Ηχολόγιο – echologium – ɯnıƃoloɥɔǝ – οιγόλοχΗ
Ηχητικό ιστολόγιο του Δημήτρη Σαρρή, Εκπαιδευτικού (ΠΕ 16), ΒΑ Οικονομίας, ΒΑ, ΜΑ ΠολιτισμούΆρθρα με ετικέτα μουσική
Ο κύριος Αιζενστάιν στην τάξη: εύκολα μαθήματα μιντιακής αγωγής (media education)
Κάντε το εξής απλό πείραμα: φορτώστε στον υπολογιστή διάφορα μικρά βιντεάκια με λίγες σκηνές και διάφορα αρχεία ήχου, τραγούδια αλλά κυρίως μουσικές ορχηστρικές από διάφορους πολιτισμούς, μουσικά ρεύματα, εποχές κ.λπ.
Στη συνέχεια κάντε μίξεις βίντεο και ήχο, δηλαδή χαμηλώστε τον ήχο του βίντεο και αντικαταστήστε τον με αρχεία ήχου της επιλογής σας. Τι αποτέλεσμα προκύπτει;
Επειδή το μυαλό μας αμέσως θα συνδυάσει τον ήχο με τη μουσική, θα προκύψει ένα νόημα που δεν έχει καμία σχέση, ούτε με το αρχικό νόημα του βίντεο αλλά ούτε με το νόημα του ήχου σκέτο. Αυτό το «συνολικό» νόημα είναι η «οπτικοακουστική γλώσσα» στην οποία βασίζονται η τηλεόραση, ο κινηματογράφος και τα σχετικά άλλα οπτικοακουστικά μέσα (audiovisual media).
Πειραματιστείτε αρκετά με αυτό στην τάξη και συζητήστε πως ο ήχος και η εικόνα αλληλεπιδρούν. Αναφέρουμε και ένα παράδειγμα: στην εικόνα ενός πλοίου που ταξιδεύει βάλτε την πρώτη φορά ένα «ατμοσφαιρικό» κομμάτι και τη δεύτερη έναν «αμανέ». Την πρώτη φορά θα σας δοθεί η εντύπωση ότι το πλοίο ταξιδεύει για μια κρουαζιέρα, για κάτι καλό και ευχάριστο ενώ τη δεύτερη φορά ταξιδεύει με επιβάτες που «ξενιτεύονται», ενδεχομένως και να αναπολήσουμε αυτόματα την εποχή των αρχών του αιώνα και την τότε μετανάστευση.
Λίγα λόγια
για την ιστορία της οπτικοακουστικής γλώσσας
και του ρόλου της μουσικής και του ήχου
στα οπτικοακουστικά μέσα:
Πρωτεργάτης αυτής της «γλώσσας» καθώς και του «μοντάζ», της τέχνης να αναμιγνύουμε τις σκηνές και τα πλάνα στα φιλμ, μελέτησε ο πρωτεργάτης του κινηματογράφου Σεργκέι Αϊζεντστάιν
Παραδείγματα (μπορείτε να βρείτε πολλά ακόμη στο διαδίκτυο)
http://www.youtube.com/watch?v=_gGl3LJ7vHc&NR=1
http://www.youtube.com/watch?v=jWRyHeMHYcA&
Ο Κουλέσωφ «έπαιζε» βάζοντας διάφορες σκηνές σε διαφορετική σειρά (τότε δεν υπήρχε ο ήχος στον φιλμ) παρατηρώντας πως αλλάζει το νόημα. Είναι γνωστό το φιλμ του με έναν άνθρωπο και ένα πιάτο σούπα .
Σε ένα επόμενο βήμα μπορείτε να καλέσετε τα παιδιά να δημιουργήσουν τα δικά τους οππτικοακουστικά έργα είτε χρησιμοποιώντας κινητά τηλέφωνα σε κατάσταση «flight mode», ώστε να μην εκπέμπουν αλλά να λειτουτργεί η λήψη και το λογισμικο μοντάζ. Τα κινητά τηλέφωνα αν χρησιμοποιηθούν με αυτό τον τρόπο αποτελούν εξαιρετικά εργαλεία πολλαπλών εγγραμματισμών δηλαδή τεχνολογικού, μιντιακού, οπτικού αλλά και ηχητικού.
