Η εμπειρία μου στο Γυμνάσιο μού δίδαξε ότι τα πεντάλεπτα διαλείμματα ανάμεσα στα Νέα και τα Μαθηματικά προσέφεραν την τέλεια ευκαιρία για την εκτόξευση της κασετίνας από το παράθυρο ή την τοποθέτηση μιας ανοιχτής σάκας ανάποδα στο καλάθι των αχρήστων της τάξης. Τα θύματα, πάντα σταθερά, όπως άλλωστε και οι θύτες, ή bullies, όπως ονομάζουν οι Αγγλοσάξονες τα όχι και τόσο αθώα πειραχτήρια. Τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει και τόσο από τότε. Η δυσάρεστη παρουσία των νταήδων είναι μέσα στο πρόγραμμα της σχολικής εμπειρίας. Τώρα βέβαια έρχεται να προστεθεί και το εξωσχολικό πείραγμα, αυτό που μπορεί να διαρκέσει όλο το εικοσιτετράωρο, αυτό που καλλιεργείται μέσω των κοινωνικών σχέσεων που διατηρούνται στο Διαδίκτυο, μετά το κουδούνι για το σχόλασμα. Ο νταής του 21ου αιώνα είναι ο cyberbully, έναν όρο που έχουν υιοθετήσει πια και οι ίδιοι οι επιστήμονες που ασχολούνται με τη βία στα σχολεία και τη συμπεριφορά μεταξύ παιδιών και εφήβων. Μπορεί τα παιδιά να μην γυρνάνε σπίτι με την παραδοσιακή μελανιά, ή τη σκισμένη τσάντα, ή χωρίς την κασετίνα, αλλά η ψυχολογική διάσταση που μπορεί να λάβει η εμπειρία τού να σε πειράζουν online μπορεί να είναι επίπονη. Αναρτήσεις στο wall, msn, sms με ατελείωτα κουτσομπολιά, φήμες, άμεσες επιθέσεις και βωμολοχίες, κωδικοποιημένες εκφράσεις που πληγώνουν, φωτογραφίες που ταπεινώνουν…Δημόσιος εξευτελισμός…….