Αν αντικρύζατε αυτό το τοπίο από απόσταση θα λέγατε τουλάχιστον …. υπέροχο, μοναδικό ανεπανάληπτο!!!

Αυτό το μέρος δεν βρίσκεται, όπως θα θέλαμε εγώ κι η Δέσποινα, στην Ελλάδα, δεν είναι μια από τις πιο αγαπημένες μας ακρογιαλιές, (την Πάλτση εννοώ, στη Μαγνησία), αλλά θα γίνει κι αυτή σύντομα η αγαπημένη μας και κοντινή άλλη Πάλτση να μας θυμίζει την πατρίδα που αφήσαμε πίσω….

 

Πατρίδα μας η γη και πόνος μας

του κάθε μιανού ο πόνος…

μετανάστης ο άνεμος

να μας φιλά

μ’ αλμύρα

ο αγέρας

να μας φυλά

ο πάνορμος

βοσκός

του Οδυσσέα το σύνδρομο

καθώς θα διηγούνται τα εγγόνια μας

ιστορία μες τις ιστορίες του κόσμου..

 

Η παραλία αυτή ξαναβαφτίζεται στο βλέμμα μου

Πάλτση της Νέας Ζηλανδίας

 

Φλεβάρης του 2009

ίων ο ταξιδευτής

κι αμετανόητος

νοσταλγός

του ωραίου ….