Καλή διασκέδαση μαθαίνοντας!
Οι “πολιτισμικές ανακολουθίες” στη (μουσική & όχι μόνον) εκπαίδευση
Ένας από τους στόχους των αναλυτικών προγραμμάτων είναι να διατηρούν μια συνέχεια και συνέπεια στην ύλη και τη μεθοδολογία της εκπαίδευσης. Όταν ένα αναλυτικό πρόγραμμα αναθεωρεί τις αρχές και τη διάρθρωση των γνώσεων ενός προηγούμενου προγράμματος, αναπόφευκτα υπάρχουν συνέπειες στον μαθητή.
Οι συνέπειες αυτές, είναι προβλεπτές και συνειδητές, και πιθανόν το πρόγραμμα να έχει επεξηγήσεις και μεταβατικά στάδια γι’ αυτές. Όταν οι «ανακολουθίες» στη διάρθρωση των προγραμμάτων σπουδών είναι σε επίπεδο διάρθρωσης γνώσεων, εύκολα μπορούν να διευθετηθούν. Όταν όμως η εκπαίδευση οδηγεί σε ένα πολιτισμικό βίωμα, τι γίνεται αν η εκπαίδευση και πάλι αλλά με άλλη μορφή προτείνει ένα βίωμα διαφορετικό, ίσως και αντιθετικό;
Τότε δημιουργείται μια ανακολουθία, όχι γνώσεων αλλά κουλτούρας, μια «πολιτισμική ανακολουθία». Αυτή είναι επώδυνη για τον μαθητή, και δυσχεραίνει την εκπαιδευτική διαδικασία. Μπορούν αυτές οι «πολιτισμικές ανακολουθίες» της εκπαίδευσης να εντοπιστούν; Ίσως και να αντιμετωπιστούν; Αν βέβαια υπάρχει λόγος γι’ αυτό…
Από το Νηπιαγωγείο μέχρι το Λύκειο, υπάρχει πιθανότητα να δημιουργηθεί μια διδακτική ανακολουθία, απέναντι σε αυτό που διδάσκεται ο μαθητής. Στο δημοτικό – για παράδειγμα – μπορεί να οδηγείται σε έναν διαχωρισμό των τεχνών με αυστηρά στεγανά: γλωσσική έκφραση (Γλώσσα), μουσική έκφραση (Μουσική), κινητική έκφραση (Μουσική, Φυσική Αγωγή). Στο Λύκειο, προκειμένου να κατανοήσει, π.χ., την αρχαιοελληνική δραματική τέχνη, διδάσκεται ότι οι μορφές αυτές ενοποιούνται. Έτσι μέσα στην πορεία της βασικής του εκπαίδευσης, ο μαθητής βιώνει με διαφορετικό τρόπο τις μορφές έκφρασης του πολιτισμού του, χωρίς όμως να διασαφηνίζεται στον ίδιο ή σε κάποιο σημείο των σπουδών του ότι αυτή η διαφοροποίηση στη διδασκόμενη κουλτούρα είναι «στοιχείο» του προγράμματος.
Ποιο συγκεκριμένα βλέπουμε αυτή την «ανακολουθία» όταν διδασκόμαστε την ελληνική γλώσσα: μαθαίνουμε ότι στην αρχαιότητα ο ρυθμός (μετρική) και η μελωδία (τόνοι και πνεύματα) ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της γλώσσας, ενώ σήμερα πασχίζουμε για μια γλώσσα που απλά περιέχει πληροφορίες (μονοτονικό, φωνητική γραφή, greeklish, τεχνολογίες TTS κ.λπ.), χωρίς το μέλος και ο ρυθμός της να μας ενδιαφέρουν. Ανάμεσα στα δύο αυτά άκρα, ανάλογα το διδακτικό αντικείμενο οι βιωματικές προσεγγίσεις της γλώσσας ποικίλουν: για την λογοτεχνία (Γλώσσα – Νέα Ελληνικά), ο ρυθμός και το μέτρο που δημιουργεί η γλώσσα έχουν σημασία, ενώ συχνά για τη μουσική (Μουσική – Αισθητική Αγωγή) αυτό το ζήτημα δεν υπάρχει.
