[…] Μια επισκόπηση της παγκόσμιας ιστορίας αποκαλύπτει πως σε όλες τις κοινωνίες, από τις πιο πρωτόγονες ως τις πιο αναπτυγμένες, η άσκηση βίας πάνω στο άτομο αποτελεί το προνομιακό όπλο κάθε εξουσίας. Είναι επίσης ιστορικά διαπιστωμένο ότι όπου γιγαντώνεται η κεντρική εξουσία, όπου θεοποιείται το κράτος στην άλφα ή βήτα μορφή του, εμφανίζεται αυτομάτως και η καταπίεση, που εκφράζεται με την εκμηδένιση του ατόμου, την καταστολή της διαφωνίας, την ποινικοποίηση των αμφισβητήσεων και τα βασανιστήρια. Η υπερτροφική εξουσία ταυτίζεται πάντοτε με τον πολιτικό δεσποτισμό και οποιαδήποτε αντίσταση, με λόγο ή πράξη, χαρακτηρίζεται εσχάτη προδοσία -από το ρωμαϊκό crimen majestatis της αυτοκρατορικής περιόδου ως το Hochverrat του ναζισμού και την καταβροχθίζουν εκατομμύρια αντιφρονούντων πολιτών. Το κρατικό ή εθνικό συμφέρον, η ενιαία και μονολιθική πίστη, η προστασία της κοινωνικής ευρυθμίας υπήρξαν και είναι προσωπεία για τον εξωραϊσμό ή την ιδεολογική επένδυση κάθε αυταρχισμού. Ακόμα και σε χώρες με φιλελεύθερη παράδοση και δημοκρατικούς θεσμούς τα βασανιστήρια, ως ανακριτική μέθοδος και ανομολόγητος κολασμός, συνεχίζονται με την πασίγνωση επιχειρηματολογία: “πάταξη του εγκλήματος”, “εθνική ασφάλεια”, “προστασία του καθεστώτος” ή του “κοινωνικού συνόλου”, “εξουδετέρωση τρομοκρατών”, κλπ., κ.λ.π. […]
(από την εισαγωγή του Κ.Σιμόπουλου στο βιβλίο του “Βασανιστήρια και Εξουσία” ,εκδόσεις Πιρόγα)

Δικτατορία ή αστική δημοκρατία ,ίδια τα μέσα κι οι τεχνικές του κοινωνικού ελέγχου .Η μάνα του αγωνιστή Σ. Αναστασιάδη,όταν η ασφάλεια της παρέδωσε τα ματωμένα απ’ τα βασανιστήρια ρούχα του παιδιού της,έγραψε το παρακάτω ποίημα…

Ο πόνος λόγια δεν έχει,
η άβυσσο τέλος δεν έχει
κι η κόλαση μέτρο,
το χάος είναι άπιαστο…

Πιο πικρό κι απ΄ το φαρμάκι
δεν έχει, ο κόσμος δεν έχει

Κι όλες της γης οι οχιές
δαγκώνουν τα σπλάχνα μου

Ο πόνος λόγια δεν έχει
η άβυσσο, τέλος δεν έχει…

Στίχοι: Γεωργία Δεληγιάννη- Αναστασιάδη
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης