το χνάρι …

5-5-1981: πεθαίνει ο Bobby Sands μετά από 66 μέρες απεργία πείνας

άρθρο tvxς 5-5-13:

Σαν σήμερα, 5 Μαΐου 1981, πέθανε, στα 27 χρόνια, ο Gerard Robert «Bobby» Sands μέλος του ΙRΑ αλλά και εκλεγμένος στο Βρετανικό Κοινοβούλιο, μετά 66 μέρες απεργίας πείνας στην φυλακή Maze. Ο ίδιος ήταν ο ηγέτης της απεργίας πείνας του 1981 κατά την οποία άλλοι εννέα κρατούμενοι των φυλακών έχασαν τη ζωή τους αγωνιζόμενοι για την άρση του ειδικού καθεστώτος κράτησης των Ιρλανδών πολιτικών κρατουμένων. Λίγο πριν την απεργία πείνας ο Sands εξελέγη βουλευτής του βρετανικού κοινοβουλίου.

Ο Sands μπήκε στις τάξεις του IRA το 1972. Την ίδια χρονιά συνελήφθη για κατοχή όπλων που βρέθηκαν στο σπίτι που διέμενε. Καταδικάστηκε τον Απρίλη του 1973 σε φυλάκιση πέντε ετών και αφέθηκε ελεύθερος το 1976. Μέσα σε έξι μήνες, συλλαμβάνεται ξανά, έπειτα από βομβιστική επίθεση και ανταλλαγή πυρών. Η δίκη πραγματοποιήθηκε τελικά τον Σεπτέμβριο του 1977. Παρότι δεν υπήρχαν αρκετά στοιχεία για την ενοχή του καταδικάστηκε σε 14 χρόνια φυλάκιση και στην φυλακή Maze. Αρχικά πάντως μεταφέρθηκε στη φυλακή Κράμλιν όπου πέρασε 15 ημέρες γυμνός σε απομόνωση, ενώ κάθε τρεις μέρες υποβαλλόταν σε υποχρεωτική από το φαγητό αποχή.

Οι κινητοποιήσεις των κρατούμενων του ΙRΑ απέναντι στο ειδικό καθεστώς φυλάκισής τους ξεκίνησε το 1980. Η βρετανική κυβέρνηση είχε κατατάξει τους Ιρλανδούς κρατούμενους πολέμου στη Βόρεια Ιρλανδία ως ειδική κατηγορία χωρίς δικαιώματα. Οι κρατούμενου του IRA και του INLA απέναντι σε αυτό το καθεστώς ξεκίνησαν τη «διαμαρτυρία της κουβέρτας». Οι κρατούμενοι αρνούνταν να φορούν τις στολές της φυλακής και είτε ήταν γυμνοί, είτε έφτιαχναν ρούχα από τις κουβέρτες τους. Ζητούσαν να μη φορούν στολές της φυλακής, να μην εργάζονται γι’ αυτήν, να έχουν ελεύθερη συναναστροφή με τους άλλους κρατουμένους, να μπορούν να οργανώνουν τις δικές τους εκπαιδευτικές και ψυχαγωγικές δραστηριότητες και να έχουν το δικαίωμα να δέχονται επίσκεψη και να δέχονται δέματα και γράμματα μια φορά την εβδομάδα.

Η πρώτη απεργία πείνας ξεκίνησε το 1980. Σε αυτή συμμετείχαν άντρες και γυναίκες από τρεις διαφορετικές φυλακές. Ένας από τους κρατούμενους κινδύνευσε να χάσει τη ζωή του. Η βρετανική κυβέρνηση φάνηκε διαλλακτική αναφορικά με το δικαίωμα των κρατουμένων να φορούν τα ρούχα τους. Η απεργία τερματίστηκε μετά από δυο μήνες, ωστόσο σε σύντομο χρονικό διάστημα φάνηκε ότι η βρετανική κυβέρνηση δεν είχε την πρόθεση να ικανοποιήσει τα αιτήματα.

Την 1η Μάρτη του 1981 ξεκίνησε νέα απεργία πείνας με βασικό αίτημα να αναγνωριστούν οι κρατούμενοι πολέμου ως πολιτικοί κρατούμενοι. Ο Bobby Sands ήταν ο πρώτος που αρνήθηκε την τροφή. «Δεν θα με σπάσουν καθώς η επιθυμία για ελευθερία και για την ελευθερία του Ιρλανδικού λαού βρίσκεται στην καρδιά μου. Θα φθάσει η μέρα όπου όλος ο λαός της Ιρλανδίας θα έχει την επιθυμία για ελευθερία. Τότε θα αλλάξουν τα πράγματα» είχε δηλώσει. «Πιστεύω και στηρίζω το θεόσταλτο δικαίωμα του Ιρλανδικού έθνους στην κυρίαρχη ανεξαρτησία και το δικαίωμα κάθε Ιρλανδού και Ιρλανδής να στηρίξει αυτό το δικαίωμα με την ένοπλη επανάσταση» υποστήριζε ο Sands. Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση της Βρετανίας, διά στόματος της πρωθυπουργού, Μάργκαρετ Θάτσερ, απέρριπτε δημόσια το συμβιβασμό με τα αιτήματα που ζητούσαν οι κρατούμενοι. Λίγο πριν την έναρξη της απεργίας, ο ανεξάρτητος Ιρλανδός βουλευτής Tyrone πέθανε.