Στη νηπιακή εκπαίδευση θεωρούμε δεδομένο και διδακτό ότι η ομιλία, η κίνηση και το τραγούδι είναι διακριτές μορφές έκφρασης, παρόλο που τα βρέφη εγγενώς δε τις διαχωρίζουν. Αργότερα, κοντά στην ενηλικίωση, σε ένα βιωματικό εργαστήριο δραματοποιημένης έκφρασης θα επιχειρήσουμε να «επανενώσουμε» αυτά που διασπάσαμε στη νηπιακή ηλικία.
Στα ενδιάμεσα ηλικιακά στάδια, σπάνια τα διδακτικά αντικείμενα θα παίρνουν θέση στο ζήτημα αυτό, στη σχέση, δηλαδή, γλώσσας – μουσικής – κίνησης. Για παράδειγμα, τραγούδι και χορός πάνε μαζί στη λαϊκή διασκέδαση; (τραγουδούν οι χορευτές; Χορεύουν οι τραγουδιστές; ) μουσική και τραγούδι διδάσκονται ταυτόχρονα; (πως συνοδεύει το τραγούδι του ένας τραγουδιστής; Γιατί έχουμε ξεχωριστά ορχήστρες και χορωδίες; Ποια είναι τα όρια της «πολύτεχνης» έκφρασης;)
Υπάρχει περίπτωση, λοιπόν, ο δάσκαλος να κατέβαλε κόπο να για τραγουδήσει ο μαθητής ακίνητος, να χορέψει σιωπηλός, να μιλήσει τη γλώσσα επιστημονικά – ίσως τεχνοεπιστημονικά – και όχι ολιστικά δημιουργικά, με τις κραυγές τις αυξομοιώσεις και την σύνθεση που μόνο σε ένα νήπιο αρμόζουν. Δέκα χρόνια μετά, ένας άλλος δάσκαλος θα ζητήσει από το μαθητή να χορέψει και να τραγουδήσει, να μιλήσει τραγουδιστά, και να εκφραστεί γλωσσικά με την κίνηση, ή – πολύ πιθανό – να συνδυάσει όλα αυτά σε μια φυσική ενότητα, παροτρύνοντάς τον να κινηθεί «σαν παιδί», με την αρχετυπικότητα της έκφρασης που χαρακτηρίζει την νηπιακή ηλικία.
Μεταξύ των δύο δασκάλων έχει δημιουργηθεί μια “πολιτισμική ανακολουθία”. Πολλές τέτοιες “ανακολουθίες” ίσως βρούμε σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα. Σε άλλη κουλτούρα εντρυφά ο μαθητής τη μια φορά, και σε άλλη – ίσως διαμετρικά διαφορετική – καλείται να εντρυφήσει λίγα ή περισσότερα χρόνια μετά. Ένα αναλυτικό πρόγραμμα δε μπορεί να προλάβει όλες αυτές τις “ανακολουθίες” ή να προβλέψει “μεταβατικές” ιδέες ανάμεσα σε προγράμματα και επίπεδα. Μπορεί όμως ένα πρόγραμμα να δίνει στην ύλη του ένα κομμάτι με αναστοχαστική διάσταση. Ένα κομμάτι που θα εξηγεί την ανάγκη κριτικής αντιμετώπισης των γνώσεων όχι μόνο από τον εκπαιδευτικό, αλλά και από τον εκπαιδευόμενο. Η εύστοχη κριτική διάθεση που θα εμπνέει ένα πρόγραμμα διάρθρωσης των σπουδών θα είναι και μια ισχυρή αυτοπροστασία, μια διασφάλιση της αποτελεσματικότητάς του μέσα από τις δυνατότητες (αυτό)ελέγχου του.
