Πώς μ΄αρέσει πού ξαφνικά ανακαλύψαν την …πυρίτιδα! Αμ! Το άλλο! Οι σοφές κεφαλές του Έθνους “ανακάλυψαν” αυτό που και ο “κουφός βασιλιάς” ήξερε, αυτό που που οι απλοί πολίτες “φώναζαν”, ΑΛΛΑ … εμείς “κλέψαμε” και πληρώνουμε το μάρμαρο!!! Γιατί δεν διάβαζαν τα blogs του ΠΣΔ?

Απάντηση στο «πού πήγαν τα λεφτά» του Επιχειρησιακού Προγράμματος Κοινωνία της Πληροφορίας (ΕΠ ΚτΠ) αναζητεί το υπουργείο Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας. Και η πρώτη ποσοτική καταγραφή των δαπανών του προγράμματος έδειξε ότι από το αρχικά προϋπολογισθέν ύψος του προγράμματος, τελικώς, μικρό μέρος των κονδυλίων κατευθύνθηκε σε υποδομές πληροφορικής και τηλεπικοινωνιών – δηλαδή στους αρχικούς σκοπούς του προγράμματος. Αντιθέτως, τεράστια κονδύλια δαπανήθηκαν σε καταρτίσεις, σε λειτουργικές δαπάνες, στην παροχή υπηρεσιών από τρίτους και τέλος, σε μεγάλο αριθμό… portals. Επίσης, 16 εκατ. ευρώ δαπανήθηκαν σε γραφική ύλη και συνδρομές!

Aδυναμίες

με τον ειδικό γραμματέα Ψηφιακού Σχεδιασμού κ. Α. Μαρκόπουλο, βασικός στόχος της «απογραφής» του προγράμματος είναι να αναδειχθούν οι αδυναμίες ή, όπου εντοπιστούν, και τα πλεονεκτήματα των παρεμβάσεων. Για τον σκοπό αυτό και για να υπάρξει και μια ποιοτική καταγραφή των παρεμβάσεων, έχουν αποσταλεί περίπου 360 ερωτηματολόγια σε φορείς που υλοποίησαν έργα άνω του 1 εκατ. ευρώ. «Από τα ερωτηματολόγια αυτά θα δούμε πόσα και ποια έργα λειτουργούν και κυρίως τι χρειάζεται προκειμένου να συνεχίσουν να λειτουργούν». Οι απαντήσεις των φορέων αναμένονται ακόμη…

Πάντως, από μια πρώτη καταγραφή προέκυψαν αρχικώς ορισμένα χρήσιμα συμπεράσματα. Στο πλαίσιο αυτό και σύμφωνα με τα στοιχεία του Παρατηρητηρίου για την Κοινωνία της Πληροφορίας, προέκυψε, για παράδειγμα, ότι περίπου 200 εκατ. ευρώ -δηλαδή σχεδόν το 1/10 του προγράμματος- ξοδεύτηκαν την περασμένη επταετία στην ανάπτυξη πυλών Διαδικτύου (portals). Στην πράξη, όπως αναφέρουν στελέχη της Δημόσιας Διοίκησης, κάθε δημόσια υπηρεσία απέκτησε κι ένα portal. Πρακτικά όμως τα περισσότερα από αυτά τα έργα θεωρούνται ήδη «νεκρά», δεδομένου ότι δεν έχει προβλεφθεί κανένας μηχανισμός ανανέωσης της διαθέσιμης πληροφορίας ή προσθήκης νέων ηλεκτρονικών υπηρεσιών.

«Αν επιχειρήσουμε να εντάξουμε τα έργα σε μια ευρύτερη κατηγορία έργων δημόσιων ή ευρύτερων δημόσιων φορέων με, πιθανότατα, απώτερο σκοπό τη δημιουργία ηλεκτρονικών υπηρεσιών προς πολίτες και επιχειρήσεις, ο προϋπολογισμός τους ανέρχεται στο 80,13% του συνόλου», αναφέρει η σχετική μελέτη. «Ωστόσο», προσθέτει, «στην πράξη η διείσδυση των ηλεκτρονικών δημοσίων υπηρεσιών παραμένει αρκετά περιορισμένη», αφού σύμφωνα με προγενέστερες μελέτες (2008), προκύπτει ότι μόλις το 6% των Ελλήνων πραγματοποίησε ολοκληρωμένες συναλλαγές με το Δημόσιο ηλεκτρονικά. Σημειώνεται ότι ο σημαντικότερος όγκος ηλεκτρονικών συναλλαγών με το Δημόσιο αφορά σε συναλλαγές με το υπ. Οικονομικών (ΓΓΠΣ) και το ΙΚΑ.

Μεγάλο κεφάλαιο για portals εκτιμάται ότι ξοδεύτηκε στα έργα των «Δημοτικών Διαδικτυακών Πυλών», προϋπολογισμού περίπου 30 εκατ. ευρώ. Τέσσερις επιχειρήσεις «μοιράστηκαν» το έργο αυτό, παραδίδοντας σε κάθε ένα από τους περίπου 1.000 δήμους της χώρας από ένα portal. Σήμερα, είναι αμφίβολο πόσα από αυτά λειτουργούν ακόμη, ενώ μετά την ισχύ του «Καλλικράτη», εκτιμάται ότι κατά μέσον όρο τα 2/3 των πυλών αυτών θα πρέπει να καταργηθούν.

Στελέχη της κυβέρνησης παραδέχονται σήμερα ότι οι δράσεις αυτές εξυπηρέτησαν καθαρά σκοπούς απορρόφησης κονδυλίων χωρίς καμία άλλη αποστολή, δεδομένου ότι η υλοποίηση των «Δημοτικών Πυλών» έγινε ταυτόχρονα με την εκπόνηση της στρατηγικής της προηγούμενης κυβέρνησης για την υλοποίηση του σχεδίου «Καποδίστριας ΙΙ». Τέλος, επισημαίνεται ότι κατά τη σχετική διαγωνιστική διαδικασία του έργου των «Δημοτικών Πυλών», δεν σημειώθηκαν ενστάσεις μεταξύ των διαγωνιζόμενων εταιρειών, κάτι μάλλον σπάνιο για τον κλάδο της πληροφορικής.

40 εκατ. σε μελέτες

Η ποσοτική καταγραφή των δαπανών του προγράμματος έδειξε ακόμη ότι περίπου 40 εκατ. ευρώ ξοδεύτηκαν σε μελέτες, ενώ άλλα περίπου 50 εκατ. ευρώ δαπανήθηκαν για τη λειτουργία των υποστηρικτικών μηχανισμών υλοποίησης του προγράμματος, όπως είναι η Κοινωνία της Πληροφορίας Α. Ε. και το Παρατηρητήριο για την ΚτΠ. Ακόμη, 60 εκατ. ευρώ δαπανήθηκαν σε προγράμματα Stage, όπου νέοι απέκτησαν εργασιακή εμπειρία σε θέματα τεχνολογιών πληροφορικής και επικοινωνιών (ΤΠΕ). Συνολικά σε καταρτίσεις και προγράμματα απόκτησης εργασιακής πείρας απορρόφησαν δαπάνες της τάξης των 500 εκατ. ευρώ, έχοντας ως βασικό τελικό δικαιούχο τον ΟΑΕΔ.

