Του ΣΤΑΘΗ*
- Η ειρήνη τους βρομάει μπαρούτι. Oπως βρομάει η ΦολκςΒάγκεν τους. Οπως βρομάνε οι ίδιοι όταν μιλούν για ανθρωπιστικούς πολέμους, για ανθρωπιστικές κρίσεις, για εξαγωγή δημοκρατίας.
- Βρίσκονται διαρκώς σε πόλεμο εναντίον μας. Σε ταξικό πόλεμο, όταν μας κλέβουν απ’ τον μισθό μας, όταν μας κλέβουν τις δουλειές μας, όταν μας παστώνουν στους φόρους, όταν μας γαμάνε τη ζωή μας και μας οδηγούν στην αυτοκτονία. Βρίσκονται διαρκώς σε πόλεμο μεταξύ τους ποιος θα ληστέψει καλύτερα τον άλλον,
- βρίσκονται διαρκώς σε πόλεμο εναντίον όλων, ανθρώπων, λαών και κρατών. Χρησιμοποιούν τον εθνικισμό, τις θρησκευτικές διαφορές και ό,τι άλλο τους είναι χρήσιμο για να διαιρούν και να βασιλεύουν, να διαιρούν τάξεις, να διαιρούν τάξεις, να διαιρούν έθνη και
- να μπουκάρουν, να βομβαρδίζουν, να εισβάλλουν, να δολοφονούν, να πνιγούν τον κόσμο στο αίμα, να εξανδραποδίζουν ανθρώπους, να μετακινούν πληθυσμούς κι ύστερα να τους μαντρώνουν σε γκέτο, να τους εκμεταλλεύονται. Φέρονται στους ανθρώπους σαν να ‘ναι ζώα (έτσι όπως εννοούν οι ίδιοι τα ζώα) και τους σκοτώνουν σαν ζώα. Σκοτώνουν παιδάκια και παιδάκια και παιδάκια. Κι ύστερα κάνουν παρελάσεις και αλληλοπαρασημοφορούνται. Υαινες με ονοματεπώνυμο, Κλίντον, Μπλαιρ, Ομπάμα, Ολάντ, Μέρκελ, Πούτιν, κοινοί αλητάμπουρες και μαχαιροβγάλτες. Χαράσσουν σύνορα, γκρεμίζουν σύνορα, πιάνουν αίμα και το κάνουν χρυσάφι, ο
- κατιμάς του ανθρώπινου είδους περιβεβλημένος τους πραιτωριανούς της προπαγάνδας και της ενσωματωμένης διανόησης, που δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν, όντα ανίερα ως τον μυελό των οστών τους, που μετά τους φόνους οργανώνουν φιλανθρωπικές εκδηλώσεις, τρώνε το βραδινό τους και κοιμούνται αγκαλιά με τους δαίμονές τους τον ύπνο των δικαίων, χωρίς να φοβούνται την οργή της πνιγμένης μάνας – που να τους πάρει ο διάολος τη δική τους. Τέρατα που
- στέλνουν τα παιδιά τους στα καλά σχολεία, με τις τσαντούλες τους ζωγραφισμένες λουλουδάκια, αντί για τα πρόσωπα των νεκρών που έστειλαν στον Αδη.
