Αρχείο για "Σεπτέμβριος, 2012"

Αρχαίο άστρο!

Αρχαίο άστρο βρέθηκε να αψηφά το κοσμικό γήρας

Ζουμ στο σφαιρικό σμήνος Μessier 4, αποτελούμενο από δεκάδες χιλιάδες άστρα.   (Φωτογραφία:  ESO )

Βερολίνο

Το ευρωπαϊκό Πολύ Μεγάλο Τηλεσκόπιο (VLT), ένα από τα ισχυρότερα του κόσμου, εξέτασε ένα άστρο στην περιφέρεια του Γαλαξία μας, το οποίο χρονολογείται στα πρώτα στάδια εξέλιξης του Σύμπαντος, περιέργως όμως δεν παρουσιάζει σημεία γήρανσης.

Το αγέραστο αστέρι βρίσκεται στο σφαιρικό αστρικό σμήνος Μessier 4, ένα από τα 150 τέτοια σμήνη που περιφέρονται γύρω από τον Μίλκι Ουέι. Το Μessier 4 είναι τόσο φωτεινό ώστε διακρίνεται ακόμα και με απλά κιάλια στην κατεύθυνση του αστερισμού του Σκορπιού.

Αφότου εξέτασαν ολόκληρο το σμήνος με ένα σχετικά μικρό τηλεσκόπιο των 2,2 μέτρων, οι ερευνητές του Ευρωπαϊκού Νότιου Αστεροσκοπείου (ESO) στη Χιλή χρησιμοποίησαν το VLT για να μελετήσουν μεμονωμένα άστρα. Αναλύοντας το φως στα μήκη κύματος από τα οποία αποτελείται, μπόρεσαν να προσδιορίσουν τη χημική σύσταση και την ηλικία των άστρων.

Τα αποτελέσματα προκάλεσαν έκπληξη στους αστρονόμους -το συγκεκριμένο άστρο βρέθηκε να περιέχει μεγάλες ποσότητες λιθίου, ενός στοιχείου που θα έπρεπε να είχε εξαφανιστεί στα δισεκατομμύρια χρόνια από τη γέννηση του άστρου.

Όλα τα βαριά στοιχεία στο Σύμπαν, από το οξυγόνο μέχρι το ουράνιο, σχηματίστηκαν από τη σύντηξη ελαφρύτερων στοιχείων στον πυρήνα των πρώτων άστρων. Όταν τα άστρα αυτά έφτασαν στο τέλος της ζωής τους και εξερράγησαν, τα βαριά στοιχεία που περιείχαν σκορπίστηκαν στο Διάστημα και εμπλούτισαν τα δομικά υλικά από τα οποία σχηματίστηκαν οι επόμενες γενιές άστρων.

Ως αποτέλεσμα, τα αρχαία άστρα περιέχουν μικρότερες ποσότητες βαρέων στοιχείων σε σχέση με νεότερα αστέρια όπως ο Ήλιος.

Οι ερευνητές θα προσπαθήσουν τώρα να εξετάσουν αν το αγέραστο άστρο κατάφερε με κάποιο άγνωστο τρόπο να διατηρήσει το λίθιο που περιείχε, ή αν βρήκε τρόπο να εμπλουτίσει τον εαυτό του απορροφώντας λίθιο από κάποια γειτονική πηγή.

Η ανακάλυψη δημοσιεύεται στο Astronomy & Astrophysics και είναι διαθέσιμη στη μορφή προέκδοσης .

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231212181&ref=newsletter

31 παιδιά πνίγηκαν!

6 Σεπτέμβρη ανάμεσα Σμύρνη και Χίο…έμαθε κανείς τίποτα; έτσι χτίζουν το ευρωπαϊκό υπερφρούριο…

από : risinggalaxy

31 νεκρά παιδιά…”έλληνες” είστε και φαίνεστε

χθες πνίγηκαν 61 άνθρωποι, μετανάστες εργάτες-ιες

χθες από αυτούς που πνίγηκαν 31 ήταν παιδιά

χθες στο σχολιασμό των μεγάλων “ειδησεογραφικών” ιστοτόπων και ιστολογίων μπορούσε κανείς να διαβάσει μια πλημμυρίδα εμετικών σχολίων για το “ξεβρώμισμα” της Ελλάδας από “λάθρο”,

για το πως τα μικρά παιδιά έφταιγαν τα ίδια που πνίγηκαν,

για το πως “δεν τους κάλεσε κανείς εδώ”,

και για το πως η Ιταλία βυθίζει παρόμοια πλοιάρια και πρέπει και εμείς να μιμηθούμε τους Ιταλούς..

Ποιος θα θρηνήσει για αυτά τα παιδιά της εργατικής τάξης;

Πόσο απάνθρωπο τέρας μπορεί να είναι κάποιος που προσπαθεί να κάνει προπαγάνδα(ή την αφήνει να υπάρχει ως διαχειριστής) προσπαθώντας να πείσει ότι στη τελική μπορεί να φταίνε και τα παιδιά τα ίδια;

Ναι , η Χρυσή Αυγή έχει ομάδες σχολιασμού για το διαδίκτυο.

Ναι, κάποιοι από τους “μεγάλους” ιστοτόπους αφήνουν σχόλια φασιστών ναζιστών και κόβουν τα σχόλια των ανθρώπων που διαφωνούν με τους ναζί.

Ναι, αυτή είναι η Ελλάδα,

τα αφεντικά της, οι μαφιόζοι της, οι μεγαλοδημοσιογράφοι της, οι μπάτσοι της και οι φασίστες της, οι ελληνάρες μικροαστοί της που τα ξέρουν όλα.. αυτός είναι ο “εθνικός κορμός”

Ναι , Έλληνες είστε και φαίνεστε

Ευχαριστώ, δεν θα πάρω άλλη βαρβαρότητα. Αυτή η φωτογραφία φτάνει..

υ.γ

Και επειδή δεν συμβαίνουν αυτά μόνο στο δικό μας γεωγραφικό μήκος και πλάτος..

“Γάλλοι”,”Ισπανοί”,”Γερμανοί,Χριστιανοί,Μωαμεθανοί” και πάει λέγοντας… είστε και φαίνεστε.

layla!

ο παραχαράκτης…

πέντε θέσεις για το χρέος!

Αναδημοσίευση από εφημερίδα Δράση
ΠΟΤΕ ΧΤΥΠΑΜΕ ΤΟ ΧΡΕΟΣ. ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΧΡΕΟΥΣ. ΠΩΣ ΘΑ KΑΤΑΡΓΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΧΡΕΟΣ:
Θα πρέπει να ξαναφτιάξουμε το αποτυχημένο οικονομικό σύστημά μας που φτωχαίνει εκατομμύρια ανθρώπους, ενώ παράλληλα καταστρέφει το οικοσύστημα. Χρησιμοποιώντας μια ποικιλία από τακτικές, που περιλαμβάνουν ένα κυλιόμενο ιωβηλαίο, ένα Λαϊκό Ταμείο, και μια δυναμική οργάνωση μιας απεργίας χρέους, το χτύπημα του χρέους επιδιώκει να καταργήσει το χρέος και να αναδημιουργήσει μια δίκαιη κοινωνία, όπου τα χρέη και οι δεσμοί θα είναι μεταξύ μας και όχι με το 1%.
Όταν χτυπάς το χρέος, γνωρίζεις ότι:
1. Δεν είσαι ένα δάνειο.
Το χρέος δεν είναι προσωπικό, είναι πολιτικό. Το σύστημα του χρέους μάς διαμορφώνει ως απομονωμένους, φοβισμένους και υποταγμένους, απρόθυμους να σκεφτούμε να τοποθετηθούμε δημόσια για το φόβο των παντοδύναμων αξιολογήσεων της πιστοληπτικής ικανότητας. Υπάρχει λόγος που τόσοι πολλοί άνθρωποι μιλούν για το χρέος ως σκλαβιά. Η σκλαβιά ήταν κοινωνικός θάνατος. Έτσι είναι το χρέος. Μας κάνει να ντρεπόμαστε. Πρέπει να πουλάμε το χρόνο μας, τις ψυχές μας, να μη μας νοιάζουν οι θέσεις εργασίας παρά μόνο για να μπορούμε να καταβάλουμε τόκους στην τράπεζα. Τώρα που το χρέος είναι τόσο αχαλίνωτο, πολλοί από εμάς ντρεπόμαστε που βάζουμε άλλους σε χρέος. Επαγγελματίες, από το δάσκαλο έως το δικηγόρο και το γιατρό, έχουν γίνει μέσα για να κατευθύνουν περισσότερα θύματα στους τοκογλύφους. Έτσι ίσως, πάνω απ ‘όλα, θα χτυπήσουμε το φόβο, θα αρνηθούμε την ντροπή, θα βάλουμε τέλος στην απομόνωση. Όταν χτυπάμε το χρέος, επιτρέπουμε στον εαυτό μας να είναι κάτι περισσότερο από ένα σύνολο αριθμών. Κατά μία έννοια, δημιουργούμε τη δυνατότητα της φαντασίας. Δεν αποποιούμαστε την ευθύνη μας, ασκούμε το έμφυτο δικαίωμά μας να αρνηθούμε το άδικο.
2. Ζούμε σε μια κοινωνία χρέους, που υποστηρίζεται και διασφαλίζεται από το σύστημα του χρέους-φυλακή.
1 τρισεκατομμύρια δολάρια χρέος σπουδαστών. 64% του συνόλου των πτωχεύσεων προκαλούνται από ιατρικό χρέος. 5 εκατομμύρια σπίτια σφραγισμένα ήδη, άλλα 5 εκατομμύρια υπό αδυναμία πληρωμής ή κατάσχεση. Το χρέος πιστωτικών καρτών είναι 800 δισεκατομμύρια δολάρια, δημιουργώντας κατά μέσο όρο 16,24% τόκο στο χρήμα των τραπεζών, που δανείζονται με 3,25%. Το μόνιμο χρέος είναι το κατ’ εξοχήν χαρακτηριστικό της σύγχρονης αμερικανικής ζωής. Η διατήρηση όλων αυτών υπό έλεγχο είναι ο ιδιάζων, ειδικά αμερικανικός, μηχανισμός, όπου οι μαζικές φυλακίσεις, οι φυλετικές διακρίσεις και η σκλαβιά του χρέους αλληλοενισχύονται. Η επιλογή είναι σαφής: χρέος ή φυλακή. Με 2 εκατομμύρια στη φυλακή, επτά εκατομμύρια που εμπλέκονται στο «σωφρονιστικό» σύστημα με διάφορους τρόπους, και sub-prime δάνεια και άλλα αρπακτικά πιστωτικά σχήματα που απευθύνονται στους έγχρωμους, αυτό είναι ένα σύστημα σχεδιασμένο να στερεί πολιτικά δικαιώματα και να αποκλείει.
3. Υπάρχει μια απεργία χρέους που είναι σε εξέλιξη
