Αρχείο για "Νοέμβριος, 2012"

γεια και χαρά σας σύντροφοι!

εντυπώσεις από τη Γάζα…

12-11-2012

Ακόμη και μια μόνο νύχτα στη φυλακή είναι αρκετή για να δώσει μια γεύση του τι σημαίνει να είσαι υπό τον πλήρη έλεγχο κάποιας εξωτερικής δύναμης. Και δεν χρειάζεται περισσότερο από μια ημέρα στη Γάζα για να αρχίσεις να καταλαβαίνεις τί σημαίνει  να προσπαθεί κάποιος  να επιβιώσει στη μεγαλύτερη υπαίθρια φυλακή του κόσμου, όπου ενάμιση εκατομμύριο  άνθρωποι, στην πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή του κόσμου, υπόκεινται διαρκώς σε συχνά άγρια ​​τρομοκρατία και αυθαίρετη τιμωρία, χωρίς λόγο, εκτός από την ταπείνωση και την υποβάθμιση τους. Και με απώτερο στόχο να εξασφαλιστεί ότι οι ελπίδες των Παλαιστινίων για ένα αξιοπρεπές μέλλον θα συνθλιβούν και ότι η συντριπτική παγκόσμια υποστήριξη  για μια διπλωματική διευθέτηση που θα χορηγήσει τα δικαιώματα αυτά, θα πρέπει να ακυρωθεί.

Η   δέσμευση  αυτή,  εκ μέρους της ισραηλινής πολιτικής ηγεσίας,  έχει φανεί πολύ έντονα τις τελευταίες ημέρες, καθώς το Ισραήλ προειδοποιεί ότι θα  «τρελαθεί»  αν οι Παλαιστίνιοι κερδίσουν δικαιώματα,  δεδομένης της περιορισμένης αναγνώρισης τους στον ΟΗΕ. Αυτό δεν είναι κάτι νέο.  Η απειλή   «τρελαίνομαι («nishtagea») είναι βαθιά ριζωμένη  από τότε που ήταν στην κυβέρνηση οι Εργατικοί  την  δεκαετία  του 1950,  μαζί με το σχετικό «Σύμπλεγμα Σαμψών»: Εμείς θα ρίξουμε τα τείχη του Ναού.  Τότε ήταν μια αδρανής απειλή ,  αλλά σήμερα όχι.

Η σκόπιμη ταπείνωση επίσης δεν είναι κάτι νέο, αν και λαμβάνει συνεχώς νέες μορφές. Τριάντα χρόνια πριν, οι πολιτικοί ηγέτες,  υπέβαλαν στον πρωθυπουργό Begin  μια συγκλονιστική και λεπτομερή περιγραφή του τρόπου με τον οποίο οι έποικοι  παρενοχλούν τακτικά  τους  Παλαιστίνιους  με τον πιο διεφθαρμένο τρόπο και με πλήρη ατιμωρησία. Ο εξέχων  στρατιωτικός-πολιτικός αναλυτής Yoram Peri,  έγραψε με αηδία ότι η αποστολή του στρατού δεν είναι να υπερασπιστεί το κράτος, αλλά «να καταστρέψει τα δικαιώματα των αθώων ανθρώπων μόνο και μόνο επειδή είναι Araboushim (“αράβηδες”,”kikes”) που ζουν σε περιοχές που ο Θεός υποσχέθηκε σ’ εμάς».

Οι κάτοικοι της Γάζας έχουν επιλεγεί για ιδιαίτερα σκληρή τιμωρία. Είναι σχεδόν θαύμα ότι αυτοί οι άνθρωποι συνεχίζουν  να αντέχουν να ζουν έτσι.  Ο τρόπος που το καταφέρνουν είχε περιγραφεί,   πριν από τριάντα χρόνια, στα   απομνημονεύματα του Raja Shehadeh (The Third Way), βασισμένα στην εργασία του ως δικηγόρος απασχολούμενος στο ανέλπιστο έργο  της προστασίας των στοιχειωδών δικαιωμάτων –  μέσα σε ένα νομικό σύστημα που έχει σχεδιαστεί για να εξασφαλίσει την αποτυχία – και στην προσωπική του εμπειρία ως Samid (1), «ο ακλόνητος»,   ο οποίος  βλέπει το σπίτι του να μετατρέπεται σε  φυλακή από τον βάναυσο κατακτητή και δεν μπορεί να κάνει τίποτα,  εκτός από,  κατά κάποιο τρόπο,  να «αντέξει».

Από τότε που ο Shehadeh τα έγραψε αυτά, η κατάσταση έχει γίνει πολύ χειρότερη. Οι συμφωνίες του Όσλο, που γιορτάστηκαν  με λαμπρότητα  το 1993, προσδιόριζαν ότι η Γάζα και η Δυτική Όχθη είναι μια ενιαία εδαφική οντότητα. Εκείνη την εποχή, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ είχαν ήδη ξεκινήσει το πρόγραμμά τους να  χωρίσουν εντελώς την μια περιοχή από την άλλη, έτσι ώστε να μπλοκάρουν μια διπλωματική διευθέτηση και να τιμωρήσουν τους  «Araboushim»  και στις δύο περιοχές.

Η τιμωρία των κατοίκων της Γάζας έγινε ακόμα μεγαλύτερη τον Ιανουάριο του 2006, όταν διέπραξαν ένα μεγάλο έγκλημα: ψήφισαν τον  «λάθος δρόμο»,  στις πρώτες ελεύθερες εκλογές στον αραβικό κόσμο, εκλέγοντας την Χαμάς.  Επιδεικνύοντας την παθιασμένη «λαχτάρα τους για   δημοκρατία», οι ΗΠΑ και το Ισραήλ, που υποστηρίχτηκαν και από την άτολμη   Ευρωπαϊκή Ένωση,  επέβαλαν σκληρή πολιορκία στη Γάζα,   μαζί με εντατικές στρατιωτικές επιθέσεις. Οι ΗΠΑ, επίσης,  ξεκίνησαν αμέσως την γνωστή διαδικασία   που ασκείται όταν κάποιος ανυπάκουος πληθυσμός επιλέγει την λάθος κυβέρνηση:  προετοίμασε ένα στρατιωτικό πραξικόπημα για να αποκαταστήσει την τάξη.

Οι κάτοικοι της Γάζας διέπραξαν ένα  ακόμη μεγαλύτερο έγκλημα, ένα χρόνο αργότερα, μπλοκάροντας  την απόπειρα πραξικοπήματος και οδηγώντας  σε   απότομη κλιμάκωση την πολιορκία και τις στρατιωτικές  επιθέσεις. Οι διαπραγματεύσεις αυτές κατέληξαν  τον χειμώνα 2008-9, στην Επιχείρηση «Συμπαγές Μολύβι», μια  από τις  πιο δειλές και βίαιες επιδείξεις  στρατιωτικής δύναμης στην πρόσφατη μνήμη, όπου  ένας ανυπεράσπιστος άμαχος πληθυσμός  παγιδεύτηκε χωρίς να μπορεί με κανένα τρόπο να ξεφύγει και υποβλήθηκε σε ανηλεή επίθεση από ένα από τα πλέον προηγμένα στρατιωτικά συστήματα του κόσμου,  βασισμένο σε συστήματα όπλων των ΗΠΑ και προστατευμένο από τη διπλωματία των ΗΠΑ.  Μια αξέχαστη  μαρτυρία της σφαγής –της  «παιδοκτονίας» όπως είπαν- έδωσαν δύο θαρραλέοι Νορβηγοί γιατροί που εργάζονταν στο βασικό νοσοκομείο της Γάζας κατά τη διάρκεια της ανελέητης επίθεσης, ο  Mads Gilbert και ο Erik Fosse, στο αξιόλογο βιβλίο τους  «Eyes in Gaza».

Ο νεοεκλεγέντας  τότε, πρόεδρος Ομπάμα, δεν ήταν σε θέση να πει ούτε μια λέξη για την επίθεση στη Γάζα,   επαναλάμβανε μόνο, ξανά και ξανά, την ειλικρινή συμπάθεια του  για τα ισραηλινά παιδιά που είχαν υποστεί την επίθεση στην ισραηλινή πόλη Σντερότ.  Η προσεκτικά σχεδιασμένη επίθεσή του τέλειωσε λίγο πριν την ορκωμοσία,  έτσι ώστε να μπορεί στη συνέχεια να πει  ότι τώρα είναι η ώρα να κοιτάξουμε μπροστά, όχι πίσω, στο σταθερό καταφύγιο των εγκληματιών.

Φυσικά, υπήρξαν προσχήματα – πάντα υπάρχουν. Το  συνηθισμένο,  που εμφανίζεται πάντα όταν χρειάζεται, είναι η  «ασφάλεια»: σε αυτή την περίπτωση,  από τις αυτοσχέδιες ρουκέτες από τη Γάζα. Όπως συμβαίνει συνήθως, το πρόσχημα δεν είχε καμία αξιοπιστία. Το 2008 έγινε εκεχειρία μεταξύ Ισραήλ και Χαμάς. Η ισραηλινή κυβέρνηση αναγνώρισε  επίσημα ότι η Χαμάς την τήρησε πλήρως. Ούτε μια ρουκέτα της Χαμάς δεν εξαπολύθηκε μέχρι που το Ισραήλ έσπασε την εκεχειρία, υπό την κάλυψη των εκλογών των ΗΠΑ, στις 4 Νοεμβρίου 2008, εισβάλοντας στη Γάζα για γελοίους λόγους και σκοτώνοντας 6 μέλη της Χαμάς. Η ισραηλινή κυβέρνηση είχε ενημερωθεί από υψηλότερα στελέχη των υπηρεσιών πληροφοριών της  ότι η εκεχειρία θα μπορούσε να ανανεωθεί με την  χαλάρωση του εγκληματικού αποκλεισμού και σταματώντας τις στρατιωτικές επιθέσεις. Αλλά η κυβέρνηση του Εχούντ Ολμέρτ,  επέλεξε να απορρίψει αυτές τις επιλογές, προτιμώντας να καταφύγει στο τεράστιο συγκριτικό πλεονέκτημα της βίας:  «Επιχείρηση Συμπαγές Μολύβι». Τα βασικά γεγονότα αξιολογούνται για άλλη μια φορά από τον  εξωτερικό πολιτικό αναλυτή  Jerome Slater, στο τρέχον τεύχος του  περιοδικού «Διεθνής Ασφάλεια» του Harvard-MIT.

