το χνάρι …

σήματα μετα-ιστορικού λόγου

Αρχείο για "Μάιος, 2013"

κεμάλ

Μάι 13 31

Αναρτήθηκε από jpm-το χνάρι. Κατηγορία: Γενικά | Χωρίς σχόλια

Aιδώς Αργείοι! Θα τραγουδάμε αυτό το τραγούδι των Ν.Γκάτσου και Μ.Χατζιδάκη πάντα και θα το συστήνουμε και στους μαθητές μας .Η αμορφωσιά ,κατά Βάρναλη ,δεν θα επικρατήσει…

“Γονιός ήρθε στο σχολείο να διαμαρτυρηθεί στη διευθύντρια επειδή δίδαξα στα παιδιά (Ε’ δημοτικού) τον Κεμάλ του Χατζιδάκι στο μάθημα της μουσικής κατηγορώντας με για ισλαμική προπαγάνδα!

Αντίδραση διευθύντριας; Μπήκε στην τάξη και μάζεψε από τα παιδιά τις φωτοτυπίες που είχα μοιράσει. Έπειτα με κάλεσε στο γραφείο της και αφού δήλωσε απογοητευμένη από τη δουλειά μου μου ανέλυσε για ποιους λόγους στο δημοτικό μόνο μας μέλημα οφείλει να είναι να μαθαίνουμε στα παιδιά να αγαπούν την πατρίδα και να τονώνουμε το εθνικό τους φρόνημα.

Αν σας έχει συμβεί κάτι αντίστοιχο(απευθύνομαι στους εκπαιδευτικούς φίλους) θα ήθελα να επικοινωνήσετε μαζί μου, γιατί θεωρώ πως τα πράγματα έχουν ξεφύγει και κάπως πρέπει να αντιδράσουμε, έστω σε επίπεδο δημοσιοποίησης αυτών των φαινομένων.

Δεν είναι δυνατόν το έργο των εκπαιδευτικών και ιδίως των καλλιτεχνικών μαθημάτων να υφίσταται λογοκρισία, ούτε τα φαινόμενα φανατισμού που μας έχουν παγώσει το αίμα να τα βλέπουμε να τρυπώνουν στα σχολεία με τις ευλογίες των διευθυντών και των ανωτέρων τους. Το mail μου: ft_xia@yahoo.gr”

has come…

Μάι 13 26

Αναρτήθηκε από jpm-το χνάρι. Κατηγορία: Γενικά | Χωρίς σχόλια

22-5-1963

Μάι 13 22

Αναρτήθηκε από jpm-το χνάρι. Κατηγορία: Γενικά | Χωρίς σχόλια

rebel diaz: chicago teacher and libertad

Μάι 13 19

Αναρτήθηκε από jpm-το χνάρι. Κατηγορία: Γενικά | Χωρίς σχόλια

 

θα απεργήσω;

Μάι 13 12

Αναρτήθηκε από jpm-το χνάρι. Κατηγορία: Γενικά | Χωρίς σχόλια

Θα απεργήσω;
Θα απεργήσω.
Θα απεργήσω γιατί λατρεύω την δουλειά μου, και δεν θα αφήσω κανένα τροϊκανό απολειφάδι να με πετάξει όπως η τρίχα απ’ το ζυμάρι.
Θα απεργήσω γιατί μαζί μου θα σταλούν στην ανεργία τουλάχιστον 10.000 συνάδελφοι.
Θα απεργήσω γιατί φέτος χάθηκαν 32.000 διδακτικές ώρες εξαιτίας της έλλειψης εκπαιδευτικών.
Θα απεργήσω γιατί με 650 ευρώ που παίρνει ο πρωτοδιόριστος δεν ζει, επιβιώνει.
Θα απεργήσω γιατί δεν θέλω να διαλυθεί η οικογένεια κανενός συναδέλφου επειδή η υπηρεσία τον μετακίνησε στην άλλη άκρη της Ελλάδας, μακριά απ’ τα παιδιά του.
Θα απεργήσω γιατί δεν θέλω τα 5 τμήματα της Α λυκείου να γίνουν 4 ή 3 στην Β.
Θα απεργήσω γιατί δεν θέλω οι μαθητές να γίνουν 30 στην τάξη.
Θα απεργήσω γιατί θέλω τα βιβλία να ανήκουν στους μαθητές για να μπορούν να εκφράζονται πάνω τους κι όχι να τους τα δανείζει το κράτος για 1 χρόνο.
Θα απεργήσω για να μην ξαναζήσω την κατάντια να κρυώνουν οι μαθητές μου, επειδή το καλοριφέρ άναψε πρώτη φορά στα μέσα Δεκεμβρίου.
Θα απεργήσω για να μπορούν τα ΑΜΕΑ να πηγαίνουν σχολείο.
Θα απεργήσω γι’ αυτά που μπροστά στο μέγεθος της κοινωνίας φαντάζουν ‘μικρά’.

Θα απεργήσω όμως και για τα άλλα τα ‘μεγάλα’.
Θα απεργήσω γιατί ξέρω ότι αν κάποια στιγμή σε κάποιο σημείο δεν σταματήσει η κυβερνητική πολιτική εγώ κι οι νεότεροι θα ζήσουμε ένα κοινωνικό στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Θα απεργήσω για να μπορούν οι μαθητές μου κι αργότερα τα παιδιά μου να φοιτούν Δωρεάν στο Σχολείο και στο Πανεπιστήμιο.
Θα απεργήσω για Δημόσια Δωρεάν υγεία για όλους.
Θα απεργήσω ώστε οι μαθητές, οι γονείς τους , οι φίλοι μου, οι συγγενείς μου να βρουν μια αξιοπρεπή δουλειά για μια αξιοπρεπή ζωή.
Θα απεργήσω για να ρίξω αυτό το καθεστώς που είτε δέρνει, είτε επιστρατεύει, είτε κανιβαλίζει όποιον τολμάει να σηκώσει κεφάλι. Γιατί θέλω να ζω σε μια κοινωνία με δημοκρατία και ελευθερία κι όχι σε μια κοινωνία φόβου και Χούντας.
Θα απεργήσω γιατί θέλω ο λαός να κάνει κουμάντο, αφέντης και κύρης στον τόπο του, όχι οι τσανακογλείφτες των τραπεζών των βιομηχάνων των εφοπλιστών.

Θα με λοιδορήσουν;
Θα με λοιδορήσουν.
Ποιοι; Όλοι αυτοί που δεν ασχολήθηκαν με όλα τα παραπάνω όταν εγώ τα φώναζα
Μαζί τους κι οι άλλοι, αυτοί που λένε ότι ‘ η χώρα πρέπει να τηρήσει τις δεσμεύσεις της’ ή ‘ αν δεν πάρουμε την δόση θα πτωχεύσουμε’ ή ‘ αν δεν πάρουμε αυτά τα μέτρα θα βγούμε έξω απ’ την ευρωζώνη’
Μαζί τους θα μπουν κι οι φασίστες
Μαζί τους κι οι άλλοι, απλοί άνθρωποι δυστυχώς, που δεν βλέπουν το δάσος, και μένουν στο μικρό ξεβόλεμά τους.