Υπάρχει κάτι που συμβαίνει στην κοινωνία χρέους αυτή τη στιγμή. 27% των φοιτητικών δανείων είναι σε αδυναμία πληρωμής. 10% του χρέους πιστωτικών καρτών έχει διαγραφεί ως μη εισπράξιμο. Κατασχέσεις και προσημειώσεις υποθηκών είναι ανεξέλεγκτες. Οι άνθρωποι προχωρούν μακριά από το χρέος. Αυτές οι δράσεις λαμβάνουν χώρα οδηγούμενες από ανάγκη, από απελπισία, αλλά επίσης και από κάτι άλλο. Τι είναι αυτό; Θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε άρνηση. Θα μπορούσαμε επίσης να το ονομάσουμε απεργία χρέους. Σε αυτήν την περίοδο της υψηλής ανεργίας, των χτυπημένων συνδικάτων, και της εργασιακής ανασφάλειας, μπορεί να μην είμαστε σε θέση να σηματοδοτήσουμε τη δυσαρέσκειά μας με το να μην πάμε στη δουλειά, αλλά μπορούμε να αρνηθούμε να πληρώσουμε. Παράλληλα με το εργατικό κίνημα, ένα κίνημα οφειλετών. Για όσους δεν μπορούν να απεργήσουν, προτείνουμε ένα κυλιόμενο ιωβηλαίο κατά το οποίο αγοράζουμε χρέος σε αδυναμία πληρωμής, το μεταπωλούμε ευρέως online για σεντς ανά δολάριο: και στη συνέχεια το καταργούμε. Θα χρηματοδοτηθεί από ένα Λαϊκό Ταμείο, και άλλες μορφές αλληλοβοήθειας που θα προεικονίζουν εναλλακτικές στην κοινωνία του χρέους.
4. Όταν χτυπάμε το χρέος, ζούμε μια ζωή αντί να αποπληρώνουμε ένα δάνειο.
Αρνούμαστε να υποθηκεύσουμε τη ζωή μας. Απορρίπτουμε τα μαθηματικά που το χρέος επιβάλλει σε μας· μαθηματικά που λένε ότι δεν μπορούμε να “διαθέτουμε” φροντίδα για τις κοινότητές μας, γιατί πρέπει να “ξεπληρώνουμε” τις τράπεζες για πάντα, πάνω και πέρα από ό,τι έχουμε δανειστεί. Aμφισβητούμε την κυριαρχία της αγοράς σε κάθε πτυχή της κοινωνικής και πολιτιστικής ζωής. Καταργούμε την τροχιά μιας ζωής που αρχίζει με την ανάληψη χρέους πριν από τη γέννηση, και τελειώνει με μια μεταθανάτια εκκαθάριση των λογαριασμών. Αυτή είναι οικονομική τρομοκρατία. Έχουμε την πρόθεση να αναδημιουργήσουμε έναν κοινωνικό κόσμο στον οποίο αντικρίζουμε ο ένας τον άλλον ως άνθρωποι, αναγνωρίζουμε τις διαφορές μας, και γνωρίζουμε ότι η χίμαιρα της μόνιμης οικονομικής ανάπτυξης δεν μπορεί να υπερβεί τους πραγματικούς οικολογικούς πόρους.
5. Διεκδικούμε την αναγκαιότητα της κατάργησης του χρέους και ανασυγκρότηση.
Η κατάργηση του χρέους θεωρείται ότι είναι μια αδύνατη απαίτηση. «Το χρέος πρέπει να εξοφληθεί!» Εκτός και αν είσαι εταιρία, τράπεζα, εταιρεία χρηματοοικονομικών υπηρεσιών, ή κυρίαρχο έθνος. Αντιλαμβανόμαστε ότι το χρέος βρίσκεται στο επίκεντρο του χρηματιστικού καπιταλισμού και ότι το σύστημα είναι στημένο προς όφελος εκείνων που βρίσκονται στην κορυφή. Το ερώτημα δεν είναι εάν το χρέος θα πρέπει να καταργηθεί, αλλά τι χρέος θα πρέπει να καταργηθεί. Οι τράπεζες, τα έθνη-κράτη και οι πολυεθνικές έχουν δει τα χρέη τους να “αναδιαρθρώνονται”, που σημαίνει να εξοφλούνται από το λαό, ο οποίος τώρα πρέπει να συνεχίσει να πληρώνει περισσότερα. Τα χρέη των ανθρώπων, στο όνομα των οποίων έγιναν οι ενέργειες αυτές, θα πρέπει επίσης να καταργηθούν. Στη συνέχεια μπορούμε να αρχίσουμε την ανασυγκρότηση, αλλάζοντας τις συνθήκες που δημιουργούν την καταστροφική σπείρα του μόνιμου προσωπικού χρέους. Αυτή τη στιγμή πρέπει να δανειστούμε για να εξασφαλίσουμε τα βασικά αγαθά που θα έπρεπε να παρέχονται σε όλους: στέγαση, εκπαίδευση, υγειονομική περίθαλψη και ασφάλεια στα γηρατειά. Εν τω μεταξύ, σε όλο τον κόσμο, το χρέος χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει το κόψιμο αυτών των πολύ σημαντικών υπηρεσιών. Αντιλαμβανόμαστε ότι το δημόσιο χρέος δεν είναι όπως το προσωπικό χρέος. Το πρόβλημα δεν είναι ότι οι πόλεις και οι χώρες μας έχουν διαρρηχθεί, αλλά ότι ο δημόσιος πλούτος υπάρχει συσσωρευμένος. Χρειαζόμαστε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο που θα θέτει το δημόσιο πλούτο σε δίκαιη χρήση και θα κατοχυρώνει το δικαίωμα να ζούμε με βάση την αλληλοβοήθεια, και όχι με βάση το δια βίου προσωπικό χρέος.
Μετάφραση: Δ.Κ.
Από το Tidal για την S17 (17 Σεπτεμβρίου), ημέρα απεργίας χρέους στις ΗΠΑ, που έχει καλεστεί από το κίνημα Occupy