Το σχέδιο της επιχείρησης  «Συμπαγές Μολύβι» αναλύθηκε προσεκτικά από τον,  πολύ ενημερωμένο και διεθνώς σεβαστό,  υποστηρικτή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τη Γάζα,  Raji Sourani. Ο Sourani επισημαίνει ότι ο βομβαρδισμός επικεντρώθηκε στα βόρεια,  με στόχο ανυπεράσπιστους πολίτες στις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές, χωρίς πιθανό στρατιωτικό πρόσχημα. Ο στόχος, υποθέτει,  ήταν να οδηγηθεί ο φοβισμένος πληθυσμός  προς τα νότια, κοντά στα αιγυπτιακά σύνορα. Οι Samedin (1) όμως παρέμειναν εκεί,  παρά τη χιονοστιβάδα  της τρομοκρατίας των   ΗΠΑ-Ισραήλ.

Ένας περαιτέρω στόχος θα ήταν να τους διώξει εντελώς. Κατά τις πρώτες ημέρες του σιωνιστικού εποικισμού υποστηρίχθηκε σε μεγάλο βαθμό ότι οι Άραβες δεν έχουν πραγματικό λόγο να είναι στην Παλαιστίνη.  Μπορούν να είναι εξίσου ευτυχισμένοι κάπου αλλού, και θα πρέπει – ευγενικά – να  «μεταφερθούν», όπως πρότειναν οι ειρηνιστές. Αυτό  σίγουρα προκάλεσε ανησυχία στην Αίγυπτο, και ίσως είναι ο λόγος για τον οποίο η Αίγυπτος δεν ανοίγει τα σύνορα ελεύθερα στους πολίτες ή ακόμα και στα απελπιστικά αναγκαία υλικά.

Ο Sourani και άλλοι γνώστες παρατηρούν ότι η πειθαρχία των samidin κρύβει μια πυριτιδαποθήκη, η οποία θα μπορούσε να εκραγεί οποιαδήποτε στιγμή, απροσδόκητα, όπως  η πρώτη Ιντιφάντα που ξέσπασε στη Γάζα το 1989, μετά από χρόνια άθλιας καταστολής στα οποία δεν υπήρχε   καμιά ειδοποίηση ή ανησυχία,

Απλά να αναφέρω μία από τις αμέτρητες περιπτώσεις, λίγο πριν το ξέσπασμα της πρώτης Ιντιφάντα.  Μια νεαρή Παλαιστίνια,  η Intissar al-Atar, πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε στην αυλή ενός σχολείου από κάτοικο ενός κοντινού εβραϊκού εποικισμού. Ήταν ένας από τους  αρκετούς  χιλιάδες έποικους που είχαν φέρει οι  Ισραηλινοί στη Γάζα, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου, που τους προστάτευε  μια  τεράστια  στρατιωτική παρουσία.  Οι έποικοι είχαν καταλάβει το μεγαλύτερο μέρος της γης και του σπάνιου νερού  της Λωρίδας της Γάζας και ζούσαν  «πλουσιοπάροχα,  σε είκοσι δύο οικισμούς,  στη μέση των  1,4 εκατομμυρίου εξαθλιωμένων Παλαιστινίων», όπως περιγράφει σε σχέση με  το έγκλημα ο ισραηλινός λόγιος  Avi Raz. Ο δολοφόνος της μαθήτριας, Shimon Yifrah, συνελήφθη, αλλά γρήγορα απελευθερώθηκε με εγγύηση όταν το Δικαστήριο έκρινε ότι «το αδίκημα δεν είναι αρκετά σοβαρό» ώστε  να δικαιολογεί την απέλαση.  Ο δικαστής σχολίασε ότι ο Yifrah είχε   σκοπό απλώς να σοκάρει το κορίτσι  πυροβολώντας με το όπλο του προς το μέρος της, στην σχολική αυλή, και όχι να τη σκοτώσει, επομένως «δεν πρόκειται για την περίπτωση ενός εγκληματία ο οποίος πρέπει να τιμωρηθεί και να δεχτεί ένα μάθημα με την φυλάκισή του..».  Στον  Yifrah δόθηκε  ποινή 7 μηνών με αναστολή, ενώ οι έποικοι στην αίθουσα του δικαστηρίου ξέσπασαν στο τραγούδι και το χορό. Και η συνήθης σιωπή βασίλευε –  άλλωστε, αυτή είναι η ρουτίνα.

Και έτσι είναι. Όπως   ο Yifrah αφέθηκε ελεύθερος, έτσι ακριβώς και ο ισραηλινός Τύπος ανέφερε ότι μια περίπολος του στρατού πυροβόλησε στην αυλή ενός σχολείου για αγόρια ηλικίας 6 έως 12 ετών,  σε έναν  καταυλισμό προσφύγων της Δυτικής Όχθης, τραυματίζοντας πέντε παιδιά, με τον ισχυρισμό ότι ήθελε μόνο «να τα σοκάρει».   Δεν αποδόθηκαν ποινές, και το γεγονός -για άλλη μια φορά- δεν προσέλκυσε  καμία απολύτως προσοχή. Ήταν απλώς άλλο ένα επεισόδιο στο πρόγραμμα του  «αναλφαβητισμού ως τιμωρία» όπως ανέφερε ο ισραηλινός Τύπος, μαζί με το κλείσιμο των σχολείων, τη  χρήση  δακρυγόνων, τις επιθέσεις στους μαθητές με τους υποκόπανους των όπλων, την φραγή στην ιατρική βοήθεια  για τα θύματα. Και  εκτός ​​από τα σχολεία,  να  βασιλεύει και η χειρότερη βία, που   γίνεται ακόμα πιο άγρια ​​κατά τη διάρκεια της Ιντιφάντα, κάτω από τις διαταγές του Υπουργού Εθνικής Άμυνας, Γιτζάκ Ράμπιν, ενός άλλου αγαπητού ειρηνιστή.

Η αρχική μου εντύπωση από τη Γάζα ήταν η έκπληξη, όχι μόνο για την ικανότητα των κατοίκων να επιβιώνουν  αλλά και για τη ζωντάνια και τη ζωτικότητα των νέων, ιδιαίτερα στο πανεπιστήμιο, όπου πέρασα μεγάλο μέρος του χρόνου μου σε ένα διεθνές συνέδριο. Αλλά και εκεί μπορεί κανείς να ανιχνεύσει σημάδια που δείχνουν ότι η πίεση  είναι πάρα πολύ σκληρή για να την αντέξει κανείς. Οι εκθέσεις δείχνουν ότι μεταξύ των νεαρών ανδρών  σιγοβράζει η απογοήτευση και η συνειδητοποίηση ότι  κάτω από την κατοχή των ΗΠΑ και του Ισραήλ, δεν μπορεί να υπάρξει μέλλον γι’ αυτούς. Υπάρχει μόνο τόσος χώρος όσο στα φυλακισμένα ζώα για να αντέξουν,  και κάποια στιγμή μπορεί να γίνει μια έκρηξη  που,  λαμβάνοντας άσχημες μορφές ,  θα προσφέρει την ευκαιρία στο Ισραήλ και στους Δυτικούς απολογητές να  καταδικάσουν αυτοδίκαια  τους ανθρώπους που βρίσκονται πίσω πολιτισμικά, όπως «διορατικά» εξήγησε ο Mitt Romney.

Η Γάζα έχει την όψη μιας τυπικά  τριτοκοσμικής  κοινωνίας, με τσέπες  πλούτου που περιβάλλονται  από ειδεχθή φτώχεια. Δεν είναι, ωστόσο, «υπανάπτυκτη». Μάλλον είναι  «εκτός-ανάπτυξης», και πολύ συστηματικά μάλιστα, για να δανειστώ  τον όρο της Sara Roy, της βασικής ειδικής ακαδημαϊκού   στη Γάζα. Η Λωρίδα της Γάζας θα μπορούσε να είναι μια ευημερούσα περιοχή της Μεσογείου, με πλούσια γεωργία και μια ανθηρή βιομηχανία  αλιείας, θαυμάσιες παραλίες και, όπως ανακαλύφθηκε πριν από μια δεκαετία, με καλές προοπτικές για εκτεταμένες παροχές φυσικού αερίου εντός των χωρικών υδάτων του.

Από σύμπτωση ή όχι, τότε ήταν που το Ισραήλ άρχισε να εντείνει το ναυτικό αποκλεισμό του,  οδηγώντας τα καΐκια προς την ακτή,  πριν φθάσουν στα  3 μίλια ή και πιο νωρίς.

Οι ευνοϊκές προοπτικές  ματαιώθηκαν το 1948, όταν η Λωρίδα  έπρεπε να απορροφήσει ένα κύμα Παλαιστινίων προσφύγων που κατέφυγαν στην τρομοκρατία ή  εκδιώχθηκαν βίαια μετά την ίδρυση του Ισραήλ, και που σε ορισμένες περιπτώσεις,   εκδιώχθηκαν για μήνες μετά την επίσημη κατάπαυση του πυρός.