Ο Sands ήταν υποψήφιος και εκλέχθηκε στη θέση του στις 9 Απριλίου του 1981. Ωστόσο παρέμεινε βουλευτής για κάτι λιγότερο από ένα μήνα καθώς στις 5 Μαΐου του 1981 πέθανε στο νοσοκομείο της φυλακής μετά από 66 μέρες απεργίας πείνας. Δεν ήταν ο μόνος. Οι κρατούμενοι του IRA συνέχισαν την απεργία πείνας και το καλοκαίρι πέθαναν ακόμη 9 από αυτούς. Η απεργία έσπασε στο τέλος του καλοκαιριού καθώς ο Καθολικός κλήρος έπεισε τις οικογένειες των κρατουμένων που είχαν χάσει τις αισθήσεις τους να τους ταΐσουν ενδοφλεβικά. IRA και INLA σταμάτησαν την απεργία μετά από 217 ημέρες, τον Οκτώβρη 1981. Κατόπιν η βρετανική κυβέρνηση ικανοποίησε κάποια από τα αιτήματα των κρατουμένων, χωρίς, ωστόσο, να τους χαρακτηρίσει ποτέ πολιτικούς κρατουμένους. Η απεργία πείνας ενδυνάμωσε την δραστηριότητα του IRA καθώς συγκέντρωσε το ενδιαφέρον των ΜΜΕ αλλά και της κοινής γνώμης.

εκπομπή του infowar:

Εργατική Πρωτομαγιά, από τη διεκδίκηση στον εκφυλισμό

1936: Πανεργατική εξέγερση στη Θεσσαλονίκη και κήρυξη πανεργατικής απεργίας. Σοβαρά γεγονότα με πολλούς νεκρούς και τραυματίες

Άρθρο του Δημήτρη Κατσορίδα, συγγραφέα και επιστημονικού συνεργάτη του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ.

Σικάγο 1886. Θεσσαλονίκη 1936. Σκοπευτήριο Καισαριανής 1944. Είναι κάποιες Πρωτομαγιές που αποτυπώνονται ανεξίτηλα στη μνήμη με κόκκινο χρώμα. Είναι άλλες που ξεθωριάζουν, ξεχνιούνται, μένουν μόνο σαν επέτειοι με άνευρες πορείες, παρελάσεις και πανηγυρικούς δεκάρικους. Μέρα παγκόσμιας διαμαρτυρίας ενάντια στην εκμετάλλευση του κόσμου της εργασίας, μέρα που δίνει τη δυνατότητα στους εργάτες κάθε χώρας να νιώσουν μέλη της παγκόσμιας κοινότητας ή απλώς άλλη μια μέρα;

Η αφίσα της εκδήλωσης για την ελληνική Εργατική Πρωτομαγιά στο Κοινωνικό Στέκι Πετρούπολης ΟΚΤΑΝΑ

Μέρα αργίας; Μέρα απεργίας ή μήπως άλλη μια μέρα ανεργίας, όπως θα είναι και η αυριανή για το ενάμισι εκατομμύριο -καταγεγραμμένων και μη- ανέργων που ζουν στην Ελλάδα; Πολλοί προσπάθησαν να παραχαράξουν το νόημα της εργατικής Πρωτομαγιάς και να τη μετατρέψουν σε μια μέρα λουλουδιών…

Αλλοι κατάφεραν να τη μετατρέψουν σε τυποποιημένη εκδήλωση και αργία. Ολοι εκείνοι όμως που απομυζούν τον ιδρώτα των εργαζομένων, αγωνιούν για το μέγεθος, τη μαχητικότητα και κυρίως την ενότητα των εργατικών συγκεντρώσεων κάθε Πρωτομαγιά. Στην εργατική Πρωτομαγιά επιτέθηκαν όλα τα καθεστώτα του κόσμου, ενώ στις ΗΠΑ θέλουν να την εξαφανίσουν, και όχι τυχαία. Εξάλλου από εκεί ξεκίνησαν όλα…

Η ιστορία της Εργατικής Πρωτομαγιάς ξεκινά το 1865. Τότε τέθηκε, για πρώτη φορά, το αίτημα του 8ωρου από τα εργατικά σωματεία των ΗΠΑ. Το 1885 η Αμερικανική Ομοσπονδία Εργασίας (AFL) υποστηρίζει το αίτημα της 8ωρης εργασίας και καλεί σε πανεργατική απεργία την 1η Μαΐου 1886.

■ 1η Μαΐου 1886: Ο αγώνας ξεκινά από το Σικάγο. Απεργούν 350.000 εργάτες. Οι 185.000, κυρίως οικοδόμοι, πέτυχαν την εφαρμογή του 8ωρου.

■ 3 Μαΐου 1886: 6 εργάτες σκοτώθηκαν και 30 τραυματίστηκαν από την αστυνομία σε συγκέντρωση στο εργοστάσιο Μακ Κόρμικ, στο Χάρβεστερ.

■ 4 Μαΐου: Τα συνδικάτα κάλεσαν συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην πλατεία Χαϊμάρκετ του Σικάγου. Η αστυνομία επιτέθηκε κατά της συγκέντρωσης. Κάποιος άγνωστος πέταξε βόμβα. Σκοτώθηκαν 7 αστυνομικοί, 4 εργάτες, ενώ πολλοί ακόμη τραυματίστηκαν. Η αστυνομία συνέλαβε πολλά στελέχη του εργατικού κινήματος. Οκτώ παραπέμφθηκαν σε δίκη. Οι Μίκαελ Σβαμπ, Οσκαρ Νιμπ και Σάμουελ Φίλντεν καταδικάστηκαν σε πολυετή φυλάκιση.Ο Λούις Λινγκ βρέθηκε κρεμασμένος στο κελί του, ενώ οι Αύγουστος Σπάις, Αντολφ Φίντεν, Τζορτζ Ενγκελ και Αλμπερτ Πάρσον καταδικάστηκαν σε θάνατο και τους κρέμασαν στις 11 Νοεμβρίου 1887.

■1890: Το Συνέδριο της Β’ Σοσιαλιστικής Διεθνούς στο Παρίσι αποφασίζει να καθιερωθεί η Πρωτομαγιά ως ημέρα εργατικών διεκδικήσεων, σε όλες τις χώρες, αρχίζοντας από την 1η Μαΐου 1890.

■ 1891: Την Πρωτομαγιά ο Σταύρος Καλλέργης και άλλοι 12 σοσιαλιστές φωτογραφήθηκαν μαζί «σαν συμβολική συμμετοχή στην παγκόσμιο επέτειο και διαμαρτυρία των εργατών».

Δημοσίευμα της γαλλικής εφημερίδας «Le Journal» την 1η Μαΐου 1893 για την καθιέρωση της Εργατικής Πρωτομαγιάς 

«Ο αγών διά το Οκτάωρον»: Ψήφισμα του 1893 αναφέρει ότι ”Την Κυριακή καθ’ όλην την ημέρα να κλείνουν τα καταστήματα”

■ 1893: Η πρώτη μεγάλη και δημόσια εκδήλωση των εργατών και σοσιαλιστών στην Ελλάδα αφιερωμένη στην Πρωτομαγιά. Συγκεντρώθηκαν περίπου 500 άτομα στο αρχαίο στάδιο πίσω από το Ζάππειο.

■ 1909: Η Πρωτομαγιά γιορτάστηκε στη Θεσσαλονίκη, η οποία ήταν ακόμη υπό την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η πρώτη μαζική εργατική διαδήλωση στην ιστορία της πόλης. «Στο πλήθος υπάρχουν Ελληνες, Βούλγαροι, Τούρκοι και Εβραίοι. Ολοι τους κρατούν στα χέρια το έμβλημα του Συνδέσμου Εργατών Θεσσαλονίκης, το χέρι ενός εργάτη που κρατά σφυρί», γράφει ο Πολ Ντιμόν στο βιβλίο του, Θεσσαλονίκη 1850-1918.

■ 1924: Την Πρωτομαγιά του 1924 ισχύει στρατιωτικός νόμος. Παρά την απαγόρευση, εργάτες συγκεντρώνονται στο κτίριο του Δημοτικού Θεάτρου Αθηνών (πλατεία Κοτζιά). Γίνονται συμπλοκές. Σκοτώνεται ένας εργάτης και τραυματίζονται 12. Τραυματίζονται και 5 στρατιώτες. Γίνονται πολλές συλλήψεις.

Πρωτομαγιά του 1926 στο Αγρίνιο |

■ 1936: Πανεργατική εξέγερση στη Θεσσαλονίκη και κήρυξη πανεργατικής απεργίας. Σοβαρά γεγονότα με πολλούς νεκρούς και τραυματίες. Οι δολοφονίες των εργατών ήταν η έμπνευση του Ρίτσου για να γράψει τον «Επιτάφιο».

■ 1942: Παρά τις απαγορεύσεις από τις Αρχές Κατοχής 1.500 εργάτες τεσσάρων μηχανουργείων του Πειραιά και οι εργαζόμενοι του εργοστασίου σιγαρέτων Παπαστράτου κατέβηκαν σε απεργία. Στάση εργασίας έγινε και στους Σιδηροδρομικούς.