Όλοι αυτοί που τους φαίνεται αδιανόητο ότι υπάρχει κόσμος στην εκπαίδευση που ολοένα και πιο συχνά σφίγγει τα δόντια με οργή και βουρκώνει όταν βλέπει το σχολείο και την κοινωνία σε αυτή την εξαθλίωση και τους μαθητές να λιώνουν σαν κεριά..

Θα με επιστρατέυσουν;

Θα με επιστρατεύσουν.

Θα με χτυπήσουν;
Θα με χτυπήσουν.

Θα νικήσω;
Μπορεί. Αν η πλειοψηφία του κόσμου αντιληφθεί ότι η παιδεία, η υγεία, η εργασία, ο μισθός, τα κοινωνικά αγαθά, δεν χάνονται από μια απεργία στις πανελλαδικές –δηλαδή μερικές μέρες καθυστέρηση – αλλά μπορεί να κερδηθούν από αυτήν. Αν αυτό το μούδιασμα που αισθάνονται όλοι για το μέλλον γίνει αποφασιστικότητα, αγώνας, πείσμα, για την ανατροπή της εξαθλίωσης που ζούμε.

Κι αν χάσω;

Αν χάσω, θα χάσω μερικά μεροκάματα
Αν χάσω μπορεί να με τρέξουν στα δικαστήρια
Αν χάσω μπορεί να έχω φάει ξύλο απ’ τα ΜΑΤ

Σίγουρα όμως αν αγωνιστώ και χάσω, θα μπορώ να ξανακοιτάξω τους μαθητές, τους συναδέλφους, τους φίλους, τους γονείς, την κοινωνία, στα μάτια με ψηλά το κεφάλι. Γιατί…

‘ Ο άνθρωπος πρέπει να περπατάει με το μέτωπο προς τον ήλιο. Για να μπορεί αυτός, καίγοντας το να το σημαδεύει με αξιοπρέπεια. Αν ο άνθρωπος σκύψει το κεφάλι χάνει την αξιοπρέπειά του.’

Χ. Μπέλμπας ΠΕ04
Αναπληρωτής εκπαιδευτικός
Αντιπρόεδρος Πανελλήνια Ένωση Αδιόριστων Εκπαιδευτικών

ΠΗΓΗ: infowar ,alfavita

Η επιστράτευση και τα μνημόνια

Μάι 13 12

Αναρτήθηκε από jpm-το χνάρι. Κατηγορία: Γενικά | Χωρίς σχόλια

Η επιστράτευση θα ρίξει το μνημόνιο. Αν το πιστέψουμε
Η επιστράτευση θα ρίξει το μνημόνιο. Αν το πιστέψουμε
Αρκεί ένα τεράστιο πάρτυ μαθητών, καθηγητών και εργαζομένων για να τελειώσουμε με την Τρόικα.

Ο κόσμος το έχει καταλάβει. Ο πανικός στην κυβέρνηση και στα γραφεία των αργυρώνητων δημοσιογράφων δεν είναι τυχαίος. Αυτή η απεργία των καθηγητών μπορεί να φέρει το τέλος του μνημονίου. Αρκεί να το πιστέψουμε.

Η μάχη έχει ξεφύγει από τα πλαίσια της εκπαίδευσης και μπορεί να οδηγήσει σε γενική απεργία και ανατροπή της κυβέρνησης.

Μια τέτοια κινητοποίηση όμως δεν μπορεί ούτε να ξεκινήσει χωρίς τη συμμετοχή μιας συγκεκριμένης ομάδας: των μαθητών. Μάγκες αν πιστεύετε ότι με την ανεργία των νέων στο 64.2% υπάρχει οποιοδήποτε νόημα να δώσετε πανελλήνιες – και μάλιστα τη συγκεκριμένη εβδομάδα που σας το ζητούν – είστε καταδικασμένοι σε αφανισμό. Για την ακρίβεια είστε τόσο ανόητοι όσο και οι πατεράδες σας και οι μανάδες σας, που σας έφεραν σε αυτή την κατάσταση. Είναι σαν να φοράτε γάντια για να αντιμετωπίσετε μια χιονοστιβάδα. Αλλά το ξέρετε καλά ότι εσείς δεν είστε σαν τους άλλους. Και σε αυτή τη μάχη… δεν φοράμε γάντια.

Τα σχολεία πρέπει να τεθούν υπό κατάληψη από τους ίδιους τους μαθητές που θα προστατεύσουν τους καθηγητές τους – είναι άλλωστε πολύ πιο ώριμοι από αυτούς για να το κάνουν. Οι επιτηρητές πρέπει να βρουν λουκέτα μπροστά τους. Φροντίστε να τους ξεκουφαίνει η μουσική που θα παίζετε στη διαπασών από τεράστια ηχεία.

Οι τοίχοι των σχολείων, που καταρρέουν από την εγκατάλειψη, θα είναι γεμάτοι γκράφιτι και συνθήματα. Οι δυνάμεις της αστυνομίας που θα επιχειρήσουν να σπάσουν τις καταλήψεις σας θα φύγουν πασαλειμένες με νερό και αλεύρι- όπως ακριβώς τους κάνατε το Δεκέμβριο του 2008, όταν σκότωσαν το συμμαθητή σας.

Μη φοβάστε όμως. Αυτή τη φορά θα είναι μαζί σας.

Οι γενιές των μεγαλύτερων, που τους τριβέλιζαν τα μυαλά στα θρανία με τις ειρηνικές επαναστάσεις του Γκάντι και του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ήρθε η στιγμή να αποδείξουν τι έμαθαν όλα αυτά τα χρόνια. Ο Γκάντι καλούσε σε γενικευμένη ανυπακοή απέναντι στον κρατικό μηχανισμό. Και αυτό μπορεί να γίνει.

Τα θέματα των εξετάσεων δεν πρέπει να φτάσουν στα σχολεία και αυτοί που μπορούν να τα μπλοκάρουν ξέρουν πως να το κάνουν. Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ δεν πρέπει να αφήσουν τα θέματα να περάσουν από το δορυφορικό σύστημα που χρησιμοποιείται στα εξεταστικά κέντρα. Αν χρειαστεί να κοπούν τα τηλέφωνα ας το αναλάβουν άλλοι συνάδελφοί τους. Αν τα στείλουν με κούριερ θα βρουν τους δρόμους μπλοκαρισμένους από τους εργαζόμενους στους δήμους.

Τα κόμματα της αριστεράς το κατάλαβαν, έστω και με καθυστέρηση, και θα είναι εκεί. Η ΔΑΚΕ, η παράταξη της Νέας Δημοκρατίας, δεν μάσησε στις απειλές αναγκάζοντας τον Σαμαρά να διαγράψει τον πρόεδρο της ΟΛΜΕ. Οι αστείες επιθέσεις από τους κλόουν της πολιτικής και τους παπαγάλους των νυχτερινών δελτίων ειδήσεων απλώς επιβεβαιώνουν την ορθότητα των επιχειρημάτων των καθηγητών.

Τα μεγάλα συνδικάτα μπορούν να παραλύσουν τη χώρα. Είναι η τελευταία τους ευκαιρία να αποδείξουν ότι είναι κάτι περισσότερο από μηχανισμοί υπουργοποίησης συνδικαλιστών. Διαφορετικά θα έχουν διαλυθεί και αυτά σε λιγότερο από ένα χρόνο.

Οι καλλιτέχνες προλαβαίνουν να ετοιμάσουν τις συναυλίες τους και τις αυτοσχέδιες παραστάσεις τους. Ας αποδείξουν ότι νοιάζονται για κάτι παραπάνω από τις χαμένες τους επιδοτήσεις και τα κατειλημμένα, από μετανάστες, παγκάκια.

Οι ποδηλάτες μπορούν να κυκλώσουν τα σχολεία και οι οδηγοί ταξί να τους προστατεύσουν. Όλοι θα είναι εκεί σε ένα τεράστιο πάρτυ. Και… δεν θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας.

Πριν από 70 χρόνια οι Έλληνες ανέτρεψαν την επιστράτευση που προωθούσε η κυβέρνηση των δοσίλογων για να προσφέρει δωρεάν εργατικό δυναμικό στη Γερμανία. Το 2013 μπορούν να το ξανακάνουν. Οι Ισπανοί μόλις πέτυχαν μια πρώτη νίκη απέναντι στα σχέδια διάλυσης της δημόσιας εκπαίδευσης που επιχειρούσε η δική τους τρόικα με πρόσχημα την οικονομική κρίση. Το μήνυμα ελήφθη. Είναι η καλύτερη στιγμή να τους ανατρέψετε και η Ευρώπη θα ακολουθήσει.

Αρκεί να το πιστέψετε.

Evrywhere I hear the sound of marching, charging feet, boy
 Cause summers here and the time is right for fighting in the street, boy

Αρης Χατζηστεφάνου

INFOWAR

Η απεργία των καθηγητών, των μαθητών και των γονέων

Μάι 13 12

Αναρτήθηκε από jpm-το χνάρι. Κατηγορία: Γενικά | Χωρίς σχόλια

Η απεργία των καθηγητών, των μαθητών και των γονέων
ΦΩΤΟ :10 Μάη 1936, Θεσσαλονίκη
Οι καθηγητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, όπως και όλοι οι εργαζόμενοι στη χώρα, δέχονται ακόμη μία επίθεση από το Κράτος, με συμπαραστάτες τα ελεγχόμενα ή/και διαπλεκόμενα ΜΜΕ και κάθε λογής αφελή που αναπαράγει αβασάνιστα την επίσημη και απόλυτα αναμενόμενη «επιχειρηματολογία» τους. Πέραν των συνεχών μειώσεων στους μισθούς τους (οι εκπαιδευτικοί στην Ελλάδα έχουν τους χαμηλότερους μισθούς στην Ευρώπη) και την ολοένα και μεγαλύτερη μείωση των δαπανών για την Παιδεία (με στόχο να φτάσουν στο ιστορικό χαμηλό του 2,15% του ΑΕΠ το 2016), σήμερα αποφασίζουν την αύξηση των διδακτικών ωρών των εκπαιδευτικών ώστε να μειώσουν κατά τουλάχιστον 10.000 τις θέσεις εργασίας στην εκπαίδευση, απειλώντας με υποχρεωτικές μεταθέσεις και μετατάξεις σε υπηρεσίες άσχετες με το παιδαγωγικό έργο πιθανόν σε όμορους νομούς, αχρηστεύοντας έτσι εκπαιδευτικούς με κατάρτιση κι εκπαιδευτικό ζήλο. Επόμενος στόχος είναι η συγχώνευση τμημάτων, ώστε να αυξηθεί ο αριθμός των μαθητών σε κάθε τάξη. Σαν απάντηση, το συνδικαλιστικό όργανο των εκπαιδευτικών δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης αποφάσισε την κήρυξη 24ωρης απεργίας την πρώτη ημέρα των πανελλαδικών εξετάσεων στις 17 Μαΐου και πενθήμερη απεργιακή κινητοποίηση από Δευτέρα 20 Μαΐου έως Παρασκευή 24 Μαΐου. Το υπουργείο Παιδείας, τα φιλικά προσκείμενα στην κυβέρνηση μέσα ενημέρωσης και αρκετοί δημοσιογράφοι, πρόλαβαν φυσικά να θέσουν στο τραπέζι την απειλή της επιστράτευσης πριν καν ληφθεί η απόφαση για την απεργία, μεταθέτοντας την ένταση εντός της κοινωνίας, χρησιμοποιώντας την λεγόμενη μέθοδο του «κοινωνικού αυτοματισμού». Για ακόμα μια φορά το πολιτικό μετατράπηκε σε «συναισθηματικό», σε «ηθικό», σε κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είναι τέλος πάντων, τυλίγοντας μέσα σ’ ένα απολίτικο τυπτογόνο ιστό τις άμεσα εμπλεκόμενες ομάδες και την υπόλοιπη κοινωνία. Κάνοντας τους, εν δυνάμει, απεργούς αντί να κληθούν να επιχειρηματολογήσουν, να πρέπει ν’ απολογηθούν για άλλα ζητήματα από τα ουσιαστικά και αλλού, τους μαθητές και τις οικογένειές τους να αισθανθούν μια κρυφή ικανοποίηση που δεν θα κληθούν να πάρουν θέση την κρίσιμη στιγμή, αιτιολογώντας κι αυτοί την στάση τους, τους υπόλοιπους επαγγελματικούς κλάδους να χασκογελάνε ή να χαζοθυμώνουν – αρκεί που δεν ενεπλάκησαν αυτοί, και όλους μαζί να αφήνονται διακριτικά χαρούμενοι στην όμορφη ιδέα του «έκανα ό,τι μπορούσα αλλά…τάδε ή τάδε».
Είναι δεδομένο πως κάθε απεργία είναι ένας μικρός ή μεγάλος εκβιασμός. Είτε με όχημα τους αγανακτισμένους οδηγούς στο δρόμο, είτε σταματώντας τις μηχανές των εργοστασίων, είτε μπλοκάροντας την μεταφορά των προϊόντων στα λιμάνια, ο εργαζόμενος προσπαθεί να εκβιάσει τον εργοδότη (είτε αυτός είναι ιδιώτης, είτε το Κράτος) διαμέσου της κοινωνικής πίεσης που προκαλείται. Ας μην ξεχνάμε βέβαια πως αυτός ο «εκβιασμός» έρχεται ως απάντηση ή ως αναγκαιότητα σε έναν διαρκή, αδηφάγο εκβιασμό που γίνεται από την εργοδοσία προς τους εργαζόμενους. Συνεπώς, κάθε απεργία, είναι μια εκλεπτυσμένη μορφή νόμιμης άμυνας απέναντι στην λιγότερο εκλεπτυσμένη βία της εργοδοσίας. Βέβαια, κυρίως τα τελευταία χρόνια, οι κυβερνήσεις βασίζονται, όπως προαναφέρθηκε, στον κοινωνικό αυτοματισμό, τη σύγκρουση δηλαδή μεταξύ των διαφορετικών κοινωνικών ομάδων, ώστε να αποδυναμώσουν επικοινωνιακά τους απεργούς και να δυσφημίσουν τον όποιο αγώνα τους. Πόσο σοφό θα ήταν, όμως, να στραφεί σήμερα η κοινωνία (για μια ακόμη φορά) εναντίον των εργαζομένων, και συγκεκριμένα ενάντια στους λειτουργούς της εκπαίδευσης;
Είναι δεδομένο πως το δημόσιο σχολείο νοσεί. Κι επίσης δεδομένο είναι πως ο εκπαιδευτικός δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Στην πλειοψηφία τους αποδέχθηκαν αδιαμαρτύρητα το status quo, το αναλυτικό αυτό πρόγραμμα που στοχεύει στην εκπαίδευση απολίτικων εργατών, την σχολική αναπαραγωγή των κοινωνικών ανισοτήτων, τις παρωχημένες “παιδευτικές” νοοτροπίες που χαρακτηρίζονται από δασκαλοκεντρισμό και αποστήθιση, που ναι μεν δεν υποστηρίζονται από τα αναλυτικά προγράμματα, αλλά είναι βαθιά ριζωμένα ως στερεότυπα των σχολικών διοικήσεων. Αποδέχτηκαν ακόμα και την καλλιέργεια του ανταγωνισμού στην τάξη, συμβάλλοντας συνειδητά στη διαιώνιση της ανταγωνιστικής κοινωνίας που χαρακτηρίζεται από αδηφαγία και πτυχιολαγνεία. Δεν αντέδρασαν στην κατ’ ουσίαν ιδιωτικοποίηση της παιδείας μέσω των φροντιστηρίων, στην εμπορευματοποίηση του έργου τους, στην απουσία κάθε δυνατότητας για έρευνα, ανακαλυπτική μάθηση, συνεργασία των μαθητών. Σημαίνουν όμως όλα αυτά  πως πρέπει να κλοτσήσουμε τη δημόσια εκπαίδευση, και ν’ αφεθούμε στην άφιξη του μοντέλου «σχολείου-επιχείρησης», και «δασκάλου-manager» που έχει ήδη αποτύχει όπου εφαρμόζεται; Σημαίνουν όλα αυτά πως η κατάσταση μπορεί να διορθωθεί με χαμηλότερα αμειβόμενους, σκληρότερα εργαζόμενους, περισσότερο περιθωριοποιημένους εκπαιδευτικούς;
Είναι βέβαιο πως πολλά θα ακουστούν για τους εκπαιδευτικούς, τίποτε όμως για την ίδια την Παιδεία. Θα θρηνούνε οι βολεμένοι στα τηλεπαράθυρα για την «ομηρία των μαθητών και των οικογενειών τους» , πουθενά όμως δεν θ’ ακουστεί τίποτε για την απελπισία των μαθητών που ετοιμάζονται να εξεταστούν. Των μαθητών που δεν ελπίζουν σε τίποτε, βλέποντας τις σπουδές που πάντα ονειρεύονταν να μην είναι ικανές να τους προσφέρουν ούτε μία θέση εργασίας ή, ακόμη περισσότερο, τη δυνατότητα για μια κάπως πιο γλυκιά ζωή και τα πανεπιστήμια να παράγουν καθημερινούς επισκέπτες των γκισέ του ΟΑΕΔ. Των μαθητών που συμβιβάστηκαν με τ΄αποστειρωμένα σχολικά βιβλία, αποστήθισαν τις αποσυνδεδεμένες από κάθε πρακτική εφαρμογή γνώσεις και τώρα ετοιμάζονται να ανταγωνιστούν χιλιάδες συνομήλικους τους, μ’ εναν καθηγητή σε ρόλο ασφαλίτη πάνω απ’΄το κεφάλι τους και με το άγχος να τους να σφίγγει τα πνευμόνια. Ο κάθε μαθητής, σε κάθε γωνιά της χώρας, αναρωτιέται αυτές τις μέρες: «αξίζει να κουραστεί κανείς γι’ αυτό το όνειρο»;
Τα όνειρα των μαθητών, τα όνειρα των εκπαιδευτικών, τα όνειρα των γονέων, δεν είναι από άλλο παραμύθι. Ο μαθητής έχει ανάγκη έναν δάσκαλο δημιουργικό, που μπαίνει στην τάξη χωρίς να δέχεται τις τρικλοποδιές του Κράτους. Ο δάσκαλος χρειάζεται τον μαθητή που θα είναι ελεύθερος να αλληλεπιδράσει με τη νέα γνώση, που θα συνδιαμορφώσει το σχολικό πρόγραμμα, που θ’ αναζητήσει την ικανοποίηση των ενδιαφερόντων του. Ο γονιός χρειάζεται ένα σχολείο που θα προσφέρει στο αναπτυσσόμενο παιδί, όλες τις αναγκαίες κοινωνικές, γνωστικές, συναισθηματικές δεξιότητες.
Αν λοιπόν κάθε απεργία απαξιώνεται στα μάτια ολόκληρης της κοινωνίας μέσα από την επικοινωνιακή διαδικασία που αναφέρθηκε παραπάνω ή καταστέλλεται εκ των προτέρων με προαναγγελία επιστράτευσης των μελλοντικών… απεργών, στερούμενη έτσι κάθε κλαδικής, κινηματικής αλλά και ουσιαστικής στοχοθεσίας, ίσως ήρθε η στιγμή να επιχειρήσουν οι εργαζόμενοι εκπαιδευτικοί, σε συνεργασία με τους μαθητές, να επανατοποθετήσουν το πρόβλημα στην σωστή του βάση, επιστρέφοντας το μπαλάκι στην κυβέρνηση: η απεργία πρέπει να (απο)δείξει ότι δεν είναι μια κίνηση απελπισμένων επαιτών που βάζει ως ενδιάμεσους τους μαθητές, αλλά μια αναγκαία πρακτική που όχι μόνο θα μπορούσε να βελτιώσει κάποια από τα κακώς κείμενα της παιδείας, αλλά, πολύ περισσότερο, η μόνη εύλογη και πολιτικά-κοινωνικά-ηθικά δικαιωμένη επιλογή απέναντι στις απόλυτα αντικοινωνικές επιλογές της κυβέρνησης που θα αποβούν ζημιογόνες για όλη την κοινωνία. Το πώς θα μπορούσε να επιτευχθεί αυτό, είναι ζήτημα της ίδιας της εκπαιδευτικής κοινότητας. Θα μπορούσε να προωθηθεί η ανακαλυπτική μάθηση; Θα μπορούσε η εκάστοτε τοπική κοινωνία να συμμετέχει στη διαμόρφωση του σχολικού προγράμματος, ώστε να συνδεθεί η παιδεία με την καθημερινή ζωή των μαθητών και τις ιδιαιτερότητες της κάθε κοινότητας; Θα ήταν δυνατόν να προωθηθεί η θεατρική αγωγή που θα συνεισέφερε τα μέγιστα στην ανάπτυξη των κοινωνικών δεξιοτήτων; Θα ήταν εφικτή η ανάπτυξη των σχέσεων του παιδιού με τη φύση, μέσω μίας αποτελεσματικής και ανοιχτής περιβαλλοντικής εκπαίδευσης; Μπορούν να επανεξεταστούν οι σχέσεις καθηγητή-μαθητή, καθώς και οι κτιριακές υποδομές που θυμίζουν πανομοιότυπες φυλακές; Θα μπορούσε μέσω ολιστικής αξιολόγησης κι όχι στείρας βαθμολογίας, που κάνει τους μαθητές δείκτες-πιόνια σε κλίμακα, να ανατροφοδοτούνται οι γνώσεις και να καλλιεργούνται οι δεξιότητες όλων των μαθητών; Θα μπορούσε να καταστεί άχρηστη για τους μαθητές η παραπαιδεία μέσω της κατάργησης των πανελλαδικών εξετάσεων; Είναι δυνατή η προώθηση της ατομικότητας του κάθε μαθητή, είτε αυτός έχει ετερογενή μαθησιακά χαρακτηριστικά, είτε διαφορετικές πολιτισμικές συνήθειες, είτε διαφορετική μητρική γλώσσα, με διαφοροποιημένες κι αλληλέγγυες παιδαγωγικές στρατηγικές;
Αν έχουμε φτάσει στο σημείο μια απεργία να πρέπει ν’ αποδείξει στην «δια μέσω των ΜΜΕ κοινωνία» ότι είναι δίκαιη, λες και είναι η γυναίκα του Καίσαρα…., θα πρέπει οι άμεσα εμπλεκόμενοι φορείς, να είναι σε θέση να στηρίξουν την επιλογή τους μέχρι τέλους (και πρώτα απ’ όλα μέσα τους), να αναζητήσουν συμμάχους εκεί που η κυβέρνηση κατασκεύασε εχθρούς, να καταφέρουν να επιβάλλουν τις θέσεις τους, τόσο επικοινωνιακά όσο και στην πράξη.
dsc05181
Ονειρευόμαστε μια απεργία που, όταν πάνε οι μπάτσοι να επιδώσουν τα φύλλα επιστράτευσης στους απεργούς καθηγητές, θα βρεθούν μπροστά σε απεργιακές επιτροπές στις οποίες θα συμμετέχουν και μαθητές. Μπορείτε; Μπορούν; Μπορούμε; Αν όχι, ας συνεχιστούν μέσα από τις οθόνες οι φιλολογικές τηλε-συζητήσεις και οι σικέ εικονομαχίες από πολιτικάντηδες, συνδικαλισταράδες, κομματάρχες, κλαίουσες μανάδες και κάθε άσχετο. Αν ναι, υπάρχει χρόνος για αυτοοργάνωση και αντεπίθεση.
Ζούμε όλοι μας υπό τις συνθήκες ενός προσωπικού πολέμου. Καιρός ν’ αντιληφθούμε πως ο πόλεμος αυτός είναι συλλογικός. Είτε θα νικήσουμε όλοι μαζί, είτε θα χάσουμε ο καθένας τον δικό του, μικρό ή μεγάλο, πόλεμο.
πηγή: eagainst ,alfavita κλπ