Στην πραγματικότητα,  είχαν εκδιωχθεί ακόμη και τέσσερα χρόνια αργότερα, όπως αναφέρεται στη Ha’aretz (25.12.2008), σε μια στοχαστική μελέτη του Beni Tziper για την ιστορία του Ισραηλινού Ασκελόν την εποχή των  Χαναναίων.  Το 1953,  αναφέρει ο ίδιος, υπήρχε ένας «ψυχρός υπολογισμός ότι ήταν απαραίτητο να καθαριστεί η περιοχή από τους Άραβες».  Το αρχικό όνομα, Majdal, είχε ήδη «εξιουδαϊστεί»  σε Ασκελόν –  συνηθισμένη πρακτική.

Αυτό έγινε το 1953, όταν δεν υπήρχε ίχνος  στρατιωτικής αναγκαιότητας. Ο ίδιος ο Tziper  που έχει γεννηθεί  το 1953,   περπατώντας μια μέρα στα ερείπια του παλιού αραβικού τομέα, τόνισε ότι «είναι πραγματικά δύσκολο για μένα, είναι πραγματικά δύσκολο,  να συνειδητοποιώ ότι, ενώ οι γονείς μου γιόρταζαν τη γέννηση μου,  άλλοι άνθρωποι είχαν φορτωθεί σε φορτηγά και είχαν εκδιωχθεί από τα σπίτια τους.»

Οι κατακτήσεις του Ισραήλ, το  1967,   και τα επακόλουθά τους,  προκάλεσαν επιπλέον καταστροφές. Στη συνέχεια ήρθαν τα τρομερά εγκλήματα που έχουν ήδη αναφερθεί, συνεχίζοντας μέχρι σήμερα.

Είναι εύκολο να δει κανείς τα σημάδια στη Γάζα,   ακόμα και σε μια σύντομη επίσκεψη. Καθισμένος σε ένα ξενοδοχείο κοντά στην ακτή  μπορεί κανείς να ακούσει τους πυροβολισμούς των ισραηλινών πολεμικών πλοίων,  που οδηγούν τους ψαράδες έξω από τα χωρικά ύδατα της Γάζας και προς την ακτή, έτσι ώστε να είναι υποχρεωμένοι να αλιεύουν στα ύδατα που εμφανίζουν βαριά ρύπανση  λόγω της άρνησης των ΗΠΑ-Ισραήλ   να επιτρέψουν την ανοικοδόμηση των συστημάτων αποχέτευσης  και ενέργειας που έχουν καταστραφεί.

Στις συμφωνίες του Όσλο υπήρχαν σχέδια για δύο μονάδες αφαλάτωσης που αποτελούν αναγκαιότητα σε αυτή την άνυδρη περιοχή. Μια  προηγμένη εγκατάσταση  χτίστηκε: στο Ισραήλ. Η δεύτερη είναι στο Χαν Γιούνις, στο νότιο τμήμα της Λωρίδας της Γάζας. Ο μηχανικός , που είναι υπεύθυνος για  να αποκτήσει πόσιμο νερό ο  πληθυσμός,  εξήγησε ότι το εργοστάσιο αυτό έχει σχεδιαστεί έτσι ώστε να μην μπορεί να χρησιμοποιήσει το θαλασσινό νερό, αλλά πρέπει να στηρίζεται στο υπόγειο νερό, μια φθηνότερη διαδικασία, η οποία υποβαθμίζει  περαιτέρω τον πενιχρό υδροφόρο ορίζοντα, επιφυλάσσοντας  σοβαρά προβλήματα για το μέλλον.  Ακόμη και με αυτή τη μονάδα, το νερό είναι εξαιρετικά περιορισμένο. Το Πρακτορείο Αρωγής  και Έργων των Ηνωμένων Εθνών (UNRWA), το  οποίο ενδιαφέρεται για τους πρόσφυγες (αλλά όχι για τους υπόλοιπους κάτοικους της Γάζας),  κυκλοφόρησε πρόσφατα μια έκθεση η οποία προειδοποιεί  ότι η ζημία στον υδροφόρο ορίζοντα μπορεί σύντομα να γίνει  «μη αναστρέψιμη», και ότι χωρίς άμεσες διορθωτικές ενέργειες   μπορεί να Γάζα να  «μην είναι βιώσιμη» μέχρι το 2020.(2)

Το Ισραήλ επιτρέπει την εισαγωγή τσιμέντου για τα έργα του UNRWA , αλλά όχι για τους κατοίκους της Γάζας που έχει  τεράστια  ανάγκη   ανοικοδόμησης.  Ο  περιορισμένος βαρύς εξοπλισμός βρίσκεται ως επί το πλείστον σε αδράνεια, καθώς το Ισραήλ δεν επιτρέπει τα υλικά για  επισκευές. Όλα αυτά είναι μέρος του γενικού προγράμματος που περιγράφηκαν από τον  ισραηλινό αξιωματούχο Dov Weisglass, σύμβουλο  του πρωθυπουργού Εχούντ  Ολμέρτ, όταν οι Παλαιστίνιοι δεν ακολούθησαν τις διαταγές στις εκλογές του 2006: «Η ιδέα», είπε, «είναι να βάλουμε τους Παλαιστίνιους σε δίαιτα, αλλά να μην τους κάνουμε να  πεθαίνουν από την πείνα».
Σίγουρα αυτό δεν θα φαινόταν σωστό.

Και το σχέδιο   ακολουθείται αυστηρά. Η Sara Roy παρέχει εκτενή στοιχεία στις επιστημονικές μελέτες της. Πρόσφατα, μετά από αρκετά χρόνια προσπαθειών, η ισραηλινή οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, Gisha,  κατόρθωσε να εξασφαλίσει μια δικαστική απόφαση που αναγκάζει την κυβέρνηση να εμφανίσει   τα αρχεία της με τα λεπτομερή  σχέδια για τη διατροφή και τον τρόπο που εκτελούνται.  Ο δημοσιογράφος – με βάση το Ισραήλ-  Jonathan Cook , συνοψίζει:  «Οι αξιωματούχοι υγείας παρείχαν υπολογισμούς του ελάχιστου αριθμού των θερμίδων που απαιτούνται για να αποφύγουν, οι  1,5 εκατομμύριο κάτοικοι της Γάζας,  τον υποσιτισμό . Τα στοιχεία αυτά στη συνέχεια μετατρέπονται σε φορτία   τροφίμων που το Ισραήλ  θα επιτρέπει την κάθε μέρα … Κατά μέσο όρο μόνο 67 φορτηγά – πολύ λιγότερο από το μισό των ελάχιστων απαιτήσεων – μπαίνουν στη Γάζα καθημερινά.  Αυτό,  σε σύγκριση με περισσότερα από 400 φορτηγά που έμπαιναν πριν αρχίσει ο αποκλεισμός.  Ακόμα και αυτή η εκτίμηση είναι υπερβολικά γενναιόδωρη, όπως αναφέρουν αξιωματούχοι του ΟΗΕ.

Το αποτέλεσμα της επιβολής  αυτής της  διατροφής, όπως σημειώνει ο λόγιος της Μέσης Ανατολής,  Juan Cole, είναι ότι  «περίπου δέκα τοις εκατό των παιδιών κάτω των 5 ετών στη Γάζα  έχουν περιορισμένη ανάπτυξη εξ αιτίας του  υποσιτισμού … Επιπλέον, η αναιμία είναι ευρέως διαδεδομένη, και επηρεάζει πάνω από τα δύο τρίτα των βρεφών, 58.6 τοις εκατό των μαθητών, και πάνω από το ένα τρίτο των εγκύων μητέρων».  Οι ΗΠΑ και το Ισραήλ θέλουν να εξασφαλίσουν ότι τίποτε περισσότερο δεν είναι δυνατό να συμβεί εκτός από απλή επιβίωση.

«Αυτό που πρέπει να έχουμε κατά νου», παρατηρεί ο Raji Sourani, «είναι ότι η κατοχή και ο απόλυτος αποκλεισμός είναι μια συνεχής επίθεση κατά της ανθρώπινης αξιοπρέπειας των ανθρώπων στη Γάζα και κυρίως όλων των Παλαιστινίων γενικά. Είναι συστηματική υποβάθμιση,  ταπείνωση,  απομόνωση και   κατακερματισμός του παλαιστινιακού λαού».   Το συμπέρασμα αυτό επιβεβαιώνεται και από πολλές άλλες πηγές.  Σε ένα από τα κορυφαία ιατρικά περιοδικά του κόσμου, το Lancet, ένας γιατρός από το   Στάνφορντ, περιγράφει τον αποτροπιασμό του για το τι είδε, και περιγράφει τη Γάζα ως  «κάτι σαν εργαστήριο για την παρατήρηση της απουσίας της αξιοπρέπειας», μια κατάσταση που έχει «καταστροφικές»  συνέπειες για τη σωματική, ψυχική και κοινωνική υγεία.  «Η συνεχής επιτήρηση από τον ουρανό, η συλλογική τιμωρία μέσω του αποκλεισμού και της απομόνωσης, η εισβολή σε σπίτια και επικοινωνίες, καθώς και οι περιορισμοί για εκείνους που προσπαθούν να ταξιδέψουν, ή να παντρευτούν, ή να εργαστούν, καθιστούν δύσκολο να ζήσει κανείς μια αξιοπρεπή ζωή στη Γάζα».  Οι  «Araboushim»  πρέπει  να μαθαίνουν να μην σηκώνουν τα κεφάλια τους.

Υπήρχαν ελπίδες ότι η νέα κυβέρνηση Morsi στην Αίγυπτο,  λιγότερο δέσμια στο Ισραήλ από την υποστηριζόμενη από τη Δύση δικτατορία Μουμπάρακ, θα μπορούσε να ανοίξει το πέρασμα της Ρόφα-την μόνη  πρόσβαση προς τα έξω,  για τους παγιδευμένους κάτοικους της Γάζας, που δεν υπόκειται σε άμεσο ισραηλινό έλεγχο. Κάποια στιγμή είχε ανοίξει το πέρασμα αλλά όχι για πολύ. Η δημοσιογράφος Laila El-Haddad γράφει ότι η επαναλειτουργία  του περάσματος υπό Morsi,  «είναι απλά μια επιστροφή στο status quo των προηγούμενων  χρόνων: μόνο οι Παλαιστίνιοι  που διαθέτουν ένα,  εγκεκριμένο από το Ισραήλ,  δελτίο ταυτότητας μπορούν να χρησιμοποιήσουν την διέλευση  της Ράφα», μαζί με  έναν μεγάλο αριθμό Παλαιστινίων, συμπεριλαμβανομένης της   οικογένειας   el-Haddad, όπου μόνο ο ένας σύζυγος έχει κάρτα.

Επιπλέον, συνεχίζει, «το πέρασμα δεν οδηγεί στη Δυτική Όχθη, ούτε επιτρέπει την είσοδο εμπορευμάτων, τα  οποία περιορίζονται στις  ελεγχόμενες από το Ισραήλ διασταυρώσεις και υπόκεινται σε απαγορεύσεις σχετικά με τα υλικά κατασκευής και τις εξαγωγές».  Η περιορισμένη διέλευση  από την Ράφα δεν αλλάζει το γεγονός ότι «η Γάζα παραμένει υπό στενή θαλάσσια και εναέρια πολιορκία, και συνεχίζει να είναι αποκλεισμένη  για τις πολιτιστικές, οικονομικές, ακαδημαϊκές δραστηριότητες των Παλαιστινίων στο υπόλοιπο των [κατεχομένων] εδαφών, κατά παράβαση των υποχρεώσεων των ΗΠΑ-Ισραήλ,  σύμφωνα με τις συμφωνίες του Όσλο».

Τα αποτελέσματα είναι οδυνηρά προφανή. Στο νοσοκομείο Χαν Γιούνις, ο διευθυντής, ο οποίος είναι επίσης επικεφαλής της χειρουργικής ομάδας, περιγράφει με οργή και πάθος πως λείπουν φάρμακα  για την ανακούφιση των ασθενών που υποφέρουν  καθώς και απλός χειρουργικός εξοπλισμός,  με αποτέλεσμα να μένουν οι γιατροί αβοήθητοι και οι ασθενείς να αγωνιούν.  Προσωπικές ιστορίες προσθέτουν μια αίσθηση ζωντάνιας στη γενική αποστροφή που αισθάνεται κανείς στη χυδαιότητα της σκληρής κατοχής. Ένα παράδειγμα είναι η μαρτυρία μιας νεαρής γυναίκας που απεγνωσμένη είπε ότι ο πατέρας της – ο οποίος θα ήταν υπερήφανος επειδή ήταν η πρώτη γυναίκα στον καταυλισμό προσφύγων που πήρε ένα προηγμένο πτυχίο – είχε «φύγει» μετά από 6 μηνών μάχη με τον καρκίνο, στην ηλικία των  60 ετών. Η ισραηλινή κατοχή δεν του έδωσε άδεια να πάει σε νοσοκομείο του  Ισραήλ  για θεραπεία. «Έπρεπε να αναστείλω τη μελέτη μου, την εργασία και τη ζωή μου για  να είμαι δίπλα  του. Ήμασταν όλοι, συμπεριλαμβανομένου του αδελφού μου που είναι γιατρός και της  αδελφή μου που είναι φαρμακοποιός,  αδύναμοι και απελπισμένοι, παρακολουθώντας  τον  πόνο του. Πέθανε κατά τη διάρκεια του απάνθρωπου αποκλεισμού της Γάζας το καλοκαίρι του 2006, όταν η  πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας  ήταν πολύ περιορισμένη. Νομίζω ότι το να αισθάνεται κανείς αδύναμος και απελπισμένος είναι η πιο δολοφονική αίσθηση που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος. Σκοτώνει το πνεύμα και ραγίζει την καρδιά. Μπορείς να  πολεμήσεις την κατοχή , αλλά δεν μπορείς να καταπολεμήσεις  την αίσθηση του ότι είσαι αδύναμος. Δεν μπορείς να διαλύσεις αυτό το συναίσθημα. »

Αηδία από την χυδαιότητα, σε συνδυασμό με  ενοχή: είναι στο χέρι μας να δώσουμε ένα τέλος στον πόνο και να αφήσουμε τους Παλαιστίνιους να απολαύσουν μια ζωή  με  ειρήνη  και  αξιοπρέπεια,  όπως τους αξίζει.

(O Νόαμ Τσόμσκι επισκέφθηκε τη Λωρίδα της Γάζας στις 25 με 30 Οκτ 2012.)

chomsky.info

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ της μεταφράστριας για την καλύτερη κατανόηση του κειμένου:

(1) Samid (ενικός), Samidin (πληθυντικός):  Αναφέρεται στους Παλαιστίνιους που υποστηρίζουν την πολιτική κινηματική ιδεολογία της αντίστασης (Sumud). Eίναι αυτός που παραμένει ακλόνητος, σταθερός.

(2) Αβίωτη η ζωή στη Γάζα ως το 2020

(3) 2.279 θερμίδες ανά άτομο. Πώς το Ισραήλ φρόντισε να μην λιμοκτονήσουν στη Γάζα.

αναδημοσίευση από filistinaworldpress

το μήνυμα θα το βρείτε εσείς!

βαρύς πισκοπιανός!

ο επίλογος από τους “αόρατους”

Το βράδυ μετά το δείπνο πέφτει μια περίεργη σιωπή τώρα κανένας δεν φωνάζει πια
από το ένα κελί στο άλλο βλέπεις τα γαλάζια τετραγωνάκια τα παραθυράκια στη
σειρά που φωτίζονται από τις τηλεοράσεις ακούγεται ένα ενιαίο κράμα μουσικής
και φωνής μονότονο και κυματοειδές κάθε τόσο το ταβάνι γίνεται κομματάκια από
τους κίτρινους προβολείς που προβάλουν από το παράθυρο τεράστια τη σκάρα στο
ταβάνι σε καθηλώνει στο κρεβάτι βρίσκεσαι μέσα σε μια τεράστια κονσέρβα
σαρδέλες πιεσμένες πατημένες βρίσκεσαι μέσα σε μια κονσέρβα ερμητικά κλεισμένη
σφραγισμένη τι υπάρχει έξω από αυτή την κονσέρβα ποιος είναι έξω από δω τι
κάνουν τι κάνουν τώρα γιατί εξακολουθούν να κάνουν κάτι να κάνουν όλα όσα
κάνουν χωρίς εμένα πού είμαι εγώ ποιος είμαι εγώ ποιο είναι τώρα το πρόσωπό μου

το μόνο πρόσωπο που μου έμεινε είναι εδώ πιεσμένο ποδοπατημένο συνθλιμμένο
έσπασα τον καθρέφτη με το ποδάρι του σκαμνιού πέταξα όλα τα θρύψαλα στον
απόπατο τράβηξα το καζανάκι το τράβηξα πέντε έξι εφτά φορές εξακολουθούσα να το
τραβώ κοιτώντας τη μαύρη τρύπα του απόπατου εκείνη τη μαύρη τρύπα μέσα στην
οποία έτρεχε το νερό έχωσα μέσα το χέρι μετά ακόμη πιο βαθιά για να φτάσω στον
πάτο έχωσα μέσα το κεφάλι μου και το πάτησα κάτω αλλά το κεφάλι μου δεν χωρούσε
δεν περνούσε από εκείνη την τρύπα για να βγει έξω κάπου αλλού να κοιτάξει έξω
να δει πού είναι πού είστε όταν ήμασταν χίλιοι δέκα χιλιάδες εκατό χιλιάδες δεν
είναι δυνατόν να μην είναι πια κανένας έξω δεν είναι δυνατόν να μην ακούω πια
τίποτα να μην ακούω καμιά φωνή κανένα θόρυβο καμιά ανάσα

δεν είναι δυνατόν έξω να είναι μόνο ένα τεράστιο νεκροταφείο πού είστε με
ακούτε δεν ακούω δεν σας ακούω δεν ακούω πια τίποτα οι προβολείς ξαφνικά
κομματιάζουν το σκοτάδι φωτίζουν άπλετα το κελί όταν το θολό φως της αυγής
γλιστρούσε μέσα από τις μπάρες και τις σκάρες τα αντικείμενα στο κελί
ξαναποκτούσαν την ασήμαντη και κοινή όψη που είχαν πάντα και ξαναρχίζαμε να
σκεφτόμαστε και να φανταζόμαστε πώς θα μπορούσαμε να δούμε πώς θα μπορούσαμε να
κάνουμε να μας δουν απ’ έξω από εκείνη τη φυλακή που μετατρεπόταν σε
νεκροταφείο ο τόπος της απόλυτης σιγής όπου δεν μπαίνει και δεν βγαίνει πια
ούτε ένα μήνυμα μια φωνή ένας θόρυβος και αντιμετωπίσαμε το πρόβλημα πώς να
έρθουμε ξανά σε επικοινωνία με τους έξω και αποφασίσαμε να αρχίσουμε νέες
μορφές αγώνα για να σπάσουμε αυτή τη σιγή θανάτου αρχίσαμε χτυπώντας τις μπάρες
τη νύχτα συμφωνούσαμε στο προαύλιο για την ώρα δεν είχαμε ρολόγια δεν είχαμε
ξυπνητήρια αλλά μπορούσαμε να ελέγξουμε την ώρα από την τηλεόραση που ήταν
αναμμένη όλη τη νύχτα