Οι νότες μπορούν να ξεκινούν από τη ΡΕ όταν διδάσκουμε λαϊκή μουσική
Σχετικά με το κείμενο και την εκπαιδευτική του αξιοποίηση
Απευθύνεται στον εκπαιδευτικό και τη μεθοδολογία που θα ακολουθήσει στην τάξη. Προτείνεται το Ρε ως πρώτη νότα κατά την εκμάθηση των νοτών (σολφέζ, μελωδικές ασκήσεις κλπ).Βρείτε το σχετικό group στο facebook…
Υπάρχουν 20+1 τουλάχιστον λόγοι για να διδάσκουμε και να διαδασκόμαστε μουσική με τις νότες
να ξεκινάνε από τη ΡΕ:
ΡΕ-ΜΙ-ΦΑ-ΣΟΛ-ΛΑ-ΣΙ-ΝΤΟ-ΡΕ
και όχι από τη ΝΤΟ,
(δηλαδή ντο-ρε-μι-φα-σολ-λα-σι-ντο)
όταν διδάσκουμε λαϊκά όργανα και λαϊκή μουσική:
1. Γιατί όλα τα λαϊκά έγχορδα έχουν μια ανοιχτή χορδή ΡΕ, ώστε να έχουμε ολόκληρη κλίμακα σε μια μόνο χορδή.
2. Γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των λαϊκών είναι σε τονικότητα ΡΕ ή κάπως σχετικές τονικότητες (ΣΟΛ, ΛΑ, ΦΑ) και όχι σε ΝΤΟ.
3. Γιατί έτσι κι αλλιώς στα έγχορδα οι χορδές είναι σε νότες μάλλον σχετικές της ΡΕ (ΛΑ, ΣΟΛ, ΜΙ) που «σονάρουν» δυνατά και πλούσια όταν είναι ανοιχτές, δίνοντας τονικό χαρακτήρα στο όργανο, που «προακουστώς» (κατά το «προφανώς») δεν έχει σχέση με το ΝΤΟ…
4. Γιατί κατά βάθος ΝΤΟ στη συνείδηση του οργανοπαίχτη είναι η 7η νότα της κύριας ΡΕ. Δεν νοείται η ΡΕ σαν 2η της κύριας ΝΤΟ.
5. Γιατί και οι κεντροευρωπαίοι όταν χρησιμοποίησαν το αλφάβητο, προτιμούσαν να βαφτίσουν τις νότες με τη ΛΑ για πρώτη νότα (A, B, C, D, E, F, G –>> La, Si, Do, Re, Mi, Fa, Sol). H ΛΑ μοιάζει με τη ΡΕ (φτιάχνουν μινόρε κλίμακες και οι δύο) και όχι με τη ΝΤΟ.
6. Γιατί και με το ελληνικό αλφάβητο, όταν βαφτίστηκαν οι φθόγγοι, με το Α αντιστοιχίστηκε η ΡΕ!
(Α, Β, Γ, Δ, Ε, Ζ, Η —>> πΑ, Βου, Γα, Δι, κΕ, Ζω, νΗ)
7. Γιατί σ’ αυτή την παράδοση ο «χαρμόσυνος» ήχος ξεκινά από ΡΕ (πΑ) και όχι από ΝΤΟ (νΗ).
8. Γιατί είναι τόσο έντονη η παρουσία του ΣΙ ύφεση στα λαϊκά ακούσματα γενικά, που αν μη τι άλλο μας παραπέμπει σε κλίμακα ΡΕ (ακόμη και στην τονική μουσική που όταν υπάρχει σι ύφεση έχουμε σκάλα ΡΕ μινόρε ή ΦΑ ματζόρε).