Το ΕΠ ΚτΠ που υλοποιήθηκε στο 3ο ΚΠΣ είχε προϋπολογισθεί σε 2,6 δισ. ευρώ, εκ των οποίων τα 600 εκατ. ευρώ αποτέλεσαν κρατικές ενισχύσεις. Από τη μελέτη φαίνεται ότι το 25% δαπανήθηκε σε καταρτίσεις, ένα άλλο 25% σε προμήθειες ηλεκτρονικών υπολογιστών και προγράμματά τους και το υπόλοιπο 1 δισ. ευρώ σε επιχορηγήσεις, αμοιβές και έξοδα τρίτων.

Mεγάλη πληγή τα νοσοκομεία

Τα νοσοκομεία συνιστούν άλλη μια μεγάλη πληγή του Επιχειρησιακού Προγράμματος Κοινωνία της Πληροφορίας. Σε είκοσι έργα δαπανήθηκαν περίπου 50 εκατ. ευρώ, αμφιβόλου αποτελέσματος, καθώς η χώρα χωρίστηκε σε πολλές γεωγραφικές περιοχές, με τα νοσοκομεία κάθε περιοχής να αξιοποιούν διαφορετικές τεχνολογίες και εν πολλοίς μη διαλειτουργικές μεταξύ τους. Σύμφωνα με στελέχη της Ειδικής Γραμματείας Ψηφιακού Σχεδιασμού, οι προσπάθειες ένταξης των έργων αυτών στο ΕΣΠΑ ως έργων – γεφυρών προκειμένου να ολοκληρωθεί η μηχανογράφηση των νοσοκομείων ναυάγησαν, σκοντάφτοντας στην άρνηση των στελεχών της Kομισιόν. Η ολοκλήρωση των έργων απαιτεί τουλάχιστον 10,5 εκατ., τα οποία για να ολοκληρωθούν απαιτούν αποκλειστικά εθνικούς πόρους, οι οποίοι πλέον δυσεύρετοι. Οι κοινοτικοί συνήθως βοηθούν νεοεκλεγείσες κυβερνήσεις, αλλά αυτή τη φορά φάνηκαν ανυποχώρητοι για τη μεταφορά έργων Yγείας στη νέα προγραμματική περίοδο, δεδομένου ότι μέχρι στιγμής απαιτήθηκαν δύο κοινοτικά πλαίσια, δεκάδες εκατ. ευρώ επενδύσεων, χωρίς η χώρα να διαθέτει ακόμη μηχανογράφηση στα νοσοκομεία και βεβαίως, ηλεκτρονική συνταγογράφηση, που σήμερα είναι το ζητούμενο.

“ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΗ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ” ή είναι λανθάνουσα η έκφραση;

Άσκηση 1

Να βρεθεί: Η πιθανότητα να συμβεί τρεις φορές σε 189 χρόνια ζωής του Ελληνικού κράτους στην ίδια χώρα, με πληθυσμό 8,000,000 (έστω) να γίνουν πρωθυπουργοί… Παππούς, Γιος και Εγγονός της ίδιας οικογένειας. Ξαναλέμε ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ ΟΧΙ ΜΙΑ!

Άσκηση 2

Να βρεθεί: Η πιθανότητα να συμβεί επτά φορές σε 189 χρόνια ζωής του Ελληνικού κράτους στην ίδια χώρα, με πληθυσμό 8,000,000 (κατοίκων έστω) να γίνουν πρωθυπουργοί Πατέρας και Γιος.

Οι απαντήσεις

A) Aπό παππού σε γιο και εγγονό

O Δημήτριος Pάλλης (1844-1921) πέντε φορές πρωθυπουργός (1897, 1903, 1905, 1909 και 1920-21). O γιος του Iωάννης (1878-1946) μια φορά (κατοχικός 1943-44). Γιος και εγγονός ήταν ο Γεώργιος (1918-2006) μια φορά πρωθυπουργός ( 1980-81). Aξίζει να σημειωθεί ότι Γ. Pάλλης ήταν και εγγονός πρωθυπουργού από τη μητέρα του (κόρη του Γ. Θεοτόκη).

O Γεώργιος Παπανδρέου (1888-1968) τέσσερις φορές πρωθυπουργός (1944, 1944-1945, 1963 και 1964-65 ). O Aνδρέας Παπανδρέου (1919-1996) τρεις (1981-85, 1985- 89 και 1993-96). Γιος και εγγονός είναι ο Γιώργος μόλις άρχισε την πρώτη θητεία.

O Διομήδης Kυριακός (1811-69) κατέκτησε το αξίωμα μια φορά (1863). Tο ίδιο και ογδόντα χρόνια αργότερα (1949) ο εγγονός του Aλέξανδρος Διομήδης – Kυριακός (1875-1951).

Στην ίδια κατηγορία θα μπορούσε να προστεθεί άλλη μια περίπτωση. Πρόκειται για τον Γεώργιο Kουντουριώτη (1782-1858) , που κάθισε στην καρέκλα μια φορά (1848) και ο εγγονός του Παύλος (1855-1935) έγινε Πρόεδρος της Δημοκρατίας (1924-1929).

B) Aπό πατέρα σε γιο

O Σπυρίδων Tρικούπης (1788-1873) υπήρξε ο πρόεδρος (πρωθυπουργός) του πρώτου νεοελληνικού υπουργικού συμβουλίου (1833). O γιος του Xαρίλαος (1832-1896) διατέλεσε εφτά φορές πρωθυπουργός ((1875, 1878, 1880, 1882-85, 1886-90, 1892-3 και 1893-1895). O Θρασύβουλος Zαΐμης (1825-1889) δυο φορές πρωθυπουργός (1869-70 και 1871). O γιος του Aλέξανδρος οχτώ φορές πρωθυπουργός (1897, 1901, 1915, 1916, 1917, 1926, 1927 και 1928) και Πρόεδρος της Δημοκρατίας (1929-1935). Aς προστεθεί ότι ο Aνδρέας πατέρας του πρώτου και παππούς του δεύτερου είχε διατελέσει πριν την έλευση του Kαποδίστρια και μετά τη δολοφονία του πρόεδρος της «Διοικητικής Eπιτροπής Eλλάδος» (αξίωμα ανάλογο του πρωθυπουργού). O Eλευθέριος Bενιζέλος (1864-1936) εννιά φορές πρωθυπουργός (1910-15, 1915, 1917-20, 1924, 1928-29, 1929-32, 1932, 1932-33, 1933) . O γιος του Σοφοκλής ορκίστηκε πέντε φορές (1944 και κατά διαστήματα το 1950-51). O Γεώργιος Θεοτόκης (1844-1916) τέσσερις φορές (1899-1901, 1903 και 1903-05). O γιος του Iωάννης (1880-1961) μια (1950). Το ξαναγράφω – αυτό έγινε ΕΠΤΑ ΦΟΡΕΣ σε 189 χρόνια!

