Από πάνω από τα δέντρα το φεγγάρι
Αργοϋψώνεται και λάμπει, θεϊκή χάρη.
Από σας άπάνω, μαύρα σκιάχτρα, ω πόνοι,
Μιαν ελπίδα έτσι το φως της αργοϋψώνει.

 

Νύχτα μού έιν’ η γνώμη, πίκρα και η καρδιά μου.
Μα σού φέγγει το φεγγάρι, κάμαρά μου,

 

Σε γιομίζει, και αναβρύζει, συντριβάνι
Δακρυοστάλαχτων αχτίδων, και σε κάνει
Και του μοιάζεις, και σε κάνει, κάμαρά μου,
Μυστικό ιερό κρεββάτι κάποιου γάμου.

Κωστης Παλαμάς

[Τα  Παθητικά  Κρυφομιλήματα , 1920]