Ευτυχώς! Οι εκπαιδευτικοί ξέρουν

Μάι 13 12

Αναρτήθηκε από jpm-το χνάρι. Κατηγορία: Γενικά | Χωρίς σχόλια

Ευτυχώς! Οι εκπαιδευτικοί ξέρουν

Γιώργος Μαυρογιώργος

Είναι σαφές ότι το ελληνικό δημόσιο σχολείο και οι εκπαιδευτικοί του βρίσκονται στο επίκεντρο μιας ολοκληρωτικής νεοφιλελεύθερης επίθεσης. Αυτή εκδηλώνεται με μια ενορχηστρωμένη δυσφήμηση του δημόσιου σχολείου και των εκπαιδευτικών, στο πλαίσιο μιας συντεταγμένης εκστρατείας πρωτοφανούς ιδεολογικής ρύπανσης: Το δημόσιο σχολείο προβάλλεται ως πλήρως αποτυχημένο και αναποτελεσματικό και γι αυτό χρειάζεται να αντικατασταθεί με το «Νέο Σχολείο της Αγοράς». Οι εκπαιδευτικοί που εργάζονται σε αυτό είναι και πολλοί και ακατάλληλοι γι αυτό και πρέπει να απολυθούν πολλοί και να τρομοκρατηθούν αυτοί που θα μείνουν(: αξιολόγηση), για να  είναι εύκολη η καθιέρωση του σχολείου της αγοράς. Δεν είναι ότι το δημόσιο σχολείο δε χρειάζεται ουσιαστικές αλλαγές. Το διακύβευμα είναι ότι με την ασκούμενη εκπαιδευτική πολιτική διαλύεται ο τι έχει απομείνει από το δημόσιο σχολείο. Συγχωνεύσεις, κατάργηση σχολικών μονάδων, περικοπές δαπανών, απολύσεις, μεταθέσεις, αλλαγή εργασιακών σχέσεων, μείωση μισθών, πειθαρχικές διώξεις, αύξηση ωραρίου, αξιολόγηση, κ.α. έχουν δημιουργήσει τις  συνθήκες μιας  γενικευμένης κοινωνικής διαμαρτυρίας και απόγνωσης. Αυτές έχουν μεταφερθεί στα σχολεία και «έχουν μπει απ το παράθυρο» στις αίθουσες διδασκαλίας και έχουν αποτυπώσει τον αντίκτυπο τους ακόμα και στα βλέμματα που ανταλλάσσουν διδάσκοντες και διδασκόμενοι και διαμορφώνουν τη μνημονιακή παιδαγωγική σχέση.

Οι εκπαιδευτικοί το ξέρουν αυτό

Παρόλα αυτά,  με το που τόλμησαν οι εκπαιδευτικοί να απειλήσουν απεργία κατά τη διάρκεια των επικείμενων εισαγωγικών εξετάσεων  προκειμένου να εκφράσουν τη δυναμική αντίδρασή τους σε αυτό που συντελείται και σε αυτό που έρχεται, άρχισε η μεγάλη και γνωστή από παλιά επίθεση και δυσφήμηση. Η εκπαίδευση στην  Ελλάδα βρίσκεται, για μια ακόμη φορά, στη σκιά  των εισαγωγικών εξετάσεων. Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε εάν και κατά πόσο  θα έχουμε συγχωνεύσεις εξεταστικών κέντρων ή μείωση του αριθμού των επιτηρητών! Αποκλείεται, πάντως, να δούμε τους υποψηφίους για το ίδιο αντικείμενο να κάθονται δυο-δυο στα θρανία. Η διεξαγωγή τους προβάλλεται ως  σε κορυφαίο γεγονός. Σε άλλες χώρες η διεξαγωγή των εξετάσεων δεν αποτελεί είδηση. Αυτό το σκηνικό του «κορυφαίου» γεγονότος είναι λίγο-πολύ γνωστό και επαναλαμβανόμενο. Γιατί άραγε ;

Οι εκπαιδευτικοί το ξέρουν κι αυτό

Ισχυριζόμαστε  ότι  οι εξετάσεις είναι κομβικό σημείο στη σχέση σχολείου και κοινωνίας. Με βάση τα αποτελέσματα των εξετάσεων οι υποψήφιοι κατατάσσονται σε κοινωνικές κατηγορίες εισαγομένων και αποκλειομένων, επιτυχόντων και αποτυχόντων. Οι επιτυχόντες ταξινομούνται σε  κοινωνικές κατηγορίες, ανάλογα με  την κοινωνική  υπόληψη του αντικειμένου σπουδών. Αυτές οι διαδικασίες απαιτούν υψηλό βαθμό νομιμοποίησης. Το διακύβευμα της εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση έχει παιχθεί, βέβαια, πολύ πιο πριν, και για 12 ολόκληρα χρόνια, στο σχολείο με τους άνισους κοινωνικούς  όρους που το προσδιορίζουν. Οι εξετάσεις  επικυρώνουν τελετουργικά την κοινωνική επιλογή και διάκριση που έχει ήδη συντελεστεί. Πώς θα ήταν δυνατόν να πείσουμε τους υποψήφιους ότι η υπόθεση της επιτυχίας και αποτυχίας  έχει ως ένα μεγάλο βαθμό προκριθεί;