ΤΕΛΙΚΑ ΕΧΟΥΜΕ “ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΗ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ” ή είναι λανθάνουσα η έκφραση;

Για τη δημοκρατία βέβαια δεν βάζουμε καν το χέρι μας στην φωτιά, γιατί, κατά βάση, είμαστε κρυφό-βασιλικοί οι …κερατούκληδες, αλλά υποβιβάζει την “μαγκιά” μας να παραδεχθούμε κάτι τέτοιο…

Άλλωστε είμαστε το μόνο έθνος στην ιστορία που απήτησε δυο φορές ξένο βασιλιά για να τον κυβερνήσει και τους εξώρισε σχεδόν όλους, μεταξύ άλλων, με το πρόσχημα ότι, σαν υπερήφανοι Ελληνες, δεν δεχόμαστε την κληρονομικότητα… Είμαστε ή δεν είμαστε Εθνος ανισορρόπων;
“…Σ’ αυτόν τον τόπο των παράλληλων μονόλογων, όπου όλοι είμαστε τόσο τραγικά αυτοδίδακτοι….”

Γιώργος Σεφέρης,
1900-1971, Έλληνας ποιητής, Νόμπελ 1962

Μαχητικός ο Cohn Bendit υπερασπίζεται το δίκαιο της Ελλάδας! Επιτέλους και ένας σύμμαχος!

Από τα άρθρα πού λίγο- πολύ “πιάνουν”  τον σφυγμό των περισσοτέρων απο μάς που …έχουμε χάσει τη γη κάτω απο τα πόδια μας…Πού νομίζουμε ότι ξυπνήσαμε ξαφνικά σε …άλλη χώρα!

Ο επιθετικός προσδιορισμός «ολίγιστος», που οι πολίτες αποδίδουμε στον σημερινό πρωθυπουργό της Ελλάδας, συνιστά κριτική αποτίμηση, συγκριτική ετυμηγορία εμπειρική. Οχι εμπαθή λεκτική υπερβολή, όχι χλεύη. Ο χαρακτηρισμός συνάγεται από γεγονότα, συμπεριφορά (δημόσια) ευδιάκριτη και στοιχεία δηλωτικά ατομικής ιδιαιτερότητας.

Από τα γεγονότα θα μπορούσε κανείς να θυμίσει, ενδεικτικά, κάποια πρόσφατα και κοινής προφάνειας: Την προεκλογική διαβεβαίωση του σημερινού πρωθυπουργού ότι «λεφτά υπάρχουν» και, επομένως, η παροχολογία που συγκροτούσε το τάχα και πολιτικό του πρόγραμμα, ήταν αξιόπιστη. Ξέρουμε ότι ήξερε, ενημερωμένος έγκαιρα τουλάχιστον από τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, την ακάθεκτα επερχόμενη χρεοκοπία. Την απέκρυψε από τον λαό, διέψευδε τις πανικόβλητες ομολογίες του προκατόχου και αντιπάλου του, μόνο για να ψηφοθηρήσει. Ηταν συμπεριφορά ανεύθυνου πολιτικάντη, ανθρώπου ολίγιστης ευσυνειδησίας.

Παρ’ όλα αυτά, για τους πολίτες που έβλεπαν το επί δεκαετίες όργιο της κομματικής κραιπάλης (τα κατά συρροήν οικονομικά εγκλήματα των κυβερνήσεων Ανδρέα Παπανδρέου, Κων. Μητσοτάκη, Κων. Σημίτη, Κων. Καραμανλή του βραχέος), η εξαγγελία ότι «λεφτά υπάρχουν» μπορούσε ενδεχομένως να έχει ρεαλιστικό αντίκρισμα: Με δραστικές, αμείλικτες περικοπές στις ξέφρενες σπατάλες του κομματικού κράτους (και χωρίς να θιγεί στο παραμικρό το κοινωνικό κράτος) η οικονομία ήταν δυνατό να νοικοκυρευτεί. Αν διαλύονταν μεθοδικά οι απειράριθμες εταιρείες του Δημοσίου με τη χρυσοπληρωμένη (κομματική) στελέχωση. Αν απολύονταν οι (κομματικές) στρατιές των «ειδικών συμβούλων» στα υπουργεία, όπως και όλοι οι διορισμένοι στο Δημόσιο με πονηρές παρακάμψεις του ΑΣΕΠ τα τελευταία χρόνια. Αν αναλαμβανόταν τίμιος έλεγχος του «πόθεν έσχες» σε εργολήπτες του Δημοσίου, προμηθευτές νοσοκομείων και Ενόπλων Δυνάμεων, εφοριακούς, υπαλλήλους Πολεοδομίας – και κατάσχονταν περιουσίες. Αν στήνονταν, κατά απόλυτη προτεραιότητα, θεσμοί κρίσης, αξιολόγησης και ιεραρχικής διαβάθμισης των δημοσίων υπαλλήλων για να ενεργοποιηθεί η κρατική παραγωγικότητα. Και πολλά άλλα ανάλογα, του κοινού νου.

Τότε, ίσως να μη χρειαζόταν καν δανεισμός και πάντως η δανειοληπτική αξιοπιστία της χώρας θα ήταν διαφορετική. Αλλά ο σημερινός πρωθυπουργός προτίμησε να εγκαταλείψει ανεμπόδιστη την εσωτερική, οικονομική και κοινωνική κατρακύλα: άρχισε να περιφέρεται από χώρα σε χώρα, στις αυλές των ισχυρών, διαφημίζοντας το τεράστιο χρέος της χώρας, την πλαστότητα κρατικών προϋπολογισμών και στατιστικών στοιχείων, σε ποιους; Μα σε αυτούς που τους εκλιπαρούσε να μας δανείσουν επιπρόσθετα και στους εκτιμητές της δανειοληπτικής αξιοπιστίας μας. Εδινε την εντύπωση ότι θεληματικά τους προκαλούσε να μεγεθύνουν στο έπακρο την απαξίωση της χώρας και τη δική τους τοκογλυφική απληστία. Για πρώτη φορά από ιδρύσεως ελλαδικού κράτους, το όνομα των Ελλήνων εξευτελίστηκε και διασύρθηκε σε τέτοιο βαθμό, σε διεθνή κλίμακα. Από πρωθυπουργό ολίγιστο.

Στην περίπτωση αυτή η λέξη «ολίγιστος» προσέλαβε, εκ των πραγμάτων, και σημασίες πέραν του ανεπαρκούς ή ανίκανου. Διότι, όταν ένας πρωθυπουργός, πρώτον: παραιτείται εξ αρχής από κάθε απόπειρα να αντιπαλέψει τη χρεοκοπία με τομές μεταρρυθμιστικές, δεύτερον: περιφέρεται στα παλκοσένικα της διεθνούς δημοσιότητας ξεγυμνώνοντας τις πομπές της χώρας του, τρίτον: επαιτεί να συνεχιστεί ο δανεισμός του υπερχρεωμένου κράτους του με όποιους όρους κι αν θέσουν οι τοκογλύφοι – τότε δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: ΄Η να δυσλειτουργούν οι νοητικές του ικανότητες ή να εκτελεί διατεταγμένη υπηρεσία.

