Ενωτική Πρωτοβουλία: Απάντηση στον πρόεδρο της ΟΕΦΕ
ΟΙ ΦΑΡΙΣΑΪΣΜΟΙ ΚΑΙ ΤΑ ΨΕΥΤΟΔΙΛΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ κ. ΒΑΦΕΙΑΔΑΚΗ

Με ενδιαφέρον παρακολουθήσαμε τη συνέντευξη που έδωσε ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας εκπαιδευτικών Φροντιστών Ελλάδος (ΟΕΦΕ), Γιάννης Βαφειαδάκης, στο επαρχιακό κανάλι ENA, στις 7-05-2015, και στην oποίοι τοποθετήθηκε σχετικά με το υπό κατάθεση πολυνομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας και σε ότι αφορά την ιδιωτική εκπαίδευση.
Αντικειμενική ενημέρωση

Ο κ. Βαφειαδάκης είχε κληθεί να μιλήσει μόνος του, όπως συνηθίζεται τελευταία, χωρίς κανέναν αντίλογο, ούτε από την πολιτική ηγεσία του υπουργείου αλλά ούτε από εκπροσώπους εργαζομένων καθηγητών. Οι δύο δημοσιογράφοι, που επεδίωκαν να «ενημερώσουν τον κόσμο», ήταν τόσο αντικειμενικοί που πέρναγαν ένα-ένα τα άρθρα του Ν/Σ και με αίσθημα βαθιάς κατανόησης ρωτούσαν τον πρόεδρο της ΟΕΦΕ ποιό συμφέρον τους θίγει το καθένα. Όπου ο κ. Βαφειαδάκης κόλλαγε, τον βοηθούσαν συμπληρώνοντας τη σκέψη του. Όπου δεν ήταν αρκετά καταγγελτικός, φώναζαν οι ίδιοι.

Έλλειψη διαβούλευσης

Ο κ. Βαφειαδάκης, στα χνάρια της εργοδοτικής ένωσης κέντρων ξένων γλωσσών, PALSO, διαμαρτυρήθηκε για την έλλειψη διαβούλευσης με τους «εταίρους» (δηλαδή τους εργοδότες) κατά τη σύνταξη των προτεινόμενων ρυθμίσεων του πολυνομοσχεδίου. Αποσιωπώντας φυσικά, τη μονομερή και χωρίς καμία διαβούλευση, εκ μέρους της ΟΕΦΕ καταγγελία της Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας των καθηγητών στα φροντιστήρια μέσης εκπαίδευσης (με πρωτεργάτη τον ίδιο) το 2011 που είχε με αγώνες επιβάλλει ο Σύλλογος Εργαζομένων στα Φροντιστήρια Καθηγητών (ΣΕΦΚ). Όπως βέβαια, και τη σωρεία απολύσεων, μειώσεων μισθών στα 3-5 ευρώ την ώρα και συνδικαλιστικών διώξεων κατά αγωνιστών καθηγητών. Αυτή την απουσία διαβούλευσης την αποδίδει σε «απειρία της διακυβέρνησης της χώρας» και κατηγορεί ότι οι ρυθμίσεις του πολυνομοσχεδίου γράφτηκαν σε κομματικά γραφεία. Να του θυμίσουμε ότι τα μνημόνια που έδωσαν τη δυνατότητα σε όλες τις εργοδοτικές ενώσεις και στη δική του ψηφίστηκαν από κόμματα, τα οποία βέβαια εξυπηρετούσαν τα μέγιστα την αύξηση τους κέρδους των επιχειρηματιών της ιδιωτικής εκπαίδευσης, ενώ εκπρόσωποι της ΝΔ και άλλων κομμάτων παρελαύνουν από τις εκδηλώσεις των εργοδοτικών ενώσεων, μεταξύ των άλλων και της δικής του, και στη συνέχεια παίρνουν σβάρνα τα κανάλια για να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους.

