το χνάρι …

Δύο Ελλάδες

Δύο συναυλίες, τις ίδιες μέρες. Η μία στη Μύκονο, στο Super Paradise. Η άλλη στο Σύνταγμα, που γέμισε κόσμο μετά από καιρό.

Στη Μύκονο τραγούδησε η Άννα Βίσση. Στο Σύνταγμα η Χαρούλα Αλεξίου. Στη Μύκονο το εισιτήριο ήταν 450 Ευρώ. Στο Σύνταγμα δεν είχε εισιτήριο. Η Άννα Βίσση τραγούδησε για τον Κωστόπουλο και τον Ψινάκη. H Χαρούλα Αλεξίου τραγούδησε για τις απολυμένες καθαρίστριες.

Στη Μύκονο τραγουδούσαν:

«Μπορείς απόψε να βγεις μ’ όλες τις τσούλες της γης
Βγες μπροστά δυνατά για νέους έρωτες
Να βρεις κορίτσια σωστά για να χαρεί κι η μαμά
Στην πυρά, στην πυρά με τις ξενέρωτες».

Στο Σύνταγμα τραγουδούσαν:

«Το δίκιο του αγώνα πολλά σου στέρησε
Μα η ζωή λεχώνα ελπίδες γέννησε.
Τίποτα δεν πάει χαμένο στη χαμένη σου ζωή
Τ’ όνειρό σου ανασταίνω και το κάθε σου γιατί».

Δύο εικόνες που αποκαλύπτουν, πέραν πάσης αμφιβολίας, πως δεν υπάρχει μια Ελλάδα. Η δική τους Ελλάδα είναι πλούτος, χλιδή, σπατάλη, ελαφρότητα και έχει για σύμβολο γυμνά οπίσθια. Η δική μας Ελλάδα είναι αξιοπρέπεια, τιμή, αγώνας, δημιουργία και έχει για σύμβολο ένα γάντι καθαρίστριας. Για να συνεχίσει η δική τους Ελλάδα να ξεσαλώνει στη Μύκονο, μακέλεψαν τη δική μας. Γι’αυτό ακριβώς απολύθηκαν οι καθαρίστριες.

Δεν υπάρχει μια πατρίδα. Η δική τους πατρίδα είναι μια έπαυλη στην Εκάλη, ένα σαλέ στον Παρνασσό ή στις Άλπεις, μια θαλαμηγός στη Μύκονο, ένα γήπεδο του γκολφ και ένα tennis club. Η δική μας πατρίδα είναι ένα διαμέρισμα στο Περιστέρι, ένα καλύβι στο βουνό, ένα καΐκι στην Αμοργό, κάτι πεζούλες με κλήματα και μια αλάνα για ποδόσφαιρο.

Οι δικοί τους συμπατριώτες είναι οι αξιότιμοι δικαστές των Πατρών, ο τσιφλικάς της Μανωλάδας και οι μπράβοι του, άπαντες πιστοί χριστιανοί και καλοί οικογενειάρχες, αθώοι του αίματος. Οι δικοί μας συμπατριώτες είναι οι πακιστανοί εργάτες στα χωράφια της φράουλας, άπαντες αλλόθρησκοι και αμφιβόλου οικογενειακής καταστάσεως, ένοχοι απελπισίας και φτώχειας, πνιγμένοι στον ιδρώτα και το αίμα τους.

Η δική τους Ελλάδα είναι ένας βρικόλακας, που για να συνεχίσει ζει βουτηγμένη στη χλιδή μειώνει μισθούς, απολύει εργαζόμενους, βουτάει σπίτια και επιχειρήσεις, στέλνει τα παιδία μας στην ξενιτιά.

Για ποια εθνικά και πατριωτικά μέτωπα μιλούν; Οι ολιγάρχες, οι τραπεζίτες, οι εργολάβοι, οι εκδότες, οι βιομήχανοι, τα διευθυντικά τους στελέχη, το πολιτικό, οι προπαγανδιστές, οι διασκεδαστές και οι γελωτοποιοί τους είναι η δική τους πατρίδα. Για να σωθεί καταστρέφονται οι άνεργοι, οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι μικρές επιχειρήσεις, καταστρέφεται η δική μας πατρίδα.

Τα πράγματα είναι απλά. Αρκεί να μην θολώνει την κρίση μας η εξουσία. Αρκεί να μην ξεχνάμε καταγωγή, αρχές και αξίες.