(με αφορμή το «Γιατί;» του Γ. Μαγκλή)
Είχε νυχτώσει και όπως συνηθιζόταν, ο πόλεμος σώπασε για κάποιες ώρες μέχρι το ξημέρωμα. Χθες, σε αυτό το στρατόπεδο της Κερύνειας βρισκόμασταν 52 άνδρες ένοπλοι για να πολεμήσουμε για την πατρίδα. Σήμερα μόνο δύο, εγώ και ο αδελφός μου. Με είχε κυριεύσει ο φόβος και κοίταγα τον κατάμαυρο ουρανό με παράπονο. Ο ουρανός συγκινήθηκε και δάκρυσε. Βροχή άρχισε να πέφτει από ψηλά θρηνώντας για τους αδικοχαμένους. Ο αδελφός μου πήγε να ελέγξει τι γινόταν στο αντίπαλο στρατόπεδο προσευχόμενος οι εχθροί να υποχώρησαν. Έμεινα πίσω να κλαίω δίπλα από τα πτώματα των πεθαμένων συμπατριωτών μου. Εκεί ο θείος μου, δίπλα του ο ανιψιός μου, παρά πέρα ο ξάδελφός μου. Όλοι τους νεκροί. Κοίταξα ξανά τον ουρανό και ούρλιαξα από τον πόνο. Πολλοί από αυτούς ήταν τόσο νέοι! Δεν έπρεπε να φύγουν τώρα, όχι έτσι! Ο πόλεμος δεν έχει κερδισμένους, μόνο πόνο προκαλεί και θλίψη.
Ήμουν χαμένος στις σκέψεις μου, όταν ξαφνικά άκουσα ένα ήχο σαν… βήματα. Τρομοκρατήθηκα και πήρα το όπλο στο χέρι, έτοιμος να πυροβολήσω όποιον πλησίαζε. Είδα μια φιγούρα να βρίσκεται σε μακρινή απόσταση από εμένα. Δεν μπορούσα να δω καθαρά ποιος είναι λόγω της νύχτας και της ομίχλης. Πλησίαζε με γρήγορο βηματισμό προς το μέρος μου. Χωρίς πολλή σκέψη πυροβόλησα. Την ίδια στιγμή το μετάνιωσα. Με τον ίδιο τρόπο πέθαναν και οι συμπατριώτες μου και τώρα πέθανε και ο ξένος εξαιτίας μου. Ποιος μπορεί να ήταν; Τούρκος; Ντόπιος; Ή μήπως κανένας από τους αγνοούμενους; Πλησίασα με τις τύψεις να με πνίγουν. Πήγα κοντά του για να ζητήσω συγχώρεση από τον ξένο, όποιος και αν ήταν. Γονάτισα για να τον κοιτάξω . Τρόμος με κατέλαβε. Ο ξένος που πυροβόλησα δεν ήταν άλλος από τον αδελφό μου! Του έπιασα το χέρι τρέμοντας. Ήταν ζεστός. Άνοιξε τα μάτια του. Χάρηκα. Μα το μόνο που είπε ήταν «Ο πόλεμος σε έκανε όπως τους εχθρούς μας, σε μεταμόρφωσε σε ένα τέρας. Ο πόλεμος σκοτώνει το σώμα και την ψυχή μας. Κανείς δεν είναι νικητής. Μόνο να καταστρέφει μπορεί και να σπέρνει την διχόνοια ανάμεσα στους λαούς». Αυτά είπε και πέθανε. Έμεινα εκεί μόνος, με τον αδελφό μου, θρηνώντας για πάντα…
Νάντια Παπαπαύλοβα, Γ΄ Γυμνασίου, Σχ. Έτος 2019-2020
Επιβλέπουσα καθηγήτρια: Ειρήνη Νικολοπούλου