Πολύ γραφειοκρατία

Όσον αφορά την υποχρεωτική κατάθεση ωρολόγιων προγραμμάτων διδασκαλίας στις Διευθύνσεις Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, ο πρόεδρος της ΟΕΦΕ θεωρεί ότι «δημιουργεί» προβλήματα «γραφειοκρατίας», καθώς κατά τα λεγόμενά του οι εργοδότες αλλάζουν κατά τα δικά τους συμφέροντα το πρόγραμμα εργασίας των καθηγητών, καταπατούν κάθε έννοια ωραρίου και φυσικά καθιερώνουν την μαύρη αδήλωτη εργασία, και αξιώνουν να μην υπάρχει και κανένας έλεγχος γι’ αυτό! Δεν θέλουν να υπάγονται και να ελέγχονται από το υπουργείο Παιδείας για να μπορούν ανεξέλεγκτα να διευρύνουν την γκάμα των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων τους. Για παράδειγμα, ο πρόεδρος της ΟΕΦΕ παράπλευρα με τις υπηρεσίες φροντιστηρίου μέσης εκπαίδευσης, συστεγάζει κέντρο πληροφορικής, υπηρεσίες Δια Βίου Μάθησης, καθώς και υπηρεσίες κέντρου ξένων γλωσσών. Για τη γραφειοκρατία που προκύπτει από τις παράλληλες δραστηριότητές του ούτε λόγος.

Αργίες ή ιδιαίτερα. Το ψευτοδίλημμα…

Στην συνέχεια ο κ. Βαβειαδάκης ισχυρίστηκε ότι το κλείσιμο των φροντιστηρίων τα Χριστούγεννα και το Πάσχα «δεν εξυπηρετεί κανέναν”. Θεωρεί ότι αν επικρατήσουν τέτοιες λογικές, εκείνο που θα κάνουνε “είναι να πάρουνε τους μαθητές από τα νόμιμα φροντιστήρια να τους πάνε στα μαύρα παράνομα ιδιαίτερα”. Κάθε φορά που οι εργοδότες πιέζονται να ικανοποιήσουν τα δίκαια αιτήματα των εργαζομένων προχωρούν σε κάποιον εκβιασμό, σε ένα ψευτοδίλημμα για να αποπροσανατολίσουν την κοινωνία. Εδώ το ψευτοδίλημμα που επαναλαμβάνεται μονότονα από όλους τους εμπόρους της ιδιωτικής εκπαίδευσης είναι «αργίες ή ιδιαίτερα». Λες και τα οικονομικά της ελληνικής οικογένειας είναι τόσο ανθηρά που μπορεί να πληρώνει τρεις, τέσσερις καθηγητές το μήνα για να κάνουν μάθημα στα παιδιά της μόνο επειδή τα φροντιστήρια θα παραμένουν, όπως τα σχολεία, κλειστά τις αργίες. Ο εκβιασμός δεν πείθει κανέναν. Όπως όλοι γνωρίσουμε, ευτυχώς για τον κ. Βαβειαδάκη και τη συντεχνία του, το φροντιστήριο για την ελληνική οικογένεια είναι μονόδρομος.

…και οι φαρισαϊσμοί

Επιπλέον, ο φαρισαϊσμός του κ. Βαφειαδάκη δεν έχει όρια, όταν όλοι γνωρίζουν ότι είναι πια πάγια τακτική των φροντιστηρίων να παρέχουν ιδιαίτερα μαθήματα, με το ανάλογο αντίτιμο και μαύρα φυσικά, χωρίς να καταβάλλουν ασφαλιστικές εισφορές. Είναι οικτρά γελασμένη η ΟΕΦΕ και άλλοι εργοδότες της ιδιωτικές εκπαίδευσης αν νομίζουν ότι θα ξεζουμίσουν εσαεί καθηγητές και μαθητές, καθιστώντας τους μηχανές που δεν θα τους επιτρέπεται να ξεκουράζονται και να μελετούν στις ημέρες αργιών και τις Κυριακές.

