Οι ωρομίσθιοι εκπαιδευτικοί είναι δείγμα τυπικό της παθογένειας του εκπαιδευτικού μας συστήματος. “Φθηνό”, “ευέλικτο” εργατικό δυναμικό καλύπτει “τρύπες” της εκπαίδευσης.

Λίγες είναι πραγματικές, οι περισσότερες κατακερματισμένα κενά αναπληρωτών που “κοστίζουν πολύ”.

Ζουν για χρόνια σε συνθήκες εργασιακής αβεβαιότητας, με το άγχος της συγκέντρωσης προϋπηρεσίας, αναγκασμένοι να δουλεύουν “όπου έχει ώρες”, “όποτε βολεύει”, συχνά σε δυο και τρία σχολεία, με ανώτατο όριο τις 11 ώρες εβδομαδιαίως, με άθλιες αποδοχές και οριακή συνδικαλιστική κάλυψη.  

Κάθε φορά που υποβάλλουν αίτηση βεβαιώνουν ότι δεν είναι “ιδιοκτήτες φροντιστηρίου” αλλά ούτε και εργαζόμενοι. 

Πληρώνονται για τις ώρες που δουλεύουν και μόνον. Ώρες που χάνονται χωρίς δική τους υπαιτιότητα (αργίες, εκδρομές, διακοπές κ.λπ.) “φυσικά” και δεν τις πληρώνονται.

Όσο για τις άλλες; Όποτε έχει ο κρατικός κορβανάς. Φέτος, δουλεύουν απλήρωτοι από τον Οκτώβριο. Γι αυτό και αποφάσισαν σειρά κινητοποιήσεων διεκδικώντας τα δεδουλευμένα καθώς και αύξηση των ωριαίων αποδοχών τους.

Σύμφωνα με το tvxs.gr, oι ωρομίσθιοι εκπαιδευτικοί προέβησαν στις 16 Μαρτίου σε παράσταση διαμαρτυρίας στην Περιφερειακή Διεύθυνση Εκπαίδευσης Αττικής. Ο περιφερειάρχης δήλωσε “παντελώς αναρμόδιος” και παρέπεμψε τους εκπαιδευτικούς σε άλλους φορείς, αποφεύγοντας να δεσμευθεί για οτιδήποτε, ούτε καν για το κύριο αίτημά τους που αφορά την καταβολή των δεδουλευμένων αποδοχών τους.

Οι ωρομίσθιοι εκπαιδευτικοί σχεδιάζουν περισσότερες ενέργειες στο άμεσο μέλλον, στις Δ/νσεις Εκπαίδευσης, αλλά και την κατάθεση καταγγελιών στις επιθεωρήσεις εργασίας.Στις 29 Μαρτίου σχεδιάζεται ανοιχτή συνέλευση στα γραφεία της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδας, με τη στήριξη και την αλληλεγγύη συλλόγων δασκάλων, οπότε θα αποφασιστεί το μέλλον των κινητοποιήσεων.

Δείτε το ρεπορτάζ του tvxs:
 

---

Φαίνεται ότι ο “διάλογος για την εκπαίδευση” δεν είναι ελληνικό προνόμιο. Στη Βρετανία προβληματίζονται για την αποτελεσματικότητα του εκπαιδευτικού τους συστήματος και την επιμονή της κυβέρνησης στη διδασκαλία της γλώσσας και των μαθηματικών εις βάρος της δημιουργικής διδασκαλίας.

Έρευνα, η οποία διεξήχθη από ανεξάρτητους φορείς καταλήγει στο συμπέρασμα ότι τα παιδιά φεύγουν από το σχολείο χωρίς ικανοποιητικές γνώσεις σε επίπεδο τέχνης και ανθρωπιστικών επιστημών.

«Αυτό που ισχυριζόμαστε είναι ότι η παιδεία των μαθητών ?και ως ένα βαθμό και η ζωή τους- υποβαθμίζεται όταν λαμβάνουν παιδεία που είναι τόσο ελλιπής ως προς τα θεμελιώδη στοιχεία που θα έπρεπε να περιλαμβάνει», επισημαίνει ο επικεφαλής της έρευνας, Ρόμπιν Αλεξάντερ. «Το πρόβλημα είναι ότι το σχολικό πρόγραμμα δεν μπορεί να διαχωριστεί από το πρόβλημα της αξιολόγησης και της εξέτασης», συμπληρώνει.

Η έρευνα προτείνει, εντός των άλλων, ότι πρέπει να παρέχεται στους μαθητές η δυνατότητα να επιλέγουν την ύλη και τον τρόπο που θα τη διδάσκονται. Πρέπει επίσης να εφαρμοστεί ένα σχολικό πρόγραμμα που θα προάγει τη γνώση και την κατανόηση ως τις βασικές δεξιότητες του μαθητή.

