Ηχολόγιο – echologium – ɯnıƃoloɥɔǝ – οιγόλοχΗ

Ηχητικό ιστολόγιο του Δημήτρη Σαρρή, Εκπαιδευτικού (ΠΕ 16), ΒΑ Οικονομίας, ΒΑ, ΜΑ Πολιτισμού

Η “αγωνία” του προγραμματιστή (και του εκπαιδευτικού…)

Ο προγραμματισμός είναι η πιο αδικημένη μορφή λογοτεχνίας. Γιατί απλούστατα δεν τον διδάσκονται ως τέτοιο ούτε… οι ίδιοι οι προγραμματιστές.

Όποτε μίλησα σε ανθρώπους της πληροφορικής για την ομορφιά που βλέπω στο έργο τους, για την μυστική πληροφορική λογοτεχνία που βρίσκω π.χ. στις κρυφές οδηγίες που δίνει ο ένας στον άλλο σε ειδικές αράδες μέσα στην καρδιά των λογισμικών, σα μια βαθιά όμορφη παράδοση μιας φυλής που διαιωνίζεται σιωπηλά, με κοιτούσαν με εξ ίσου βαθιά… απορία.

Η φιλοσοφική διάσταση του 0 και του 1, το υπαρξιακό νόημα της αφαίρεσης στην οποία προβαίνει ο προγραμματιστής, κατά το τελετουργικό της ψηφιοποίησης, αν και κοινοί τόποι στις κοινωνικές επιστήμες, αποτελούν συχνά “απροσπέλαστα κείμενα” για τους αξιοσέβαστους εργάτες του ψηφιοποιείν.

Μόνο εκεί, εκεί στο MIT βλέπω καμιά φορά κάτι κομψούς παραμυθάδες πληροφορικάριους, αλλά δεν γνωρίζω τι απήχηση έχει αυτή η όψη του πληροφορικού νομίσματος στους συναδέλφους των. Στο παιδαγωγικό όραμα του Papert, τις εκλαϊευτικές αναλύσης του Νεγρεπόντη, τον ουμανισμό – ας τον ονομάσω έτσι – του Δερτούζου και την ευφάνταση φιλοσοφία του Levy (ευρωπαίος αυτός) η πληροφορική μεταμορφώνεται σε πρωταρχική “ανθρωπιστική σπουδή”. Βέβαια βρέθηκαν και αγαπημένοι δάσκαλοι να μου τα μάθουν κι εμένα. Αλλοιώς πως…

Αν υπάρχει ένας χώρος που ενσκύπτει με σύνεση πάνω στα προβήματα της ανθρωπότητας, κατανοώντας τα σε βάθος, με την αποστασιοποίηση ενός επιστήμονα αλλά και την υπευθυνότητα ενός ηγέτη, με τη αφάνεια ενός φιλανθρώπου αλλά και την αποτελεσματικότητα ενός διοικητή, αυτός είναι ο χώρος του προγραμματισμού. Και εξηγούμαι:

Σχεδόν όλη μας η πραγματικότητα έχει μεταφραστεί σε αλγορίθμους – τι είναι άραγε το second life – τα βιντεοπαιχνίδια έχουν ενσωματώσσει την (άλλοτε) άρρητη μυθολογία, πλάι στο λαϊκό της μοντέρνας εποχής. Τέτοιες αναλύσεις και συνθέσεις της πραγματικότητας, του συνειδητού και του ασυνειδήτου, ούτε στα ωραιότερα όνειρα των λογοτεχνών του κειμένου, θα μπορούσε να πει κανείς.

 

http://www.eworld.gr

Βέβαια δεν έχει νόημα να συγκρίνουμε την δυνητική πραγματικότητα της σύγχρονης πληροφορικής, με όποια άλλη “τεχνολογία” του παρελθόντος. Το αποτέλεσμα πάντως δεν παύει να είναι σημαντικό. Η επίδραση των πληροφορικών λογοτεχνημάτων στη ζωή μας είναι άμεση και καταλυτική. Πως να αδιαφορήσει κανείς για την πληροφορική λογοτεχνία, την πληροφορική φιλοσοφία, την πληροφορική ανθρωπολογία, την πληροφορική τέχνη…

Όμως το κυρίως θέμα μου σ’ αυτή τη σημείωση είναι άλλο. Είναι ό,τι όλα αυτά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ο άνθρωπος της πληροφορικής τα δι-αισθάνεται. Σκυμμένος πάνω στον κώδικά του, νοιώθει το βάρος των επιλογών του για κάτι που όλοι γύρω του θεωρούν απλό εργαλείο. Όταν ένας προγραμματιστής φτιάχνει μια “γλώσσα” πιστεύω ότι τον βαραίνει όλη η σημασία που έχει η έννοια της “γλώσσας”. Το βάρος να χτίζεις μια κουλτούρα, μια κοινότητα, μια συνέχεια στο χρόνο.

Κι αν υπάρχουν αδικημένοι επιστήμονες που αναφώνησαν ευτυχισμένοι “εύρηκα” στο εργαστήριό τους, χωρίς να μπορούν να μοιραστούν τη χαρά τους με την υπόλοιπη κοινωνία, καταδικασμένοι σε μια παράξενη μοναξιά, σε ένα ενδεχόμενο στίγμα για τον μονομερή τρόπο που έβαζαν τη δουλειά τους στη ζωή τους, αυτοί πρέπει να ήταν επιστήμονες της πληροφορικής… Οι γλώσσες της πληροφορικής είναι σπάνιες διάλεκτοι, λίγοι τις μιλούν και ελάχιστοι είναι οι φιλόλογοί τους, άγνωστα τα ποιήματά τους… Σε μια ποιο λυρική έκφραση, μιλάμε για την… μοναξιά του προγραμματιστή, αλλά επί της ουσίας για μια διαρκή αγωνία για το έργο που δημιουργείται! Την αγωνία του προγραμματιστή.

Και ο εκπαιδευτικός; θα μου πείτε. Που κολλάει αυτή η παρένθεση στον τίτλο; Να, προχθές εν μέσω ενός καφέ σχεδόν… διεθνούς, ήρθε στην κουβέντα το ζήτημα της σύγχρονης εκπαίδευσης. Σεβαστός συνάδελφος ανάφερε ότι η δυνητική πραγματικότητα θα αντικαταστήσει τον εκπαιδευτικό.

Εντάξει, θα μου πείτε ότι την ανάγκη της εκπαίδευσης δεν τη δημιούργησε η γνώση, αλλά η ίδια η ανθρώπινη φύση – ίσως του διέφυγε προς στιγμήν αυτή η διάσταση. Δεν είχα χρόνο να εξηγήσω στο συνάδελφο ότι το “σχολείο γνώσεων” είναι ένα μοντέλο υπό αμφισβήτηση σχεδόν από τις αρχές του 20ου αιώνα, αφού μάλλον σε αυτό αναφερόταν.

Μάλιστα σκεφτόμουν, ότι η δυνητικοποίηση του σχολείου αυτού (των γνώσεων κατά κάποιο τρόπο – άντε και των μεταγνώσεων) όχι απλά δεν παραγκωνίζει τον εκπαιδευτικό, αλλά επιφορτίζει με γεωμετρικούς ρυθμούς το έργο του. Γιατί, αν πριν πενήντα χρόνια ο δάσκαλος είχε στα χέρια του το αριθμητήριο στα χέρια του για να φιλοσοφήσει, να δημιουργήσει, να επικοινωνήσει, να συμπράξει με τον διδασκόμενο στην “μυσταγωγία της αγωγίας”, σήμερα έχει στα χέρια του το διαδίκτυο.

Δεν είναι η εξέλιξη αυτή αποκαλυπτική για τον σύγχρονο ρόλο του εκπαιδευτικού; Οι εξελίξεις δεν βαραίνουν πια μόνο τον προγραμματιστή, αλλά και τον εκπαιδευτικό… Γιατί ο πρώτος συναισθάνεται τον εκπαιδευτικό του ρόλο και ο δεύτερος τον προγραμμματιστικό… αυτό πάλι; απίστευτη σύμφυση αρμοδιοτήτων σε σχήμα… χιαστί!!!

Αγωνία! Απίστευτος όγκος έργου, ανάγκη σπουδής, σύνεσης, αναστοχασμού, ώρα λήψεως αποφάσεων, για τους λειτουργούς αυτούς. Μόνο οι εφαρμοστές των δύο κλάδων γλιτώνουν λίγο από αυτό το άχθος…

(c) 2009 ένας εκπαιδευτικός που βιώνει τον προγραμματισμό





Χωρίς σχόλια ακόμα.»

Αφήστε μια απάντηση