών της στη Θεσσαλονίκη μετά τα μετάλλια και τις διακρίσεις δεν άλλαξε ιδιαίτερα ενώ υπήρξαν βέβαια κάποιοι άνθρωπο που την αναγνώρισαν και την συνεχάρησαν. Η Ελλάδα δεν είναι μια φίλαθλη χώρα μάλλον πιο πολύ “οπαδική” και οι παραολυμπιονίκες δε χαίρουν την εκτίμηση που έχουν οι ολυμπιονίκες μας και αυτό δείχνει την κουλτούρα μας ως Έλληνες και αυτό είναι κάτι που ως αθλήτρια την θλίβει.

Το πιο μεγάλο κομμάτι δυσκολίας στην επαφή με άλλους ανθρώπους  είναι η άγνοια στο πως να συμπεριφερθούν.

Τελειώνοντας η συνέντευξη ζητήσαμε από την κα Πασχαλίδου να μας δώσει ένα μήνυμα. Εκείνη μας παρακίνησε να βγούμε από τα σπίτια μας και να σηκωθούμε από τους καναπέδες μας και αφήσουμε τα κινητά μας..να κάνουμε πράγματα να βελτιωνόμαστε σωματικά, ψυχικά και διανοητικά και έπειτα αυτό θα έχει αντανάκλαση σε όλη την κοινωνία.

Πιο μορφωμένοι άνθρωποι – πιο μορφωμένη κοινωνία

Πιο ευγενικοί άνθρωποι- πιο ευγενική κοινωνία

Ότι βελτιώνει ο κάθε ένας στον εαυτό του, αν το κάνουμε όλοι, τότε θα υπάρξει αλλαγή στην ελληνική κοινωνία.

Τέλος, μας προτρέπει να ασχοληθούμε όλοι με ένα άθλημα καθώς προσφέρει πολλά ο αθλητισμός και φυσικά να μην τα παρατάμε στην πρώτη μας δυσκολία.

Όλες οι παραπάνω δράσεις υλοποιούνται από τους τους μαθητές: Μαλλιαράκη Αντιγόνη Α3, Μάντσε Μελίσα Α3, Συλιγνάκη Κατερίνα Α4, Τιτάκη Βάσω Α4, Αρβανιτάκης Νίκος Γ1, Μυτιληναίου Ελένη, Γ3, Σολογιάννη Μαρία Γ3, Χαιντεράνι Γαβριέλα Γ3, και τους εκπαιδευτικούς του 8ου Γυμνασίου Ηρακλείου: Πιταροκοίλη Στέλλα ΠΕ86, Σφακιανάκη Ουρανία ΠΕ04.04, Λαγουδιανάκη Γιώργο ΠΕ08.

Ευχαριστούμε θερμά την συνάδελφο Δρετάκη Βαρβάρα ΠΕ02 για την επιμέλεια και την οργάνωση των ερωτήσεων της συνέντευξης και όλους τους συναδέλφους που με τον τρόπο τους μας βοηθούν και μας ενθαρρύνουν.
Η πρωτοβουλία αυτή από την πρώτη στιγμή έλαβε το πράσινο φως από την διευθύντρια του σχολείου Κυριακάκη Χαρά Πε02, η οποία είναι αρωγός στις δράσεις της  κινηματογραφικής ομάδας.

Κλείνοντας, θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε πως σε όλη αυτήν την προσπάθεια μας να δημιουργήσουμε μια ταινία  η ομάδα εκπαιδευτικών προγραμμάτων του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων παίζει καταλυτικό και καθοριστικό ρόλο και είμαστε πολύ χαρούμενοι για αυτήν την συνεργασία και τη βοήθεια.

Η επικεφαλής εκπαιδευτικός της δράσης

Πιταροκοίλη Στέλλα