Από το δεύτερο υποθετικό ενδεχόμενο ξεκινούν τα φανταστικά και αναπόδεικτα, αλλά τετράγωνης λογικής σενάρια: Οτι η χρεοκοπημένη Ελλάδα είχε έγκαιρα εντοπιστεί ως «αδύναμος κρίκος» για μια μεθοδική επίθεση του δολαρίου στο ευρώ και στις οικονομίες των χωρών της Ευρωζώνης. Και ο ολίγιστος ΓΑΠ είχε επίσης έγκαιρα επιλεγεί ως ο πλέον «εύχρηστος» πρωθυπουργός για να οδηγήσει πειθήνια τη χώρα σε παραίτηση από την εθνική της κυριαρχία, καθιστώντας το ΔΝΤ έμμεσο ρυθμιστή των οικονομιών της Ευρωζώνης.

Τέτοια σενάρια μένουν συνήθως αναπόδεικτα – το «τέλειο έγκλημα» στις διεθνείς σχέσεις μοιάζει πολύ ευκολότερο (και συχνότερο) από όσο στα ποινικά χρονικά. Ο ολίγιστος ευθύνεται μόνο για παραπτώματα: ολιγωρία, ανευθυνότητα, ανικανότητα. Την Κερκόπορτα, για να μην εισβάλει η «τρόικα» και λεηλατήσει τη ζωή μας, δεν τη φύλαξε κλειστή. Κανένας, όμως, δεν μπορεί να αποδείξει ότι προσυνεννοημένα την άνοιξε στους γύπες.

Σίγουρα κληρονόμησε συντελεσμένη χρεοκοπία. Αν είχε έστω και την ελάχιστη πρόθεση να την αντιπαλέψει, θα συγκροτούσε κυβέρνηση με πρόσωπα ικανά να τιθασεύσουν τη συμφορά, ανθρώπινη ποιότητα από οποιονδήποτε πολιτικό και κοινωνικό χώρο. Δεν θα έδινε προτεραιότητα στην επίδειξη κομματικής «ανανέωσης», δεν θα πρόσφερε υπουργεία σε φιλαράκια απόφοιτους περιώνυμων πανεπιστημίων για το μεταπτυχιακό τους stage. ΄Η πραγματικά αγνοούσε τι παρελάμβανε ή το γνώριζε και αντέδρασε σαν ψιλικατζής κομματάρχης. Και τα δύο ενδεχόμενα δικαιολογούν τον χαρακτηρισμό «ολίγιστος».

Τα μειονεκτικά στοιχεία ατομικής ιδιαιτερότητας (εμφάνιση, εκφραστική δυνατότητα, αμήχανος μιμητισμός του πατρικού αρχηγικού προτύπου, νοοτροπία απόδημου ή και αλλοδαπού που καταφανώς απαξιώνει τα εντόπια – και όσα άλλα κατά προτεραιότητα συζητούνται από τους δηκτικούς Νεοέλληνες) δεν είναι επιτρεπτό να καταλογίζονται στον σημερινό πρωθυπουργό. Είναι στοιχεία που προϋπήρχαν και οι ψηφοφόροι του τα αγνόησαν, στοιχεία ανάλογα με τις μουσολίνιες πόζες ή τις κωμικές, τάχα αρχηγικές, τσιρίδες και υψωμένες γροθίτσες προγενέστερων πρωθυπουργών. Το πολιτικό προσωπικό στην Ελλάδα δεν ανανεώνεται, αντλείται από τα πιο υποβαθμισμένα και ανυπόληπτα κοινωνικά στρώματα (συνδικαλιστές, κομματικές νεολαίες, γόνους επαγγελματιών της πολιτικής), η ψήφος των πολιτών είναι παγιδευμένη σε επιλογές ντροπής ή απελπισίας. Και το ενδεχόμενο να αρχηγεύουν ακόμα και οι ολίγιστοι, γίνεται αυτονόητα ανεκτό.

Αν η τρέχουσα κρίση, το εφιαλτικό φάσμα πείνας εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων και ο διεθνής εξευτελισμός της αξιοπρέπειας των Ελλήνων λειτουργήσουν σαν καταλύτης κοινωνικής αφύπνισης (πράγμα μάλλον απίθανο), τότε ο όνομα των Παπανδρέου θα ηχεί για τους πολλούς όπως το όνομα των Γλύξμπουργκ. Και ο σημερινός ολίγιστος πρωθυπουργός του «μνημονίου» θα εγκαταλείψει νύκτωρ τη χώρα. Τέτοιες εκπλήξεις, οσοδήποτε απίθανες, έχουν ξανασυμβεί στην Ελλάδα. Tου Χρηστου Γιανναρα

“Εις το εξωτερικόν η θύελλα εναντίον της Ελλάδος και του Τρικούπη εμαίνετο κυριολεκτικώς […]. Τα ελληνικά δάνεια εν Λονδίνω κατρακυλούσαν διαρκώς και είχαν φθάσει εις τον πάτον. Αι ζημίαι των ξένων ομολογιούχων ήσαν τεράστιαι.

Αι κυβερνήσεις Γαλλίας και Αγγλίας είχαν οργισθεί καθ ημών. Η Γερμανική κυβέρνησις άφριζεν από θυμόν,ο Γερμανικός Τύπος μας επερνούσε δεκατέσσερες γενεές,ένα σατυρικόν φύλλον του Βερολίνου εδημοσίευσε μιαν γελοιογραφίαν του βασιλέως Γεωργίου, εφίππου, με στολήν αρματωλού, φέσι, πάλαν και φουστανέλαν, είχε δε ως legende από κάτω: “Der Kleine Klepte”, ελληνογερμανικό καλαμπούρι, ο μικρός κλέφτης αλλά και ο μικρός λωποδύτης ταυτοχρόνως. Τα περισσότερα των ελληνικών δανείων ευρίσκοντο εις χείρας γερμανικάς. Ο Κάιζερ ηπείλει να μας πνίξει”.

Στέφανος Στεφάνου, “Αι οικονομικαί και πολιτικαί περιπέτειαι της Ελλάδος από το 1893 εως το 1897”, Ελεύθερον Βήμα, 14.3.1929.
“Το όνομα ημών κατήντησεν αντικείμενον εμπαιγμού και περιφρονήσεως. Απεκαλύψαμεν τας πληγάς μας και τώρα πρέπει, όσον οίον τε ταχύτερον να τας θεραπεύσωμεν. Η δημοσία πίστις εξέλιπεν. Η Ελλάς θεωρείται χρεώκοπος”.