■ 1944: Η τραγικότερη από όλες τις Πρωτομαγιές. Πλησιάζει το τέλος της Κατοχής. Στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής εκτελούνται από τους ναζί 200 κομμουνιστές κρατούμενοι.

Χαρακτικό του Α. Τάσσου για την εκτέλεση των 200 κομμουνιστών |

■ 1945: Η συγκέντρωση της Πρωτομαγιάς πραγματοποιήθηκε Πέμπτη, 10 Μαΐου το πρωί, στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Ηταν η πρώτη δημόσια συγκέντρωση μετά την Κατοχή και τα Δεκεμβριανά του 1944. Μαζεύτηκαν 40.000 άτομα, ξεπερνώντας κάθε πρόβλεψη.

 ■ 1960: Η πρώτη ενωτική Πρωτομαγιά και η πρώτη ανοιχτή εκδήλωση μετά το 1947, παρά την άρνηση της κυβέρνησης (ΕΡΕ) να δώσει άδεια. Η αστυνομία επιτίθεται στους διαδηλωτές με δεκάδες τραυματίες.

 

 ■ 1963: Για πρώτη φορά, από το 1946, δόθηκε άδεια συγκέντρωσης του εορτασμού της Πρωτομαγιάς σε ανοιχτό χώρο, στο γήπεδο του Παναθηναϊκού. Τη συγκέντρωση συγκάλεσαν 82 σωματεία, που ήταν σε αντίθεση με την ηγεσία της ΓΣΕΕ. Η συμμετοχή ήταν μεγάλη (20.000 εργαζόμενοι). Αυτή την περίοδο οι συγκεντρώσεις είναι μαζικές και ενθουσιώδεις. Δείχνουν την αλλαγή του πολιτικού κλίματος.

■ Αυτή η δραστηριότητα διακόπτεται με τη δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967, καθώς με τον Ν. 380/1968, η δικτατορία μετατρέπει την Εργατική Πρωτομαγιά σε υποχρεωτική αργία.

■ 1975: Πραγματοποιείται η πρώτη μεγάλη, μετά τη δικτατορία, ενωτική πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση.

■ 1978: Με απόφαση των αριστερών συνδικαλιστικών παρατάξεων γίνεται χωριστή συγκέντρωση σε σχέση με τη ΓΣΕΕ. Βασικός λόγος, η άρνηση της ηγεσίας της ΓΣΕΕ να προχωρήσει στον εκδημοκρατισμό του συνδικαλιστικού κινήματος και στην εφαρμογή του αναλογικού συστήματος εκλογών.

■ 1982: Μεγάλη ενωτική συγκέντρωση στο Πεδίον του Αρεως. Ψηφίζεται ο Ν. 1264 για τις συνδικαλιστικές ελευθερίες καταργώντας τον Ν. 330/76.

■ 1986: Χωριστή Πρωτομαγιά εξαιτίας νέας κρίσης στο συνδικαλιστικό κίνημα. Τα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ προκαλούν απεργιακούς αγώνες. Αλλάζουν οι συσχετισμοί δύναμης στο εσωτερικό της ΓΣΕΕ. Η πλειοψηφία περνά στην Αριστερά. Δικαστική απόφαση ανατρέπει την εκλεγμένη διοίκηση της ΓΣΕΕ. Διορίζεται μονοπαραταξιακή από στελέχη της ΠΑΣΚΕ. Η συνδικαλιστική αντιπολίτευση αρνήθηκε να μπει στη διορισμένη διοίκηση. Επέρχεται διάσπαση στον συνδικαλιστικό χώρο. Αποκατάσταση της ενότητας του συνδικαλιστικού κινήματος το 1989, στο 25ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ.

■ 1989 έως σήμερα: Αρχίζει να παρουσιάζεται κάμψη των συγκεντρώσεων της Πρωτομαγιάς. Αρχίζουν να αποδομούνται οι εργασιακές σχέσεις. Η κατάσταση επιτείνεται από τις χωριστές συγκεντρώσεις. Από το 2010 εντείνεται η επέλαση του νεοφιλελευθερισμού. Ασφυκτικός έλεγχος από το ΔΝΤ.

http://www.efsyn.gr/arthro/ergatiki-protomagia-apo-ti-diekdikisi-ston-ekfylismo

…είναι τα όνειρα αγαθά καταναλωτικά…

Μη κλαις για μένα

ας ξέρεις πως πεθαίνω

να με βοηθήσεις δε μπορείς

Μα δες εκείνο το λουλούδι

για κείνο που μαραίνεται σου λέω.

Να το ποτίσεις.