Δεν επιδοτηθήκαμε ποτέ

Προς το τέλος της συνέντευξής του, ο κ. Βαφειαδάκης σκορπίζει άφθονο γέλιο λέγοντας ότι οι ιδιοκτήτες φροντιστηρίων δεν επιδοτήθηκαν ποτέ από το κράτος. Χρειάζεται να πούμε ότι ο ίδιος, όπως και πολλοί άλλοι εργοδότες, έχει μετατρέψει την επιχείρησή του σε Κέντρο Επαγγελματικής Κατάρτισης για να παίρνει από το κράτος, τον ΟΑΕΔ και το ΕΣΠΑ χρήματα για τα voucher, συντελώντας στη δημιουργία μίας ολόκληρης στρατιάς ανέργων-μισοεργαζομένων που ζουν με ψίχουλα τη στιγμή που αυτός και η συντεχνία του πλουτίζουν. Σύμφωνα με ανάρτηση στο «Πρόγραμμα Διαύγεια», 15-05-2015, αρ. πρωτ. 748, το υπουργείο Υγείας εγκρίνει την «καταβολή Α’ δόσης στον Πάροχο Κατάρτισης ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟ/ΚΕΝΤΡΟ ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΜΑΘΗΣΗΣ ΒΑΦΕΙΑΔΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ με διακριτικό τίτλο ΒΑΦΕΙΑΔΑΚΗΣ ΙΩΝΑΝΝΗΣ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ Κε.Δι.Βι.Μ.1 μετά την ολοκλήρωση των υπηρεσιών θεωρητικής κατάρτισης σε 14 ωφελούμενους για το πρόγραμμα κατάρτισης με α/α 14713, ποσού ίσου με χίλια διακόσια (1.2000,00) ευρώ ανά άτομο, ήτοι συνολικά ποσού ευρώ 16.800,00…».

Το αντικοινωνικό νεοφιλελεύθερο συνονθύλευμα

Να γνωρίζουν όλες οι εργοδοτικές ενώσεις της ιδιωτικής εκπαίδευσης ότι τα δίκαια αιτήματα των εργαζομένων όλης της ιδιωτικής εκπαίδευσης για ωράριο εργασίας, μισθό, ξεκούραση, ασφάλιση, καταπολέμηση της μαύρης εργασίας, καθώς και για έλεγχο των προγραμμάτων σπουδών, το είδος των παρεχόμενων υπηρεσιών και της ασφάλειας των μαθητών θα επιβληθούν στο δρόμο και μέσα στους χώρους δουλειάς. Σκοπός του συνονθυλεύματος των επιχειρηματιών – χορηγών της ιδιωτικής εκπαίδευσης και του νεοφιλελεύθερου πολιτικού προσωπικού τους είναι η αύξηση των κερδών τους που περνάει μέσα από την υποτίμηση της εργασίας των εκπαιδευτικών και την υποβάθμιση-διάλυση της δημόσιας εκπαίδευσης. Οι εργαζόμενοι και τα σωματεία τους θα περάσουν πάνω από τα κέρδη και την εργοδοτική τρομοκρατία. Το αίτημα για αποκλειστικά δωρεάν δημόσια και υψηλού επιπέδου εκπαίδευση γίνεται επιτακτικό και επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε. Η μόρφωση ως κοινωνικό και δημόσιο αγαθό δεν μπορεί να παρέχεται παρά μόνο δωρεάν και χωρίς διακρίσεις.

Σάββατο, 16 Μαΐου 2015

 ΛΙΠΑΣΜΑΤΑ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ Μια Ιστορία Εκμετάλλευσης και Αντίστασης που Συνεχίζεται

Λιπάσματα Δραπετσώνας

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη

Σε μέρα σκοτεινή διαβαίνεις μονοπάτι
και βρίσκεις πόρτα χαμηλή
και σε ψηλό παράθυρο τη στάμνα με νερό.
Και στο κατώφλι βάζεις μαντζουράνα
κι ανάβεις τέσσερα κεριά
ένα γι αυτόν που έφυγε
ένα γι αυτόν που γύρισε
το τρίτο για τη μάνα του φονιά
το τέταρτο για την Αγιά Βαρβάρα.

Κι όταν θα δεις καπνό
κι η στάχτη θα ρουφά την πολιτεία
και το καντήλι σβήσει μοναχό του
να πάρεις χόρτο που φυτρώνει σε γιαλό
και σ’ αλειτούργητη εκκλησιά
να κάτσεις και να κλάψεις.

Μια στη Λέρο, μια στη Νάξο ,μια στην Αλικαρνασσό
κι Άγιοι Ανάργυροι να λες μεγάλοι και θαυματουργοί
ό,τι φεύγει να γυρίσει μόνο το κακό
μόνο το κακό μαντάτο κι η απάτη κι ο εχθρός
μόνο του ληστή το χέρι κι ο πικρός ο λόγος του
σε κορφές που δεν πατιούνται, στον απήγανο.