Αριστοτέλης Βαλαωρίτης, ομιλία στην Εθνοσυνέλευση, 20.7.1864.

…Τη δεκαετία του `70 τη θυμάμαι σαν χθες. Κυκλοφορούσαν παντού τα Fiat 127, τα Zastava, και οι μηχανές Floretta. Οι σπορτίφ τύποι είχαν Autobianchi Abarth (με 53 άλογα παρακαλώ), και οι σώφρονες… Austin Morris Allegro! Το σουβλάκι  με γύρο κόστιζε 3 δραχμές, με σουτζουκάκι 2, και το λεωφορείο μία δραχμή (με πάσο 50 λεπτά). Αν έδινες εικοσάρικο, ο εισπράκτορας ή ο σουβλατζής σε μάλωνε, διότι δεν είχε… να στο χαλάσει. Τόσο καλά.

Και μετά ήρθε η δεκαετία του 80. Και ο πράσινος ήλιος. Και γέλασε το χείλι του κάθε πικραμένου. Το δημόσιο άνοιξε τις πόρτες του στον κάθε αναξιοπαθούντα που δήλωνε σοσιαλιστής, η Ελλάδα απέκτησε «ανεξάρτητη» διεθνή φωνή, μια νέα τάξη αναδύθηκε απ` το πουθενά, και οι ρεμούλες έγιναν κανόνας. Η χαρά του αφισοκολλητή. Το βασίλειο της συνδικαλιστικής αυθαιρεσίας. Όπως και της φτηνής ρητορικής. «Έξω οι βάσεις του θανάτου», «Ζήτω η Λιβύη», βυθίσατε το “ΧORA”  , και άλλα πολλά παρόμοια. Ώσπου ήρθε το τέλος. Τα αναπόφευκτα σκάνδαλα οδήγησαν σε ειδικά δικαστήρια, ψευδεπίγραφους κήνσορες, και στο «Τσοβόλα δώστα όλα», και από κει πάνε κι`άλλοι. Και σκάει μύτη ο Μητσοτάκης με τον Μαυρίκη.

Τη δεκαετία του `90 που ακολούθησε, τα κεφάλια μπήκαν κάπως μέσα, αλλά τότε ήταν που ανδρώθηκαν τα πραγματικά λαμόγια. Τα σκυλάδικα γνώρισαν πιένες. Η κ. Μιμή ήταν απλά η κορυφή του παγόβουνου. Πίσω της υπήρχε μια ολόκληρη συνομοταξία πεινασμένων και συνάμα αγριεμένων ασύδοτων. Με το χαμόγελο της “Κολινός.” «Σοσιαλιστικά» βαμπίρ. Μαζεύοντας όμως γύρω τους και τη πλέμπα. Και έτσι είδαμε το μοναδικό φαινόμενο, η κάθε γειτονιά να έχει και από μια ΕΛΔΕ, όπως κάποτε είχε από μια ντισκοτέκ. Χαμός στο ίσιωμα. Κόσμος και κοσμάκης καταχρεώθηκε για να μπορεί να γίνει «παίκτης».   Κάποιοι όμως ανησυχούσαν από τότε. Είχαν υπόψη τους τη λευκή βίβλο της ΕΟΚ, που ελάχιστη της δόθηκε δημοσιότητα…

Και μετά ήρθε το ευρώ. Στην αρχή χαρήκαμε, καθότι αισθανθήκαμε Ευρωπαίοι. Το χρόνιο όνειρο της ψωροκώσταινας. Μέχρι που συνειδητοποιήσαμε πως το ευρώ, που είχε κλειδώσει στις 340 δραχμές, ισοδυναμούσε με το παλιό κατοστάρικο. Κάποτε αγοράζαμε το φραπέ 140 δραχμές και σκοτωνόμασταν με τον σερβιτόρο για τα ρέστα από τις 150. Τώρα έφτασε το φραπέ στα 5 ευρώ και αισθανόμαστε γύφτοι αν δεν αφήσουμε 1 Ε πουρμπουάρ (340 δραχμές παρακαλώ).

Παρόλα αυτά, λίγο τα ευρωπαϊκά πακέτα, λίγο η Ολυμπιάδα, λίγο η τραπεζική απελευθέρωση της δανειοδότησης, λίγο η στρεβλή ανάπτυξη, λίγο η καρακατσουλίστικη τιβί μας, και γίναμε όλοι …μπρούκληδες. Πήξαμε να βλέπουμε BMW και Μερτσέντες αγορασμένες με 136 άτοκες(!) δόσεις. Γεμίσαμε από χάϊ  τυπάδες, χαϊχλίδογλου κυρίες και αισθησιακές μοντέλες (όλες ξανθιές) γκλαμουράτες. Εκεί που κάποτε βλέπαμε μόνο μουσάτους αγωνιστές, και αξύριστες κνίτισες, γεμίσαμε από “τεκνά και σεξοβόμβες”. Ένα ατέλειωτο τσιφτετέλι σ΄όλη η χώρα! 50 τηλεοπτικά κανάλια η Νέα Υόρκη; 150 εμείς. Home Cinemas, Pentium, Playstation, lap tops, flat screen 42 inch HD TV’s, και πάει λέγοντας. Όχι παίζουμε. Και νάσου Ολυμπιάδα σούπερ φαντεζί, και νάσου ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, και πίσω και σας φάγαμε  λιγούρηδες Ευρωπαίοι. Ελλάδα βρε….

Ναι, αλλά ήρθε πλέον και η ώρα του λογαριασμού. Με π….ς αυγά δεν βάφονται. Η αιώνια σοφία του απλού λαού επαληθεύτηκε για μια ακόμη φορά. Όλα ήταν σικέ. Τεράστιο το έλλειμμα, τεράστιο το δημόσιο χρέος, και πάπαλα οι ντεμέκ σωτήρες πολιτικοί μας. Ανθρωπάκια και αυτοί, που ψάχνουν να κάνουν τη συρμαγιά τους.  Και μετά μην τους είδατε, μην τους απαντήσατε. Πάντα φταίνε οι προηγούμενοι.

Και νάμαστε ξανά μανά, εσείς και εγώ, οι μέσοι Έλληνες δηλαδή, ενώπιοι ενωπίω του ΔΝΤ και του κάθε Τρισέ. Της σκληρής πραγματικότητας. Και ξαφνικά έντρομοι συνειδητοποιούμε, πως τελικά οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι δεν μας πολυσυμπαθούν. Ήταν όλα μια αυταπάτη. Τους αρέσουν τα τζατζίκια και οι παραλίες μας, αλλά πέραν τούτων …. τίποτα. Μας απεχθάνονται και μας θεωρούν τσαμπατζήδες και απατεώνες. Και ο κύκλος κλείνει.