Αν είναι έτσι, αντιλαμβανόμαστε γιατί  η διεξαγωγή τους, προβάλλεται ως  κορυφαία στιγμή. Δίδεται έμφαση στο φορμαλισμό, την τυπικότητα,  τη σταθερότητα, το πρωτόκολλο, την αυστηρότητα, την ομοιομορφία, το αδιάβλητο, τη διαφάνεια κ.ά.  που προσφέρουν υψηλούς βαθμούς νομιμοποίησης  στη κοινωνική διάκριση που επικυρώνεται σε βάρος αυτών που αποκλείονται. Η  προβολή της αυστηρότητας και του αδιάβλητου αποθαρρύνει σημαντικό ποσοστό μαθητών από το να είναι υποψήφιοι. Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις, πολλοί υποψήφιοι από μη προνομιούχα κοινωνικά στρώματα θα «επιλέξουν» τις εξετάσεις που οδηγούν στην απόκτηση του απολυτηρίου λυκείου ( «αυτό-αποκλεισμός»).

Κι αυτό το ξέρουν

Η σπουδαιότητα των εισαγωγικών εξετάσεων δεν έγκειται στο ότι είναι ένας αποτελεσματικός μηχανισμός επιλογής των «ικανοτέρων», αλλά στο ότι προσφέρεται για την ιδεολογική διαχείριση της επιλογής και του αποκλεισμού. Η  κοινωνική ανισότητα αντιμε­τωπίζεται με  την εμπιστοσύνη σε πρόσωπα και διαδικασίες. Το σχο­λείο προβάλλεται ως κοινωνικά ουδέτερο. Η επιτυχία οφείλεται στη μελέτη, την προσοχή, την αυτοπεποίθηση, την αισιοδοξία.  Η αποτυχία οφείλε­ται στην άγνοια, την αδιαφορία, το φόβο κ.ά. Η αποτυχία των «κακών» μαθητών λειτουργεί ως ένα είδος «σφαγής», «θυσίας» και «κάθαρσης» για το καλό της εκπαίδευσης. Δεν είναι μόνο πως ορι­σμένοι μαθητές «σφαγιάζονται», αλλά και ενοχοποιούνται για τον απο­κλεισμό τους, την αποτυχία τους.

Η αραίωση των μαθητών μέσα στα εξεταστικά κέντρα στο χώρο κάνει ορατή μια αλλαγή: το θρανίο γίνεται θρανίο του ενός. Πρόκειται για μια διευθέτηση που διευκολύνει την επιτήρηση και την αποθέωση της ιδεολογίας του ατομικισμού και του ανταγωνισμού. Η επιτήρηση αποτρέπει την αντιγραφή ή τη συνεργασία των υποψηφίων αλλά επιτρέπει τη μνημονική «αντιγραφή» και την κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας. Η αυστηρή τήρηση του κανονισμού διεξαγωγής των εξετάσεων δεν είναι παρά οι πρακτικοί και υλικοί όροι που εκφράζουν, αντανακλούν και ενισχύουν την ιδεολογία του ανταγωνισμού και ατομικισμού, που κυριαρχεί στη συνολική εκπαιδευτική διαδικασία. Παρά τον έντονο ατομικισμό που αποτυπώνουν αυτές οι πρακτικές, ως στοιχεία της τελετουργίας, εκθέτουν και εξανα­γκάζουν τα άτομα σε συμμόρφωση: αν και οι μαθητές είναι απομονωμένοι στο χώρο, στην πραγματικότητα κάνουν ή καλούνται να κάνουν την ίδια ακριβώς εργασία, πάνω στο ίδιο περιεχόμενο και στα πλαίσια προκαθορισμένου χρόνου και ρυθμού. Έτσι, αναιρούνται βασικές αρχές της ατομικότητας, της αυτονομίας, της ελεύθερης έκφρα­σης, της μοναδικότητας, της διαφοράς, της πρωτοβουλίας, της δημιουργικότητας κ. ο. κ. Με αλλά λόγια, υποθάλπεται η ιδεολογία του ατομικισμού με όρους και προϋποθέσεις που ευνοούν την παθητική ομοιομορφία και τη συμμόρφωση.

Οι εκπαιδευτικοί το έχουν εμπεδώσει

Αυτές οι άρρητες διευθετήσεις και οι συνέπειές τους  ως ένα μεγάλο βαθμό προσδιορίζουν και το βαθμό προτεραιότητας που έχει για τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς το εξεταστικό σε βάρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας.

Κι αυτό είναι εμφανές  από τα ακόλουθα:

1.      Η καθαυτό εκπαιδευτική διαδικασία όλων των τάξεων του λυκείου ακυρώνεται ή αλλοιώνεται  δραματικά ενόψει και πριν από τις εξετάσεις, μπροστά σ’ αυτές και μετά από αυτές.  Η ακύρωση του λυκείου  συντελείται μόνο και μόνο για την ανταγωνιστική προετοιμασία γι αυτές.

2.      Σε περίοδο εισαγωγικών εξετάσεων παρατηρείται ιδιαίτερη κινητο­ποίηση και συναγερμός των δημόσιων υπηρεσιών και του κρατικού μηχανισμού. Υπουργείο Παιδείας, στρατός, αστυνομία, EΥΠ, Ολυμ­πιακή, ΟΤΕ, ΔΕΗ, ραδιόφωνο, τηλεόραση, κ.τ.ό. συντονίζονται σε δο­κιμαστικές εφαρμογές για την απρόσκοπτη, ομαλή και αδιάβλητη διε­ξαγωγή τους. Αντίστοιχη εκδήλωση κρατικής μέ­ριμνας σπανίζει για την απρόσκοπτη και ομαλή διεξαγωγή της εκπαι­δευτικής διαδικασίας, αν λάβει κανείς υπόψη τις ελλείψεις στην υλι­κοτεχνική υποδομή, τη μη έγκαιρη διανομή βιβλίων, τους μη έγκαι­ρους διορισμούς του απαραίτητου διδακτικού προσωπικού, τις εκκρε­μότητες σε ζητήματα επιμόρφωσης και αξιολόγησης του διδακτικού προσωπικού κλπ.

3.      Κατά τη διάρκεια των εισαγωγικών εξετάσεων δε γίνονται εύκολα απεργιακές κινητοποιήσεις εκπαιδευτικών ή μαθητικές κινητοποιή­σεις. Όταν έχουμε τέτοιες κινητοποιήσεις, η σχετική «θρηνωδία» και ο ιδεολογικός πόλεμος που αναπτύσσεται αναδεικνύουν την προτε­ραιότητα με την οποία προβάλλονται οι εξετάσεις.  Εικοσιπέντε (25) χρόνια πριν, τον Ιούνιο του 1987, στο πλαίσιο του «εθνικού διαλόγου για την Παιδεία», οι ομοσπονδίες των εκπαιδευτικών αιφνιδιάστηκαν από την πρόθεση της ηγεσίας του ΥΠΕΠΘ να προχωρήσει στην υπογραφή προεδρικών διαταγμάτων που θα ρύθμιζαν εκκρεμότητες του ν. 1566/85. Κάτω από όρους αιφνιδια­σμού πολλές ενώσεις εκπαιδευτικών απείλησαν απεργιακές κινητο­ποιήσεις κατά τη διάρκεια των  εξετάσεων. Το ΥΠΕΠΘ κατάγγειλε τους εκπαιδευτικούς για «περιφρόνηση και έλλειψη ευαισθη­σίας απέναντι τη νεολαία» και «για εγκληματική επιλογή». Οι εκτιμή­σεις και αναλύσεις στον ημερήσιο τύπο συμπλήρωναν τον «πανικό ηθι­κού» με όρους όπως «παράταση της αγωνίας», «το άγχος των μαθη­τών», «σπάσιμο νεύρων» κ.τ.ό. Όπως δήλωνε ο Υπουργός Παιδείας, «Η περίοδος των Γενικών Εξετάσεων στην οποία έχουμε ήδη μπει εί­ναι η πιο ευαίσθητη παιδαγωγικά και ψυχολογικά…» (Ελευθεροτυπία, 22.5.87). Κι αλλού συμπλήρωνε «πρέπει να διαφυλαχτεί η αξιοπιστία των Γενικών Εξετάσεων». Τελικά, η ηγεσία του ΥΠΕΠΘ υποχρεώθηκε σε κάποιες δεσμεύσεις, οι απεργιακές κινητοποιήσεις δεν πραγματοποιήθηκαν και οι Γενικές Εξετάσεις έγιναν κανονικά. Το σενάριο επα­ναλαμβάνεται σχεδόν κάθε χρόνο από τότε κι ύστερα.

Ευτυχώς! Οι εκπαιδευτικοί ξέρουν

Οι εκπαιδευτικοί ξέρουν ότι οι πιο σημαντικές περίοδοι του σχολικού έ­τους είναι αυτές στις οποίες συντελείται η παιδαγωγική συνάντηση και σχέση με τους μαθητές. Οι  εξετάσεις και η προετοιμασία  για αυτές δεν  εμπεριέχουν μορφωτική δυναμική. Για την απρόσκοπτη διεξαγωγή των εξετάσεων ενδιαφέρεται μόνο ο κρατικός μηχανισμός. Κι αυτό είναι που οι εκπαιδευτικοί αξιοποιούν διαπραγματευτικά στην έτσι κι αλλιώς ασύμμετρη διαπραγματευτική σχέση με την εξουσία. Οι εκπαιδευτικοί έχουν πολλούς λόγους να  μη δίνουν προτεραιότητα στην επιτήρηση, την ταξιθέτηση, τη βαθμολόγηση, την επιλογή και τον αποκλεισμό μαθητών τους – υποψηφίων. Έτσι κι αλλιώς, έχουν αποκλειστεί ολοκληρωτικά από την ουσιαστική αξιολόγηση της επίδοσης των μαθητών τους. Καλούνται δηλαδή να συμμετάσχουν σε μια διαδικασία αστυνόμευσης, επιτήρησης και μέτρησης, κάτω από τους άγραφους κανόνες μιας μεροληπτικής και βαθιά ταξικής διάκρισης.

Η πολιτική της ελεύθερης πρόσβασης  στην τριτοβάθμια εκπαίδευση θα αφαιρούσε από τα χέρια των εκπαιδευτικών το διαπραγματευτικό ατού που αξιοποιούν, όταν διεκδικούν ένα άλλο σχολείο. Αυτή θα μείωνε κατά πολύ το ανταγωνιστικό «μένος» γονέων και υποψηφίων και τις δαπάνες που αυτό επισύρει. Θα άμβλυνε τους όρους  κοινωνικής διάκρισης στην εκπαίδευση. Η ελεύθερη πρόσβαση προϋποθέτει μετατόπιση της προτεραιότητας από διαδικασίες επιτήρησης, μέτρησης και καταγραφής των ικανοτήτων των μαθητών σε διαδικασία ανάπτυξης αυτών των ικανοτήτων. Μετατόπιση από πολιτικές ανάπτυξης ενός πολυσύνθετου εξεταστικού συστήματος σε πολιτικές απελευθέρωσης εκπαιδευτικών και   μαθητών/ τριών για ολόπλευρη ανάπτυξη, καλλιέργεια, μόρφωση. Οι εξετάσεις είναι ένα test στην κόπωση και στην αντοχή, δεν είναι διαδικασία μάθησης, διάγνωσης, ανατροφοδότησης, κινητοποίησης. Η αποθέωση των εξετάσεων είναι η πιο αποτελεσματική συνταγή για αναστολή της εκπαιδευτικής διαδικασίας, της παιδαγωγικής σχέσης και της μάθησης. Όσο η σχολική αποτυχία και η διάκριση είναι αναπόσπαστο στοιχείο ενός εξεταστικού συστήματος, από την άποψη ότι είναι μεγάλος αριθμός υποψηφίων αποκλείεται από παραπέρα εκπαίδευση (ή αν δεν αποκλείεται δεν επιλέγει τις σπουδές του), οι εξετάσεις δεν απελευθερώνουν ούτε το δάσκαλο, ούτε το μαθητή, ούτε το σχολείο ούτε τους γονείς. Οι εξετάσεις μετατρέπουν το σχολείο σε μηχανισμό διαρκούς επιτήρησης και τάξης, όπου επιτηρητές και επιτηρούμενοι εμπλέκονται σε σχέσεις αμοιβαίας επιτήρησης στη συμμόρφωση, στον ατομικισμό και στον ανταγωνισμό. Δε μοιάζει λίγο – πολύ πολεμική η ατμόσφαιρα στην περίοδο διεξαγωγής των εξετάσεων; Μήπως, τελικά, όσοι επιδίδονται στη θρηνωδία, την καταγγελία και τη δυσφήμηση είναι ώρα να αναγνωρίσουν, επιτέλους, ότι οι εκπαιδευτικοί ξέρουν καλύτερα το σχολείο;

ΠΗΓΗ : alfavita.gr

συνθήκες γαλέρας

Μάι 13 1

Αναρτήθηκε από jpm-το χνάρι. Κατηγορία: Γενικά | Χωρίς σχόλια

Η αντιπαιδαγωγική «λογιστική» του υπουργείου Παιδείας

Μαθητές «σαρδέλες» σε πολυπληθή τμήματα και περισσότεροι από 25.000 εκπαιδευτικοί σε αναγκαστική μετακίνηση, αργία και απόλυση, τα επόμενα 2 χρόνια, είναι μερικές από τις συνέπειες που θα επιφέρει στη δημόσια εκπαίδευση η τροπολογία

ΕΡΕΥΝΑ του Χρήστου Κάτσικα

Με μια ρύθμιση-αστραπή το υπουργείο Παιδείας αυξάνει το ωράριο των καθηγητών, νομοθετεί υποχρεωτικές μεταθέσεις, ενώ τις επόμενες μέρες σχεδιάζει νέες συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων, υπερφόρτωση των σχολικών τμημάτων με 30 μαθητές, «κόψιμο» ειδικοτήτων στο «νέο» Γενικό και πολυτεχνικό Λύκειο και εξετάσεις πανελλαδικού χαρακτήρα σε όλες τις τάξεις του Γενικού Λυκείου.