Τα πορίσματα της έκθεσης συνοψίζονται στα εξής:

• Τα παιδιά στερούνται ενός διευρυμένου, ισορροπημένου και πλούσιου σχολικού προγράμματος στο οποίο θα εντάσσεται η τέχνη, η μουσική, το θέατρο και η γεωγραφία.
• Η διενέργεια υπερβολικά πολλών τεστ γλωσσικών και αριθμητικών δεξιοτήτων έχει «παραγκωνίσει» άλλα γνωστικά πεδία.

Άρθρο στη Ναυτεμπορική με στοιχεία από τον Guardian

---

Συνεχίζονται οι αντιδράσεις για την υποβάθμιση της παραγωγής λόγου στην αξιολόγηση της Νεοελληνικής Γλώσσας Γενικής Παιδείας στις Πανελλαδικές Εξετάσεις.

Σε σημερινή της ανακοίνωση η Πανελλήνια Ένωση Φιλολόγων επισημαίνει: “Έκπληξη προκαλεί η αιφνιδιαστική απόφαση του ΥΠ.Ε.Π.Θ. για αλλαγή στην αξιολόγηση του μαθήματος της Νεοελληνικής Γλώσσας Γενικής Παιδείας στις Πανελλαδικές Εξετάσεις, η οποία μάλιστα ανακοινώθηκε χωρίς να έχει προηγηθεί ο απαιτούμενος διάλογος με τους αρμόδιους φορείς και τις Επιστημονικές και Εκπαιδευτικές Ενώσεις.

Η Πανελλήνια Ένωση Φιλολόγων διαμαρτύρεται εντονότατα, γιατί με την απόφαση αυτή (40 μονάδες παραγωγή λόγου – 60 ασκήσεις, έναντι 50 – 50, που ίσχυε ως σήμερα στην εκατοντάβαθμη κλίμακα) δίνεται μεγαλύτερη βαρύτητα στις ασκήσεις, οι οποίες, κατά κανόνα, προϋποθέτουν και ενισχύουν την απομνημόνευση και τη μηχανιστική μάθηση και υποβαθμίζεται η σημασία της παραγωγής λόγου, η οποία είναι η μόνη που αναδεικνύει ουσιαστικά τη δημιουργική ικανότητα των μαθητών και ελέγχει την κρίση τους.

Θεωρούμε ότι στο όνομα της αντικειμενικής αξιολόγησης υποβαθμίζονται η συγκρότηση της σκέψης των μαθητών, η δυνατότητα αποκωδικοποίησης κειμένων και παραγωγής λόγου, η καλλιέργεια της γλωσσικής, εκφραστικής και κριτικής ικανότητας, ο εμπλουτισμός του λεξιλογίου και της σηματοδότησης των εννοιών, δεξιότητες, οι οποίες, σύμφωνα με τα Προγράμματα Σπουδών, αποτελούν βασικούς στόχους της όλης εκπαιδευτικής διαδικασίας.

Η Πανελλήνια Ένωση Φιλολόγων πιστεύει ότι, στη σύγχρονη τεχνοκρατούμενη εποχή, ιδιαίτερη έμφαση πρέπει να δίνεται στη γλώσσα, όχι μόνο ως όργανο επικοινωνίας, αλλά και ως φορέα αξιών που συμβάλλουν καταλυτικά στη διαμόρφωση αληθινά σκεπτόμενων ανθρώπων”.

ΠΗΓΗ: alfavita.gr (επειδή η Π.Ε.Φ. δεν ανεβάζει την ανακοίνωση στον δικό της ιστοτόπο)

---

Ο «διάλογος» για την Παιδεία, αν δεν έχει σαφείς στόχους, προτρέπει στην αερολογία, λέει ο ιστορικός της Εκπαίδευσης Αλέξης Δημαράς με αφορμή ημερίδα προς τιμήν του.

Όταν δημοσιογράφος των ΝΕΩΝ ζητά τη γνώμη του για τον περίφημο «διάλογο» για την Παιδεία, τον οποίο ο νέος υπουργός “μοιάζει να θεοποιεί”, εκείνος απαντά: «Δεν νομίζω να τον θεοποιεί, τον χρησιμοποιεί. Θα φανεί για ποιο σκοπό: ως άλλοθι διότι το επιτελείο του δεν μπορεί να αρθρώσει πρόταση; ως μέσο για τη μεταφορά του (άλυτου) προβλήματος στον (ή στην) διάδοχό του; επειδή δεν ξέρει τι άλλο να κάνει; ως προκάλυμμα για να επιβληθούν λύσεις της δικής του (ή των συμβούλων του) έμπνευσης και ιδεολογικής στόχευσης; ως μέσο που νομίζει ότι θα οδηγήσει στην καλύτερη λύση; Θα δούμε και θα κρίνουμε. Πάντως, στην τελευταία περίπτωση, θα έπρεπε να έχει ξεκαθαρίσει ήδη για ποιο στόχο, όπως είπα, αναζητεί την “καλύτερη” λύση. Αλλιώς, προτρέπει στην αερολογία και παραπλανά την κοινωνία».