Ξημερώματα Πρωτομαγιάς του ’76, στην Λεωφόρο Βουλιαγμένης, ο Αλέκος Παναγούλης βρίσκει τραγικό θάνατο. Το Mirafiori που οδηγεί “ξεφεύγει” από την πορεία του και πέφτει πάνω σ’ ένα τσιμεντένιο στηθαίο.

Όλοι μιλούν για δολοφονία. Η Οριάνα Φαλάτσι μαθαίνει το γεγονός στην Ν. Υόρκη. Με το πρώτο αεροπλάνο έρχεται στην Αθήνα.

«Πλησίασα σ’ εκείνο το πράσινο σωρό, σε απόχρωση μπιζελιού. Ήτανε η “Άνοιξή” του, το «Φίατ» του. Το έλεγε έτσι γιατί είχε ένα γλυκό πράσινο ανοιξιάτικο χρώμα. Το είχε αγοράσει πριν λίγο καιρό και το είχε διαλέξει πράσινο γιατί μ’ αυτό το χρώμα δεν υπήρχε άλλο Φίατ στην Αθήνα. Έτσι ήταν εύκολο να αναγνωρίσει κανείς και από μακριά το αυτοκίνητο του Αλέκου. Ξαφνικά θυμήθηκα και κάτι άλλο που μου είχε πει στο τηλέφωνο. “Κάποιος που με αγαπά πολύ, με ακολουθεί συχνά το βράδυ όταν επιστρέφω σπίτι με την «Άνοιξη». Ξέρεις η «Άνοιξη» διακρίνεται και στο σκοτάδι”.

Είναι το πρωί της Πρωτομαγιάς του ’76 στο Πεδίον του Άρεως. Δεν υπήρχε πληροφόρηση για το θάνατο του Παναγούλη. Μιάμιση ώρα χρειάστηκε για να ακουστεί από τα μεγάφωνα ότι : «Ο Αλέκος Παναγούλης πέθανε. Σε τροχαίο δυστύχημα μας είπαν ότι έπεσε, αλλά όμως εσύ ελληνικέ λαέ είσαι μαθημένος σ’ αυτού του είδους τα τροχαία δυστυχήματα. Τα έχεις δει. Σου είναι γνωστοί οι ένοχοι, ξέρεις και την αιτία. Την έμαθες την αφορμή με τον Λαμπράκη, τον Μανδηλαρά και πλήθος άλλων αγωνιστών. Ο Αλέξανδρος Παναγούλης όμως δεν πέθανε. Ζει, έζησε και θα ζει μέσα στις καρδιές μας, μέσα στο πνεύμα μας, σαν φωτεινό παράδειγμα. Ας βροντοφωνάξουμε όπως θα ήθελε εκείνος. Ζήτω η Ελευθερία. Ζήτω η Δημοκρατία».

Κηδεύεται στις 5 Μαΐου. Στην τελευταία του κατοικία τον συνοδεύουν πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι.

CALEXICO + TAKIM + ERIC BURDON

Η ταινία του Γάλλου Νταβίντ Ελχοφέν Μακριά από τους Ανθρώπους, με πρωταγωνιστές τους Βίγκο Μόρτενσεν και τον ανερχόμενο Ρεντά Κατέμπ, είναι βασισμένη στο διήγημα του Αλμπέρ Καμύ «Η Φιλοξενία» από τη συλλογή «Η Εξορία και το Βασίλειο». Γυρισμένη στο μοναδικό τοπίο των ερημικών πεδιάδων της Αλγερίας από τον διευθυντή φωτογραφίας Γκιγιόμ Ντεφοντέν, έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Διαγωνιστικό πρόγραμμα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας κερδίζοντας τρία παράλληλα βραβεία και αφήνοντας εξαιρετικές εντυπώσεις.

Στη συνέχεια συμμετείχε με μεγάλη επιτυχία στα Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο, Λονδίνου και Ρότερνταμ, ενώ βγαίνει στις αίθουσες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη στις 26 Μαρτίου 2015 αφού κάνει την ελληνική της πρεμιέρα στο Διαγωνιστικό Πρόγραμμα του 16ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου.
Ο σκηνοθέτης σμιλεύει την βαθιά ανθρώπινη και διαχρονικά επίκαιρη ιστορία του, μέσα από την εξέλιξη της σχέσης ανάμεσα στους δύο εξαιρετικούς πρωταγωνιστές (Βίγκο Μόρτενσεν, Ρεντά Κατέμπ) που σιγά-σιγά ανακαλύπτουν ο ένας την ταυτότητα του άλλου.

Βρισκόμαστε το 1954 στην Αλγερία στην καρδιά του χειμώνα σε ένα απομονωμένο χωριό, ενώ ξεκινά ο αντιαποικιακός αγώνας ενάντια στους Γάλλους. Καθώς οι αντάρτες περικυκλώνουν την περιοχή, η σύγκρουση ανάμεσα στο παλιό και στο καινούριο είναι αναπόφευκτη.