Οι συνέπειες των αλλαγών αυτών είναι τραγικές καθώς σημαίνουν μόνιμη έξοδο 10.000 αναπληρωτών εκπαιδευτικών, αναγκαστικές μετακινήσεις τα επόμενα δύο χρόνια 10.000-15.000 μόνιμων εκπαιδευτικών, απολύσεις εκπαιδευτικών διαφόρων ειδικοτήτων που δεν «χωράνε» στους νέους σχεδιασμούς και μείωση κατά 10.000 των μόνιμων θέσεων εργασίας στη σχολική εκπαίδευση (οργανικών θέσεων).

Παράλληλα, η ανακοίνωση του νέου Γενικού και Τεχνολογικού Λυκείου και του νέου συστήματος πρόσβασης στην Ανώτατη Εκπαίδευση που αναμένεται μέσα στον Μάιο θα δρομολογήσει μαζική απόρριψη χιλιάδων μαθητών μέσα από την «παλινόρθωση» μιας εξεταστικοκεντρικής οργάνωσης του Λυκείου που θα ξεθεμελιώσει την εκπαιδευτική διαδικασία.

Συνθήκες γαλέρας

Η αντιπαιδαγωγική «λογιστική» του υπουργείου Παιδείας στο όνομα του «εξορθολογισμού» αντιμετωπίζει τους μαθητές σαν αριθμούς και τους «πλεονάζοντες» εκπαιδευτικούς σαν περιπλανώμενο θίασο που θα τριγυρίζουν από σχολείο σε σχολείο κάνοντας μία, δύο ή και τρεις ώρες, όπου υπάρχουν κενά για να συμπληρώσουν το ωράριό τους.

Είναι πλέον σαφές ότι τα επόμενα δύο χρόνια, εφόσον υλοποιηθούν οι ρυθμίσεις του υπουργείου Παιδείας, χιλιάδες εκπαιδευτικοί θα αναγκαστούν να αλλάξουν μόνιμη εγκατάσταση λόγω των υποχρεωτικών μετακινήσεων εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, ενώ χιλιάδες άλλοι, μέσα από την κατάργηση οργανικών θέσεων, θα απολυθούν. Οσοι απομείνουν (ας μην ξεχνάμε ότι μόνο τα τελευταία τρία χρόνια έχουμε μείωση των μόνιμων και συμβασιούχων εκπαιδευτικών σε ποσοστό περίπου 18% του συνολικού πληθυσμού τους), θα αναγκαστούν να εργάζονται σε συνθήκες γαλέρας, ενώ την ίδια ώρα πάνω τους θα κινείται απειλητικά το φάντασμα της αργίας και της διαθεσιμότητας (βλ. ΠΙΝΑΚΑ 1).

Παράλληλα, με τις καταργήσεις σχολείων και τμημάτων και τη «σαρδελοποίηση» των μαθητών σε πολυπληθή τμήματα επιδεινώνονται οι συνθήκες άσκησης του εκπαιδευτικού έργου και ανοίγουν οι δρόμοι της απο-μόρφωσης και της εγκατάλειψης του δημόσιου σχολείου. Γιατί είναι γνωστό ότι πέρα από όλα τα άλλα οι συνθήκες εργασίας των εκπαιδευτικών είναι και συνθήκες μάθησης των αγοριών και των κοριτσιών που φοιτούν στη σχολική εκπαίδευση.

Η πρόσφατη αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών, αυτή καθ’ εαυτήν, θα δημιουργήσει εκρηκτικά προβλήματα. Αν και ο επίσημος κρατικός λόγος χέρι χέρι με τις ηλεκτρονικές μας γκουβερνάντες, τα ΜΜΕ και τους παλατιανούς δημοσιογράφους, πασχίζουν να πείσουν την κοινή γνώμη ότι οι εκπαιδευτικοί είναι οι «τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας», ότι εργάζονται ελάχιστες ώρες την ημέρα και λίγους μήνες τον χρόνο, όλες οι έρευνες αποδεικνύουν ότι το επάγγελμα του εκπαιδευτικού κατέχει μία από τις πρώτες θέσεις στον κατάλογο των στρεσογόνων επαγγελμάτων. Οι εκπαιδευτικοί ανήκουν στην ομάδα των επαγγελματιών που είναι ιδιαίτερα επιρρεπείς στο «σύνδρομο επαγγελματικής εξουθένωσης».

Στην πραγματικότητα το διδακτικό ωράριο των καθηγητών στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση αρχίζει από τις 21 ώρες την εβδομάδα και αποκλιμακώνεται ανάλογα με τα χρόνια υπηρεσίας σε 19, 18 και τελικά 16 μετά την εικοσαετία. Ταυτόχρονα, όμως, το ωράριο εργασίας φτάνει μέχρι τις 30 ώρες, τουλάχιστον, υποχρεωτικά, αλλά στην πράξη μπορεί να υπερβαίνει και τις 40 και περιλαμβάνει ένα πλήθος γραφειοκρατικών εργασιών και καθηκόντων, προκειμένου να λειτουργήσει το σχολείο!

Επαγγελματική εξουθένωση

Αν συνυπολογίσουμε και την εργασία στο σπίτι, που συνίσταται στην προετοιμασία της διδασκαλίας για την επόμενη μέρα και τη διόρθωση των συχνών γραπτών εργασιών των μαθητών, προκύπτει ένας αυξημένος όγκος ωρών που ξεπερνά, κατά πολύ, το ημερήσιο οκτάωρο!

Η επαγγελματική εξουθένωση είναι ένα σύνδρομο σωματικής και ψυχικής εξάντλησης στο πλαίσιο του οποίου ο εκπαιδευτικός κατακλύζεται από έλλειψη ενθουσιασμού και προσδοκιών, απογοήτευση, απάθεια, αδράνεια, χάνει το ενδιαφέρον του και τα όποια θετικά συναισθήματα έχει για τους μαθητές του, διαμορφώνει αρνητική εικόνα για τον εαυτό του και αδυνατεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που ανακύπτουν κατά την εκπαιδευτική διαδικασία.

Στην Ελλάδα, η έρευνα συγκλίνει ότι ένα μεγάλο ποσοστό των εκπαιδευτικών βιώνει υψηλή ή μεσαία συναισθηματική εξάντληση, ενώ καταγράφεται επίσης ότι ένα ακόμη μεγαλύτερο τμήμα εκπαιδευτικών αισθάνεται πως δεν μπορεί να είναι αποτελεσματικό στη δουλειά του.

Σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποιήσαμε την περίοδο Οκτώβριος 2012–Φεβρουάριος 2013 σε 645 εκπαιδευτικούς Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, φαίνεται καθαρά ότι ένα μεγάλο τμήμα εκπαιδευτικών βρίσκεται ή έχει ξεπεράσει τα όρια της επαγγελματικής εξουθένωσης και ως κυριότερες αιτίες εντοπίζει την επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων, το μισθολογικό και την κατάσταση που επικρατεί μέσα στις σχολικές μονάδες (Βλ. ΠΙΝΑΚΑ 2).

18

29/04/2013 Εφημερίδα των Συντακτών
Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση
Accessibility by WAH