κι έτσι μέσα στη νύχτα όλοι μαζί την ίδια ώρα αρχίζαμε να χτυπάμε τις μπάρες με
τις ξύλινες κουτάλες με τα σκουπόξυλα με τα σκαμνιά προπάντων με τις κατσαρόλες
και τα κατσαρολάκια και γινόταν χαμός γιατί όλοι χτυπούσαν όλο και πιο δυνατά
κι εκείνοι των άλλων ορόφων που άκουγαν τα χτυπήματα άρχιζαν να χτυπούν κι
εκείνοι μαζί μας και σ’ εκείνο τον κλειστό χώρο όλα τα κελιά όλοι οι διάδρομοι
αντηχούσαν τη νύχτα η φυλακή πήγαινε να εκραγεί έλεγες πως ήταν έτοιμη να
καταρρεύσει συθέμελα στο τέλος όμως όταν σιγά σιγά τα χτυπήματα σταματούσαν μας
έπιανε μεγάλη θλίψη γιατί όλοι είχαμε αντιληφθεί πως χτυπούσαμε μόνο για τους
εαυτούς μας και για τους φύλακες γιατί η φυλακή ήταν στο πουθενά μέσα στα
χωράφια απομονωμένη απόμακρη μέσα σ’ ένα μεγάλο κάμπο έρημο απέραντο και δεν
υπήρχε κανείς εκεί να μας ακούσει τότε σκεφτήκαμε πως ίσως μπορούσαμε να
τραβήξουμε περισσότερο την προσοχή κάνοντας δάδες αλλά οι δάδες ήταν πολύπλοκες
είχαν ένα σωρό προβλήματα γιατί τα παράθυρα είχαν σκάρες είχαν τις σιδερένιες
σκάρες που είχαν βάλει μαζί με τις μπάρες για να εμποδίσουν να περνούν πράγματα
από τον έναν όροφο στον άλλον και τότε αναγκαστήκαμε να τρυπήσουμε τις σκάρες
σπάσαμε τα σκαμνιά και ξύσαμε τη μύτη στα ξύλα και μ΄ αυτά τα ξύλα αργά και
κοπιαστικά καταφέραμε να φαρδύνουμε τα μάτια και να τρυπήσουμε το δίχτυ και
ύστερα να μεγαλώσουμε την τρύπα για να μπορούν να περάσουν οι δάδες από την
τρύπα τρυπήσαμε όλα τα δίχτυα και ύστερα κατασκευάσαμε τις δάδες

οι δάδες κατασκευάζονται με κομμάτια σεντόνια τα τυλίγεις στενά κι ύστερα τα
βρέχεις με λάδι και τότε ξανά σε μια ορισμένη ώρα μέσα στη νύχτα όλοι μαζί
ανάβαμε το λάδι στις δάδες και περνούσαμε αυτές τις φωτιές από τις τρύπες που
είχαμε κάνει στις σκάρες αλλά και αυτές δεν υπήρχε κανείς να τις δει οι δάδες
έκαιγαν πολύ ώρα θα έπρεπε να ήταν ωραίο θέαμα απ’ έξω όλες εκείνες οι φωτιές
που έτρεμαν επάνω στο μαύρο τοίχο της φυλακής μέσα σ’ εκείνον τον απέραντο
κάμπο αλλά οι μόνοι που μπορούσαν να δουν τους πυρσούς μας ήταν οι λιγοστοί
αυτοκινητιστές που τρέχουν μικροσκοπικοί πολύ μακριά στη μαύρη ταινία του
αυτοκινητόδρομου μερικά χιλιόμετρα μακριά από τη φυλακή ή κάποιο αεροπλάνο ίσως
που περνά πάνω ψηλά αλλά αυτά πετούν πολύ ψηλά εκεί πάνω στο μαύρο σιωπηλό
ουρανό και δεν βλέπουν τίποτα..

(Νάνι Μπαλεστρίνι)

http://rilken.wordpress.com/2012/01/27/%CE%BF-%CE%B5%CF%80%CE%AF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B1%CF%8C%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82/

φτιάξε έναν ήλιο…

φτιάξε έναν ήλιο σαν κι αυτούς που μόνο εσύ έχεις στο νου σου…

“Το πραγματικό πρόσωπο του φασισμού”

Ο σεμνός και πάντα μαχητικός Αντώνης Κακαράς Αρχιπλοίαρχος ε.α., συγγραφέας και μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών δημοσίευσε στο onalert.gr ένα εξαιρετικό κείμενο για “Το πραγματικό πρόσωπο του φασισμού”. Αναφέρεται στο ρόλο που έπαιξε ο δικτάτορας Ιωαννιδής και προχωρά σε σημαντικές επισημάνσεις. Ο Ιωαννίδης, αναδεικνύεται ένας βιρτουόζος του τρόμου δικτάτορας, φασίστας, εθνικοσοσιαλιστής, υπερεθνικιστής και με «καθαρά χέρια»! Ξεκινώντας και από υπερεθνικιστικές θέσεις θεωρούσε πως η επίλυση του Κυπριακού με την (διπλή) ένωση, θα του έδινε το πιο ισχυρό έρεισμα για αναγνώριση και διάσωση της ΄΄επανάστασης΄΄. Επίσης, το ερώτημα παραμένει: ΄΄πως ένας ταξίαρχος εν ενεργεία ήλεγχε τις ΕΔ της χώρας, όταν στην ιεραρχία ήταν πολλές θέσεις κάτω από την κορυφή της πυραμίδας΄΄.

Η ανάλυση αυτή του Απριλιανού  Πραξικοπήματος έχει ιδιαίτερη σημασία την εποχή του Κοινοβουλευτικού Ολοκληρωτισμού. Όχι μόνο γιατί αποδεικνύει ότι ο φασισμός αποτελεί την αιχμή του δόρατος της κρατικής καταστολής του εργατικού κινήματος, ή γιατί περιγράφει με επιστημονική αρτιότητα τους μηχανισμούς της Δικτατορίας, αλλά κυρίως γιατί εντοπίζει ότι το πραγματικό επίδικο του φασισμού είναι η εξουσία και η εξυπηρέτηση   της άρχουσας τάξης.

“Το πραγματικό πρόσωπο του φασισμού”. Ένας αξιωματικός που το γνώρισε

Γράφει ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΚΑΡΑΣ

Σε προηγούμενο αναφερθήκαμε στην ΕΣΑ, τα βασανιστήρια και την εκ τούτων τρομοκρατία ως όργανα-μεθόδους άσκησης εξουσίας,. Εδώ θα προσεγγίσουμε ένα δικτάτορα («αφανή και αόρατο» τον αποκαλούσαν) που αξιοποίησε αυτούς τους παράγοντες για έλεγχο του κρατικού μηχανισμού και του λαού. Η σύγκριση – αν όχι η αντιγραφή – φασιστικών / ναζιστικών πρακτικών οδηγεί σε ταυτόσημες μεθόδους. Αλλά και σημερινά «πολιτικά» φαινόμενα (όσον αφορά την τρομοκρατία και τη χρήση βίας) είναι συμβατά και εύκολα αναγνωρίσιμα. Σημειώνουμε την τρομοκρατία που ανοιχτά μας επιβάλλουν ισχυριζόμενοι τι θα προκύψει αν δε συμφωνήσουμε με τα μνημόνια αλλά και την ταυτόχρονη βία στους δρόμους και σε χώρους εργασίας/κατοικίας οικονομικών μεταναστών.

Εν όψει της επετείου εορτασμού του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ο ταξίαρχος Ιωαννίδης της προσφέρεται καλύτερα για εξέταση ως δικτάτορας της περιόδου 1967-74 παρά ο Παπαδόπουλος. Χρησιμοποίησε τους μηχανισμούς πιο έξυπνα απ’ αυτόν, λειτούργησε από το παρασκήνιο, δε μιλούσε δημόσια και δεν εκτέθηκε με φλυαρίες. Είπε μόνον εκείνο το περίφημο ΄΄μας εξαπατήσατε΄΄ στους Αμερικανούς και ξέμπλεξε (έτσι ξέπλυνε τα «καθαρά» χέρια του… κάτι θυμίζει αυτό και για σημερινές ατάκες εν δυνάμει πολιτικών).

Από συνεντεύξεις που πάρθηκαν, την κατάθεση του Γκιζίκη στην επιτροπή της Βουλής για το Κυπριακό, και πλήθος άλλων γραπτών στοιχείων προκύπτει ο τρόπος με τον ασκούσε την εξουσία κυρίως από το Νοέμβριο του 1973 και συγκεκριμένα:

· Είχε επαφές με τοπικούς πράκτορες της CIA που αποτελούσαν το δίαυλο συνεννόησης με τα κέντρα ισχύος των ΗΠΑ.

· Στις Ένοπλες Δυνάμεις (ΕΔ) διέθετε ένα μεγάλο αριθμό πιστών οπαδών από στελέχη μεσαίων και μικρών βαθμών κυρίως του στρατού ξηράς, μέσω των οποίων τις ποδηγετούσε. Για τις ηγετικές θέσεις των ΕΔ επέλεγε αξιωματικούς που υπάκουαν σ’ αυτόν. Για τα σώματα ασφαλείας (ΣΑ) δεν είχε πρόβλημα, αφού κυριαρχώντας στις ΕΔ, ήταν απλό να κυριαρχεί και στα ΣΑ. Ο στρατιωτικός νόμος που ίσχυε βοηθούσε σ’ αυτό ακόμα και στις τυπικές διαδικασίες επιλογών για στελέχωσή τους, εκτός της τρομοκρατίας που η Ελληνική Στρατιωτική Αστυνομία (ΕΣΑ) ασκούσε και στα Σώματα αυτά (Αστυνομία, Χωροφυλακή, Αγροφυλακή, Λιμενικό και Πυροσβεστικό).

· Στις θεσμικές θέσεις που κρατούσαν τις σφραγίδες και τις υπογραφές των Νομοθετικών και Προεδρικών Διαταγμάτων είχε διορίσει δικούς του ανθρώπους (Ανδρουτσόπουλο, Γκιζίκη).

· Με τον απόλυτο έλεγχο της ΕΣΑ χρησιμοποιούσε την τρομοκρατία και μέσα στις ΕΔ (κύρια στο στρατό) και στην κοινωνία, αφού ο μηχανισμός της τρομερής αυτής αστυνομίας διευρύνθηκε και σε αριθμό υπηρετούντων και σε καθήκοντα.

· Την ασφάλεια του καθεστώτος την είχε αναλάβει κατ’ αποκλειστικότητα η συγκεκριμένη υπηρεσία και η ΚΥΠ, την οποία επίσης είχε υπό τν έλεγχο του με δικούς του αξιωματικούς.

· Στο ΓΕΕΦ και στην Εθνοφρουρά της Κύπρου υπηρετούσαν αξιωματικοί επιλεγμένοι και πιστοί στη χούντα και οι περισσότεροι στον ίδιον τον Ιωαννίδη. Στην Κύπρο επίσης κατηύθυνε και την ΕΟΚΑ Β΄.

· Την καθημερινή εξουσία ασκούσε μέσω των διορισμένων επικεφαλής σε κάθε τομέα, και στην κυβέρνηση με απ’ ευθείας αλλά εν κρυπτώ και ανεπίσημες επαφές, όπως αυτές που περιγράφει ο Γκιζίκης. «…Τακτικές, πολύωρες συσκέψεις με Πρόεδρο Δημοκρατίας –Πρωθυπουργό-Αρχηγό Ενόπλων Δυνάμεων και Ιωαννίδη…» Τους έβλεπε όμως και όλους μόνος του σε χωριστές συναντήσεις.

Διαφαίνεται, πως εκείνο στο οποίο είχε επικεντρώσει απ’ αρχής την προσοχή του (μετά τη δημιουργία των δικτύων ελέγχου του κρατικού μηχανισμού στο σύνολό του), ήταν η ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Πίστευε σ’ αυτήν, την επεδίωκε με κάθε τρόπο. Αυτό εξ άλλου αποτελούσε τη βάση της
΄΄προπαγάνδας΄΄ με την οποία έπειθε τους αξιωματικούς (είχε ιδιαίτερες ικανότητες στο να συνωμοτεί και να πείθει, απ’ ότι λένε αξιωματικοί του στρατού). Ξεκινώντας και από υπερεθνικιστικές θέσεις θεωρούσε πως η επίλυση του Κυπριακού με την (διπλή) ένωση, θα του έδινε το πιο ισχυρό έρεισμα για αναγνώριση και διάσωση της ΄΄επανάστασης΄΄.

Για τον τρόπο που ένα άτομο, ο Ιωαννίδης εν προκειμένω, ήλεγχε τις ΕΔ, παρ’ ότι διατηρούσε στην ιεραρχία μεσαία θέση στο στράτευμα, ρωτήθηκαν όλοι οι στρατιωτικοί που έδωσαν συνεντεύξεις και κάλυψαν ως εξής το θέμα:

· Ο Ιωαννίδης ξεχωρίζει απ’ όλα τα στελέχη των ΕΔ, διότι διαθέτει ικανότητες που μια σημαντική μερίδα στρατιωτικών αναγνωρίζει, παραδέχεται, θαυμάζει και ως εκ τούτων τον εμπιστεύεται, τον εκτιμά, τον ακολουθεί. Εκτός της λιτής ζωής που διάγει, δεν εμπλέκεται σε οικονομικά σκάνδαλα, δεν αυτοπροβάλλεται, δε θέλει περίλαμπρα αξιώματα. Μπορεί και πείθει, εκφράζοντας την πίστη και αγάπη του στην Ελλάδα, που θέλει να την μεγαλώσει με την Κύπρο, τη Βόρειο Ήπειρο και άγνωστο τι άλλο. Αυτά δεν τα κρύβει, αλλά τα χρησιμοποιεί και φέρνει κοντά του αξιωματικούς πιστούς σ’ αυτόν μόνον.

· Στην κατοχή εντάσσεται στο Ζέρβα και σε μια σύγκρουση με τον ΕΛΑΣ συλλαμβάνεται. Κατά τον Αντιστράτηγο Λύτρα υπογράφει δήλωση (;) και παραμένει μέχρι το τέλος του πολέμου μαζί με τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ. Δεν διατίθενται στοιχεία τι έκανε στο διάστημα αυτό αλλά και δεν διασταυρώθηκε το στοιχείο αυτό. Το 1951 τον συναντάμε να συμμετέχει στο πραξικόπημα του ΙΔΕΑ, που στην ουσία γίνεται για να πιέσει τον Παπάγου να ανακαλέσει την παραίτησή του.

· Προδικτατορικά υπηρετεί στις μεταθέσεις των αξιωματικών, θέση που εκμεταλλεύεται για μυήσεις στη συνωμοτική ομάδα που χρησιμοποιήθηκε στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967.

· Στην επταετία 1967-1974, και αφού αναλαμβάνει μετά το Λαδά τη διεύθυνση της ΕΣΑ στο ΓΕΣ, τη διευρύνει, την επανδρώνει με νέα στελέχη απόλυτα δικά του και την χρησιμοποιεί για τον έλεγχο των ΕΔ και ολόκληρης της χώρας.

· Η ΕΣΑ συλλαμβάνει, ανακρίνει και χρησιμοποιεί βία. Βασανίζει τους αντιπάλους του καθεστώτος όχι για να αποσπάσει πληροφορίες μόνον, αλλά και για να συντηρεί τη φήμη της, να τιμωρεί, να φοβίζει, να στερεώνει την ΄΄επανάσταση΄΄ περιχαρακώνοντάς την με προστατευτικό τείχος τρόμου.
Ο Ιωαννίδης καταλαμβάνει την εξουσία πολύ εύκολα, όπως αποκαλύπτει ο Κομπόκης, και την ασκεί με το φόβο. Ο άνθρωπος αυτός επομένως, προχωρεί μαζί με την ΕΣΑ και με τα βασανιστήρια που έφερε ο μηχανισμός με ευθύνη του στο χώρο των ΕΔ.. Βάζοντας στη θέση βασανιστών κυρίως στρατευσίμους, μετά από κατάλληλη πολύ σκληρή εκπαίδευση, αλλά και στελέχη των ΕΔ, που έφεραν στην επιφάνεια κάποια σκοτεινή πλευρά του χαρακτήρα τους.

Ο ρόλος του Ιωαννίδη στο πραξικόπημα της Κύπρου, είναι γνωστός και από τη βιβλιογραφία των τότε αρχηγών ΓΕΝ και ΑΕΔ. Και οι δύο προσπαθούν να διασώσουν την αξιοπρέπειά τους ως αρχηγών του ναυτικού ο ένας και των ΕΔ ο άλλος, ενώ έπαιρναν εντολές από έναν εν ενεργεία ταξίαρχο με ιστορική έτσι καταρράκωση κάθε αρχής ιεραρχίας. Αλλά στα θέματα που προκύπτουν ευθύνες, όπως το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, είναι και οι δύο εύγλωττοι. Ο Ιωαννίδης φταίει για όλα, λένε οι δυο στρατιωτικοί «ηγέτες» που όπως και όλοι οι αρχαιότεροι του δικτάτορα προτίμησαν έρποντες τον εν ενεργεία μισθό από μια σύνταξη που θα τους πρόσφερε τα προσχήματα τουλάχιστον πως δεν υπηρέτησαν κατώτερό τους σε βαθμό. Τέτοιες μαριονέτες ήταν οι των ανωτάτων βαθμών! Και θα οδηγούσαν αυτοί υπό έναν τέτοιον δικτάτορα τη χώρα σε πόλεμο; Αν είναι δυνατόν, όπως και έγινε με την πιο μεγάλη προδοσία τουλάχιστον μεταπολεμικά!

Ο ίδιος ο Ιωαννίδης καταθέτει στην επιτροπή και αρνείται να απαντήσει διότι «…θεωρώ ταύτην ως μη αντικειμενικήν και αμερόληπτον μετά την συζήτησιν εις την Βουλήν την 21ην Φεβρουαρίου 1986. …». Ήταν ο μόνος τρόπος να αποφύγει το διάλογο, να κρύψει όλα εκείνα στα οποία, δεν έχει απαντήσεις που να τον τιμούν.

Το πάγιο ερώτημα σε στελέχη των ενόπλων δυνάμεων ήταν ΄΄πως ένας ταξίαρχος εν ενεργεία ήλεγχε τις ΕΔ της χώρας, όταν στην ιεραρχία ήταν πολλές θέσεις κάτω από την κορυφή της πυραμίδας΄΄. Οι απαντήσεις καλύπτουν (όχι πάντα) και τα της ΕΣΑ και τα περί βασανιστηρίων. Ξεχωρίζουν εκείνα από τα βασανιστήρια της Μπουμπουλίνας και τα προερχόμενα από τα Σώματα Ασφαλείας γενικότερα.

Πριν το 1967 αυτό το ΄΄προνόμιο΄΄ το είχε μόνον η ασφάλεια και οι βασανιζόμενοι κατά συνθήκη ανήκαν σε συγκεκριμένο ιδεολογικό χώρο, αυτόν του ΚΚΕ. Η δικτατορία επέκτεινε το φάσμα βασανιζόμενων και κάλυψε οποιουσδήποτε αντιστέκονταν σ’ αυτήν. Τα σκήπτρα σιγά-σιγά πήρε η ΕΣΑ. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως οι ΄΄δάσκαλοι΄΄ του είδους, δηλαδή η ασφάλεια, σταμάτησαν να χρησιμοποιούν τη μέθοδο. Είναι γνωστές οι δίκες των βασανιστών και των δύο χώρων. Δεν δικάστηκαν έτσι, ώστε να ικανοποιηθεί το δημόσιο περί δικαίου αίσθημα. Κάποιους απ’ αυτούς τους σκότωσαν τρομοκρατικές οργανώσεις (Μάλιο, Μπάμπαλη).

Από το Βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Αθηνών μαθαίνουμε τα αποδιδόμενα στα στελέχη των Σωμάτων Ασφαλείας περί βασανιστηρίων. Δεν διαβάζεται εύκολα αυτό το κείμενο όσο ψυχρό και αν είναι. Εξετάζει και αποφαίνεται για Δασκαλόπουλο, Λάμπρου, Μάλλιο, Μπάμπαλη, Καραπαναγιώτη, Γιαννικόπουλο, Καλύβα, Σπανό, Κραββαρίτη, Παύλου, Ντζαφέρη, Λιάπη ….σύνολο εκατόν πενήντα τρεις αστυνομικούς αξιωματικούς, υπαξιωματικούς και οπλίτες οι οποίοι «…κατά την διάρκειαν της διά του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967 εγκαθιδρυθείσης δικτατορικής διακυβερνήσεως της Χώρας…εφήρμοσαν μεβόδους βασανισμού…»

Ακόμα πιο δύσκολα διαβάζεται ένα άλλο κείμενο γραμμένο από αντιστασιακό, που βασανίσθηκε απ’ αυτούς της ασφάλειας. Πρόκειται για την Αγγελική Σωτήρη, όπου λιτά περιγράφει τις συνθήκες κράτησης. Δηλαδή τα βασανιστήρια στα οποία υποβλήθηκε ως μέλος της παράνομης τότε ομάδας έκδοσης του εντύπου ΄΄ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ΄΄ της οργάνωσης ΄΄Αντιδικτατορική ΕΦΕΕ΄΄. Σημειώνεται εδώ διότι, εκτός των άλλων, στο κείμενό της αναφέρεται και το Μπογιάτι.

Υπήρχε και εκεί τάγμα ΕΣΑ υπό τον αντισυνταγματάρχη Γκόρο, καθώς και στρατιωτικές φυλακές. Η ΕΣΑ και ο Γκόρος χρησιμοποιήθηκαν και για κρατούμενους ιδιώτες που τους βασάνιζαν στρατιωτικοί. Για το Νοέμβριο του 1973 (αμέσως μετά το Πολυτεχνείο) κατονομάζονται ως βασανιστές στο στρατόπεδο αυτό εκτός του αντισυνταγματάρχη Π. Γκόρου και οι ταγματάρχης Σ. Κονδύλης και υπολοχαγός Θ. Ζούλας. Αναφέρονται επίσης ως κρατούμενοι στρατιωτικοί οι εν ενεργεία αντισυνταγματάρχης Αναγνωστόπουλος και ταγματάρχης Αρχάκης οι οποίοι και στη μεταπολίτευση κατέθεσαν ως μάρτυρες στη δίκη που έγινε εις βάρος του Γκόρου για τα βασανιστήρια του Γ. Τρικαλινού, παλαίμαχου στελέχους του ΚΚΕ.

Η Σωτήρη είχε συλληφθεί μαζί με τους Λάζαρο Σταθάκη και Σταύρο Τσικουδάκη και βρέθηκε στην ασφάλεια με «…την Βίκυ Σιδέρη, τη Νάντια Βαλαβάνη …και την Ιωάννα Μακρή ….τους άντρες πολιτικούς κρατούμενους, Κάππο, Γόντικα, Σταθάκη, Μαρούκη και άλλους τους έχουν πάει στις στρατιωτικές φυλακές στο Μπογιάτι…». Τους βασάνισαν όλους και δεν μίλησαν. Ο Κάππος λέει στον Ιωαννίδη μετά δεκαπέντε χρόνια όταν τον συναντά στην επιτροπή της Βουλής για το Φάκελο της Κύπρου «…δεν βγάλατε τίποτε από μένα…». Αυτή ήταν και η τιμωρία τελικά του δικτάτορα όπως και των άλλων ΄΄κομμουνιστοφάγων΄΄. Να τους ανακρίνει βουλευτής του ΚΚΕ!!

Ο Ιωαννίδης, ένας βιρτουόζος του τρόμου δικτάτορας, φασίστας, εθνικοσοσιαλιστής, υπερεθνικιστής και με «καθαρά χέρια»! Εάν βέβαια εξαιρέσουμε το αίμα των θυμάτων των βασανιστηρίων, τους νεκρούς στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, στο πραξικόπημα κατά της Κύπρου, στην εισβολή των Τούρκων στο μαρτυρικό νησί! Τόσο καθαρά ήταν τα χέρια του!! Οι συνειρμοί με τα της εποχής μας δεν είναι εξωπραγματικοί.
ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ
http://diktiospartakos.blogspot.gr/2012/11/blog-post_7988.html

Hey oh

απέναντι στο φασισμό…

ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΡΟΖΑΝΗ


Η κοινοτοπία του φασισμού


Ο σκαντζόχοιρος του ορισμού καραδοκεί πάντα πίσω από κάθε εγχείρημα του λόγου για τον φασισμό, είτε ο λόγος αυτός επιχειρεί να περιχαρακώσει τον φασισμό μέσα στα όρια των συγκεκριμένων ιστορικών του εκφάνσεων, είτε αποσκοπεί σε μια σημαντική διεύρυνση των ορίων, προκειμένου να συμπεριλάβει πέραν των ιστορικών και άλλες ποικιλόμορφες διαστάσεις του φαινομένου: πολιτισμικές, ψυχολογικές, συναισθηματικές, προθεσιακές, ή ακόμη και αισθητικές. Όπως και παλαιότερα έχω επισημάνει, η φύση του φασισμού είναι μια εξαιρετικά σύμπλοκη κατάσταση, μέσα στην οποία όλες οι προαναφερθείσες διαστάσεις εμπεριέχονται, αλλά το άθροισμά τους δεν ισούται με καθαυτό το φασιστικό φαινόμενο. Ο φασισμός φαίνεται να είναι όλα αυτά, αλλά και κάτι παραπάνω. Και αυτό το κάτι είναι εξαιρετικά κρίσιμο για τη διαμόρφωση του φασιστικού φαινομένου1.

Θα φανεί ίσως σε κάποιους παράδοξος ο ισχυρισμός, ότι το φασιστικό φαινόμενο αναδύεται εξακολουθητικά από την πλήρη και αδιαπραγμάτευτη συμφωνία του ανθρώπου με το ήδη υπάρχον, σε όλες τις παραλλαγές και μεταλλάξεις του -κοινωνικές, οικονομικές, πολιτισμικές ή άλλες– καθώς και από τη, νεωτερική κυριότατα, “απότομη έλευση των αυτοποιητικών σχέσεων και συνθηκών” για να χρησιμοποιήσω μια διατύπωση του Max Horkheimer2. Και είναι ακριβώς αυτή η φύση του φαινομένου που καθιστά τον φασισμό μια κοινοτοπία, η οποία ως τέτοια δεν παρουσιάζει τίποτα το απροσδόκητο ή έκτακτο, παρόλα τα ξεσπάσματα της βίας, της καταστροφής και της αυτοκαταστροφικότητας, τα οποία αναγκαία τον συνοδεύουν ιστορικά, συναισθηματικά και προθεσιακά. Οι αυτοποιημένες σχέσεις και συνθήκες είναι η “δημοκρατική” καθημερινότητα του σύγχρονου υποκειμένου, το οποίο βρίσκει μέσα σε αυτές την οικειότητά του και την ασφάλεια που του παρέχει η ολοκληρωτική προσχώρησή του στους ρυθμούς και στον τύπο ζωής που αυτές διαμορφώνουν, αναπτύσσουν και εξελίσσουν. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, η συμφωνία του ατόμου με τον ήδη υπάρχοντα τύπο ζωής είναι πλήρης και αδιαπραγμάτευτη. Είναι το σημάδι της προόδου, ατομικής και κοινωνικής, που συμπυκνώνει την ουσία του “διαφωτισμένου” και πάντα πρόθυμου ανθρώπου να ανταποκριθεί στην πρόοδο κοπιαστικά, μοχθώντας και θυσιάζοντας όχι λιγότερο τον εαυτό του απ’ όσο τους άλλους που φαντασιακά νοεί ως εμπόδιο, το οποίο πρέπει να υπερβεί με κάθε τρόπο. Μέσα σε αυτόν τον τύπο ζωής, ο λόγος των Adorno και Horkheimer, κατά τον οποίο “ο πλήρης διαφωτισμένος κόσμος ακτινοβολεί από θριαμβεύουσα καταστροφή”3 είναι ασφαλώς η ουσία του φασιστικού φαινομένου.

Έχει παρατηρηθεί από τον Paul Connerton ότι ο φασισμός πρώτος φανέρωσε την αποφασιστική πολιτική δύναμη των ηλεκτρονικών μέσων και την υποκινητική ισχύ τους4. Πιστεύω ακριβώς το αντίθετο: ότι η καταιγιστική δύναμη των Mέσων και η πανίσχυρη υποκινητική ισχύ τους είναι η μορφοποιούσα αρχή της κοινοτοπίας του φασισμού, η οποία εξαργυρώνεται μέσα στην κοινωνική σφαίρα άλλοτε με ορμή και άλλοτε κατευναστικά, σε μια τάξη πραγμάτων όπου το ξεθώριασμα των αξιακών κλιμάκων είναι πλέον το προαπαιτούμενο της “εξασφάλισης” του ατόμου και της προσχώρησής του στον τύπο και στον τρόπο ζωής που τα μέσα επινοούν, κατασκευάζουν και επικυρώνουν ως το αυτονόητο της ανθρώπινης ύπαρξης.

Σ’ αυτόν τον τύπο ζωής και καθημερινής δραστηριότητας, τα πράγματα χάνουν την ανθεκτικότητά τους, τη μορφή τους, ακόμη και την “αντικειμενικότητά” τους ως εγκόσμιες καταστάσεις και μεταφέρονται στην απροσδιοριστία της κατανάλωσής τους, οπότε η βιοτική διαδικασία καθρεφτίζεται παραμορφωτικά μέσα στην οθόνη των μέσων, η οποία δημιουργεί μια προσομοίωση ζωής και δραστηριότητας τέτοια, που το άτομο οφείλει να συμφωνήσει απόλυτα μαζί της προκειμένου να εξακολουθήσει τις δραστηριότητες που του επιβάλλει η βιοτική διαδικασία. Τα μέσα καθίστανται πλέον οι “συνοψιστές, ανα-συντάκτες και διασκευαστές”5 της καθημερινότητας, μιας καθημερινότητας μέσω της οποίας η φασιστική κοινοτοπία παίζει έναν αμφίσημο, αν και πάντα ενεργό, ρόλο, βασισμένο στον πλήρη εκλειτουργισμό του καθημερινού χρόνου και της κατανάλωσής του.

Κατ’ ουσίαν, ο φασισμός είναι η κοινοτοπία, το factum brutum, του σύγχρονου ατόμου-ιδιώτη, ο οποίος, κατά τη διατύπωση του Edgar Morin, “θέλει να καταναλώσει την ίδια του τη ζωή” και κατά συνέπεια “τείνει να αποδώσει αξία [μόνο] στο παρόν”. Έτσι, “το άτομο γαντζώνεται από τη μεγάλη δικαίωση της παρούσας ζωής: την απόλαυση και την αυτο-ολοκλήρωση”6. Με αυτόν τον τρόπο, το σύγχρονο άτομο-ιδιώτης δημιουργεί τη δική του μυθοπλασία, τους δικούς του ήρωες και πρότυπα ιδιωτικής ολοκλήρωσης, σε απόλυτη συμφωνία με τον ολοκληρωτισμό των μέσων και της τεχνικής που ενδυναμώνουν, μέσω της πολιτικής τους δύναμης και της υποκινητικής τους ισχύος, αυτά τα πρότυπα αυτο-ολοκλήρωσης και “ιδιωτικής ευτυχίας”.

Κατά συνέπεια, το φασιστικό φαινόμενο αναδύεται μέσα από το γόητρο, το κύρος, την κοινωνική θέση, τις εξουσιαστικές δομές και τις κατασταλτικές διαδικασίες που προστατεύουν την ιδιωτική ολοκλήρωση και της διασφαλίζουν το παρόν της, υπερκαθορίζοντας τα ίδια τα μαζικά μέσα, τα οποία έχουν προσφερθεί από την τεχνική, προκειμένου να “διαγείρουν την επικαιρότητα”.

Θα επικαλεσθώ και πάλι τον Edgar Morin: “Αφηρημένα πρόσωπα εκείνων που είναι παραδομένοι στη μηχανική εργασία, στην κατακερματισμένη δουλειά. Βλέμματα που κοιτάζουν αλλού, των ανθρώπων στο μετρό, στο λεωφορείο. Και στο οικογενειακό τραπέζι, η εφημερίδα ή η τηλεόραση, πάλι αλλού”7. Η ιστορική σκηνή έχει ήδη στηθεί: είναι η σκηνή της κοινοτοπίας, της αδιαφορίας, της απάθειας των βλεμμάτων που κοιτάζουν αλλού – είναι η σκηνή μέσα από την οποία προβάλλει η στερεοτυπία του φασισμού, του επιταχυμένου χρόνου, της ενδο-ομάδας, που καθιστά τον φασισμό ενεργό, και της ψευδοπροσωποποίησης που αναζητά τους ιδιωτικούς της μύθους για να συναινέσει στις “οδηγίες” που κατασκευάζονται από την εφημερίδα ή την τηλεόραση, ή από τις “ομάδες των αρμοδίων” που νομιμοποιούν αυτόν τον τύπο ζωής και καθησυχάζουν τον ιδιωτικό υπερ-ατομικισμό του θεάματος και της κοινωνίας των θεατών.

Αναφερόμενος στον φασιστικό “εγελιανισμό”, ο Herbert Marcuse μιλά για μια σημαντική διαδικασία της φασιστικής τάξης πραγμάτων που είναι “η κατάρρευση όλων των νόμων και των προτύπων, η εξύμνηση της δράσης, ανεξαρτήτως του στόχου της, και ο θαυμασμός της επιτυχίας”8. Ασφαλώς, είναι εύκολο να αναγνωρίσει κανείς μέσα στη σύγχρονη καθημερινότητα αυτή τη διαδικασία ως πρόταγμα της εξασφάλισης της βιοτικής μέριμνας, τουλάχιστον όσον αφορά την εξύμνηση της δράσης, του ανθρώπου που είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμος και πρόθυμος να δράσει, να είναι “καπάτσος” και να μπορεί να τα βγάλει πέρα σε κάθε δυσκολία, καθώς και τον θαυμασμό της επιτυχίας, που μάλιστα αποτελεί το “σήμα κατατεθέν” της σύγχρονης εποχής των ηλεκτρονικών δικτύων. Παρ’ όλα ταύτα, μάλλον λίγοι θα αναγνωρίσουν μέσα στην ετοιμότητα για δράση και στον θαυμασμό της επιτυχίας την κοινοτοπία του φασισμού, η οποία υφέρπει αλλά μπορεί σε κάθε στιγμή και με οποιοδήποτε πρόσχημα να αναδυθεί στην πολιτική, κοινωνική, ψυχολογική, ακόμη και αισθητική σκηνή. Όσο για την κατάρρευση των νόμων και των προτύπων, αυτή δεν έχει ανάγκη πλέον το ιστορικό γεγονός που θα καταλύσει το πολίτευμα και θα αναστείλει τη δημοκρατική θέσμιση της κοινωνίας. Οι μηχανισμοί της εξουσίας των ηλεκτρονικών δικτύων έχουν υποκαταστήσει πλήρως το εξαιρετικό ιστορικό γεγονός και το έχουν αχρηστεύσει. Έχουν αφομοιώσει την κατάρρευση των νόμων και των προτύπων και την έχουν διοχετεύσει μέσα στην αβεβαιότητα, τη σύγχυση και το ευμετάβλητο των αξιακών κλιμάκων, που τελικά οδηγούν στην απαξίωσή τους και καθίστανται συνώνυμο της κατάρρευσης, έστω κι αν το πολίτευμα και οι θεσμικοί του πυλώνες προφασίζονται τη σταθερότητα και τη δημοκρατική τους λειτουργία.

Αυτό που απειλεί τον σημερινό άνθρωπο δεν είναι οι εκτροπές της ιστορίας, οι καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης, κατά την ορολογία του Carl Schmite, ή η επιστροφή του χρόνου σε καταστάσεις γεγονότων έκρυθμων συγκρούσεων, μέσα στα πλαίσια γενικών δραματικών ανακατατάξεων της δύναμης και της ισχύος. Η διαλεκτική του μη-ταυτόσημου εξακολουθεί να ισχύει, και ασφαλώς θα ισχύει, και τώρα και στο μέλλον. Αυτό που απειλεί τον σημερινό άνθρωπο είναι η κοινοτοπία του πραγματισμού του, δηλαδή η κοινοτοπία του φασισμού της καθημερινότητας.


1. Βλ. τον πρόλογό μου, στο Stanley G. Payne, Η Ιστορία του Φασισμού, μτφρ. Κώστας Γεώρμας, εκδ. Φιλίστωρ, Αθήνα 2000, σ. 10.

2. Max Horkheimer, Φιλοσοφικό Σημειωματάριο (Mέρος Δεύτερο), μτφρ. Ζήσης Σαρίκας, εκδ. Ύψιλον/Βιβλία, Αθήνα 1968, σ. 104.

3. Horkheimer και Adorno, Dialectic of Enlightenment, Νέα Υόρκη 1972, σ. 3.

4. Βλ. τον πρόλογhttp://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=725188ο του Paul Connerton, στο Critical Sociology, Penguin Books, Νέα Υόρκη 1978, σ. 24.

5. Hannah Arendt, “Κοινωνία και Κουλτούρα”, στο Η Κουλτούρα των Μέσων, μτφρ. Αμίκα Λυκιαρδοπούλου, εκδ. Αλεξάνδρεια, Αθήνα 1997, σ. 131.

6. Edgar Morin, “Το Πνεύμα των Καιρών”, στο Η Κουλτούρα των Μέσων, μτφρ. Λένα Ζήση, ό.π., σ. 249.

7. ό.π., σ. 253.

8. Herbert Marcuse, Λόγος και Επανάσταση, μτφρ. Γερ. Λυκιαρδόπουλος, εκδ. Ύψιλον/Βιβλία, Αθήνα 1985, σ. 381.
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=725188


massage the history…

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση