Στη Μάνδρα η ζωή εδώ και δύο εβδομάδες δεν είναι όπως πριν. Τοπίο που θυμίζει την… επόμενη μέρα του πολέμου! Λάσπη παντού, τοίχοι που μέσα είχαν ψυχές, πλέον, μοιάζουν με παρατημένα από τον χρόνο οικήματα. Λες και έχουν φύγει από εκεί οι άνθρωποι πολλά-πολλά χρόνια. Όχι! Είναι μόλις δύο εβδομάδες άδεια. Γιατί κάποιοι άφησαν μια πόλη χτισμένη πάνω στο… κενό, χωρίς αντιπλημμυρικά έργα. 

Πάνω από 1.500 οικογένειες έχουν δει τα σπίτια τους, τα όνειρά τους, να βυθίζονται στο νερό. Μόνο το χώμα είναι αυτό που τους έχει απομένει. Πέρα από την αξιοπρέπεια και το κουράγιο που προσπαθούν να ανακτήσουν. Ένα κουράγιο που το δίνει ο ένας στον άλλον.

Όσοι δεν υπέστησαν ολοκληρωτική καταστροφή, έχουν πάρει άδεια από τη δουλειά τους και προσπαθούν να βοηθήσουν ώστε να μπουν οι συνάνθρωποι τους σε κανονικούς ρυθμούς, Πότε θα γίνει αυτό; Λένε το Μάιο του 2018. Κάποιοι το… πάνε πιο μακριά τονίζοντας ότι «θα θυμίζει η περιοχή τη Μάνδρα που ξέρατε σε τουλάχιστον 2-3 χρόνια». Το βέβαιο είναι ένα. Ποτέ ξανά δεν θα είναι τίποτα το ίδιο και τίποτα δεν θα θυμίζει τη ζωή που είχαν. Τη ζωή που έφτιαξαν.

Το Gazzetta Weekend Journal βρέθηκε στην περιοχή, περπάτησε στους λασπωμένους δρόμους που πριν κάποιες μέρες θύμιζαν ποτάμι. Για την ακρίβεια, είχαν μετατραπεί σε έναν χείμαρρο. Αυτόν που δεν… σεβάστηκε τίποτα. Που παρέσυρε κόπο, ψυχές, περιουσίες.

Το βράδυ της περασμένης Πέμπτης (30/11)  μπαίνοντας προς την περιοχή, είδαμε συνεργεία της ΕΥΔΑΠ να είναι κοντά στην ολοκλήρωση της αποκατάστασης της ζημιάς που υπέστη το σύστημα ύδρευσης. Είδαμε ανθρώπους που προσπαθούν να βάζουν ξανά μια τάξη σε ένα απέραντο χάος.

«Οι νεκροί είναι πάνω από 50»

Η τραγωδία άφησε πίσω της 26 νεκρούς. Έτσι είπαν τα ΜΜΕ και τα επίσημα χείλη! Οι κάτοικοι κι οι ιδιοκτήτες καταστημάτων σοκάρουν με τις μαρτυρίες τους. Παγώνουν τους πάντες με τα όσα λένε για την… εκατόμβη νεκρών. Μιλούν για μια πραγματικότητα ακόμη πιο φρικιαστική.  «Από το Θριάσιο μάς είπαν ότι μόνο την πρώτη μέρα πήγαν 30 σακούλες με νεκρά σώματα. Σίγουρα είναι πάνω από 50-55 τα θύματα, απλά οι 26 έχουν αναγνωριστεί. Οι υπόλοιποι ίσως είναι αλλοδαποί που δεν είναι εγγεγραμμένοι. Αρκετοί εξ αυτών χάθηκαν στο εργοτάξιο του δήμου το οποίο τώρα το μετέφεραν».

Κοιτώντας όλο αυτό το χαοτικό σκηνικό το εύλογο ερώτημα που μας δημιουργείται είναι: «Τώρα που προσπαθείτε να χτίσετε ό,τι σας πήρε το νερό, στο άκουσμα και μόνο ότι θα βρέξει τί κάνετε;».

«Το σταυρό μας και ανεβαίνουμε στις ανηφόρες, στο πιο ψηλό σημείο γενικά που μπορούμε να βρούμε». Όχι, δεν παίρνουν μια ομπρέλα, ούτε πηγαίνουν να κλειστούν μέσα σε κάποιο σπίτι. Μιλάμε για ανθρώπους που στον 21ο αιώνα αναζητούν μια…. Κιβωτό για να σώσουν τη ζωή τους. Αντιλαμβάνεστε τί έγκλημα έχουν κάνει αυτοί που έπρεπε πριν από το 2015 (τότε που είχε πλημμυρίσει ξανά ο Δήμος) να έχουν εκπονήσει το αντιπλημμυρικό πλάνο;

«Αυτό που έχουμε πραγματικά ανάγκη είναι… δύναμη»

Ο Ναπολέων Διαμάντης, είναι ένας νέος που εργάζεται σε μεταφορική εταιρία. Ζήτησε κι αυτός άδεια για να βοηθήσει τους συμπολίτες του. Για λίγα λεπτά άφησε τη συνεισφορά του για να μιλήσει στο Gazzetta Weekend Journal.