9. Γιατί και σε άλλες λαϊκές παραδόσεις, πιο πολύ χρησιμοποιείται το ΡΕ και οι σχετικές (ΛΑ, ΣΟΛ, ΜΙ) παρά η ΝΤΟ. Υπάρχουν άραγε πολλά ροκ, μπλουζ και δωδεκάμετρα από ΝΤΟ;
10. Ειδικά όπου συμμετέχει η κιθάρα σαν λαϊκό όργανο κυρίως έλκει τονικότητες φιλικές της ΡΕ λόγω χορδών (καθώς χορδίζεται: ΜΙ, ΛΑ, ΡΕ, ΣΟΛ, ΣΙ, ΜΙ). Η ίδια η ΡΕ είναι πολύ «κεντρική» ανοιχτή χορδή στην κιθάρα, (για να μην πούμε για το βιολί, το ούτι, το μαντολίνο…)
11. Γιατί είναι καλύτερο – π.χ. στις φλογέρες – να έχουμε το ΝΤΟ σαν «καβάτζα νότα της κλίμακας προς τα κάτω» όταν δεύτερη βασική νότα και συγχορδία του κομματιού μετά τη ΡΕ είναι η ΝΤΟ. Πολλά κομμάτια βασίζονται σ’ αυτό το «τροπικό» ιδίωμα (βλέπε «σαράντα παλικαριά», «συννεφιασμένη κυριακή», «τη υπερμάχω» – σχέση που παρατήρησε και μεγάλος έλληνας συνθέτης).
12. Γιατί πολλά λαϊκά πνευστά, από μια εύλογη προτίμηση των κατασκευαστών – οργανοπαικτών ξεκινούν από ΡΕ. Εκεί θεωρείται δεδομένο…
13. Γιατί κάνει ευκολότερα μνημοτεχνικό λογοπαίγνιο: Ρε! μη φας σόλα «sido»*!!! (Εντάξει αυτό δεν είναι δυνατό επιχείρημα, αλλά μην ξεχνάμε ότι του έπεσε να είναι στη δέκατη τρίτη θέση!!!) * sido: φανταστική μάρκα για σόλες.
14. Γιατί, ακόμη και από τύχη, στο πεντάγραμμο (με κλειδί του ΣΟΛ) θα βολεύει που δεν θα αναγκαζόμαστε να μαθαίνουμε στα παιδιά τη βοηθητική γραμμή (που χρειάζεται η ΝΤΟ) από το πρώτο μάθημα! Άντε μετά να εξηγήσεις ότι η βοηθητική γραμμή είναι ξεχωριστή γραμμή και δεν είναι για πάντα κολλημένη στις ΝΤΟ!!!
15. Γιατί πριν τη μεταφώνηση (Δημοτικό) τα παιδιά κινούνται ευκολότερα στο τετράχορδο ΡΕ-ΜΙ-ΦΑ-ΣΟΛ, το Ντο τους αποσυντονίζει, ιδίως στις μικτές χορωδίες (που σχεδόν πάντα τέτοιες έχουμε).
16. Γιατί είναι ευκολότερο να ξεκινήσουμε να μαθαίνουμε ένα λαϊκό έγχορδο χωρίς τις δυσκολίες του ΝΤΟ και να το προσθέσουμε αργότερα στις νότες που μαθαίνουμε σε «άλλες» χορδές.
17. Γιατί είναι περιττό από τα πρώτα μαθήματα του εγχόρδου να ψάχνουμε για ξεκίνημα τη ΝΤΟ στην από πάνω χορδή, ειδικά στα μπουζούκια, μπαγλαμάδες, τζουράδες… Δυσκολεύουμε τα παιδιά χωρίς λόγο.
18. Γιατί αν διδάσκουμε πράγματα που κάνουν «κλικ» στον μαθητή σε κάθε τους λεπτομέρεια (αφού συμβούν όλα τα προηγούμενα) κερδίζουμε τη συναρπαστική ατμόσφαιρα της μάθησης. Αν επιμένουμε σε κάτι που φαίνεται ότι δεν έχει νόημα, αλλά προέρχεται από μια αόριστη αυθεντία, χάνουμε το παιχνίδι χωρίς να καταλάβουμε γιατί!