η ορατή ακροδεξιά…

Του Νικόλα Σεβαστάκη
Η ρατσιστική ακροδεξιά ριζώνει, στρατολογεί, οργανώνει «τάγματα ασφαλείας». Η φυσική παρουσία των ανθρώπων της πάει παράλληλα με τη διείσδυση των απόψεών της στις διαδικτυακές κυψέλες, στον σχολιασμό των μπλογκς και στο δηλητήριο των social media. Φυσικά για όποιον μπαίνει καθημερινά δυο και τρεις φορές σε λεωφορεία ή ψωνίζει ακόμα από μικρά μαγαζιά, τα σχήματα ερμηνείας του κόσμου και οι συνταγές ορθοπραξίας της ακροδεξιάς καταγράφουν αξιοσημείωτη παρουσία. Μια ολόκληρη γωνιά του ελληνικού «καφενείου», των τόπων της λαϊκής κοινωνικότητας, αναδίδει την ατμόσφαιρά της. Το ίδιο συμβαίνει στους δρόμους και στις λαϊκές αγορές.
Οι εξηγήσεις για το φαινόμενο, παρά τις σημαντικές αποχρώσεις, εντάσσονται στο γενικό και μάλλον νωθρό σχήμα «η μεγάλη κρίση υποθάλπει τα άκρα». Οι συντηρητικές φιλελεύθερες φωνές σπεύδουν να κατακεραυνώσουν, κατά τα συνήθη, τον «λαϊκισμό της ανομίας» ως τον βασικό φορέα εκκόλαψης όλων των κοινωνικών και πολιτιστικών δεινών. Σύμφωνα με αυτή την προσέγγιση, το ίδιο νήμα συνδέει τα πιο διαφορετικά φαινόμενα λαϊκής διαμαρτυρίας, κοινωνικού θυμού και απείθειας των τελευταίων δυο χρόνων: ανάμεσα στην Κόρινθο της Χρυσής Αυγής και στις Κερατέες ή στα Δεν Πληρώνω των προηγούμενων χρόνων, δεν υφίσταται καμιά ουσιαστική διαφορά. Το πνεύμα της ανομίας και της άρνησης απλώθηκε σαν ζοφερό πέπλο πάνω από την ελληνική κοινωνία στο όνομα της δυσφορίας για τα Μνημόνια και της αγανάκτησης για την κατάρρευση του μοντέλου ευημερίας το οποίο διαμορφώθηκε στη διάρκεια μιας αριστερόστροφης (η περίφημη «αριστερή ιδεολογική ηγεμονία») Μεταπολίτευσης.
Απέναντι σε αυτή την πασίγνωστη πια αφήγηση, το σύνολο σχεδόν της Αριστεράς θεωρεί ότι ο εκφασισμός της κοινωνίας είναι συνέπεια της οικονομικής αιμορραγίας των λαϊκών και μικροαστικών στρωμάτων. Το επιχείρημα λέει ότι το οξύ κοινωνικό πρόβλημα και συγχρόνως η εμπλοκή των νεοφιλελεύθερων ελίτ διακυβέρνησης στην αναπαραγωγή του, ωθούν στην απόγνωση μεγάλα τμήματα της κοινωνίας. Σύμφωνα με αυτή την οπτική, το πρόβλημα της ακροδεξιάς δεν μπορεί να αποσυνδεθεί από το γενικότερο ζήτημα των αυταρχικών εκτροπών που προωθούνται και από φορείς του mainstream πολιτικού συστήματος. Η αντιμετώπισή του φαινομένου επαφίεται στην ανάπτυξη ενός ισχυρού κοινωνικού κινήματος το οποίο και θα υπερασπιστεί τις αξίες της κοινωνικής αλληλεγγύης απέναντι στον πολύμορφο κοινωνικό δαρβινισμό και στις ρατσιστικές του εκβλαστήσεις.
Όπως και αν οργανώνεται όμως η εξήγηση για το ακροδεξιό ρεύμα, οι δυο παραδοσιακοί της πυλώνες, ο φιλελεύθερος νομικισμός και ο κοινωνιοκεντρικός οικονομισμός, δυσκολεύονται απέναντι σε αυτόν τον αντίπαλο. Ο φιλελεύθερος νομικισμός σπεύδει να εντάξει την ακροδεξιά στη χώρα του «ανορθολογισμού» ή αλλιώς στην επικράτεια των λαϊκιστικών παρεκκλίσεων από τη νομιμότητα. Συνηθίζοντας στις συνοπτικές αναγωγές και σε μια ορισμένη σοφία του κοινού νου, καλλιεργεί την ιδέα ότι η έξοδος από την κρίση (μέσα από την ορθολογική καπιταλιστική αναμόρφωση μιας ιδιαίτερης περίπτωσης, της ελληνικής) θα γεννήσει μια πιο θετική κοινωνική ψυχολογία και συγχρόνως μια νέα ιστορική ευκαιρία για την ηγεμονία του ορθολογικού Κέντρου. Τα άκρα (δηλαδή, κατά το οικείο σχήμα, αμφότεροι οι αριστεροί και δεξιοί αρχαϊσμοί) θα χάσουν σταδιακά την αίγλη τους με το κοπιώδες πέρασμα σε μια νέα φάση ευρωπαϊκής ασφάλειας για τη χώρα και την τραυματισμένη μεσαία τάξη της.
Ας σκεφτούμε όμως και την αριστερή στάση απέναντι στην πρόκληση της διάχυτης ακροδεξιάς. Εδώ και πολλούς μήνες ένα πράγμα έχει γίνει κάτι παραπάνω από φανερό: ότι η συνηθισμένη προσφυγή στο «κοινωνικό» δεν επαρκεί για την αντιμετώπιση των εθνικιστικών/ ρατσιστικών λόγων και πρακτικών. Πολύ απλά: το κοινωνικό δεν αρκεί διότι η ακροδεξιά, όπως διαμορφώνεται πλέον στη βάναυση «κασιδιάρικη» εκδοχή της, είναι με τον δικό της τρόπο κοινωνική και πληβειακή, προστατευτική και «αντικατοχική»˙ διεκδικεί, δηλαδή, τη δική της εκδοχή κοινοτισμού και φιλολαϊκού «κοινωνισμού» προωθώντας έναν σωβινισμό της πρόνοιας στο πλαίσιο μιας επιθετικής αμφισβήτησης των ελίτ και των καθεστωτικών ισορροπιών τους. Αυτό σημαίνει ότι το αντινεοφιλελεύθερο μέτωπο και η διαρκής επικέντρωση στις κοινωνικές καταστροφές των μνημονιακών πολιτικών δεν αγγίζουν την υπόγεια δυναμική του ωμού αντιφιλελεύθερου ριζοσπαστισμού: αυτός ο τελευταίος επιχειρεί πλέον την αντιστροφή/ επανιδιοποίηση των αξιών του αντιφατικού κινήματος των πλατειών, ένα εναλλακτικό προς την Αριστερά μοντέλο λαϊκής εξέγερσης. Παράγει μια απτή, ευανάγνωστη και δραστική μετάφραση των διάσπαρτων αντι-ελίτ και ηθο-αναμορφωτικών ευαισθησιών που κυκλοφορούν ευρέως. Κολυμπάει, άνετα, στο γενικευμένο τιμωρητικό σύνδρομο το οποίο εκτρέφεται από την ατομική δυσθυμία και την κοινωνική ατροφία.