5-5-1981: πεθαίνει ο Bobby Sands μετά από 66 μέρες απεργία πείνας

άρθρο tvxς 5-5-13:

Σαν σήμερα, 5 Μαΐου 1981, πέθανε, στα 27 χρόνια, ο Gerard Robert «Bobby» Sands μέλος του ΙRΑ αλλά και εκλεγμένος στο Βρετανικό Κοινοβούλιο, μετά 66 μέρες απεργίας πείνας στην φυλακή Maze. Ο ίδιος ήταν ο ηγέτης της απεργίας πείνας του 1981 κατά την οποία άλλοι εννέα κρατούμενοι των φυλακών έχασαν τη ζωή τους αγωνιζόμενοι για την άρση του ειδικού καθεστώτος κράτησης των Ιρλανδών πολιτικών κρατουμένων. Λίγο πριν την απεργία πείνας ο Sands εξελέγη βουλευτής του βρετανικού κοινοβουλίου.

Ο Sands μπήκε στις τάξεις του IRA το 1972. Την ίδια χρονιά συνελήφθη για κατοχή όπλων που βρέθηκαν στο σπίτι που διέμενε. Καταδικάστηκε τον Απρίλη του 1973 σε φυλάκιση πέντε ετών και αφέθηκε ελεύθερος το 1976. Μέσα σε έξι μήνες, συλλαμβάνεται ξανά, έπειτα από βομβιστική επίθεση και ανταλλαγή πυρών. Η δίκη πραγματοποιήθηκε τελικά τον Σεπτέμβριο του 1977. Παρότι δεν υπήρχαν αρκετά στοιχεία για την ενοχή του καταδικάστηκε σε 14 χρόνια φυλάκιση και στην φυλακή Maze. Αρχικά πάντως μεταφέρθηκε στη φυλακή Κράμλιν όπου πέρασε 15 ημέρες γυμνός σε απομόνωση, ενώ κάθε τρεις μέρες υποβαλλόταν σε υποχρεωτική από το φαγητό αποχή.

Οι κινητοποιήσεις των κρατούμενων του ΙRΑ απέναντι στο ειδικό καθεστώς φυλάκισής τους ξεκίνησε το 1980. Η βρετανική κυβέρνηση είχε κατατάξει τους Ιρλανδούς κρατούμενους πολέμου στη Βόρεια Ιρλανδία ως ειδική κατηγορία χωρίς δικαιώματα. Οι κρατούμενου του IRA και του INLA απέναντι σε αυτό το καθεστώς ξεκίνησαν τη «διαμαρτυρία της κουβέρτας». Οι κρατούμενοι αρνούνταν να φορούν τις στολές της φυλακής και είτε ήταν γυμνοί, είτε έφτιαχναν ρούχα από τις κουβέρτες τους. Ζητούσαν να μη φορούν στολές της φυλακής, να μην εργάζονται γι’ αυτήν, να έχουν ελεύθερη συναναστροφή με τους άλλους κρατουμένους, να μπορούν να οργανώνουν τις δικές τους εκπαιδευτικές και ψυχαγωγικές δραστηριότητες και να έχουν το δικαίωμα να δέχονται επίσκεψη και να δέχονται δέματα και γράμματα μια φορά την εβδομάδα.

Η πρώτη απεργία πείνας ξεκίνησε το 1980. Σε αυτή συμμετείχαν άντρες και γυναίκες από τρεις διαφορετικές φυλακές. Ένας από τους κρατούμενους κινδύνευσε να χάσει τη ζωή του. Η βρετανική κυβέρνηση φάνηκε διαλλακτική αναφορικά με το δικαίωμα των κρατουμένων να φορούν τα ρούχα τους. Η απεργία τερματίστηκε μετά από δυο μήνες, ωστόσο σε σύντομο χρονικό διάστημα φάνηκε ότι η βρετανική κυβέρνηση δεν είχε την πρόθεση να ικανοποιήσει τα αιτήματα.

Την 1η Μάρτη του 1981 ξεκίνησε νέα απεργία πείνας με βασικό αίτημα να αναγνωριστούν οι κρατούμενοι πολέμου ως πολιτικοί κρατούμενοι. Ο Bobby Sands ήταν ο πρώτος που αρνήθηκε την τροφή. «Δεν θα με σπάσουν καθώς η επιθυμία για ελευθερία και για την ελευθερία του Ιρλανδικού λαού βρίσκεται στην καρδιά μου. Θα φθάσει η μέρα όπου όλος ο λαός της Ιρλανδίας θα έχει την επιθυμία για ελευθερία. Τότε θα αλλάξουν τα πράγματα» είχε δηλώσει. «Πιστεύω και στηρίζω το θεόσταλτο δικαίωμα του Ιρλανδικού έθνους στην κυρίαρχη ανεξαρτησία και το δικαίωμα κάθε Ιρλανδού και Ιρλανδής να στηρίξει αυτό το δικαίωμα με την ένοπλη επανάσταση» υποστήριζε ο Sands. Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση της Βρετανίας, διά στόματος της πρωθυπουργού, Μάργκαρετ Θάτσερ, απέρριπτε δημόσια το συμβιβασμό με τα αιτήματα που ζητούσαν οι κρατούμενοι. Λίγο πριν την έναρξη της απεργίας, ο ανεξάρτητος Ιρλανδός βουλευτής Tyrone πέθανε.

Ο Sands ήταν υποψήφιος και εκλέχθηκε στη θέση του στις 9 Απριλίου του 1981. Ωστόσο παρέμεινε βουλευτής για κάτι λιγότερο από ένα μήνα καθώς στις 5 Μαΐου του 1981 πέθανε στο νοσοκομείο της φυλακής μετά από 66 μέρες απεργίας πείνας. Δεν ήταν ο μόνος. Οι κρατούμενοι του IRA συνέχισαν την απεργία πείνας και το καλοκαίρι πέθαναν ακόμη 9 από αυτούς. Η απεργία έσπασε στο τέλος του καλοκαιριού καθώς ο Καθολικός κλήρος έπεισε τις οικογένειες των κρατουμένων που είχαν χάσει τις αισθήσεις τους να τους ταΐσουν ενδοφλεβικά. IRA και INLA σταμάτησαν την απεργία μετά από 217 ημέρες, τον Οκτώβρη 1981. Κατόπιν η βρετανική κυβέρνηση ικανοποίησε κάποια από τα αιτήματα των κρατουμένων, χωρίς, ωστόσο, να τους χαρακτηρίσει ποτέ πολιτικούς κρατουμένους. Η απεργία πείνας ενδυνάμωσε την δραστηριότητα του IRA καθώς συγκέντρωσε το ενδιαφέρον των ΜΜΕ αλλά και της κοινής γνώμης.

εκπομπή του infowar:

Εργατική Πρωτομαγιά, από τη διεκδίκηση στον εκφυλισμό

1936: Πανεργατική εξέγερση στη Θεσσαλονίκη και κήρυξη πανεργατικής απεργίας. Σοβαρά γεγονότα με πολλούς νεκρούς και τραυματίες

Άρθρο του Δημήτρη Κατσορίδα, συγγραφέα και επιστημονικού συνεργάτη του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ.

Σικάγο 1886. Θεσσαλονίκη 1936. Σκοπευτήριο Καισαριανής 1944. Είναι κάποιες Πρωτομαγιές που αποτυπώνονται ανεξίτηλα στη μνήμη με κόκκινο χρώμα. Είναι άλλες που ξεθωριάζουν, ξεχνιούνται, μένουν μόνο σαν επέτειοι με άνευρες πορείες, παρελάσεις και πανηγυρικούς δεκάρικους. Μέρα παγκόσμιας διαμαρτυρίας ενάντια στην εκμετάλλευση του κόσμου της εργασίας, μέρα που δίνει τη δυνατότητα στους εργάτες κάθε χώρας να νιώσουν μέλη της παγκόσμιας κοινότητας ή απλώς άλλη μια μέρα;

Η αφίσα της εκδήλωσης για την ελληνική Εργατική Πρωτομαγιά στο Κοινωνικό Στέκι Πετρούπολης ΟΚΤΑΝΑ

Μέρα αργίας; Μέρα απεργίας ή μήπως άλλη μια μέρα ανεργίας, όπως θα είναι και η αυριανή για το ενάμισι εκατομμύριο -καταγεγραμμένων και μη- ανέργων που ζουν στην Ελλάδα; Πολλοί προσπάθησαν να παραχαράξουν το νόημα της εργατικής Πρωτομαγιάς και να τη μετατρέψουν σε μια μέρα λουλουδιών…

Αλλοι κατάφεραν να τη μετατρέψουν σε τυποποιημένη εκδήλωση και αργία. Ολοι εκείνοι όμως που απομυζούν τον ιδρώτα των εργαζομένων, αγωνιούν για το μέγεθος, τη μαχητικότητα και κυρίως την ενότητα των εργατικών συγκεντρώσεων κάθε Πρωτομαγιά. Στην εργατική Πρωτομαγιά επιτέθηκαν όλα τα καθεστώτα του κόσμου, ενώ στις ΗΠΑ θέλουν να την εξαφανίσουν, και όχι τυχαία. Εξάλλου από εκεί ξεκίνησαν όλα…

