105 χρόνια μετά την γέννηση του Ν.Καββαδία:

Μουσώνας

Τρελός μουσώνας ράγισε μεσονυχτίς τα ρέλια.
Στο χέρι σου χλωρό κλαρί, χαρτί κι ένα φτερό.
Τέσσεροι κάμανε καιροί τα ρούχα σου κουρέλια.
Να σε σκεπάσω θέλησα, γλιστράς και δε μπορώ.

Κοράλλι ο κατραμόκωλος βαστάει να σε φιλέψει.
Γιατί μπήγεις τα νύχια σου στη σάπια κουπαστή;
Είν’ ένα φάδι αθώρητο και μου μποδάει τη βλέψη.
Γαλάζιο βλέπω μοναχά, γαλάζιο και σταχτί.

Παρακαλώ σε κάθησε να ξημερώσει κάπως.
Χρώμα να βρω, το πράσινο και τίντες μυστικές.
Κι απέ, το θρύλο να σου πω που μού ‘πε μαύρος κάπος
τη νύχτα που μας έγλειφε φωτιά στο Μαρακές.

Ακόμα ξέρω τον αρχαίο σκοπό του Μινικάπε,
τη φοινικιά που ζωντανή θρηνεί στο Παραμέ.
Μα ένα πουλί μου μήνυσε πως κάποιος άλλος στα ‘πε
κάποιος, που ξέρει να ιστορά καλύτερα από με.

Κάματος είναι που μιλά στενόχωρα και κάψα.
Πεισματική, και πέταξες χαρτί, φτερό, κλαδί,
όμως δεν είμαστε παιδιά να πιάσουμε την κλάψα.
Τι θα ‘δινα – «Πάψε, Σεβάχ» – για να ‘μουνα παιδί!

Αυγή, ποιος δαίμονας Ινδός σου μόλεψε το χρώμα;
Γυρίζει ο ναύτης τον τροχό κι ο γύφτος τη φωτιά.
Και μεις, που κάμαμε πετσί την καραβίσια βρώμα,
στο πόρτο θα κερδίσουμε και πάλι στα χαρτιά.

Τεμπονέρας: Ο Καθηγητής που συνεχίζει να διδάσκει …

24 χρόνια μετά

Τι είναι ένας επαναστατημένος άνθρωπος;

Ένας άνθρωπος που λέει όχι. Αρνιέται αλλά δεν παραιτείται: είναι ακόμα κι αυτός που λέει ναι από την πρώτη του κίνηση. Ένας σκλάβος πού σ’ όλη του τη ζωή δεχόταν διαταγές ξαφνικά κρίνει μια νέα εντολή απαράδεκτη. Ποιο είναι το περιεχόμενο αυτού του «όχι»; Σημαίνει, λόγου χάρη, «η υπόθεση τραβάει μακριά», «μέχρι εκεί και μη παρέκει», «το παρακάνετε» κι ακόμα «υπάρχει ένα όριο πού δε θα ξεπεράσετε». Με λίγα λόγια αυτό το όχι επιβεβαιώνει την παρουσία ενός ορίου.

Ξαναβρίσκουμε την ίδια ιδέα του ορίου στο αίσθημα του επαναστατημένου ότι ο άλλος υπερβάλλει, ότι απλώνει τα δικαιώματά του πέρα από κάποια σύνορα, όπου βρίσκουν αντιμέτωπο ένα άλλο δικαίωμα και περιορίζονται απ’ αυτό. Έτσι το κίνημα εξέγερσης στηρίζεται ταυτόχρονα πάνω στην κατηγορηματική άρνηση μιας παραβίασης που κρίνεται απαράδεκτη και την όχι πολύ ξεκάθαρη βεβαιότητα ενός σταθερού δικαιώματος ή σωστότερα την εντύπωση του επαναστατημένου ότι «έχει το δικαίωμα να…».

Η εξέγερση δε γίνεται χωρίς το αίσθημα ότι, κάποιος και κάπου, έχει δίκιο. Εδώ είναι πού ο επαναστατημένος σκλάβος λέει ταυτόχρονα και ναι και όχι. Επιβεβαιώνει ότι εκτός από το όριο υποψιάζεται πως κάτι υπάρχει που θέλει να διατηρήσει μέσα από το όριο. Αποδείχνει πεισματάρικα ότι υπάρχει μέσα του κάτι που «αξίζει τον κόπο να…», που ζητάει να το προσέξουν. Με κάποιο τρόπο, αντιμετωπίζει τη διαταγή που τον καταπιέζει μ’ ένα είδος δικαιώματος να μην καταπιεστεί περισσότερο απ’ όσο μπορεί ν’ ανεχτεί. Μαζί με την αποστροφή για τον παρείσακτο, σε κάθε εξέγερση υπάρχει μια τέλεια, στιγμιαία εναρμόνιση του ανθρώπου μ’ ένα μέρος του εαυτού του.

Αυτόματα λοιπόν παρεμβαίνει μια κρίση αξίας που τον εκθέτει σε χίλιους κινδύνους. Μέχρι τότε σώπαινε αφημένος στην απελπισία της παραδοχής μιας κατάστασης Έστω κι αν την έκρινε άδικη. Σωπαίνοντας αφήνεις να πιστεύουν ότι δεν έχεις ούτε κρίση ούτε επιθυμία για τίποτα και σε μερικές περιπτώσεις πραγματικά δεν επιθυμείς τίποτα. Η απελπισία όπως και το παράλογο επιθυμεί και κρίνει τα πάντα γενικά και τίποτα ειδικά. Η σιωπή την εκφράζει εύγλωττα. Αλλά όταν αρχίσει να μιλάει, ακόμα κι αν πει όχι, επιθυμεί και κρίνει.

Ο επαναστατημένος με την ετυμολογική έννοια αλλάζει στάση.  Ήταν υποτακτικός κάτω από το μαστίγιο του αφέντη. Ξαφνικά παύει να είναι πειθήνιος, θέλει ν’ αντιτάξει κάτι που προτιμάει σε κάτι που δεν του αρέσει. Κάθε αξία δε συνεπάγεται και επανάσταση, αλλά κάθε κίνημα εξέγερσης συνεπάγεται σιωπηλά μια αξία. Αλλά πρόκειται πάντα για αξία;

Από το κίνημα εξέγερσης γεννιέται, έστω και συγκεχυμένα ή συνειδητοποίηση: η αντίληψη που ξεπροβάλλει ξαφνικά πως μέσα στον άνθρωπο υπάρχει κάτι με το οποίο ο άνθρωπος μπορεί να ταυτιστεί έστω και προσωρινά. Μέχρι τώρα αυτός ο συνταυτισμός δεν είχε γίνει αντιληπτός. Ο δούλος άντεχε όλες τις υπερβολικά άδικες πράξεις πριν από την εξέγερση. Συχνά μάλιστα είχε δεχτεί χωρίς ν’ αντιδράσει διαταγές πιο καταπιεστικές από κείνη που προκάλεσε την άρνησή του. Έκανε υπομονή, απωθώντας τες ίσως μέσα του αλλά μια και σώπαινε συνέχισε να δείχνει περισσότερο ενδιαφέρον για τα άμεσα συμφέροντά του παρά για τη συνειδητοποίηση των δικαιωμάτων του. Χάνοντας την υπομονή του, με την ανυπομονησία αρχίζει ένα κίνημα πού μπορεί να επεκταθεί σε κάθε τι πού αποδεχόταν μέχρι τότε. Αυτή η ορμή δρα σχεδόν πάντα αναδρομικά.

Ο σκλάβος τη στιγμή που απορρίπτει την ταπεινωτική διαταγή του αφέντη του απορρίπτει και την ιδία την ιδιότητα του σκλάβου. Το κίνημα εξέγερσης τον οδηγεί πιο πέρα από την απλή άρνηση. Ξεπερνά ακόμα και το όριο πού έθετε στον αντίπαλο του ζητώντας τώρα να τον μεταχειρίζονται σαν ίσο. Αυτό πού ήταν πρώτα μια ακαταμάχητη αντίσταση του ανθρώπου γίνεται τώρα ολόκληρος ο άνθρωπος πού ταυτίζεται  αυτή και περιέχεται σ’ αυτή. Το μέρος της προσωπικότητάς του που επιθυμούσε να το σέβονται το θέτει πάνω από τ’ άλλα και του δίνει προτεραιότητα απ’ όλα τ’ άλλα, ακόμα κι από τη ζωή. Γίνεται γι’ αυτόν το υπέρτατο αγαθό. Ζώντας μέχρι τότε μέσα σ’ έναν κομφορμισμό, ο σκλάβος ρίχνεται απότομα «μια κι είναι έτσι τα πράγματα. ..» στο όλα ή τίποτα.

Η συνείδηση προβάλλει στο φως μαζί με την εξέγερση. Διαπιστώνουμε όμως πως είναι συνείδηση ενός όλου ακόμα αρκετά αδιαμόρφωτου και συνάμα ενός «τίποτα» που προαγγέλλει τη δυνατότητα της θυσίας του ανθρώπου γι’ αυτό το όλο. Ο επαναστάτης θέλει να είναι το πάν, να ταυτίζεται ολοκληρωτικά μ’ αυτό το αγαθό που συνειδητοποίησε ξαφνικά και πού επιθυμεί ν’ αναγνωρίζεται και να γίνεται σεβαστό σα στοιχείο της προσωπικότητάς του, ή να είναι ένα τίποτα, δηλαδή να αποστερηθεί οριστικά τη δύναμη που τον κυριαρχεί.

Τέλος αποδέχεται την τελική πτώση που είναι ο θάνατος, αν υποχρεωθεί να στερηθεί αυτό το αποκλειστικό ιερό δικαίωμα που θα ονομάσει π.χ. Ελευθερία. Καλύτερα να πεθαίνει όρθιος παρά να ζει γονατιστός. Η αξία, σύμφωνα με τούς καλούς συγγραφείς, «αντιπροσωπεύει τις πιο πολλές φορές ένα πέρασμα από το γεγονός στο δικαίωμα, από την επιθυμία στο επιθυμητό (με τη μεσολάβηση της κοινής επιθυμίας γενικά) . Το πέρασμα στο δικαίωμα είναι έκδηλο, όπως είδαμε, στην εξέγερση. Το ίδιο και το πέρασμα από το “θα έπρεπε να ήταν έτσι” στο «θέλω να είναι έτσι». Άλλα είναι ίσως πολύ περισσότερο έκδηλη η έννοια της μετουσίωσης του ατόμου σε κοινό αγαθό. Η προβολή του «Όλα ή του Τίποτα» δείχνει πως η εξέγερση αντίθετα με την τρέχουσα γνώμη και παρ’ όλο που γεννιέται μέσα σ’ ότι πιο ατομικό έχει ο άνθρωπος, αμφισβητεί την ίδια την έννοια του ατόμου.

Αν, πραγματικά, το άτομο δέχεται να πεθάνει και πεθαίνει όταν έρθει η στιγμή μέσα στην εξέλιξη της εξέγερσης του, δείχνει μ’ αυτό ότι θυσιάζεται για ένα αγαθό πού πιστεύει πως ξεπερνά τα όρια του δικού του πεπρωμένου. Αν προτιμά την πιθανότητα του θανάτου από την άρνηση του δικαιώματος που υπερασπίζει είναι γιατί τοποθετεί αυτό το δικαίωμα πάνω από τον ίδιο του τον εαυτό. Δρα λοιπόν στο όνομα μιας αξίας που δεν έχει ακόμα ξεκαθαρίσει στο μυαλό του, αλλά που αισθάνεται τουλάχιστο πως είναι κοινή για όλους τους ανθρώπους. Βλέπουμε ότι η επιβεβαίωση που συνεπάγεται κάθε πράξη εξέγερσης εξελίσσεται σε κάτι που ξεπερνά το άτομο αφού το βγάζει από την υποθετική μοναξιά του και του δίνει μια αφορμή δράσης.