Τέλος, υπάρχει ένα θέμα πιο μακρινό από τα άμεσα και συγχρόνως περισσότερο απαιτητικό για τη σκέψη μας. Σε ένα από τα γνωστότερα κείμενά του, την Επιστολή για τον Ανθρωπισμό, ο Xάιντεγκερ, μιλώντας για τον μαρξισμό, λέει το εξής: η διάσταση της κοινωνικής αλλοτρίωσης είναι ιστορικά ουσιώδης αλλά όχι οντολογικά πρωταρχική. Το οντολογικά πρωτεύον, συνεχίζει, είναι η «απώλεια του οίκου», το ξερίζωμα και η εμπειρία της ανεστιότητας. Για τον Χάιντεγκερ, ο οποίος στο σημείο αυτό επαναλαμβάνει μια βασική πεποίθηση των οπαδών της «συντηρητικής Επανάστασης» του Μεσοπολέμου, η κοινωνική θεωρία της αλλοτρίωσης, ιδίως στην εκδοχή της ως αποξένωσης των παραγωγών στην καπιταλιστική συνθήκη, δεν είναι ικανή να αναγνωρίσει αυτή την άλλη θεμελιακή διάσταση.
Διαχρονικά, ο δεξιός ριζοσπαστισμός (είτε ως «αντιπλουτοκρατικός» σωβινισμός είτε ως εθνοφυλετισμός) επενδύει περισσότερο στις εμπειρίες του ξεριζώματος, του αποπροσανατολισμού και της απώλειας του κόσμου. Από την προδρομική εποχή του Μωρίς Μπαρές μέχρι σήμερα, η ακροδεξιά ορίζει ως έσχατο δεινό τον «ξεριζωμένο» όχι τον εκμεταλλευόμενο ή ταξικά δυναστευόμενο άνθρωπο. Η αντιμεταναστευτική ρητορεία βασίζεται άλλωστε στην ιδέα ότι ο Έλληνας έγινε ξένος στον τόπο του, ότι ο τόπος μας «έχει κατακτηθεί» από μια ξένη δύναμη. Με άλλα λόγια, η εθνική/ εθνοτική αλλοτρίωση, έτσι όπως την προβάλλει ο ακροδεξιός ριζοσπαστισμός, εμφανίζεται ως η ουσία των υλικών και πολιτικών ηττών μιας ολόκληρης περιόδου.
Θα αναρωτηθεί κάποιος ποια σχέση μπορεί να έχει η ακροδεξιά των μαχαιρωμάτων, των στολών παραλλαγής και των καταδρομικών επιχειρήσεων για την «εκκαθάριση της χώρας» με την ανεστιότητα. Το ερώτημα φυσικά δεν εγείρεται με αυτή τη γελοία μορφή. Αυτό που εννοώ εδώ είναι ότι υπάρχουν διάχυτες προ-πολιτικές αγωνίες ταυτότητας και μια δυσφορία εξαιτίας της θλιβερής μεταμόρφωσης των πλαισίων ζωής, του βιωματικού τοπίου των ανθρώπων. Η εικόνα του «κέντρου της Αθήνας» λειτουργεί πλέον ως συμβολικό ισοδύναμο κάθε υπαρξιακού ξεριζωμού και βιοτικού ξεπεσμού ανεξάρτητα από τα αίτιά τους. Η «απώλεια του οίκου» συνδέεται με τη συρροή μη ελεγχόμενων και παράδοξων αλλαγών στη δομή της καθημερινότητας. Μια τέτοια αίσθηση απώλειας και βιωματικής πρόσκρουσης σε ένα «χαοτικό πραγματικό» επιτείνεται αλλά δεν παράγεται από την προϊούσα οικονομική κατάρρευση συγκεκριμένων κοινωνικών στρωμάτων.
Πέρα λοιπόν από την κοινωνική οδύνη λειτουργούν εν τέλει και άλλες κλίμακες φόβων σε αστικά (και όχι μόνο σε αστικά) περιβάλλοντα όλο και πιο εχθρικά. Δεν έχει νόημα να στιγματίζει κανείς αυτούς τους φόβους ως ανορθολογικούς ή συντηρητικούς: αποτελούν μια διάσταση υπαρκτή, έναν παράγοντα σημαντικό για την πρακτική ζωή αλλά και για τις μύχιες πολιτικές διαθέσεις των ανθρώπων σε μια εποχή όπου αυτοί (όλοι μας δηλαδή) καταμετρούν κάθε λογής απώλειες και όχι μόνο τα χαμένα τους εισοδήματα.
Η Αριστερά πιστεύει κατά κανόνα ότι η σκοπιά του κοινωνικού συμφέροντος, δηλαδή ένα είδος οικονομικού ορθολογισμού των στρωμάτων που πλήττονται, θα καταφέρει να διαλύσει τον ζόφο που πλανιέται πάνω από τη χώρα. Πολλές φορές ωστόσο άλλες αγωνίες, ξένες προς το κοινωνικό πρόβλημα, παράδοξες για κάθε ανάλυση με όρους συμφερόντων και κατανομής πόρων, προσδιορίζουν τις κοινωνικές συμπεριφορές και την αυτοσυνείδηση των πολιτών. Η διείσδυση του εθνορατσισμού και η νομιμοποίηση της ακροδεξιάς «τιμωρητικής βίας» είναι φαινόμενα που μπορεί να έχουν μεγαλύτερο βάθος και συνέπειες στο μέλλον. Για αυτό τον λόγο πρέπει να αναθεωρηθεί η αντίληψη που θεωρεί ότι μια «ταξική» ορθολογική επιλογή αποτελεί την μοναδική απάντηση.
Πηγή: RedNotebook