Η ιστορία της Εργατικής Πρωτομαγιάς ξεκινά το 1865. Τότε τέθηκε, για πρώτη φορά, το αίτημα του 8ωρου από τα εργατικά σωματεία των ΗΠΑ. Το 1885 η Αμερικανική Ομοσπονδία Εργασίας (AFL) υποστηρίζει το αίτημα της 8ωρης εργασίας και καλεί σε πανεργατική απεργία την 1η Μαΐου 1886.

■ 1η Μαΐου 1886: Ο αγώνας ξεκινά από το Σικάγο. Απεργούν 350.000 εργάτες. Οι 185.000, κυρίως οικοδόμοι, πέτυχαν την εφαρμογή του 8ωρου.

■ 3 Μαΐου 1886: 6 εργάτες σκοτώθηκαν και 30 τραυματίστηκαν από την αστυνομία σε συγκέντρωση στο εργοστάσιο Μακ Κόρμικ, στο Χάρβεστερ.

■ 4 Μαΐου: Τα συνδικάτα κάλεσαν συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην πλατεία Χαϊμάρκετ του Σικάγου. Η αστυνομία επιτέθηκε κατά της συγκέντρωσης. Κάποιος άγνωστος πέταξε βόμβα. Σκοτώθηκαν 7 αστυνομικοί, 4 εργάτες, ενώ πολλοί ακόμη τραυματίστηκαν. Η αστυνομία συνέλαβε πολλά στελέχη του εργατικού κινήματος. Οκτώ παραπέμφθηκαν σε δίκη. Οι Μίκαελ Σβαμπ, Οσκαρ Νιμπ και Σάμουελ Φίλντεν καταδικάστηκαν σε πολυετή φυλάκιση.Ο Λούις Λινγκ βρέθηκε κρεμασμένος στο κελί του, ενώ οι Αύγουστος Σπάις, Αντολφ Φίντεν, Τζορτζ Ενγκελ και Αλμπερτ Πάρσον καταδικάστηκαν σε θάνατο και τους κρέμασαν στις 11 Νοεμβρίου 1887.

■1890: Το Συνέδριο της Β’ Σοσιαλιστικής Διεθνούς στο Παρίσι αποφασίζει να καθιερωθεί η Πρωτομαγιά ως ημέρα εργατικών διεκδικήσεων, σε όλες τις χώρες, αρχίζοντας από την 1η Μαΐου 1890.

■ 1891: Την Πρωτομαγιά ο Σταύρος Καλλέργης και άλλοι 12 σοσιαλιστές φωτογραφήθηκαν μαζί «σαν συμβολική συμμετοχή στην παγκόσμιο επέτειο και διαμαρτυρία των εργατών».

Δημοσίευμα της γαλλικής εφημερίδας «Le Journal» την 1η Μαΐου 1893 για την καθιέρωση της Εργατικής Πρωτομαγιάς 

«Ο αγών διά το Οκτάωρον»: Ψήφισμα του 1893 αναφέρει ότι ”Την Κυριακή καθ’ όλην την ημέρα να κλείνουν τα καταστήματα”

■ 1893: Η πρώτη μεγάλη και δημόσια εκδήλωση των εργατών και σοσιαλιστών στην Ελλάδα αφιερωμένη στην Πρωτομαγιά. Συγκεντρώθηκαν περίπου 500 άτομα στο αρχαίο στάδιο πίσω από το Ζάππειο.

■ 1909: Η Πρωτομαγιά γιορτάστηκε στη Θεσσαλονίκη, η οποία ήταν ακόμη υπό την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η πρώτη μαζική εργατική διαδήλωση στην ιστορία της πόλης. «Στο πλήθος υπάρχουν Ελληνες, Βούλγαροι, Τούρκοι και Εβραίοι. Ολοι τους κρατούν στα χέρια το έμβλημα του Συνδέσμου Εργατών Θεσσαλονίκης, το χέρι ενός εργάτη που κρατά σφυρί», γράφει ο Πολ Ντιμόν στο βιβλίο του, Θεσσαλονίκη 1850-1918.