Μας βλέπω ξανά με λαχανί Zastava και πειραγμένα Lada (με 6 προβολείς ομίχλης) να κάνουμε κόντρες στις παραλιακές. Αν φυσικά υπάρχουν χρήματα για βενζίνη. Αλλιώς υπάρχουν και τα παπάκια (με φωσφοριζέ ζάντες) για τα τρελά γούστα. Τhe party is over, που λένε και οι Αμερικάνοι σύμμαχοί μας. Το ελληνικό λούνα παρκ τελείωσε. Εκτροχιάστηκε, όπως στις ταινίες με το δαιμονισμένο τρενάκι του τρόμου. Ήταν όμως εντυπωσιακό όσο κράτησε. Και όσοι το πρόλαβαν το απόλαυσαν. Οι υπόλοιποι ας πρόσεχαν. Γεννήθηκαν αργά…..

“Με τον κοινό νου που διαθέτω, δεν μπορώ να εξηγήσω και ακόμα περισσότερο να δικαιολογήσω την ταχύτητα με την οποία κατρακύλησε η χώρα μας από τα επίπεδα του 2009 σε τέτοιο σημείο, ώστε με το ΔΝΤ να απολέσουμε ένα μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας και να τεθούμε σε καθεστώς κηδεμονίας…

Και είναι περίεργο ότι κανείς έως τώρα δεν ασχολήθηκε με το πιο απλό, δηλαδή την οικονομική μας διαδρομή με αριθμούς και στοιχεία από τότε έως τώρα, ώστε να καταλάβουμε κι εμείς οι αδαείς τους πραγματικούς λόγους αυτής της πρωτοφανούς και ιλιγγιώδους εξελίξεως, που έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια της εθνικής μας αυτοτέλειας και μαζί της την διεθνή ταπείνωση.

Ακούω για το χρέος των 360 δισεκατομμυρίων, όμως συγχρόνως βλέπω ότι τα ίδια και μεγαλύτερα χρέη έχουν πολλές άλλες χώρες. Άρα δεν μπορεί να είναι αυτή η βασική αιτία της κακοδαιμονίας. Επίσης με προβληματίζει το στοιχείο της υπερβολής στα διεθνή χτυπήματα με στόχο την χώρα μας, μαζί με ένα τόσο καλά εναρμονισμένο συντονισμό εναντίον μιας ασήμαντης οικονομικά χώρας, που καταντά ύποπτος. Έτσι οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι κάποιοι μας ντρόπιασαν και μας φόβισαν, για να μας οδηγήσουν στο ΔΝΤ, που αποτελεί βασικό παράγοντα της επεκτατικής πολιτικής των ΗΠΑ και όλα τα άλλα περί ευρωπαϊκής αλληλεγγύης ήταν στάχτη στα μάτια μας, για να μη φανεί ότι πρόκειται για μια καθαρά αμερικανική πρωτοβουλία, για να μας ρίξει σε μια εν πολλοίς τεχνητή οικονομική κρίση, ώστε να φοβηθεί ο λαός μας, να φτωχύνει, να χάσει πολύτιμες κατακτήσεις και τέλος να γονατίσει, έχοντας δεχθεί να τον κυβερνούν ξένοι. Όμως γιατί; Για να εξυπηρετηθούν ποια σχέδια και ποιοι στόχοι;

Παρ’ ό,τι υπήρξα και παραμένω οπαδός της ελληνοτουρκικής φιλίας, εν τούτοις πρέπει να πω ότι με φοβίζει αυτή η αιφνίδια σύσφιξη των κυβερνητικών σχέσεων, οι επαφές υπουργών και άλλων παραγόντων, οι επισκέψεις στην Κύπρο και η έλευση του Ερντογκάν. Υποψιάζομαι ότι πίσω απ’ αυτά κρύβεται η αμερικανική πολιτική με τα ύποπτα σχέδιά της, που αφορούν τον γεωγραφικό μας χώρο, την ύπαρξη υποθαλάσσιων κοιτασμάτων, το καθεστώς της Κύπρου, το Αιγαίο, τους βόρειους γείτονές μας και την αλαζονική στάση της Τουρκίας, με μόνο εμπόδιο την καχυποψία και την εναντίωση του ελληνικού λαού.

Όλοι γύρω μας, ποιος λίγο ποιος πολύ, είναι δεμένοι στο άρμα των ΗΠΑ. Η μόνη παραφωνία εμείς, που από την επιβολή της Χούντας και την απώλεια του 40% της Κύπρου ως τους εναγκαλισμούς με τα Σκόπια και τους υπερεθνικιστές Αλβανούς, δεχόμαστε συνεχώς χτυπήματα δίχως να βάλουμε μυαλό.

Θα έπρεπε λοιπόν να καταργηθούμε ως λαός και αυτό ακριβώς γίνεται σήμερα. Καλώ τους οικονομολόγους, πολιτικούς, αναλυτές να με διαψεύσουν. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει άλλη λογικοφανής εξήγηση παρά το γεγονός ότι υπήρξε μια διεθνής συνωμοσία, στην οποία συμμετείχαν και οι Ευρωπαίοι φιλοαμερικανοί τύπου Μέρκελ, η ευρωπαϊκή Τράπεζα, ο διεθνής αντιδραστικός τύπος, που όλοι μαζί συνωμότησαν για το «μεγάλο κόλπο» της υποβάθμισης ενός ελεύθερου Λαού σε υποτελή. Τουλάχιστον εγώ δεν μπορώ να δώσω καμμία άλλη εξήγηση. Παραδέχομαι όμως ότι δεν διαθέτω ειδικές γνώσεις αλλά μιλώ βασισμένος στον κοινό νου. Ίσως και πολλοί άλλοι να σκέφτονται όπως εγώ κι αυτό ίσως το δούμε στις μέρες που θα ‘ρθουν.

Πάντως θα ήθελα να προετοιμάσω την κοινή γνώμη και να τονίσω ότι εάν η ανάλυσή μου είναι ορθή, τότε η οικονομική κρίση (που όπως είπα μας επεβλήθη) δεν είναι παρά μόνο το πρώτο πικρό ποτήρι στο λουκούλειο γεύμα που θα ακολουθήσει και που αυτή τη φορά θα αφορά ζωτικά και κρίσιμα εθνικά μας θέματα, που δεν θα ήθελα ούτε να φανταστώ πού θα μας οδηγήσουν.

Μακάρι να έχω άδικο.”

Μικης Θεοδωράκης

Η Γερμανίδα ιστορικός και συγγραφέας, Leonora Seeling, εξεγείρεται με τα επιτιμητικά δημοσιεύματα για την Ελλάδα και ζητά την επιβολή ενός έκτακτου πολιτιστικού φόρου για τη δημοσιονομική διάσωση της Ελλάδας.

Μιλήσαμε τον τελευταίο καιρό για τα άκομψα γερμανικά δημοσιεύματα με αφορμή τη δημοσιονομική κρίση στην Ελλάδα, προσπαθήσαμε να τα ερμηνεύσουμε, μιλήσαμε επίσης για τα πιο αντικειμενικά και για ολίγα πραγματικά βαθυστόχαστα άρθρα για την Ελλάδα. Αλλά, για να ολοκληρώσουμε την παλέτα, μας έλειπε ο αντίποδας, δηλαδή μια άνευ όρων θερμή συνηγορία υπέρ της Ελλάδος από γερμανική γραφίδα. Και να που αυτή η θερμή συνηγορία έφθασε στο γραφείο μας, σταλμένη από τον μικρό εκδοτικό οίκο της Στουττγάρδης με το αρχαιοπρεπές όνομα Αρύκανδα, όπως η αρχαία πόλη της Λυκίας.

