Κοιτώντας τους μαυροκέφαλους γλάρους να ισορροπούν μαγικά στις κάτασπρες φτερούγες τους , να σχίζουν τον ορίζοντα με τα κίτρινα ράμφη τους , να καθρεφτίζονται περήφανοι στα ήρεμα νερά του κόλπου, σκέφτηκα πως η μοναδική ελπίδα να ταξιδέψω ήταν το πέταγμα μαζί τους.

Η σκέψη με τυραννάει από τότε, αν και κατάφερα να κάνω κάποια ταξίδια στις χώρες του ονείρου, ταξίδια όχι μακρινά κι εξωτικά, μα ταξίδια σε βάθος και περιεχόμενο.

Πότε-πότε , δοκιμάζω την υφάλμυρη γεύση της ποίησης βουτώντας στα βαθιά νερά της. Κι οι γλάροι στέκονται εκεί πιο πέρα διακριτικοί, παρ όλη την γνώση της μοναδικής τους υπεροχής, περιμένοντας την επόμενη ριπή αέρα να τα ανασηκώσει στα ουράνια.

Χρόνια μετά ως νέος μετανάστης ένιωσα την γλυκόπικρη γεύση του νόστου ατενίζοντας τους ίδιους φτερωτούς μου φίλους στην παραλία του New Brighton. Εκεί διαπίστωσα πως όπου κιι αν ταξιδέψεις η πατρίδα σου σε πληγώνει ενώ συνάμα συντροφεύει τις μακρινές κρυφές σου ελπίδες για γυρισμό.

Ελπίζω πως  χρόνο με το χρόνο και με τη βοήθεια των ξενιτεμένων φίλων μου (που μπορεί να αισθάνονται μετανάστες στη δική τους γη!) η πίκρα θα δώσει τη θέση της  σε φτερωτά ταξίδια της ελπίδας για μια καλλίτερη κι ανθρωπινότερη μητέρα γη…