■ 1924: Την Πρωτομαγιά του 1924 ισχύει στρατιωτικός νόμος. Παρά την απαγόρευση, εργάτες συγκεντρώνονται στο κτίριο του Δημοτικού Θεάτρου Αθηνών (πλατεία Κοτζιά). Γίνονται συμπλοκές. Σκοτώνεται ένας εργάτης και τραυματίζονται 12. Τραυματίζονται και 5 στρατιώτες. Γίνονται πολλές συλλήψεις.

Πρωτομαγιά του 1926 στο Αγρίνιο |

■ 1936: Πανεργατική εξέγερση στη Θεσσαλονίκη και κήρυξη πανεργατικής απεργίας. Σοβαρά γεγονότα με πολλούς νεκρούς και τραυματίες. Οι δολοφονίες των εργατών ήταν η έμπνευση του Ρίτσου για να γράψει τον «Επιτάφιο».

■ 1942: Παρά τις απαγορεύσεις από τις Αρχές Κατοχής 1.500 εργάτες τεσσάρων μηχανουργείων του Πειραιά και οι εργαζόμενοι του εργοστασίου σιγαρέτων Παπαστράτου κατέβηκαν σε απεργία. Στάση εργασίας έγινε και στους Σιδηροδρομικούς.

■ 1944: Η τραγικότερη από όλες τις Πρωτομαγιές. Πλησιάζει το τέλος της Κατοχής. Στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής εκτελούνται από τους ναζί 200 κομμουνιστές κρατούμενοι.

Χαρακτικό του Α. Τάσσου για την εκτέλεση των 200 κομμουνιστών |

■ 1945: Η συγκέντρωση της Πρωτομαγιάς πραγματοποιήθηκε Πέμπτη, 10 Μαΐου το πρωί, στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Ηταν η πρώτη δημόσια συγκέντρωση μετά την Κατοχή και τα Δεκεμβριανά του 1944. Μαζεύτηκαν 40.000 άτομα, ξεπερνώντας κάθε πρόβλεψη.

 ■ 1960: Η πρώτη ενωτική Πρωτομαγιά και η πρώτη ανοιχτή εκδήλωση μετά το 1947, παρά την άρνηση της κυβέρνησης (ΕΡΕ) να δώσει άδεια. Η αστυνομία επιτίθεται στους διαδηλωτές με δεκάδες τραυματίες.

 

 ■ 1963: Για πρώτη φορά, από το 1946, δόθηκε άδεια συγκέντρωσης του εορτασμού της Πρωτομαγιάς σε ανοιχτό χώρο, στο γήπεδο του Παναθηναϊκού. Τη συγκέντρωση συγκάλεσαν 82 σωματεία, που ήταν σε αντίθεση με την ηγεσία της ΓΣΕΕ. Η συμμετοχή ήταν μεγάλη (20.000 εργαζόμενοι). Αυτή την περίοδο οι συγκεντρώσεις είναι μαζικές και ενθουσιώδεις. Δείχνουν την αλλαγή του πολιτικού κλίματος.

■ Αυτή η δραστηριότητα διακόπτεται με τη δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967, καθώς με τον Ν. 380/1968, η δικτατορία μετατρέπει την Εργατική Πρωτομαγιά σε υποχρεωτική αργία.

■ 1975: Πραγματοποιείται η πρώτη μεγάλη, μετά τη δικτατορία, ενωτική πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση.

■ 1978: Με απόφαση των αριστερών συνδικαλιστικών παρατάξεων γίνεται χωριστή συγκέντρωση σε σχέση με τη ΓΣΕΕ. Βασικός λόγος, η άρνηση της ηγεσίας της ΓΣΕΕ να προχωρήσει στον εκδημοκρατισμό του συνδικαλιστικού κινήματος και στην εφαρμογή του αναλογικού συστήματος εκλογών.

■ 1982: Μεγάλη ενωτική συγκέντρωση στο Πεδίον του Αρεως. Ψηφίζεται ο Ν. 1264 για τις συνδικαλιστικές ελευθερίες καταργώντας τον Ν. 330/76.

