Πυκνά-συχνά βρίσκει η Έλενα Ακρίτα, τρόπο να με «τσιγκλάει».
…Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες επίμονα παρεισφρύει στην καθημερινότητα το ρήμα «θυμάμαι»! Για κάποιον λόγο, η Πασχαλιά είναι συνυφασμένη με των παιδικών χρόνων τις μνήμες τις ανεξίτηλες. Το χθες συντρίβει το σήμερα, εξωραΐζεται, καλλωπίζεται, βάζει τα καλά του και εισβάλλει σαν τον κατακτητή μες στην καρδιά και το μυαλό. Ήταν άραγε τόσο όμορφα τα χρόνια εκείνα ή εμείς τα σουλουπώσαμε στην πορεία μας; Ήταν τόσο ακριβές οι αναμνήσεις ή εμείς τις κόψαμε στα μέτρα μας; Δεν θα το μάθουμε ποτέ! Κι ίσως δεν έχει και σημασία! Σημασία έχει ότι το παρελθόν εκτοπίζει το παρόν και το ρήμα «θυμάμαι» κυριαρχεί γεμάτο μυρωδιές από μοβ πασχαλιές, το κερί της λαμπάδας που λειώνει και την τσίκνα του αρνιού. Γιατί το θυμάμαι δεν έχει να κάνει με τα γεγονότα. Έχει να κάνει με την αίσθηση που μας γεννούσαν τα γεγονότα. «Θυμάμαι», λοιπόν… Ή μάλλον θυμάμαι… Βγάζω τα εισαγωγικά από το ρήμα και γυρίζω πίσω… Τότε που φορούσα κόκκινα κοκαλάκια με πασχαλίτσες στα καλοχτενισμένα μαλλάκια…    Διαβάστε τη συνέχεια…εδώ…

 Όσοι εξ ημών ανήκουμε στη γενιά των δεύτερων -άντα, ίσως νοιώσαμε το ίδιο σφίξιμο.  Κάποτε το τσουρέκι και τα λαμπριάτικα κουλούρια ήταν ότι καλύτερο είχαμε να περιμένουμε, το Πάσχα! Πρός τι άλλωστε τέτοια «θυσία» εγκράτειας, προς τί το μαρτύριο της νηστείας;  Η λάμπάδα της νονάς και τα παπούτσια, ήταν το όνειρο που ξεκινούσε απο τότε που ο καιρός μύριζε «Άνοιξη» και το Πάσχα πλησίαζε. Και η λαμπάδα, απλή. Ένα κερί χρωματιστό με μια κορδέλλα, άιντε και ένα λουλούδι.  Καμιά φορά, τα πασχαλινά παπούτσια, αν μας έκαναν ακόμα τον Οκτώβρη, βάφονταν μαύρα για να φτουρίσουν και τον χειμώνα.

Με συγκίνησε η Ακρίτα σήμερα, με όλα αυτά τα τόσο απλά…Μα πιο πολύ, ‘»ξύπνησε» μέσα μου τα λόγια της μητέρας μου: «Προσοχή στα παιδιά σας! Πρέπει να έχουν μνήμες. Αλλοιώς…» .  Ξέρετε, αυτό το «αλλοιώς» δεν τολμώ να το συνεχίσω!