19. Γιατί στον ήχο η πράξη προηγείται της θεωρίας, ιδίως όταν η δεύτερη πασχίζει να βοηθήσει την πρώτη.
20. Γιατί σε ένα περιβάλλον που καταστρέφεται από τις κάθε λογής σπατάλες μας, θα μπορούσε να υπάρχει μια «οικολογία της εκπαίδευσης» σύμφωνα με την οποία (επιλέγοντας το ΡΕ) κάνουμε τεράστια οικονομία σε ενέργεια από λέξεις, εξηγήσεις, παρτιτούρες, ασκήσεις, δακτυλοθεσίες, κακόηχες ασκήσεις τεχνικής, ασκήσεις πέννας, ακατανόητη για τον μαθητή επιμονή του δασκάλου, εκεί που από το πρώτο μάθημα θα μπορούσαμε να μαθαίνουμε τραγούδια!!!
21. Γιατί όλα αυτά τεκμηριώνονται από τις έρευνες, δεν γράφονται πρώτη φορά, είναι δημοσιευμένα κ.λπ. κ.λπ. αλλά εδώ πρόκειται για ένα fb γκρουπ! Άσε που ίσως μου φανούν χρήσιμα στο μάθημά!!!
Τι σημαίνει Do-re-mi-fa-sol-la-si
1. Είναι γνωστό ότι οι νότες του ευρωπαϊκού τονικού συστήματος προέρχονται από τις πρώτες συλλαβές ενός ψαλμού:
Ut queant laxis resonāre fibris
Mira gestorum famuli tuorum,
Solve polluti labii reatum,
Sancte Iohannes.
Αργότερα το Ut αντικαταστάθηκε με το Do. Όλη την ιστορία μπορείτε να δείτε στη γνωστή διαδικτυακή εγκυκλοπαίδεια: http://en.wikipedia.org/wiki/Solf%C3%A8ge
2. Επίσης υπήρξε η συνήθεια οι νότες να αντικαθίστανται από γράμματα γι αυτό και στο λατινικό αλφάβητο
A, B, C, D, E, F, G, αντιστοιχούν οι νότες la, si, do, re, mi, fa, sol, είναι δηλαδή:
Α=la, B=si, C=do, D=re, E=mi, F=fa, G=sol.
3. To ίδιο συμβαίνει με το ελληνικό αλφάβητο από το οποίο έχουν δημιουργηθεί οι νότες:
πΑ, Βου, Γα, Δι, κΕ, Ζω, νΗ.
4. Ένας δάσκαλός μου στα θεωρητικά της μουσικής συνήθιζε να λέει για μια ιστορία όπου
ένας λατίνος στρατιώτης λέει (λατινικά: fa), δίνοντας όρκο στον Βασιλιά του (λατινικά: “re”) Do, ότι όσο ο ήλιος (Sol) βρίσκεται ψηλά (άρθρο la) ναι! (si) του είναι πιστός:
Do (όνομα) Re (βασιλιά) Mi (εγώ) Fa (σου λέω) όσο ο ήλιος (Sol) la (εκεί βρίσκεται) si (ναι) θα σου είμαι πιστός!
5. Πρόσφατα επινόησα το.. προφανές… αυτό που ακούει με την πρώτη το αυτί:
Ρε! μη φας σολα “sido”!
Τώρα πως γίνεται να τρώει κανείς σόλα, και τι μάρκα είναι η “Sido” είναι μια άλλη ιστορία…
6. Στο facebook ένας φίλος ο Θανάσης Μ. μας είπε την ιστορία που χρησιμοποιεί η ίδια
“Εγώ ξέρω για μια άλλη ιστορία με δύο αδέλφια, τον Ντορέ και τον Γιαννάκη… Ο Ντορέ έτρωγε όλο το φαί του και μετά έτρωγε και το φαί του Γιαννάκη που ήταν ο κακόμοιρος ασθενικός… Η μαμά τους θύμωγνε και φώναζε στον Ντορέ:
“Ντορέ μη φας όλα συ! Άφησε και λίγα για τον Γιαννάκη!”
7. Στο facebook και πάλι η Μαριέτα Μ. είπε μια άλλη ιστορία:
” Εμεις που παιζουμε κυριως με τα μικρα παιδακια εχουμε παντα κοντα μας για βοηθους και συνεργατες δυο απο τα παιδια της κυριας Μουσικης:τον Ντορεμη και τον Φασολαση.
Αυτοι οι δυο, απο την αρχη της γνωριμιας μας, μας αποκαλυπτουν πως υπαρχει μια μαγικη Πυλη για να μπει κανεις στον Κοσμο της Μουσικης και για να την ξεκλειδωσεις πρεπει οπωσδηποτε να γνωριζεις την μαγικη λεξη-κωδικο! Αυτη προκυπτει (πλησιασε να σου πω στο αυτι) αν ενωσεις τα ονοματα των βοηθων μας : ντορεμι φασολασι! Ωπ! Μπήκες!”
Αυτά τα πολύ όμορφα συνέλλεξα μέσα από τη συζήτησή μας στο προφίλ
http://www.facebook.com/metasound
Έχεις κάποια άλλη ιστορία να μας πείς; σε περιμένουμε!!!!
Music/Sound – Motion/Body: το μυαλό όταν ακούει, βλέπει (σώματα) ;
Τι σχέση έχει ο ήχος με την κινούμενη εικόνα και ειδικά με το ηχογόνο (ανθρώπινο) σώμα;
Κάποια media μας παρέχουν ήχο χωρίς εικόνα, αλλά οι σύγχρονες τεχνολογίες το απαρνηθήκαν τελείως αυτό Όλα τα players έχουν visualization…. και βάση της θεωρίας κάθε κίνηση είναι ήχος ακόμη κι αν δε φτάνει στα αυτιά…
Παραθέτω λοιπόν μερικές περιπτώσεις όπου ο ήχος συναρτάται με το θέαμα που τον παράγει. Δεν μπορεί όλα αυτά να είναι άχρηστα οπτικά εφφε… Το Σώμα, η υποψία του σώματος που παίζει το μουσικό όργανο παίζει και κάποιο ρόλο… Έχει διαφορά να ακούς απ’το να παρακ(ου)ολουθείς….
Παράδειγμα πρώτο: ένα δοκίμιο σε ταμπούρο. Κολπάκια με τις μπαγκέτες… είναι απλά κόλπα; Μήπως το βίωμα της κινούμενης μπαγκέτας είναι αναπόσπαστο κομμάτι;
http://www.youtube.com/wat
Παράδειγμα δεύτερο: τα γνωστά δημιουργήματα της Animusic…. διαλέγω ένα με πολλά “μηχανικά” και αόρατα χέρια. Μήπως αυτό το παιχνίδι με τα “χέρια που δεν είναι χέρια” μαγεύει, αγγίζει κάτι της φύσης μας;
http://www.youtube.com/wat
Δέστε το στην High Quality…
Γιατί όλος αυτός ο προβληματισμός; φυσικά γιατί τα αυτοσχέδια που παίζω είναι και θέμα παραστατικότητας και γιατί τελικά το μυαλό όταν ακούει βλέπει… Το πιστεύω όλο και πιο πολύ…
Μια συνηθισμένη κουβέντα στις παραστάσεις μας είναι “τι ρόλο παίζει να βλέπει κανείς πως παράγετε τον ήχο;”. Στο μέλλον σκέφτομαι να ζητάω από το κοινό να ακούει ένα μέρος της παράστασης με κλειστά μάτια… και μετά να λέμε τις απόψεις μας…
Επίσης, αν το μυαλό κάθε ήχο που ακούει τον μεταφράζει ασυναίσθητα στην εικόνα της πηγής που τον παράγει, οι περιβαλλοντικοί ήχοι στη μουσική δεν φέρνουν σώματα (που παίζουν μουσική) στο μυαλο, αλλά υλικά και τοπία…
Πολύ αρχικές σκέψεις αυτές…