Είναι όμως σημαντικό να σημειώσουμε ακόμα ότι αυτή η αξία που προϋπάρχει πριν από κάθε δράση βρίσκεται σε αντίφαση με καθαρά ιστορικές φιλοσοφίες, σύμφωνα με τις οποίες η αξία καταχτιέται (αν καταχτιέται) όταν τελειώνει η δράση. Η ανάλυση της εξέγερσης οδηγεί τουλάχιστο στην υπόνοια ότι υπάρχει μια ανθρώπινη φύση όπως τη φαντάζονταν οι “Έλληνες και σ’ αντίθεση με τ’ αξιώματα της σύγχρονης σκέψης. Γιατί να επαναστατήσει κανείς αν δεν έχει μέσα του κάτι το σταθερό να προασπίσει; Ο σκλάβος δεν ξεσηκώνεται μόνο για τον εαυτό του, αλλά για όλες τις ανθρώπινες υπάρξεις, όταν κρίνει πως με την υπάρχουσα τάξη κάτι μηδενίζεται μέσα του που δεν ανήκει μόνο σ’ αυτόν, αλλά είναι κοινός τόπος, όπου όλοι οι άνθρωποι, ακόμα κι εκείνος που τον προσβάλλει και τον καταπιέζει, μπορούν να βρουν μια κοινότητα.

Ο επαναστατημένος άνθρωπος – Αλμπέρ Καμύ

by Αντικλείδι

Οι στατιστικές της φρίκης

Μια «ακτινογραφία» των συνεπειών της πολιτικής των μνημονίων

ΘΑΝΑΣΗΣ ΗΛΙΟΔΡΟΜΙΤΗΣ • 31 Δεκεμβριου 2014

Η ύφεση και τα μνημόνια εξανέμισαν κάπου 65 δισεκατομμύρια ευρώ το 2013 σε σύγκριση με το 2008 από το ΑΕΠ της χώρας. Το ίδιο διάστημα ο πέλεκυς των μνημονιακών κυβερνήσεων έκοψε από τους μισθούς πάνω από 23 δις ευρώ, ενώ οι επενδύσεις μειώθηκαν κατά τα 2/3 και οι καταναλωτικές δαπάνες των νοικοκυριών περίπου κατά 36 δις ευρώ.

Οι αριθμοί μπορούν να καταγράφουν με σαφήνεια τα ‘’θαύματα’’ που επιτελέστηκαν στην Ελλάδα τα τελευταία 5-6 χρόνια από τις κυβερνήσεις των δύο κομμάτων, που διεκδικούν και πάλι την ψήφο μας για να ολοκληρώσουν το καταστροφικό τους έργο, σε συνεργασία- κατά περιόδους- σε συνεργασία και με άλλες (εξαφανισμένες σήμερα ή υπό εξαφάνιση αν δεν λάβουν έξωθεν βοήθεια) δυνάμεις, όπως ο ΛΑΟΣ και η ΔΗΜΑΡ, αλλά σίγουρα αδυνατούν να περιγράψουν το μέγεθος της ανθρωπιστικής καταστροφής, που συντελέστηκε στο όνομα της δήθεν εξυγίανσης και της δήθεν ανάπτυξης.

Τα στοιχεία που δημοσιοποιεί όλα αυτά τα χρόνια η ΕΛΣΤΑΤ θα μπορούσαν να ονομαστούν με δύο λέξεις: ‘’Στατιστικές της φρίκης’’, μιας και φροντίζουν να μας υπενθυμίζουν συνεχώς και σε τακτά διαστήματα ότι καμιά τραγωδία, κανένα νέο φρικώδες επίτευγμα των συγκυβερνητών, δεν πρόκειται να φρενάρει την ολέθρια για εκατομμύρια ανθρώπους πολιτική τους. Μια πολιτική που ακολουθούν με τρομακτική συνέπεια όλα αυτά τα χρόνια, υπερκεράζοντας σε πολλές περιπτώσεις ακόμη και τις προσταγές των επικυρίαρχών τους, προς τέρψιν βέβαια των μεγάλων κερδισμένων της ανθρωπιστικής καταστροφής, των τραπεζών, των μεγαλοεργολάβων, των εφοπλιστών, των μεγάλων φοροφυγάδων, των ‘’επενδυτών’’ που σπεύδουν να μοιράσουν τα ιμάτια της σταυρωμένης πατρίδας μας.