Και για την επικέντρωση του διαλόγου στο εξεταστικό; “…Αυτό θεωρούν ότι είναι το πιο καθοριστικό πρόβλημα του συστήματος; Δεν τους ανησυχεί περισσότερο η απώλεια εθνικού κεφαλαίου από τα μεγάλα ποσοστά της σχολικής αποτυχίας και της πρόωρης εγκατάλειψης του σχολείου, ή από τις σημαντικές (κοινωνικά και γεωγραφικά προσδιοριζόμενες) ανισότητες εκπαιδευτικών ευκαιριών; Δεν τους ανησυχεί ότι το σχολείο προφανώς δεν ανταποκρίνεται πια στις ανάγκες και τις απαιτήσεις της κοινωνίας;”

Άρθρο των ΝΕΩΝ

---

Διαβάζω στις εφημερίδες: “Η μείωση του βάρους της έκθεσης στις πανελλαδικές εξετάσεις αποφασίστηκε σε χθεσινή σύσκεψη της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας. Συγκεκριμένα αποφασίστηκε να μειωθεί κατά 10 μονάδες στην εκατοντάβαθμη κλίμακα η βαρύτητα της παραγωγής κειμένου στο μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας. Στην εικοσάβαθμη από 10 μονάδες η έκθεση θα μετράει 8. Τις μονάδες της Εκθεσης τις μοιράζονται οι άλλες ασκήσεις στα Νέα Ελληνικά. Το μέτρο λαμβάνεται για να περιοριστεί η υποκειμεμενική βαθμολόγηση του μαθήματος”.

Ερωτήσεις:

• Από πότε αποφασίζει η πολιτική ηγεσία για τον τρόπο εξέτασης και την αξιολόγηση ενός μαθήματος;
• Είναι πολιτικό θέμα η αξιολόγηση ενός μαθήματος;
• Η αλλαγή αποφασίστηκε μετά από διάλογο με εκπαιδευτικούς ή επιστημονικούς φορείς;
• Με ποια στοιχεία;
• Η αλλαγή στον τρόπο αξιολόγησης συνεπιφέρει και αλλαγές στη διδασκαλία του μαθήματος; Αν ναι, πότε θα εφαρμοστούν; Τον Απρίλιο;
• Μήπως η μπάλα θα πάρει και άλλα μαθήματα με “υποκειμενική” αξιολόγηση;
• Το “καθ’ ύλην” αρμόδιο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο έχει γνωμοδοτήσει σχετικά;
• Η Πανελλήνια Ένωση Φιλολόγων έχει σκοπό να ασχοληθεί με το θέμα ή μπα;

---

Στη στήλη που διατηρεί στην Ελευθεροτυπία η Μαρία Μυστακίδου, συστήνει καθημερινά στους αναγνώστες της ενδιαφέροντες δικτυακούς τόπους. Σήμερα, πρότεινε τον ιστοτόπο της πόλης του Ροβανιέμι (το χωριό του Αι-Βασίλη, ντε). Σημείωσα τη διεύθυνση για να τον επισκεφτώ με την κρυφή ελπίδα πως θα μάθαινα και κάτι για τους εκατοντάδες αναξιοπαθούντες συμπατριώτες, οι οποίοι  αναγκάζονται, κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, να ξενιτευτούν στον αφιλόξενο λαπωνικό βορρά.

Φώναξα μάλιστα και τη μικρή μου κόρη να δει τον Αι-Βασίλη και τους χωριανούς του. Ήρθε ανόρεχτα:

– Σιγά τον Άγιο Βασίλη, είπε, αυτός όλο κάτι πλαστικά ελαφάκια φέρνει. Τα καλά δώρα τα φέρνει ο Γερμανός…

Χάζεψε λίγο τον Άγιο (που δεν τον βρήκε του γούστου της), είπε κάτι για τα ελαφάκια που μοιάζουν με …”γαϊδούρια” και έφυγε αφήνοντάς με εμβρόντητο. Όχι γιατί έφυγε αλλά απ’ αυτά που διάβαζα.

Υποθέστε ότι είχαμε εμείς κάτι ανάλογο με το χωριό του Αι-Βασίλη. Φανταστείτε λίγο τον ιστοτόπο του…

Δε θα αναστέναζε από κατάνυξη; Δε θα ήταν τίγκα στα σουβενίρ, τα κομποσκοίνια, τις εικονίτσες; Δε θα διαφήμιζε ρουμς του λετ και τσίκνα από τοπική σπεσιαλιτέ; Δε θα τύλιγε την τοπική ανάπτυξη σε ολίγη από αρχαίο πνεύμα αθάνατο και αγώνες ενάντια στον ξένο κατακτητή; Κι όλ’ αυτά με γουέμπ ντιζάιν τσίλικο, σε φόντο κατά προτίμηση ουρανί, με τζάβα σκριπτ όμορφα, κάθε κλικ και θαύμα, και μουσική υπόκρουση κάτι από ζόρμπα δε γκρηκ.

Αλλά είπαμε, εμείς είμεθα άνθρωποι μεσογειακοί, ζεστοί, εξωστρεφείς και ευφυείς. Διάβαστε περισσότερα “Ροβανιέμι, η πόλη των βαρβάρων”