«Η οδός Κοροπούλη είναι ένας δρόμος… ποτάμι. Δεν υπάρχουν υποδομές και αντιπλημμυρικά έργα, με αποτέλεσμα όλα τα νερά να καταλήγουν εκεί και να δημιουργείται ποταμός κανονικός. Και το 2015 είχαμε ανάλογο πρόβλημα αλλά σε καμία περίπτωση δεν άγγιζε καν αυτή τη θεομηνία», λέει αρχικά κοιτώντας γύρω του στα χαλάσματα, γελώντας όμως προσπαθώντας να βρει κουράγιο και να το μοιράσει στους γύρω του.

Ο κύριος λόγος αυτής τόσο μεγάλης καταστροφής ποιος είναι;

«Ο βασικός είναι η έλλειψη αντιπλημμυρικού συστήματος κι ο τεράστιος όγκος νερού που κατέβηκε από το όρος Πατέρα».

Ο Ναπολέων, πέρα από τρόφιμα, ρούχα, ήδη πρώτης ανάγκης και ό,τι άλλο έχει ανάγκη ο κόσμος που μοιράζει απ’ αυτά που συγκεντρώνεται, κάθε μέρα δίνει κι αυτός την ψυχή του. Στο κοινωνικό παντοπωλείο, στο μαγειρείο που στεγάζεται στο νηπιαγωγείο της πόλης. Είναι εκεί. Είναι όπου χρειάζεται. Εκεί αντιλαμβάνεσαι ότι η σωτηρία κι η αναγέννηση θα έρθει μέσα από την αγάπη για τον συνάνθρωπο και την αλληλεγγύη.

Ποιοι σας βοηθούν;

«Στο τηλεφωνικό κέντρο που υπάρχει, είναι πάρα πολλοί οι πολίτες άλλων δήμων που ρωτούν πώς μπορούν να βοηθήσουν. Είτε με το να έρθουν οι ίδιοι εδώ είτε στέλνοντας τρόφιμα και ρούχα. Διάφορες ομάδες, Δήμοι και άλλοι φορείς έχουν βοηθήσει αρκετά. μας έστειλαν νερά, τρόφιμα, ρούχα, βυτία που καθαρίζουν τη λάσπη. Η βοήθειά τους είναι πολύ σημαντική από την πρώτη μέρα. Για να μπορέσει η πόλη μας να βρει και πάλι τους ρυθμούς της χρειάζονται σίγουρα πάρα πολλά χρήματα».

Από το 2015 μέχρι σήμερα δεν άλλαξε κάτι;

«Είχαν πει από την Περιφέρεια ότι θα ξεκινήσει αυτό το έργο αλλά δεν έγινε τίποτα. Ετσι σήμερα 1.500-1.800 σπίτια και μαγαζιά έχουν χαθεί. θα δούμε σημάδια από την καθημερινότητα που είχαμε από το Μάιο και μετά κι αυτό είναι εκτίμηση που κάνουμε μεταξύ μας. Υπάρχει πολλή λάσπη που βγαίνει ακόμη από τα σπίτια, ούτε κάδους δεν έχουμε, ζούμε σε πόλη φάντασμα πραγματικά».

Η πραγματικά μεγάλη ανάγκη των πολιτών ποια είναι;

«Δύναμη και κουράγιο. Ύστερα απ’ αυτά, πρέπει σιγά σιγά τα σπίτια να κλείνουν, δηλαδή οι άνθρωποι να μπαίνουν μέσα σ’ αυτά. Οι περισσότεροι τα έχουν αφήσει, ζουν σε ξενοδοχεία».

Οι εικόνες είναι σκληρές. Σου σφίγγεται το στομάχι, κοιτώντας παντού το ίδιο χρώμα. Αυτό το καφέ σκούρο χρώμα που έχει πάρει μαζί του χαμόγελα, όνειρα, αισιοδοξία, σχέδια για το μέλλον. Τί να σχεδιάσεις, εξάλλου, όταν ξέρεις πως η πρώτη ψιχάλα θα αφήσει στο χαρτί μια μουτζούρα;

Αφήνουμε τις παρακάτω εικόνες να σας ταξιδέψουν, σε έναν προορισμό που κανείς μας δεν θέλει να βρεθεί. Επιβάλλεται, όμως, να βρεθεί ΤΩΡΑ εκεί, γιατί κάποια ταξίδια τα κάνεις χωρίς να το θες και όταν συμβεί αυτό όλοι θέλουμε τους όσο το δυνατόν καλύτερους συνταξιδιώτες.

Τηλεφωνικό κέντρο στο Δημαρχείο: 2132014900