Ο Νταρού (Βίγκο Μόρτενσεν), ο δάσκαλος του χωριού, πρέπει να συνοδεύσει τον Μοχάμεντ (Ρεντά Κατέμπ), έναν ντόπιο που κατηγορείται για φόνο, μέχρι την πόλη όπου πρόκειται να δικαστεί. Δύο άνθρωποι εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους είναι αναγκασμένοι να διασχίσουν τις απέραντες πεδιάδες της ενδοχώρας. Κυνηγημένοι από τους συγγενείς του δολοφονημένου που ζητούν εκδίκηση, αλλά και από τους γάλλους στρατιώτες, οι δύο άνδρες επαναστατούν, έρχονται αντιμέτωποι με τη θρησκευτική μισαλλοδοξία και με την παράλογη βία του κατακτητή, αλλά, και με τα προσωπικά τους ηθικά διλήμματα.

Την ταινία συνοδεύει η απόλυτα οργανικά δεμένη μουσική από τους Νικ Κέιβ και Γουόρεν Έλις, ενώ σε δύο κομμάτια συνεργάζεται και ο «δικός μας» Ψαραντώνης.

• ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ:
  • Νταβίντ Ελχοφέν
• ΠΑΙΖΟΥΝ:
  • Βίγκο Μόρτενσεν,
  • Ρεντά Κατέμπ