Το βιβλιαράκι, γραμμένο σε μορφή αγόρευσης προς τους πολίτες της Ελλάδος, φέρει τον τίτλο “5 σεντ για να σώσουμε την Ελλάδα”. Δεν το υπογράφει κάποιος από τους γνωστούς χειριστές ελληνικών θεμάτων στη Γερμανία. Η συγγραφέας λέγεται Leonora Seeling, έχει διδάξει σε γερμανικά και γαλλικά πανεπιστήμια ιστορία των μαθηματικών και της φυσικής, έχει εκδώσει λογοτεχνία, ξέρει από πολλά ταξίδια της την τελευταία δεκαετία την Ελλάδα και τώρα ξεσπαθώνει.

Πώς θα γεμίσει ο ελληνικός κορβανάς
Ξεσπαθώνει, επειδή αφορμή για τη δημόσια αγόρευσή της είναι ο ενοχλητικός ακριβώς τόνος των δημοσιευμάτων για την Ελλάδα. Το ζήτημα γι’ αυτήν δεν είναι να επισημανθούν οι αδυναμίες της ελληνικής δημοσιονομικής πολιτικής, αλλά να βρεθούν πάση θυσία λόγοι για να σωθεί η Ελλάδα, η Ελλάδα που είναι πολύτιμη σαν κοιτίδα του ευρωπαϊκού πολιτισμού.

H Leonora Seeling λοιπόν προτείνει την επιβολή σε ευρωπαϊκό επίπεδο ενός μηδαμινού, συμβολικού πολιτιστικού φόρου, 5 γλίσχρα σεντ σε όποιον χρησιμοποιεί σήμερα ελληνικές λέξεις. Μόλις ο Γερμανός πει Idee, μόλις ο Γάλλος προφέρει Ιdée, μόλις ο Άγγλος ξεστομίσει Ιdea, να κατακυρώνονται αμέσως 5 σεντ στον ελληνικό δημόσιο κορβανά. Το ίδιο για τις λέξεις ψυχή και ψυχανάλυση, δημοκρατία και πολιτική, μουσείο και Ευρώπη και ευρώ και πάει λέγοντας. Με πάθος και εμμονή και έκδηλη χαρά η Leonora Seeling υπολογίζει τα εκατομμύρια και δισεκατομμύρια που θα έμπαιναν στον άδειο ελληνικό μπεζαχτά. Είναι απόλυτα πεπεισμένη ότι οι ευρωπαϊκοί λαοί οφείλουν αυτό τον φόρο στην Ελλάδα, χωρίς τα πνευματικά και επιστημονικά επιτεύγματα της οποίας δεν θα υπήρχε σήμερα ούτε ευρωπαϊκός πολιτισμός ούτε ευρωπαϊκή τεχνολογία, ούτε τα αεροπλάνα θα κινούνταν ούτε τα πλοία θα έσχιζαν τα πελάγη.

Απροκάλυπτη και συγκαλυμμένη διαφθορά
Το δεύτερο ζητούμενο της συγγραφέως είναι να συμμαζευτούν οι γερμανικοί κάλαμοι που με τόσο δασκαλίστικο ύφος έσπευσαν να καταδικάσουν την ελληνική πρακτική και την ελληνική νοοτροπία. Δίπλα στην αφελώς απροκάλυπτη ελληνική διαφθορά, τη “δημοκρατική διαφθορά” όπως την αποκαλεί, υπενθυμίζει τη μεγαλόσχημη και υποκριτική διαφθορά στη γερμανική οικονομία και πολιτική. Συγκρίνει τις αποδοχές ενός Έλληνα δημόσιου υπαλλήλου μαζί με τις περικοπές του 10% με το υψηλότερο επίδομα που υπό ορισμένες προϋποθέσεις παίρνει ο Γερμανός άνεργος, προτείνει μείωση των ελληνικών αγορών γερμανικών όπλων κατά 50% και άλλα πολλά. Η Leonora Seeling, το συγκρατούμε αυτό το όνομα από τη Στουττγάρδη, είναι απλά μια μορφωμένη Γερμανίδα που της πάτησαν τον κάλο επειδή της προσέβαλαν την Ελλάδα. Ναι, εδώ υπάρχει και αυτό το είδος.

Πηγή: Deutsche Welle

Θα αργήσουμε πολύ να συμβιβαστούμε με τη νέα θέση μας στον κόσμο, με τη νέα πορεία που ξεκινάει η χώρα μας. Είναι η πρώτη φορά που η Ελλάδα είναι τόσο ηττημένη χωρίς ηρωικό άλλοθι, χωρίς πόλεμο, χωρίς φυσική καταστροφή, χωρίς να φταίει είτε ξένος παράγοντας είτε κάποιο μεγάλο και απατηλό εθνικό όραμα. Φτάσαμε στο αδιέξοδο λόγω των δικών μας αδυναμιών, της δικής μας ανικανότητας να διαχειριστούμε την ανεξαρτησία μας και να ανταποκριθούμε στις διεθνείς μας υποχρεώσεις. Σαν την Μπλανς Ντιμπουά, την πρώην όμορφη, αλκοολική χήρα στο «Λεωφορείο ο Πόθος» του Τένεσι Ουίλιαμς, πορευτήκαμε με τις αδυναμίες μας και με την ανάμνηση ενός λαμπρότερου παρελθόντος που μόνο εμείς θυμόμαστε. Εως τη στιγμή της απόλυτης αδυναμίας. Τότε, όπως η Μπλανς, αναγκαστήκαμε να υποκύψουμε στη μοίρα του αδύνατου και να συμβιβαστούμε με την ανάγκη να στηριχθούμε στην ελεημοσύνη των άλλων, στην «καλοσύνη των ξένων».
Παρόλο που αυτή ήταν η μόνη κατάληξη που θα μπορούσε να έχει η ξέφρενη πορεία των τελευταίων χρόνων, το σοκ της ήττας είναι πρωτόγνωρο για έναν λαό που έως τώρα ζούσε ατάραχος με τους μύθους του και αρνιόταν να απεγκλωβιστεί από τις κακές συνήθειές του. Το ότι οι μύθοι μας ήταν συγκρουόμενοι και αυτοαναιρούμενοι δεν μας προβλημάτιζε. Πώς ήταν δυνατό να είμαστε έθνος ανάδελφο και την ίδια ώρα να αισθανόμαστε ότι όλος ο κόσμος μας χρωστάει; Πώς μπορούσαμε να είμαστε νοικοκυραίοι στο σπίτι μας και να μη μας νοιάζει ότι το κράτος σπαταλούσε και τα δικά μας χρήματα και αυτά που δανειζόταν; Πώς μπόρεσε ένας λαός που αμφισβητεί τα πάντα (και γι’ αυτό κατάφερε όσα κατάφερε στη μακραίωνη ιστορία του) να παραδοθεί άνευ όρων στη φαυλότητα μιας πολιτικής, οικονομικής και δημοσιογραφικής ελίτ που λεηλάτησε τη χώρα, ενώ μας κολάκευε με παραμύθια περί της ιδιαιτερότητάς μας και αγόραζε τη σιωπή μας με δανεική ευημερία;
Και τώρα, ο υπερήφανος λαός περιμένει από την ελεημοσύνη άλλων για να έχουμε αρκετά χρήματα να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις, να μοιράσουμε επιδόματα ανεργίας, να υπάρξει κάποια κίνηση στη βουβή πλέον αγορά. Εδώ οδήγησε η ολέθρια συμμαχία ανάμεσα σε πολιτικούς που έδιναν στον λαό ό, τι ζητούσε, αρκεί να τους ψήφιζε, και έναν λαό που ψήφιζε πολιτικούς που του έταζαν τα αδύνατα, σαν να μην περίμενε κανείς την ημέρα που θα έπρεπε να πληρώσουμε τον λογαριασμό. Η ψεύτικη ευημερία δημιούργησε μια ομίχλη αδιαφορίας για την πραγματικότητα, την εντύπωση ότι μπορούσαμε να ανεχθούμε την ανικανότητα των πολιτικών μας, την απληστία οικονομικών παραγόντων και την αναποτελεσματικότητα κρατικών λειτουργών χωρίς αυτό να μας οδηγεί στην καταστροφή. Η διακυβέρνηση της χώρας τα τελευταία χρόνια θα μείνει στην ιστορία ως παράδειγμα (case study, θα λέγανε οι φίλοι μας στο εξωτερικό) για την αναπόφευκτη καταστροφή μιας χώρας, όταν οι πολιτικοί δεν κάνουν τίποτ’ άλλο από το να χαϊδεύουν τα αυτιά των πολιτών και δεν τολμούν να λύσουν προβλήματα που χρονίζουν.
Αυτή τη στιγμή μας διακατέχει ντροπή για την κατάντια μας: επαίτες στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Εμείς, που οργανώσαμε Ολυμπιακούς Αγώνες με απόλυτη επιτυχία, που ανεβάσαμε το επίπεδο ζωής μας σχεδόν στον μέσο όρο των μελών της Ε. Ε., με την ιστορία και τον σπουδαίο πολιτισμό μας, με μια Διασπορά που διαπρέπει στα πανεπιστήμια, στα επαγγέλματα και στις επιχειρήσεις σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης. Χωρίς άλλοθι, χωρίς σκέψη, γίναμε η χλεύη άλλων λαών, συνώνυμοι του άσωτου και του διεφθαρμένου.
Μετά το πρώτο σοκ αυτών των ιστορικών ημερών έπεται η οργή – όχι η οργή των καθημερινών διαδηλωτών, αλλά ο βαθύς θυμός ενός λαού που καταλογίζει ευθύνες στον ίδιο του τον εαυτό και σε αυτούς που τον κυβέρνησαν. Το πραγματικό κόστος που θα πληρώσουμε δεν θα είναι τόσο σε μειωμένες αποδοχές και χαμένες προσδοκίες, όσο στην απαξίωση του ονόματος του Ελληνα και της Ελλάδας. Αυτή είναι η κατάντια μας και το βαρύ φορτίο που θα σηκώσουμε. Και αν υπάρχει κάτι που να επιτρέπει κάποια αισιοδοξία, είναι ότι η έλευση του ΔΝΤ και της βοήθειας της Ε.Ε. θα μας αναγκάσει να αξιολογήσουμε αυτό που είμαστε και να το διορθώσουμε. Είναι μοναδική ευκαιρία και ο μόνος τρόπος να πάρουμε τη μοίρα μας στα χέρια μας.
Οφείλουμε να απαιτήσουμε μια καλύτερη χώρα και να τη δημιουργήσουμε. Για την τιμή μας. Για τα παιδιά μας.

Tου Νικου Κωνστανταρα

1. Θα αναβιώσει το συσσίτιο της γειτονιάς και έτσι θα αναθερμανθούν και πάλι οι σχέσεις στις γειτονιές όπου κανείς πλέον δε λέει καλημέρα στον άλλον.

2. Τα παιδιά δε θα φεύγουν ούτε στα 40 από το πατρικό τους και θα μπορούν έτσι να φροντίζουν τους γονείς τους χωρίς να ξοδεύουν σε γηροκομεία και αποκλειστικές.

3. Θα ξαναζωντανέψει το ταβερνάκι της γειτονιάς, που με ελάχιστα ή και βερεσέ θα καλύπτει τη βραδινή έξοδο.

4. Θα λανσαριστεί νέα μόδα διατροφής, όπως ρεβίθια αλάδωτα με ρίγανη, ρύζι με μαραθόσπορο και ραδίκια ποσέ.

5. Θα γνωρίσει νέες δόξες ο Καραγκιόζης με παραστάσεις όπως Ο Καραγκιόζης στο Βατοπέδι, Ο Καραγκιόζης Υπουργός, Ο Καραγκιόζης τραπεζίτης, Ο Καραγκιόζης χρηματιστής…

6. Δεν θα χρειασθεί να ολοκληρωθεί το πείραμα CERN, μιας και οι επιστήμονες θα έχουν μπροστά τους ολοζώντανο το μεγάλο «ΜΠΑΜ».

7. Ο ρατσισμός θα δεχθεί ένα ισχυρό χτύπημα, γιατί οι αλλοδαποί ξέρουν περισσότερα από φτώχεια και πείνα, και μπορούν να μας διδάξουν τα «μυστικά» της επιβίωσης.

8. Θα εκτιναχθεί στα ύψη ο δημογραφικός δείκτης – κάτι πρέπει να κάνεις για να σκοτώσεις την ώρα σου όταν δεν έχεις δουλειά.

9. Θα ανέβει το μορφωτικό επίπεδο, αφού οι μαθητές θα το ρίξουν στο διάβασμα λόγω αφραγκιάς.

10. Θα αυξηθούν οι συνδέσεις adsl γιατί το internet είναι φτηνό μέσο “διασκέδασης”. Που λεφτά για έξω …

11. Τέλος στην παχυσαρκία, η οποία κάνει θραύση στην Ελλάδα! Θα τρώμε λιγότερο (οι τιμές έχουν κορυφωθεί ενώ οι μισθοί έχουν πατώσει), θα κάνουμε περισσότερη γυμναστική (για να ζεσταθεί το κοκαλάκι μας εκεί που πήγε το πετρέλαιο), θα περπατάμε περισσότερο (εκεί που πήγε η βενζίνη). Θα γίνουμε ένας λαός κομψός και «φιτ».