- Χιλιοειπωμένα όλα αυτά, από χιλιάδες ανθρώπους, εκατομμύρια αν κοιτάξουμε στο βάθος των αιώνων. Χιλιάδες πένες με δάκρυα ή φλόγες αντί μελάνης βάζουν τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων χιλιάδες χρόνια τώρα. Κι όμως, όλους ένα κατά συνθήκην ψεύδος, με τις όποιες κατά καιρούς μεταμορφώσεις του, μας αφανίζει όλους. Ο άνθρωπος-ιδιοκτήτης, γης, ισχύος, μέσων παραγωγής – κι όσες φορές
- κι αν τον σάρωσε στο διάβα των αιώνων ο άνεμος των επαναστάσεων, κι αυτές παλλακίδες του στο τέλος τις έκανε ο άνθρωπος-ιδιοκτήτης, τις ιδιοποιήθηκε, σε τυραννίδες τις μεταμόρφωσε ή σε ιδιωτικής χρήσεως δημοκρατίες. Προμηθείς ο Ιησούς και ο Σπάρτακος, ο Αριστοτέλης και ο Μαρξ, Επιμηθεύς ο πρώτος τυχόν μαλακάκος και νικάει ο μαλακάκος – ο μαλακάκος, ο άφρων, ο αφιλοσόφητος, ο κυνικός και ο ως προς φύσιν και πόλιν νεκρός κυβερνάει τη Γη, αυτός ο άρχων των τόκων, ο κατέχων τα όπλα, ο θέτων τους θεούς και τους θεσμούς, ένας ποταπός αιματοβαμμένος αρουραίος.
- Ολοι ο σοφοί, όλων των εποχών, συγκλίνουν στη διαπίστωση ότι κακή είναι μια χώρα, ένα κράτος, που υπάρχει φτώχεια κι ότι το ίδιο κακή είναι μια χώρα, ένα κράτος, που δεν υπάρχει πλούτος. Οι άνθρωποι παράγουν τον πλούτο κι απ’ αυτόν τη μερίδα του λέοντος την παίρνουν οι ύαινες. Ο εργαζόμενος-άνθρωπος παράγει τον πλούτο που τον οδηγεί στη φτώχεια και ο ιδιοκτήτης-άνθρωπος, που δεν παράγει τίποτα, νέμεται τα πλείστα. Κι αυτό το χάσμα μεγαλώνει και μεγαλώνει. Και κάθε φορά που παραμεγαλώνει, οι πόλεμοι που το βοηθούν να φουσκώνει, ταξικοί και διακρατικοί, μετεξελίσσονται σε παγκόσμιες συρράξεις.
- Ο κίνδυνος για κάτι τέτοιο σήμερα είναι ακόμα μεγαλύτερος απ’ όσον ήταν την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, διότι ούτε διπολισμός υπάρχει πια, αλλά πολυπολισμός, ούτε ισορροπία (έστω τρόμου), αλλά ασύμμετρες απειλές κι αναμετρήσεις παντού – η χαρά του χάους, του λάθους, της υπερεκτίμησης του κάθε ουτιδανού για τις δυνάμεις του.
- Μια ματιά στον παγκόσμιο χάρτη αρκεί. Εκεί που υπήρχαν εστίες συγκρούσεων και μέτωπα σε αντιπαράθεση, τώρα υπάρχει ένας λαβύρινθος πολέμων, λυκοσυμμαχιών και χάους, ένα κουβάρι από γόρδιους δεσμούς που κοιτάζει την άβυσσο, με κίνδυνο η άβυσσος να μας κοιτάξει με τη σειρά της κι εμάς.
- Εις μάτην η μνήμη της ανθρωπότητας, εις μάτην το ωραίο, εις μάτην οι ποιητές, για όσο καταλαβαίνουμε τον κόσμο, αλλά δεν μπορούμε να τον αλλάξουμε…
YΓ.: Αν δεν το σκέφθηκε ο ίδιος, δεν βρέθηκε από την κουστωδία του κάποιος να πει στον κ. Τσίπρα ότι στον ΟΗΕ οι αρχηγοί κρατών δύνανται, δικαιούνται και μάλλον έχουν την υποχρέωση να ομιλούν στη γλώσσα τους; Τι βλαχοσυμπεθερισμός είν’ τούτος με τα αγγλικά, μάλιστα εκφερόμενα σαν να ‘χει κανείς το στόμα του γεμάτο καρφιά;
http://iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=22282:stathis&catid=71:dr-kinitopoiisis&Itemid=278