…ο μάντης τειρεσίας

πάνω στο κάρο σε είδα στα 907…

ποια κρίση χρέους;

Το δημόσιο χρέος της κάθε χώρας είναι ο εθνικός πλούτος ο οποίος ανήκει στο λαό και ο οποίος του έχει κλαπεί ,είπε ο Μαρξ και στην παράθεση που ακολουθεί το Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ αποτινάσει μερικά από τα βασικά ιδεολογήματα της γερμανικής και ευρωπαϊκής επικυριαρχίας για την ‘κρίση χρέους’ στην Ελλάδα.

ΙΔΡΥΜΑ ΡΟΖΑ ΛΟΥΞΕΜΠΟΥΡΓΚ

ΟΛΑ ΟΣΑ ΘΑ ΘΕΛΑΤΕ ΝΑ ΜΑΘΕΤΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΛΛΗΝΟΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ,

ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΟΛΜΑΝΕ ΝΑ ΣΑΣ ΠΟΥΝ

Δημοφιλείς πλάνες για την κρίση χρέους

lux_argu_Griechen_grie

το πείραμα του Μίλγκραμ…

Το πείραμα του Μίλγκραμ είναι ένα από τα πιο γνωστά αντιδεοντολογικά πειράματα της ψυχολογίας, ουσιαστικά μια «φάρσα» που ξεγύμνωσε την ανθρώπινη ψυχή.

Το 1961, ο είκοσι εφτάχρονος Στάνλει Μίλγκραμ, επίκουρος καθηγητής ψυχολογίας στο Γέιλ, αποφάσισε να μελετήσει την υπακοή στην εξουσία. Είχαν περάσει λίγα μόνο χρόνια από τα φρικτά εγκλήματα των Ναζί και γινόταν μια προσπάθεια κατανόησης της συμπεριφοράς των απλών στρατιωτών και αξιωματικών των SS, οι οποίοι είχαν εξολοθρεύσει εκατομμύρια αμάχων.

Η ευρέως αποδεκτή εξήγηση –πριν το πείραμα του Μίλγκραμ- ήταν η αυταρχική τευτονική διαπαιδαγώγηση και η καταπιεσμένη –κυρίως σεξουαλικά- παιδική ηλικία των Γερμανών. Όμως ο Μίλγκραμ ήταν κοινωνικός ψυχολόγος και πίστευε ότι αυτού του είδους η υπακοή –που οδηγεί στο έγκλημα- δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα μόνο της προσωπικότητας, αλλά περισσότερο των πιεστικών συνθηκών.
Και το απέδειξε κάνοντας τη «φάρσα» του.

Τα υποκείμενα του πειράματος ήταν εθελοντές, κυρίως φοιτητές, οι οποίοι καλούνταν έναντι αμοιβής να συμμετέχουν σε ένα ψυχολογικό πείραμα σχετικό με τη μνήμη.