Όλοι αυτοί δεκάρα δεν δίνουν για τους ανέργους, που μαζί με τους ‘’σχεδόν ανέργους’’ φτάνουν το ενάμισι εκατομμύριο, για το ένα εκατομμύριο χαμένες θέσεις απασχόλησης, για τον στραγγαλισμό του κοινωνικού κράτους, για την καταβαράθρωση του παραγωγικού τομέα της οικονομίας και τον θάνατο δια πνιγμού εκατοντάδων χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων.

Σήμερα, ημέρες προεκλογικού πυρετού που ζούμε, ημέρες καταστροφολογίας και τρομοκράτησης των ψηφοφόρων, αλλά και πρωτοφανούς επίδειξης οσφυοκαμψίας προς τους προστάτες τους (νταβατζήδες του λέει ο λαός μας), νομίζω θα άξιζε να παραθέσουμε συνοπτικά ορισμένα από τα ‘’μεγαλειώδη επιτεύγματα’’ των μνημονιακών κυβερνήσεων και συγκυβερνήσεων στους τομείς της εθνικής οικονομίας, της εργασίας, της παραγωγής, της κοινωνικής μέριμνας, αλλά και της καθημερινότητας των νοικοκυριών, όπως αυτά προκύπτουν από τις έρευνες της ΕΛΣΤΑΤ.

Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν

Το 2013 το ΑΕΠ της χώρας ήταν μειωμένο σε σχέση με το 2008 κατά 64,7 δις ευρώ, ή ποσοστό 26,2%. Τόσο το ποσοστό όσο και η διάρκεια της ύφεσης είναι πρωτοφανή για το δυτικό κόσμο κατά τη μεταπολεμική περίοδο.

Το ίδιο διάστημα οι αμοιβές εξαρτημένης εργασίας περικόπηκαν κατά 23,1 δις ευρώ ή ποσοστό 28%, ενώ η καταναλωτική δαπάνη των νοικοκυριών μειώθηκε κατά 35,8 δις ευρώ ή ποσοστό 22,2%. Σε ότι αφορά τις επενδύσεις, αυτές μειώθηκαν κατά 37 δις ευρώ ή ποσοστό 64,4%.

Έχει ενδιαφέρον, όμως, να δούμε πως διαμορφώθηκαν τα ίδια μεγέθη το γ’ τρίμηνο του 2014 σε σύγκριση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2008, για το οποίο η κυβέρνηση πανηγύρισε δεόντως την ‘’επιστροφή στην ανάπτυξη’’ και μας κορόιδευε ότι είναι έτοιμη να καταργήσει τα μνημόνια.

-Το ΑΕΠ εμφανίζεται μειωμένο κατά 15,9% ή ποσοστό 26,1%.

-Η καταναλωτική δαπάνη των νοικοκυριών μειώθηκε κατά 8,5 δις ευρώ ή 20,8%.

-Μειωμένες κατά 63,3% ή 8,6 δις ευρώ ήταν οι επενδύσεις.

-Οι αμοιβές εξαρτημένης εργασίας εμφανίζονται μειωμένες κατά 5,9 δις ευρώ ή 28,3%.

Βιομηχανική παραγωγή και λιανικές πωλήσεις

Τον περασμένο Οκτώβριο η βιομηχανική παραγωγή ήταν μειωμένη κατά 24,3% σε σχέση με τον ίδιο μήνα του 2008.

Ακόμα ισχυρότερο ήταν το πλήγμα που δέχτηκε το λιανικό εμπόριο την ίδια περίοδο.

-Ο όγκος λιανικών πωλήσεων τον Σεπτέμβριο ήταν μειωμένος κατά 34,9% σε σχέση με τον αντίστοιχο μήνα του 2008.

Στους επιμέρους υποκλάδους του λιανικού εμπορίου η εικόνα κατά την ίδια χρονική περίοδο είναι η εξής:

-Μεγάλα καταστήματα τροφίμων -26,5%.

-Τρόφιμα- ποτά- καπνός (μικρότερα εξειδικευμένα καταστήματα) -34,3%.

-Πολυκαταστήματα -43,1%.

-Καύσιμα -33,4%.

-Ένδυση- υπόδηση -48,4%.

-Έπιπλα- οικιακές συσκευές -50,6%.

Εργασία- ανεργία

Στον τομέα αυτό εντοπίζονται ορισμένα από τα λαμπρότερα ‘’επιτεύγματα’’ της περίλαμπρης κυβέρνησής μας.

Το τρίτο τρίμηνο του 2014 οι απασχολούμενοι ανέρχονταν σε 3.586.900 άτομα, 1.002.900 λιγότερα σε σύγκριση με το ίδιο τρίμηνο του 2008. Η μείωση είναι της τάξης του 21,9%.

Το ίδιο διάστημα οι άνεργοι αυξήθηκαν από 355.100 σε 1.229.400 άτομα, δηλαδή κατά 874.300 άτομα ή ποσοστό 246,2%!

Αν στον αριθμό αυτόν προσθέσουμε και 242.500 που απασχολούνται τόσο λίγο ώστε ‘’να μοιάζουν περισσότερο με άνεργους’’, όπως λέει η ίδια η ΕΛΣΤΑΤ, τότε οι άνεργοι και οι ‘’ομοιάζοντες με ανέργους’’ φτάνουν τα 1.471.900 άτομα, δηλαδή απέχουν μόλις μια ανάσα από το ενάμισι εκατομμύριο.

Να δούμε τώρα και τις απώλειες των θέσεων απασχόλησης στους κυριότερους κλάδους της οικονομίας, το γ’ τρίμηνο του 2014 σε σχέση με το γ’ τρίμηνο του 2008.

-Γεωργία, κτηνοτροφία -30.300, -5,9%.

-Μεταποίηση -228.400, -42,1%.

-Κατασκευές -241.900, -60,7%.

-Εμπόριο -199.800, -24,1%

-Μεταφορές -43.400, -20,4%.

-Τουρισμός, εστίαση -2.900, -0,9%.

-Τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρείες -28.300, -24,2%.

-Δημόσια διοίκηση, άμυνα, υποχρεωτική κοινωνική ασφάλιση -65.300, -17,4%.

-Εκπαίδευση -34.100. -10,8%.

-Υγεία -21.300, -9,2%.

Το ‘’καλάθι της νοικοκυράς’’

Οι μέσες μηνιαίες δαπάνες της ελληνικής οικογένειας το 2013 είχαν περιοριστεί σε 1.509,39 ευρώ από 2.203,55 ευρώ που ήταν το 2009, εκφρασμένες σε πραγματικές τιμές του 2013. Δηλαδή, μέσα σε τέσσερα χρόνια το πολύπαθο ‘’καλάθι της νοικοκυράς’’ συρρικνώθηκε κατά 694,2 ευρώ, χάνοντας το 31,2% (περίπου του 1/3) του μεγέθους του.

Τα ελληνικά νοικοκυριά περιέκοψαν ακόμη και τις δαπάνες τους για τρόφιμα κατά 17,5% (ο υπολογισμός γίνεται πάντα σε σταθερές τιμές), ενώ κυριολεκτικά έθεσαν εκτός οικογενειακού προϋπολογισμού τα ρούχα και τα παπούτσια, καθώς ψαλίδισαν τις σχετικές δαπάνες κατά 48,4%.

Τις μικρότερες απώλειες υπέστησαν οι δαπάνες για την εκπαίδευση- ή καλύτερα για την παραπαιδεία- καθώς μειώθηκαν λιγότερο ακόμη και από τις δαπάνες για τρόφιμα, κατά 16,6%. Ο Έλληνας προτίμησε και εν μέσω κρίσης να κάνει ‘’το σκατό του παξιμάδι’’ παρά να κόψει από τα παιδιά του τα φροντιστήρια, που άλλωστε έχουν γίνει εντελώς απαραίτητα για όσους θέλουν να επιτύχουν στις πανελλαδικές εξετάσεις για την εισαγωγή τους στα πανεπιστήμια.