Γιώργος Μαυρογιώργος: η άποψη του Μπαλτά για το πρόγραμμα «PISA»
Έχω επιστρέψει στο ξενοδοχείο από μια αρκετά «ζωηρή» συζήτηση που ακολούθησε την παρουσίαση του βιβλίου μου-σε συνεργασία με μεταπτυχιακούς μου φοιτητές- «Οίκοι αξιολόγησης στην εκπαίδευση και το «αόρατο χέρι της αγοράς»: Η περίπτωση PISA», στο Πανεπιστήμιο Κύπρου στη Λευκωσία. Ένας σύντροφος ελλαδίτης εκπαιδευτικός (στην Κύπρο) που ήταν στην εκδήλωση μου έγραψε σε SMS: «Αν επέζησες από το απογευματινό πρεσάρισμα, σου βγάζω το καπέλο. Η ανοησία και η συντήρηση των επηρμένων πανεπιστημιακών σπάει καρύδια…». Με το που ανοίγω τον Η/Υ και μπαίνω στο ΑΛΦΑΒΗΤΑ, να σου η τορπίλη: « Ο Αριστείδης Μπαλτάς για το διαγωνισμό του PISA».
Εδώ σε θέλω, σύντροφε ελλαδίτη, να δεις τι θα κάνουμε με τον «μπαλτά» και τα καρύδια…
Δε θα επαναλάβω τα σχόλια που ήδη δημοσίευσα. Θέλω να του αφιερώσω, κατά πώς λέμε, δυο από τις συμπερασματικές σελίδες του σχετικού βιβλίου ως μια απάντηση στο πιο απαξιωτικό για τη νοημοσύνη μας κείμενο που έχω διαβάσει από θιασώτη του PISA. Αισθάνομαι ντροπή με δόσεις πολιτικού θυμού. Γιατί δεν έγραφε τέτοιες νεοφιλελεύθερες μπούρδες όσο διατηρούσε τη στήλη του στην «Αυγή της Κυριακής». Έγραφα, αμέσως, μετά τις εκλογές:
«Η διαμόρφωση και η άσκηση εκπαιδευτικής πολιτικής στην Ελλάδα και στην Κύπρο, παρά τις διαφορές τους, έτσι όπως αυτή εκφράστηκε, στο πεδίο της υποδοχής και της πρόσληψης των συμβουλευτικών υπηρεσιών του ΟΟΣΑ και της «ανταγωνιστικής παιδαγωγικής» του PISA, στο πλαίσιο των διεργασιών της ευρωπαϊκής εναρμόνισης, έδειξε ότι έχουμε μια ανομολόγητη διείσδυση του νεοφιλελευθερισμού: απορύθμιση, ανταγωνιστικότητα και ιδιωτικοποίηση.
Σε μια συγκυρία παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, οι δυο χώρες αντιμετωπίζουν σοβαρή ανθρωπιστική κρίση που πλήττει ιδιαίτερα μαθητές και μαθήτριες από ευάλωτες και μη προνομιούχες κοινωνικές ομάδες. Αυτές οι ομάδες έχουν αυξηθεί, σε πραγματικούς αριθμούς, λόγω της κρίσης. Οι αρχές της ισότητας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης υποβαθμίζονται. Σε μια τέτοια συγκυρία, η διείσδυση του νεοφιλελευθερισμού με όχημα την «εργαλειοθήκη» του ΟΟΣΑ, τις εξετάσεις του PISA, τα μοντέλα αξιολόγησης Danielson και των εγχώριων «ανεξάρτητων» Αρχών Διασφάλισης Ποιότητας στην εκπαίδευση, αποκτάει τα χαρακτηριστικά μιας ιδιότυπης κοινωνικής αναλγησίας και «κοινωνικού κανιβαλισμού». Αν συνεκτιμηθεί ότι το όλο εγχείρημα υποστηρίζεται με τον πακτωλό και τη διασπάθιση κοινοτικών κονδυλίων του ΕΣΠΑ (χρηματοδότηση), σε συνδυασμό με τις μνημονιακές πολιτικές (περικοπές), τότε μπορούμε να ισχυριστούμε ότι οι εγχώριοι διαχειριστές της εξουσίας με τη σύμπραξη διεθνών οργανισμών (ΟΟΣΑ, ΔΝΤ, ΕΚΤ) επιτείνουν την ένταση αυτής της ανθρωπιστικής κρίσης. Έτσι, ξεδιπλώνεται το πιο απάνθρωπο, βίαιο και αυταρχικό πρόσωπο του νεοφιλελευθερισμού που την εξαθλίωση των ανθρώπων την αντιμετωπίζει λες και αυτή είναι αναπόφευκτη, αναμενόμενη, ακόμα και αναγκαία για την ανασυγκρότηση που κρίνεται απαραίτητη ώστε να έχουμε την εγκαθίδρυση και την παγίωση της αυτοκρατορίας της αγοράς. Η εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ, η επιστροφή του PISA (δεύτερη φορά σε περίοδο κρίσης) με τις κίβδηλες υποσχέσεις, η καθιέρωση των Αρχών Διασφάλισης Ποιότητας, οι αντιγραφές της Danielson Group, κ. α. προβάλλονται ως μεσσιανικές και «αδιάβροχες» στην κοινωνική και ανθρωπιστική κρίση. Με αυτόν τον τρόπο συγκαλύπτουν τη βίαιη νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης όπου τα κριτήρια της αγοράς έχουν προτεραιότητα και η εκπαίδευση αναλαμβάνει την προετοιμασία του ευέλικτου εργάτη που θα είναι επιδέξιος στην επίλυση προβλημάτων, σε μια ανταγωνιστική αγορά. Το PISA είναι μια νεοφιλελεύθερη παιδαγωγική επινόηση ενός μονοπωλιακού παγκόσμιου «εξεταστικού παραδείγματος» για τη «μέτρηση» των επιδόσεων των μαθητών σε συγκεκριμένες ικανότητες και δεξιότητες. Το PISA φετιχοποιεί τις μετρήσεις, τις συγκρίσεις και τις κατατάξεις στο πλαίσιο ενός οικουμενικού ανταγωνιστικού μαραθώνιου επιδόσεων. Το δοκίμιο PISA είναι «ευφυές»: τα βάζει με την «παπαγαλία»! Το PISA έχει μικρά «μυστικά» που αποκρύπτονται επιμελώς. Το PISA δεν αναγνωρίζει τα σχολικά προγράμματα. Το PISA υποβαθμίζει τις γνώσεις σε πληροφορίες Το PISA κατασκευάζει τις καταστάσεις ζωής. Το PISA είναι ένα διεθνές πρόγραμμα «παρακυβέρνησης» της εκπαίδευσης που διαμορφώνει τη νεοφιλελεύθερη ατζέντα σε έναν καπιταλιστικό κόσμο της εκμετάλλευσης, της οδύνης και ανείπωτης και ανομολόγητης βίας. Το PISA έχει σφοδρούς επικριτές. Έχει και θερμούς υποστηρικτές και θιασώτες. ΟΟΣΑ και PISA είναι το «μακρύ χέρι» της αγοράς.
Η ιστορική πολιτική ανατροπή που έχουμε στην Ελλάδα, με την κυβέρνηση της ριζοσπαστικής αριστεράς στην εξουσία, οι νεοφιλελεύθεροι «οίκοι αξιολόγησης» και τα προγράμματά τους δεν έχουν ούτε προτεραιότητα ούτε θέση στην ελληνική εκπαίδευση. Οι ομοσπονδίες των εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων (ΔΟΕ, ΟΛΜΕ, ΠΟΣΔΕΠ, ΟΣΕΠ-ΤΕΙ) με τις κινητοποιήσεις τους ενάντια στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, παρά τις διαφοροποιήσεις στην ένταση της αντίστασής τους, περιόρισαν τη διείσδυση των αγοραίων κριτηρίων στην εκπαίδευση αν και δεν κατάφεραν να την εμποδίσουν. Αυτό σημαίνει ότι ο αγώνας έχει πολύ δρόμο ακόμη. Η πολιτική ανατροπή που έχει συντελεστεί σηματοδοτεί την απαρχή ριζοσπαστικών προοδευτικών παρεμβάσεων και στην εκπαίδευση, κι αυτό υπαγορεύει εγρήγορση για την ανατροπή των πολιτικών έντασης του ελέγχου και της αγοραίας εκμετάλλευσης στην εκπαίδευση. Χρειάζεται πάλη για την καθιέρωση αρχών ουσιαστικής βελτίωσης των συνθηκών εργασίας των εκπαιδευτικών και των όρων μάθησης των μαθητών, χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς. Οι γόνιμες ή οι εποικοδομητικές αντιπαραθέσεις, είναι βέβαιο, δεν αρκούν. Πολύ περισσότερο οι κίβδηλες υποσχέσεις και οι αντίλογοι των «ανυπόστατων ισχυρισμών». Αυτά είναι σύντομα ανέκδοτα του νεοφιλελευθερισμού».