Χώριζε τους φοιτητές σε ζεύγη και –μετά από μια εικονική κλήρωση- ο ένας έπαιρνε το ρόλο του «μαθητευομένου» και ο άλλος του «δασκάλου». Ο έκπληκτος «μαθητευόμενος» δενόταν χειροπόδαρα σε μια ηλεκτρική καρέκλα και του περνούσαν ηλεκτρόδια σε όλο το σώμα. Έπειτα του έδιναν να μάθει δέκα ζεύγη λέξεων.
Ο «δάσκαλος», από την άλλη, καθόταν μπροστά σε μια κονσόλα ηλεκτρικής γεννήτριας. Μπροστά του δέκα κουμπιά με ενδείξεις: «15 βολτ, 30 βολτ, 50 βολτ κλπ.» Το τελευταίο κουμπί έγραφε: «450 βολτ. Προσοχή! Κίνδυνος!». Πίσω από το «δάσκαλο» στεκόταν ο πειραματιστής, ο υπεύθυνος του πειράματος.

(Και περνάμε σε ενεστώτα για να γίνουμε μέτοχοι της στιγμής.)

«Θα λέτε την πρώτη λέξη από τα ζεύγη στο μαθητευόμενο. Αν κάνει λάθος θα σηκώσετε το πρώτο μοχλό και θα υποστεί ένα ηλεκτροσόκ 15 βολτ. Σε κάθε λάθος θα σηκώνετε τον αμέσως επόμενο μοχλό», λέει ο πειραματιστής και ο «δάσκαλος» αισθάνεται ήδη καλά που δεν του έτυχε στην κλήρωση ο άλλος ρόλος.

Το πείραμα ξεκινάει. Ο «δάσκαλος» λέει τις λέξεις από το μικρόφωνο. Ο «μαθητευόμενος», ήδη τρομαγμένος, απαντάει σωστά, αλλά όχι για πολύ. Μόλις κάνει το πρώτο λάθος ο «δάσκαλος» γυρνάει να κοιτάξει τον πειραματιστή. Εκείνος του λέει να προχωρήσει στο πρώτο ηλεκτροσόκ. Ο «δάσκαλος» υπακούει. 15 βολτ δεν είναι πολλά, αλλά ο «μαθητευόμενος» έχει αλλάξει ήδη γνώμη. Παρ’ όλα αυτά απαντάει σωστά σε άλλη μια ερώτηση, αλλά στο επόμενο λάθος δέχεται 30 βολτ. «Αφήστε να φύγω», λέει ο «μαθητευόμενος» που δεν μπορεί να λυθεί. «Δε θέλω να συμμετάσχω σε αυτό το πείραμα».

Ο «δάσκαλος» κοιτάει τον πειραματιστή. Εκείνος του κάνει νόημα να συνεχίσει. Τα βολτ αυξάνονται και τώρα πια ο πόνος είναι εμφανής στο πρόσωπο του «μαθητευόμενου», που εκλιπαρεί να τον αφήσουν ελεύθερο. Στα 200 βολτ ταρακουνιέται ολόκληρος. Ο «δάσκαλος» πριν κάθε ηλεκτροσόκ γυρνάει να κοιτάξει τον πειραματιστή. Εκείνος, με σταθερή φωνή, του λέει ότι το πείραμα πρέπει να συνεχιστεί.

Ο «δάσκαλος» συνεχίζει να βασανίζει έναν άγνωστο, έναν απλό φοιτητή που κλαίει, ζητάει τη βοήθεια του Θεού και παρακαλεί να τον λυπηθούν. Δεν μπορεί πια να απαντήσει στις ερωτήσεις, αλλά ο πειραματιστής λέει στο «δάσκαλο»:
«Τη σιωπή την εκλαμβάνουμε ως αποτυχημένη απάντηση και συνεχίζουμε με την τιμωρία».

Στα 345 βολτ ο «μαθητευόμενος» τραντάζεται ολόκληρος, ουρλιάζει και χάνει τις αισθήσεις του. Ο «δάσκαλος», ιδρωμένος και με τα χέρια του να τρέμουν, κοιτάει τον πειραματιστή. «Μην ανησυχείτε», λέει εκείνος, «το πείραμα είναι απολύτως ελεγχόμενο… Συνεχίστε με τον τελευταίο μοχλό». «Μα είναι λιπόθυμος», λέει ο «δάσκαλος». «Δεν έχει καμιά σημασία. Το πείραμα πρέπει να ολοκληρωθεί. Συνεχίστε με τον τελευταίο μοχλό». Πόσοι από τους εθελοντές έφτασαν ως τον τελευταίο μοχλό;

Πριν ξεκινήσει το πείραμα του ο Μίλγκραμ είχε κάνει μια «δημοσκόπηση» ανάμεσα στους ψυχιάτρους και στους ψυχολόγους, ρωτώντας ‘τους τι ποσοστό των εθελοντών θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό.

Σχεδόν όλοι απάντησαν ότι κανείς δε θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό, πέρα ίσως από κάποια άτομα με κρυπτοσαδιστικές τάσεις, καθαρά παθολογικές.
Δυστυχώς έκαναν λάθος.

Μόλις το 5% των «δασκάλων» αρνήθηκαν εξ’ αρχής να συμμετάσχουν σε ένα τέτοιο πείραμα και αποχώρησαν –συνήθως βρίζοντας τον πειραματιστή.
Το υπόλοιπο 95% προχώρησε πολύ το πείραμα, πάνω από τα 150 βολτ.
Και το 65%… Έφτασε μέχρι τον τελευταίο μοχλό, τα πιθανότατα θανατηφόρα 450 βολτ!

Που έγκειται η φάρσα;
Ο «μαθητευόμενος» δεν ήταν φοιτητής, αλλά ηθοποιός, που είχε προσληφθεί από το Μίλγκραμ για αυτόν ακριβώς το «ρόλο».
Δεν υπήρχε ηλεκτρισμός ούτε ηλεκτροσόκ. Ο ηθοποιός υποκρινόταν.
Το μοναδικό πειραματόζωο ήταν ο «δάσκαλος».