Μετά τις δαπάνες για τρόφιμα, ακολουθούν, στην τρίτη σειρά, οι περικοπές των δαπανών για υγεία κατά 19,4% και έπονται τα τσιγάρα και τα ποτά με 27%, η στέγαση με 29,6%, τα διαρκή αγαθά με 37,3%, τα ξενοδοχεία και η εστίαση με 37,4% και οι μεταφορές με 40,7% (αγορά αυτοκινήτων, βενζίνη κλπ). Τον κατάλογο κλείνουν, όπως προαναφέραμε, η ένδυση και υπόδηση, όπου οι δαπάνες μειώθηκαν κατά 48,4%.

Κοινωνική προστασία

Η μνημονιακή κυβέρνηση επιτέθηκε με ιδιαίτερη μανία κατά του κράτους πρόνοιας, επιστρατεύοντας νόμους, πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, ακραίες νεοφιλελεύθερες πρακτικές, αλλά και κυρίως τον κοινωνικό αυτοματισμό, την κατασυκοφάντηση των κοινωνικών ομάδων που χρήζουν κοινωνικής προστασίας, τη διάλυση ή την αποψίλωση των δικτύων κοινωνικής προστασίας.

Βασιζόμενοι στα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, που είναι διαθέσιμα μόνο μέχρι το 2012 (δεν περιλαμβάνεται, δηλαδή, το πιο ‘’άγριο’’ 2013), παραθέτουμε τις κυριότερες κοινωνικές παροχές, όπως αυτές διαμορφώθηκαν το 2012 σε σχέση με το 2009. Όλες κινούνται αρνητικά, με μοναδική εξαίρεση τις συντάξεις γήρατος, όπου το σχετικό κονδύλι εμφανίζεται αυξημένο, όχι βέβαια γιατί αυξήθηκαν οι συντάξεις, αλλά γιατί αυξήθηκε υπερβολικά ο αριθμός των συμπολιτών μας που σπεύδουν να συνταξιοδοτηθούν.

Ρίχνοντας, κυριολεκτικά, μια ματιά στον πίνακα, παρατηρούμε ότι ενώ η ανεργία έχει αυξηθεί κατά 250% τα επιδόματα ανεργίας μειώθηκαν σχεδόν κατά 12%. Επίσης, μειωμένα κατά 52% είναι τα επιδόματα τοκετού στην Ελλάδα της υπογεννητικότητας όπου οι θάνατοι είναι περισσότεροι από τις γεννήσεις.

Οι παροχές νοσοκομειακής και εξωνοσοκομειακής περίθαλψης περικόπηκαν κατά το 1/3, οι συντάξεις αναπηρίας ψαλιδίστηκαν κατά περίπου 16%, τα οικογενειακά επιδόματα κατά 23,5% κλπ.

Κάνοντας χρήση των στοιχείων για τις συνολικές δαπάνες κοινωνικής προστασίας της ΕΛΣΤΑΤ, παρατηρούμε ότι μεταξύ του 2009 και του 2012 αυτές μειώθηκαν κατά 5,3 δις ευρώ ή ποσοστό 8,4% (από 63.250 σε 57.954 εκατομμύρια ευρώ).

Οι παροχές γήρατος είναι οι μόνες που καταγράφουν αύξηση, από 25.156 σε 29.721 εκατομμύρια ευρώ (3.565 εκατομμύρια ευρώ παραπάνω, αύξηση 13,6%).

Στους υπόλοιπους τομείς κοινωνικής προστασίας, η κατάσταση έχει διαμορφωθεί ως εξής:

• Ασθένεια, -6.011 εκατομμύρια, -32,6%.
• Αναπηρία -395 εκατομμύρια, -13,6%.
• Χηρεία -546 εκατομμύρια, -10,5%.
• Οικογένεια -1.064 εκατομμύρια, -25,1%.
• Ανεργία -56 εκατομμύρια, -1,5%.
• Στέγαση -677 εκατομμύρια, -58,6%.
• Κοινωνικός αποκλεισμός -112 εκατομμύρια, -8,3%.

Αν εξαιρεθούν οι παροχές γήρατος, στους υπόλοιπους τομείς κοινωνικής προστασίας η μείωση φτάνει τα 8.861 δις ευρώ ή ποσοστό 23,9%.

Οι στατιστικές της φρίκης