Κύριε Υπουργέ της Παιδείας, με τον ΟΟΣΑ και το PISA, εμπλέκεστε σε ένα project νέων τεχνικών διακυβέρνησης που στηρίζονται στη σχέση εξουσίας πιστωτών-δανειστή-αξιολογητών συμβούλων, όπου ο εκβιασμός υποκαθιστά κάθε αρχή δημοκρατίας. Ξέρετε δα ότι στα σχολεία εργάζονται χρεωμένοι εκπαιδευτικοί, χρεωμένοι μαθητές και μαθήτριες, με χρεωμένους τους γονείς τους. Προΐσταστε χρεωμένων πολιτών που είναι μπλεγμένοι στα δίχτυα της εξουσίας του χρέους και της υποχρέωσης της αποπληρωμής. Με ρώτησε κάποιος, πριν καιρό, αν έχω χρέη και του απάντησα, ο αφελής, «όχι». Πώς είναι δυνατόν μου απάντησε! «αφού κάθε μήνα σου κρατάν από τη σύνταξη που έπαιρνες πριν, 1 600 ευρώ, για να ξεπληρώσουμε τα δάνεια». Αυτούς τους προϋπολογισμούς του PISA, κύριε Υπουργέ, από πού τους αντλείς για να στήνεις το ευτελές επιχείρημα για το «ενδιαφέρον της Ελλάδας για συμμετοχή σε θεσμούς διεθνών οργανισμών»! Ποια είναι τα άλλα ποσά που πληρώνει η χώρα στον ΟΟΣΑ και για ποιο σκοπό; Μαρξιστή Υπουργέ μου, η μείωση του χρέους, για την οποία κόπτονται οι «εταίροι» και οι άλλοι διεθνείς τοκογλύφοι, επιδιώκεται με την ανάκτησή του μέσα από περικοπές συντάξεων και μισθών, με περικοπές κοινωνικών αγαθών, με την απλήρωτη εργασία και με αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις. Αυτή είναι η «εργαλειοθήκη» του ΟΟΣΑ. Με την πληρωμένη συμμετοχή μας στο PISA, σε περίοδο μεγάλων χρεών και δανείων, ζητάτε τη χαριστική βολή εναντίον της χώρας. Να πιάσει «πάτο» και τη θέση «σκουπίδια» από τους διεθνείς απατεώνες, τους οίκους αξιολόγησης, για την χρηματοπιστωτική της ικανότητα. Και δε σας αρκεί αυτό, αγοράζετε μια πιστοποίηση της εκπαίδευσης, εν μέσω ανθρωπιστικής κρίσης από το PISA για μια από τις τελευταίες θέσεις στη διεθνή κατάταξη. Το ξέρετε! Γιατί το κάνετε; Μήπως, για να μας ντρεσάρετε και ως χρεωμένους και ως ανεπίδεκτους εκμάθησης δεξιοτήτων της αγοράς; Αναρωτιέμαι, μήπως αυτή η έπαρσή σας με τα ιστορικά πρότυπα, τα πειραματικά και το PISA, αντλεί από τη γοητεία και τα αστικά μεγαλεία των νεανικών σχολικών σας χρόνων, εκεί στο Αμερικανικό Κολλέγιο; Εμείς, οι άλλοι τι φταίμε και μας σέρνεις πίσω από το άρμα του μονοπωλιακού αγοραίου εξεταστικού PISA; Αριστείδη μου, γι αυτό σου είπαμε να κρατάς μπαλτά στο χέρι; Οι θιασώτες του PISA έχουν «PISA στον εγκέφαλο»! Εσύ είσαι ενεργό μέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Τι δουλειά έχεις με το PISA! Μήπως, μπέρδεψες το ΣΥΡΙΖΑ με το PISA;
Απ’ τη Λευκωσία, μετά τα μεσάνυχτα, στις 4.4.2015 ( τα άλλα σχόλια είναι στο f/b)
o A. Mπαλτάς για το πρόγραμμα PISA

 http://www.alfavita.gr