Όμως τα αποτελέσματα ήταν αληθινά: Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων θα υπακούσει και θα βασανίσει –ίσως και θα σκοτώσει- έναν άγνωστο του, αρκεί να δέχεται εντολές από κάποιον με κύρος (στην προκειμένη περίπτωση επιστημονικό) και ταυτόχρονα να αισθάνεται ότι δεν τον βαρύνει η ευθύνη για ό,τι συμβεί –αφού εκείνος «απλά ακολουθούσε τις διαταγές».

Και φυσικά οι περισσότεροι από εμάς θα σκεφτούν όταν μάθουν για αυτό το πείραμα: «Εγώ αποκλείεται να έφτανα ως τον τελευταίο μοχλό».

Όμως δείτε τι συμβαίνει στην κοινωνία μας, κάθε μέρα. Ο υπάλληλος της ΔΕΗ που δέχεται να κόψει το ρεύμα από έναν άνεργο ή άπορο, ξέροντας ότι έτσι τον ταπεινώνει, τον υποβάλει σε ένα διαρκές βασανιστήριο και πιθανότατα θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του, ανήκει στο 65% του τελευταίου μοχλού. Και δεν είναι καθόλου κρυπτοσαδιστής. Απλά ακολουθάει τις εντολές που του έδωσαν.

Ο υπάλληλος του σούπερ-μάρκετ που σου δίνει το χαλασμένο ψάρι και σε διαβεβαιώνει ότι είναι φρέσκο (μιλώ εξ’ ιδίας πείρας, ως αγοραστής) δε σε μισεί, παρότι γνωρίζει ότι μπορεί να πάθεις και δηλητηρίαση. Απλώς ακολουθάει εντολές.

Ο αστυνομικός ο οποίος ραντίζει με χημικά τους διαδηλωτές δεν είναι κρυπτοσαδιστής –αν και πολλοί θα διαφωνήσουν στο συγκεκριμένο παράδειγμα. Απλώς κάνει τη δουλειά του.

Ο υπάλληλος της εφορίας ή της τράπεζας που υπογράφει την κατάσχεση κάποιου σπιτιού για 1.000 ευρώ χρέος, θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό στο πείραμα. Γιατί υπακούει.

Ο πολιτικός που υπογράφει το μνημόνιο το οποίο οδηγεί ένα ολόκληρο έθνος στην εξαθλίωση του νεοφιλελευθερισμού θα έφτανε μέχρι τον τελευταίο μοχλό. Και αυτός υπακούει, σε εντολές πολύ πιο ισχυρές από εκείνες του πειραματιστή με την άσπρη φόρμα.

Αν όμως δούμε το πείραμα του Μίλγκραμ από την ανθρωπιστική-ηθική του πλευρά (από την πλευρά του 5% που αρνήθηκε να υπακούσει) θα καταλάβουμε ότι κανένας δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Αν σε διατάζουν να κάνεις κάτι που προκαλεί κακό στον άλλον, στο συμπολίτη σου, σε έναν μετανάστη, σε έναν άνθρωπο (ή σε ένα ζώο, αλλά αυτό περιπλέκει πολύ τα πράγματα, εφόσον συνεχίζουμε να τρώμε κρέας), πρέπει να αρνηθείς να υπακούσεις. Ακόμα κι αν χάσεις το μπόνους παραγωγικότητας, την προαγωγή, την επανεκλογή, τη δουλειά σου.

Μόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι να αρνηθούμε να υπακούσουμε στις «μικρές» και καθημερινές εντολές βίας –με τις οποίες οι περισσότεροι ασυνείδητα συμμορφωνόμαστε, μόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι να προβούμε σε μια γενικευμένη και μέχρι τέλους πολιτική, κοινωνική, καταναλωτική ανυπακοή, μόνο όταν μάθουμε να συμπεριφερόμαστε ως αυτεξούσιοι άνθρωποι και όχι ως ανεύθυνοι υπάλληλοι, μόνο τότε θα μπορέσουμε να γκρεμίσουμε τη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού που μας θέλει υπάνθρωπους, υπάκουους και υπόδουλους.

Και μια τελευταία παρατήρηση:

Τα υποκείμενα του πειράματος του Μίλγκραμ, οι εθελοντές φοιτητές, μάθαιναν από εκείνον ποιος ήταν ο στόχος του πειράματος. Μάθαιναν ότι ο «μαθητευόμενος» ήταν ηθοποιός και ότι δεν είχε ποτέ υποστεί ηλεκτροσόκ. Ο Μίλγκραμ το έκανε αυτό για να τους ανακουφίσει, αλλά πέτυχε το ακριβώς αντίθετο.

Αυτοί οι άνθρωποι, ειδικά το 65% που είχε φτάσει ως τον τελευταίο μοχλό, πέρασαν την υπόλοιπη ζωή τους κυνηγημένοι από τις Ερινύες της πράξης τους. Γιατί συνειδητοποίησαν ότι δεν ήταν τόσο αθώοι και τόσο «καλοί» όσο ήθελαν να πιστεύουν για τον εαυτό τους.

(Περισσότερα για το πείραμα του Μίλγκραμ μπορείτε να διαβάσετε στο υπέροχο βιβλίο της Lauren Slater: «Το κουτί της ψυχής», από τις εκδόσεις Οξύ, μετάφραση Δέσποινα Αλεξανδρή, 2009)

Πηγή: sanejoker ,tvxs

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση