Ο ρόλος μου είναι διπλός. Είμαι εκπαιδευτικός και μητέρα. Θα ξεκινήσω πρώτα να μιλήσω σαν μητέρα. Πολλές φορές όταν πήγαινα στο σχολείο να ρωτήσω για την πρόοδο των παιδιών μου αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η πρώτη επαφή με τον εκπαιδευτικό. Καταλάβαινα με τις πρώτες λέξεις την θετική του, την αρνητική του πολλές φορές ή την αδιάφορη επίσης, στάση του. Ήθελα με λίγα λόγια να με καλοδεχτεί για να δείξει την καλή του διάθεση, ότι στέκεται στο κάθε παιδί με το ίδιο ενδιαφέρον άσχετα με άν είναι καλός μαθητής ή όχι στα μαθήματα. Ο γονιός του άριστου μαθητή, άλλωστε έρχεται με μια σχετική σιγουριά και φυσικά έρχεται πιο συχνά στο σχολείο. Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί δεν έρχονται εύκολα οι γονείς των μεσαίων και χαμηλών επιδόσεων μαθητών; Είναι σίγουρο ότι όλοι οι γονείς ενδιαφέρονται. Δεν έρχονται γιατί φοβούνται να στεναχωρεθούν, όχι γι αυτά που θα ακούσουν αλλά για το πως θα τα ακούσουν. Ξέρουν καλά τί κάνει το παιδί τους, αυτό που θέλουν είναι να νιώσουν εμπιστοσύνη σε σας. Δείξτε τους λοιπόν ότι είστε συνεργάτες. Είναι σίγουρο ότι ενδιαφέρεστε γιατί σίγουρα κι εσείς θα θέλατε μια τάξη που δείχνει ενδιαφέρον, όρεξη, πρόοδο, βελτίωση. Μιλήστε ήρεμα και απλά. Τί μπορούν να κάνουν και οι δύο πλευρές για συνεργασία; Συμβουλέψτε τους γονείς ήρεμα, εξηγήστε τους τι απαιτείτε από τον συγκεκριμένο μαθητή, πώς μπορεί ο γονιός να βοηθήσει, δώστε χρονικό περιθώριο για μια νέα συνάντηση για να εκτιμήσετε την πρόοδο. Πολλές φορές τα παιδιά παραπονιούνται στους γονείς για απαράδεκτες συμπεριφορές εκπαιδευτικών. Δεν θα επεκταθώ σε αυτό το θέμα γιατί εννοείται ότι είναι ανεπίτρεπτο. Το να ενθαρρύνεις έναν μαθητή στην μάθηση, λέγοντας ένα γενναίο “Μπράβο”, είναι μια από τις πρωταρχικές υποχρεώσεις των εκπαιδευτικών. Η αμοιβή των μαθητών είναι ο καλός λόγος και ο βαθμός που του αξίζει για την προσπάθειά του, και όχι πάντα για την απόδοσή του. Τα παιδιά καταλαβαίνουν τον εκπαιδευτικό με την καλή διάθεση και δεν διαμαρτύρονται σχεδόν ποτέ για τον βαθμό τους. Δεν υπάρχει πιο άσχημο πράγμα στην τάξη από το να έχεις μαθητές που νιώθουν αδικημένοι. Πώς είναι δυνατόν μετά να συνεργαστείτε; Εγκαταλείπει κάθε προσπάθεια που δεν αναγνωρίζεται. “Όποιος δουλεύει, αμείβεται”, είναι ο πρώτος κανόνας στον κόσμο τους. Δώστε τους θετικά συναισθήματα απέναντι στο σχολείο και όχι οργή και αγανάκτηση.
Σαν εκπαιδευτικός από την άλλη θα ήθελα να πω ότι συναντάμε διάφορους γονείς όπως και εκπαιδευτικούς, φυσικά. Οι γονείς των άριστων μαθητών και αυτοί ζητούν επιβεβαίωση και αναγνώριση για τον αγώνα των παιδιών τους και της οικογένειας. Θεωρούν ότι και αυτοί είναι υπεύθυνοι για την καλή πρόοδο και καμαρώνουν. Υπάρχουν γονείς που δεν έρχονται για να ακούσουν αλλά για να πουν. Δηλαδή, πόσο έξυπνο είναι το παιδί τους, πόσο πολύ μελετά, ποσά πτυχία ξένων γλωσσών ή μουσικής, ή κατάρτισης υπολογιστών έχει ήδη. Άλλοι γονείς, μονίμως διαμαρτύρονται. Κρίνουν το μάθημα (μάλιστα προτείνουν και νέες μεθόδους), εκπαιδευτικούς, βιβλία, σύστημα ολόκληρο. Έτσι έχουν ένα μια πολύ καλή δικαιολογία (όχι μία αλλά πολλές) για τυχόν αποτυχία του παιδιού τους. Ακούστε με προσοχή την συμβουλή του εκπαιδευτικού και σκεφτείτε την σοβαρά, όπως ακούτε έναν γιατρό για ένα θέμα υγείας. Μην υποβαθμίζετε καμιά ειδικότητα εκπαιδευτικού. Ο γυμναστής για παράδειγμα, θα μπορούσε να σας πει αξιόλογα στοιχεία για την προσωπικότητα του παιδιού σας και όχι μόνο αν κάνει καλά τις κωλοτούμπες. Η μεγάλη μάχη γίνεται στις βαθμολογίες. Αυτός ο περίφημος έλεγχος προόδου (ποιός έλεγχος; ποιά πρόοδος;) πρέπει σύντομα να αλλάξει. Δεν έχει αξία να διαβάζει ο μαθητής για τον βαθμό αλλά για την γνώση. Οι γονείς πολλές φορές παραπονιούνται για τον βαθμό γιατί πιστεύουν ότι αδικούμε τα παιδιά τους. Προσωπικά αν και βάζω μεγάλους βαθμούς ενθαρρύνοντας την προσπάθεια των μαθητών μου, μιας και το εργαστηριακό μάθημα της πληροφορικής, μου το επιτρέπει ( με την έννοια ότι όλοι οι μαθητές μου έχουν άριστη διάθεση απέναντι στο μάθημα, εργάζονται, κανείς δεν λουφάρει, όλοι προσπαθούν, αποδίδουν στην πολύ μεγάλη πλειοψηφία τους και φυσικά ανταμοίβονται), δεν συμφωνώ με τους πολύ υψηλούς βαθμούς. Η βαθμολογία δεν είναι για επίδειξη στον κοινωνικό κύκλο της οικογένειας αλλά θα πρέπει να το λαμβάνουμε ως ανατροφοδότηση των προσπαθειών και της απόδοσης. Επιτρέψτε τον εκπαιδευτικό να έχει μια κλίμακα αξιολόγησης ανάμεσα στους 25 μαθητές. Δεν έχει καμία αξία να γκρινιάζετε για το 16 αντί του 18 αν δεν έχει πάρει την απαραίτητη γνώση ώστε να συνεχίσει στις υψηλότερες βαθμίδες εκπαίδευσης. Πολλές φορές μάλιστα οι βαθμοί φουσκώνουν τους μαθητές με ψεύτικες ελπίδες και μετά απογοητεύονται.
Αυτό που θέλω να πω στους γονείς είναι το εξής: Δείξτε μου εμπιστοσύνη πάνω από όλα. Μην με κρίνετε ποτέ μπροστά στα παιδιά σας. Αν ο μαθητής απορρίψει τον εκπαιδευτικό σήμερα, αύριο θα απορρίψει εσάς, την οικογένειά του. Αν ο μαθητής παραπονιέται για διάφορα ελάτε να μου μιλήσετε ανοικτά. Ακούστε την άποψή μου. Δεν χρειάζεται να κάνετε έρευνα ρωτώντας άλλους μαθητές αλλά διακριτικά και καλόπιστα μιλήστε στον εκπαιδευτικό, πείτε του το γεγονός, και βάλτε ένα τέλος στην ιστορία. Όσο πιο ομαλά, τόσο πιο καλά για τον ίδιο τον μαθητή και φυσικά την οικογένειά του. Η αμοιβή του εκπαιδευτικού πέρα από την υλική (που ήταν και είναι η ελάχιστη) είναι η καλή συνεργασία και πρόοδος των μαθητών του. Θέλω να ξέρετε ότι η μεγάλη πλειοψηφία των εκπαιδευτικών αγαπά τα παιδιά και την διδασκαλία (παρόλες τις αντίξοες συνθήκες). Υποστηρίξτε μας και ας δουλέψουμε μαζί σαν συνεργάτες, όχι σαν αντίπαλοι. Δώστε μου τον χώρο να κινηθώ έτσι ώστε να σας αποδείξω πόσο πιο σκληρά μπορώ να δουλέψω για την καλύτερη εκπαίδευση των παιδιών σας που είναι και δικών μας παιδιών.