■ 1986: Χωριστή Πρωτομαγιά εξαιτίας νέας κρίσης στο συνδικαλιστικό κίνημα. Τα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ προκαλούν απεργιακούς αγώνες. Αλλάζουν οι συσχετισμοί δύναμης στο εσωτερικό της ΓΣΕΕ. Η πλειοψηφία περνά στην Αριστερά. Δικαστική απόφαση ανατρέπει την εκλεγμένη διοίκηση της ΓΣΕΕ. Διορίζεται μονοπαραταξιακή από στελέχη της ΠΑΣΚΕ. Η συνδικαλιστική αντιπολίτευση αρνήθηκε να μπει στη διορισμένη διοίκηση. Επέρχεται διάσπαση στον συνδικαλιστικό χώρο. Αποκατάσταση της ενότητας του συνδικαλιστικού κινήματος το 1989, στο 25ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ.

■ 1989 έως σήμερα: Αρχίζει να παρουσιάζεται κάμψη των συγκεντρώσεων της Πρωτομαγιάς. Αρχίζουν να αποδομούνται οι εργασιακές σχέσεις. Η κατάσταση επιτείνεται από τις χωριστές συγκεντρώσεις. Από το 2010 εντείνεται η επέλαση του νεοφιλελευθερισμού. Ασφυκτικός έλεγχος από το ΔΝΤ.

http://www.efsyn.gr/arthro/ergatiki-protomagia-apo-ti-diekdikisi-ston-ekfylismo

…είναι τα όνειρα αγαθά καταναλωτικά…

Μη κλαις για μένα

ας ξέρεις πως πεθαίνω

να με βοηθήσεις δε μπορείς

Μα δες εκείνο το λουλούδι

για κείνο που μαραίνεται σου λέω.

Να το ποτίσεις.

Ξημερώματα Πρωτομαγιάς του ’76, στην Λεωφόρο Βουλιαγμένης, ο Αλέκος Παναγούλης βρίσκει τραγικό θάνατο. Το Mirafiori που οδηγεί “ξεφεύγει” από την πορεία του και πέφτει πάνω σ’ ένα τσιμεντένιο στηθαίο.

Όλοι μιλούν για δολοφονία. Η Οριάνα Φαλάτσι μαθαίνει το γεγονός στην Ν. Υόρκη. Με το πρώτο αεροπλάνο έρχεται στην Αθήνα.

«Πλησίασα σ’ εκείνο το πράσινο σωρό, σε απόχρωση μπιζελιού. Ήτανε η “Άνοιξή” του, το «Φίατ» του. Το έλεγε έτσι γιατί είχε ένα γλυκό πράσινο ανοιξιάτικο χρώμα. Το είχε αγοράσει πριν λίγο καιρό και το είχε διαλέξει πράσινο γιατί μ’ αυτό το χρώμα δεν υπήρχε άλλο Φίατ στην Αθήνα. Έτσι ήταν εύκολο να αναγνωρίσει κανείς και από μακριά το αυτοκίνητο του Αλέκου. Ξαφνικά θυμήθηκα και κάτι άλλο που μου είχε πει στο τηλέφωνο. “Κάποιος που με αγαπά πολύ, με ακολουθεί συχνά το βράδυ όταν επιστρέφω σπίτι με την «Άνοιξη». Ξέρεις η «Άνοιξη» διακρίνεται και στο σκοτάδι”.

Είναι το πρωί της Πρωτομαγιάς του ’76 στο Πεδίον του Άρεως. Δεν υπήρχε πληροφόρηση για το θάνατο του Παναγούλη. Μιάμιση ώρα χρειάστηκε για να ακουστεί από τα μεγάφωνα ότι : «Ο Αλέκος Παναγούλης πέθανε. Σε τροχαίο δυστύχημα μας είπαν ότι έπεσε, αλλά όμως εσύ ελληνικέ λαέ είσαι μαθημένος σ’ αυτού του είδους τα τροχαία δυστυχήματα. Τα έχεις δει. Σου είναι γνωστοί οι ένοχοι, ξέρεις και την αιτία. Την έμαθες την αφορμή με τον Λαμπράκη, τον Μανδηλαρά και πλήθος άλλων αγωνιστών. Ο Αλέξανδρος Παναγούλης όμως δεν πέθανε. Ζει, έζησε και θα ζει μέσα στις καρδιές μας, μέσα στο πνεύμα μας, σαν φωτεινό παράδειγμα. Ας βροντοφωνάξουμε όπως θα ήθελε εκείνος. Ζήτω η Ελευθερία. Ζήτω η Δημοκρατία».

Κηδεύεται στις 5 Μαΐου. Στην τελευταία του κατοικία τον συνοδεύουν πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι.