Ηχολόγιο – echologium – ɯnıƃoloɥɔǝ – οιγόλοχΗ

Ηχητικό ιστολόγιο του Δημήτρη Σαρρή, Εκπαιδευτικού (ΠΕ 16), ΒΑ Οικονομίας, ΒΑ, ΜΑ Πολιτισμού

Αρχεία για πληροφορική κουλτούρα

Ετυμολογικά black out…

Έχω ενός είδους δυσλεξία, δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς…
Ακούγοντας μια συγκεκριμένη λέξη την καταλαβαίνω με άλλη ετυμολογία και φυσικά άλλη ορθογραφία. Λόγω του αντικειμένου της εργασία μου – υποθέτω – σχεδόν ποτέ δεν ακούω “ο”, παρά μόνο “ω” στις λέξεις
“ωδός”, “ωδικώς”, “ωδεύω”, “πάρωδος” κ.λπ. ενώ λες και το κάνει σκόπιμα το μυαλό μου ακούει:
“εποδός”, χωροδός”, “τραγοδία”, “παροδία” κλπ.
Επίσης και το καλώδιο, συχνά μου μοιάζει μια “καλή ωδή”…
Για να μη μιλήσω για την “προφανή” σύγχυση του “ερωτώ, ερωτείς, ερωτεί”…
Στην “Πολίτικη κουζίνα” ο πρωταγωνιστής κληρονομεί από τον παππού του την ιδιότητα να ακούει μέσα στις λέξεις τις “άλλες” λέξεις: τον “αστρονόμο” μέσα στον “γαστρονόμο”, την “τροφή” μέσα στη “στροφή”. Ένα δυνατό νοητικό παιχνίδι ετυμολογιών και συνθέσεων…

Μια φορά η σκέψη ήταν πιο ακραία, όταν άκουσα:
“Φωνοικώ”
Τιι σημαίνει; μα είναι πολύ προφανές… φωνάζω στο σπίτι που κατοικώ, κάνω φασαρία στο ίδιο μου το σπίτι…
Μια άλλη φορά το άκουσα “Φωνικώ”, δηλαδή δια της δυνατής φωνής νικώ, υπερισχύω, ενώ μια άλλη φορά
“Φωνεικώ” κάτι σαν εκφράζω εικασίες δια της φωνής… Ξέρω, τραβηγμένο…
Προχθές ακούγωντας μια διαφήμιση έπιασα τη λέξη:
“επηχηρηματικότητα”, που μου φάνηκε κάτι “επί” του να είναι κανείς “ηχηρός”…

Σήμερα όμως που ξεκίνησα να γράφω το παρόν έγινε το πιο παράξενο!
Σκέφτηκα ότι θα γράψω μια “συμμείωση” και μάλιστα το βρήκα πολύ λογικό να γράφεται έτσι…
Συγκεντρωμένες “μειώσεις” αφαιρετικές σκέψεις: συν-μειώσεις.
Τόσο λογικό το βρίσκω ακόμη και τώρα που γράφω το παρόν που goolgαρα τη λέξη με αυτή την ορθογραφία και είδα ότι δεν ήμουν ο πρώτος που το σκέφτηκε έτσι….
Επίσης πολύ συχνά ακούω για τον καιρό “μετωπικές νεφώσεις” και για ότι είναι “οι δυσεις των οκτώ…” ενώ στο (Πάντειο) Πανεπιστήμιο λέμε “παντειοοτρόπως” και στη Θεσσαλονίκη πίνουμε ρακόμελο στο “καφεναι”… Η αναγκαιότητα της ορθογραφίας επανέρχεται με έναν καινούργιο μεταμοντερινό επικοινωνιακά τρόπο, και πάει λέγοντας…

Όλο αυτό μου φαίνεται ένα μαγοικό παιχνείδι με το οποίο απολαμβάνω (υποθέτω) τη γλώσσα μου και θυμάμαι γλυκά και με ευχαριστία την καλή μας φυλόλογο που με είχε βάλει να γράψω 100 φωρές τη λέξη “μήνυμα”! Ή μήπως ήταν… “μύνημα”;

© (ή copywrite?) 2009

με αφορμή μια spam παράδοση: κατανοώντας την “postcreation” φτάνουμε στη “metacreation”;

“I meet very interesting people here :-)” Γράφει αγαπημένη φίλη και fb φίλη στο προφίλ της! “And very interesting ideas too” θα προσθέσω εγώ! Σε fb φίλου τις εικόνες είδα εικόνα με την εξής σημείωση, που και ο φίλος όπως δείχνει η διαδικασία ανέλαβε από φίλο κλπ κλπ:

1 – Go to Wikipedia. Hit “random” or clickhttp://en.wikipedia.org/wiki/Special:Random The first random wikipaedic article you get is the name of your band.

2 – Go to “Random quotations” or clickhttp://www.quotationspage.com/random.php3 The last four or five words of the very last quote of the page is the title of your first album.

3 – Go to Flickr and click on “explore the last seven days” or clickhttp://www.flickr.com/explore/interesting/7days Third picture, no matter what it is, will be your album cover.

4 – Use Photoshop or similar to put it all together.

5 – Post it to Facebook with this text in the “caption” and tag the friends you want to join in. (you can untag yourself if you don’t want this photo up.

Έτσι και έκανα (και τα μετέτρεψα σε σημείωση χωρίς tags…) (τα credits κάτω κάτω)
Να το αποτέλεσμα:

Τους προβληματισμούς στους οποίους οδηγεί η επινόηση αυτή τους έχω κατα καιρούς αναπτύξει άλλοτε δίπλα στους γραφίστες που έτυχε να συνεργαστώ, άλλοτε μπροστά στον υπολογιστή με το μικρόφωνο στο πλάι… Αλλά και στο πανεπιστήμιο ως φοιτητής και έπειτα, κλπ κλπ. Όταν χρειάστηκε να σχεδιάσω ένα εξώφυλλο για το πρότζεκτ των μεταήχων προέκυψε αυτό…

και αν δεν ήταν αυτό δεν θα ήταν άλλο. Έτσι νομίζω… πάντως όλο αυτό είναι ένα θέμα…
Στον τίτλο της σύντομης αυτής σημείωσης απλά αναρρωτιέμαι, αν αυτό είναι ένα στοιχείο μεταμοντερνικότητας (“postmodernism” – εξ ου και το “post-“), η κατανόησή του οποίου μας οδηγεί – έπειτα από την συνειδητή επιλογή μας – σε μια “δημιουργία που (αυτο)αναφέρεται στη φύση της δημιουργίας”, άρα μια μεταδημιουργία (το “meta-” είναι συνώνυμο της αυτοαναφορικότητας…) … και ξεκινάμε βέβαια από τα εξώφυλλα δίσκων για να φτάσουμε ίσως σε πολλές άλλες εκφάνσεις δημιουργίας. Οπωσδήποτε όλο αυτό δεν είναι spam – το αναρτά κανείς στις φωτό του με τη θέλησή του… ως σύλληψη όμως και ως σύνταξη/φόρμα, δεν μοιάζει με μήνυμα spam; (αυτό σχετικά με το πρώτο μέρος του τίτλου…)

Τα κρέντιτς…

Το wiki με έβγαλε στο:
http://en.wikipedia.org/wiki/In_the_Stars, με την δεύτερη φορά, ομολογώ! Την πρώτη την έχασα κάπου στο ξεφύλλισμα.

Το quotationspage με έβγαλε σε σελίδα με τελευταίο ρητό το:
We should be taught not to wait for inspiration to start a thing. Action always generates inspiration. Inspiration seldom generates action.
του Frank Tibolt

και το flickr με έβγαλε σε μια σελίδα από την οποία προέκυψε το:
http://www.flickr.com/photos/deniscollette/3833388526/ με φωτογραφία του
Denis Collette, όπως λέει.

Digital Abacus 2.0: Αυτοσχέδιες εποπτικές κατασκευές χωρίς ηλεκτρισμό για την πληροφορική αγωγή και την διδακτική των Τ.Π.Ε.

7ο Συνέδριο ΕΕΕΠ-ΔΤΠΕ

Το μέλλον της μάθησης

Πολυχώρος Απόλλων
Πειραιάς

Σάββατο 30-10-2010



ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ

Στο εργαστήριό μας θα αναπτυχθούν πρωτότυπες συσκευές με απλά υλικά, που θα αποτελέσουν τους «προσωπικούς υπολογιστές» των παιδιών. Σε αυτές θα απεικονίσουμε όλες τις θεμελιώδεις έννοιες της πληροφορικής, λειτουργικά αλλά και κριτικά. Στη συνέχεια θα δημιουργήσουμε «δίκτυα», μέσα από τα οποία θα πραγματοποιήσουμε βασικές λειτουργίες της σύγχρονης πληροφορικής. Κύριο υλικό μας θα αποτελέσει ο «ψηφιακός άβακας», κατασκευασμένος από τους ίδιους τους συμμετέχοντες. Στόχος του εργαστηρίου είναι να αποκτήσουν όλοι μέσα από τη μεθοδολογία αυτή, εφόδια για το μάθημα και τους διδακτικούς τους σκοπούς, σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ

Η συγκεκριμένη μεθοδολογία (digital abacus project) αναπτύχθηκε πρώτη φορά το 2003-4 στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση και έκτοτε έχει αναπτυχθεί σε πολλά εργαστηριακά μαθήματα σε όλες τις βαθμίδες, καθώς και σε επιμορφώσεις εκπαιδευτικών. Αποτελέσματα της έρευνας έχουν παρουσιαστεί σε συνέδρια πανελλήνια και διεθνή.

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ

Το εργαστήριο απευθύνεται σε συγκεκριμένο αριθμό συμμετεχόντων, διδάσκοντες πληροφορικής, αλλά και κάθε σχετικό ενδιαφερόμενο. Θα πραγματοποιηθεί μία φορά και θα έχει ελεύθερη είσοδο με σειρά προτεραιότητας, βάση των εγγραφών που θα γίνουν στο χώρο του συνεδρίου. Τα υλικά κατασκευής παρέχονται στο χώρο του εργαστηρίου Και θα δοθούν σημειώσεις. Η έρευνα, η επιμέλεια και η διδασκαλεία είναι του Δημήτρη Σαρρή.

στο facebook…

το “λεξικό του αναστοχασμού”

 Τις τελευταίες δεκαετίες η επιστήμη στράφηκε στην μελέτη του ίδιου της του εαυτού! Τόσα χρόνια η επιστήμη μελετούσε τα πράγματα. Ήρθε η ώρα να αναρρωτηθεί, “ποιά είναι αυτή που μελετάει τα πράγματα;” “γιατί τα μελετάει έστι και όχι αλλιώς;”. Αυτή η ανάπαυλα που κάνει η επιστήμη στο να προχωράει μπροστά “με κλειστά μάτια”, αυτό το άνοιγμα των ματιών της προκειμένου να δει καλύτερα “ποιά είναι και που πάει”, είναι ο λεγόμενος “αναστοχασμός” της.

Καθώς ο αναστοχασμός αυτός διαχύθηκε σε διάφορους κλάδους της επιστήμης, με επίκεντρο τις ανθρωπιστικές σπουδές, κάθε έννοια η οποία αναλάμβανε να αναστοχαστεί πάνω στην ίδια της τη φύση, πήρε το πρόθεμα “μετα-” (meta-). Γι΄ αυτό μια γλώσσα που μελετά την ίδια της τη φύση και συζητά για τη γλώσσα, είναι μια “μεταγλώσσα”. Η μάθηση που ασχολείται με θέματα μάθησης είναι “μεταμάθηση”. Η γνώση που αφορά σε γνώσεις για την ανάπτυξη των γνώσεων ονομάζεται “μεταγνώση” κ.ο.κ.

Ξαφνικά η επιστήμη είχε ανάγκη από ένα μεγάλο σύνολο λέξεων με το πρόθεμα “μετα”, προκειμένου να περιγράψει ή και να “ανακαλύψει” τις αναστοχαστικές, αλλά και αυτοαναφορικές έννοιες. Στις μέρες μας συναντούμε λέξεις όπως “μεταεπικοινωνία”,”μεταδεδομένα”, “μετααναζήτηση” κ.λπ. Η άλλη εκδοχή του “μετα-” είναι να προσδιορίζει χρονικά την δράση (“μεταμοντέρνο”, “μετασκευή” κ.λπ.). Πως θα ήταν όμως αν κάθε φορά το “μετα” προσέδιδε στη λέξη αναστοχασμό;

Η “μεταποίηση” θα ήταν ποίηση που αναστοχάζεται πάνω στη φύση της ποίησης, αυτοαναφορική ποίηση. Η λέξη αποκτά άλλη συμβολική διάσταση: “μεταποίησις”, “metapoetry”. Μια γραφή, αναφερόμενη στη φύση της γραφής θα ήταν η “μεταγραφή”, (metawriting) αλλά γνωρίζουμε ότι η λέξη ήδη χρησιμοποιείται με άλλο νόημα.

Το “λεξικό του αναστοχασμού” είναι ένα γνωστικό παιχνίδι, όπου εντοπίζουμε λέξεις με το “πρόθεμα του αναστοχασμού ‘μετα-‘” και επιχειρούμε να αναδείξουμε πως θα ήταν και τι θα σήμαιναν αν το πρόθεμα ήταν αναστοχαστικό και όχι χρονικό. Ιδού λοιπόν μερικά λύματα:

 μεταβαίνω

μεταβάλλω

μεταβατικός

μεταβιβάζω

μεταβιομηχανικός

μεταγλώττιση

μεταγραμματίζω

μεταγραμματισμός

μεταγραφή

μεταγράφω

μεταάγω

μεταγωγέας

μεταγωγή

μεταθεση

μεταμορφικός

μεταμορφισμός

μεταμορφώνω

μεταμορφώνομαι

μεταμόρφωση

μετανοια

μετανοώ

μετανοών

μεταπλασμα

μεταπλάσσω

μεταποίηση

μεταποιητικός

μεταπράτης

μεταπράτηση

μεταρρυθμίζομαι

μεταρρύθμιση

μεταρρυθμιστής

μετασκευή

μεταστοιχείωση

μεταστροφή

μετασχηματισμός

μετατροπή

μετατυπία

μεταφορά

μεταφραση

μεταφυσική

μεταφωνία

μεταχειρισμένο

μεταεγγραφή

μεταεγγράφω

μεταεκπαίδευση

μεταεκπαιδευω

μεταονομασία

“Πως τον λεν τον ποταμό (δεδομένων)”; η πιθανότητα ενός “γλωσσικού λογισμικού”

Πως λένε το downloading; το ποτάμι δεδομένων που χύνεται απ’ τον σέρβερα στο πισί?
“κατέβασμα”; μια φορά είχα προτείνει στην ομάδα “καταβιβαστέα” για τα downloads και κάποιοι mediaσαν, κάποιοι άρχισαν να το σκέφτονται – βέβαια, brainstorming κάναμε ξέρετε πως είναι αυτά…Απ’ το “ό,τι νάναι” βγαίνει το καλό…υπάρχει και παροιμία για το γάμο σχετική…

Συνεχίζω όμως… “Kαταβασίες” είναι καλό, αλλά είναι όρος της βυζαντινής μουσικής…

Η Google είναι λιτή, “λήψη” το λέει.
Αλλά σε μια σελίδα αυτά που “είναι προς κατέβασμα”; πως να τα πεις;

Σε άλλο λογισμικό είδα ένα καλό: “μεταφόρτωση”. ¨Ετσι το λέει και η Yahoo!.

Όπως και να το δεις, ότι και να κάνεις μεταφράζουμε μια γλώσσα – την αγγλική – που σε σχέση με την πληροφορική δεν είναι τυχαία: είναι η γλώσσα της πληροφορικής.

Τι εννοώ; ότι οι γλώσσες προγραμματισμού έχουν αγγλικές λέξεις. Όσοι σπούδασαν πληροφορική ή πρόλαβαν το περιβάλλον DOS στους προ-παραθύρων υπολογιστές το ξέρουν καλά…

Με δυό λόγια – γιατί είναι σημείωση του fb, όχι άρθρο – κάνω την υπόθεση εργασίας ότι το οικοδόμημα της πληροφορικής έχει εμφορεθεί σε ένα βαθμό τις σημειολογήσεις της γλώσσας που το θεμελίωσε. Έχω μια αίσθηση, και δεν προφθαίνω να το τεκμηριώσω, ότι αυτό επηρεάζει και τα κείμενα – κουμπιά και εξαρτήματα – της “επιφάνειας” του πληροφορικού οικοδομήματος.

Ότι όχι μόνο η πληροφορική έχει εμφορεθεί βαθύτερες δομές της αγγλικής, όχι μόνο το “από μέσα” του λογισμικού, αλλά και το “απ’ έξω”. Η ιστοσελίδα δηλαδή που αυτή τη στιγμή βλέπετε, ακόμη κι αν έχετε την ελληνική γλώσσα, έχει τραφεί πολιτισμικά, έχει δομές, υποδομές, σημειολογήσεις και “υποσημειολογήσεις” της αγγλικής, με μια έννοια όμως “Τσομσκική”…

Που κολλάει ο Τσόμσκι; χρειάζεται για να ξεκαθαριστεί ότι οι πολιτισμικές συμπαραδηλώσεις που υποθέτω ότι η μητρική γλώσσα της πληροφορικής – η αγγλική – εμφόρεσε στην πληροφορική είναι επίκτητες. Στο βάθος, στα γονίδια δεν υπάρχει διαφορά στη γλωσσική προδιάθεση, και ο Τσόμσκι, που υποστήριξε την νευρο-βιολογική ανάδειξη της γλώσσας θα μας καθησύχαζε ότι τίποτα σοβαρό δε συμβαίνει, οποιαδήποτε γλώσσα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να φτιαχτούν “γλώσσες” της πληροφορικής. Άρα τι ζήτημα υπάρχει; περί γλωσσικής ορέξεως κολοκυθόπιτα. Σωστά.

Όμως εκεί είναι το θέμα, στην “κολοκυθόπιτα”. Γιατί προχθές, φίλη στο fb μου τόνιζε – καθώς μιλούσαμε στο άκρως προφορικό skype – ότι δεν έχει το fb στα ελληνικά, δεν το αντέχει, το έχει στην μητρική του γλώσσα, την αγγλική…

Γι’ αυτή το ζήτημα είναι λοιπόν αισθητικό… ή μήπως δεν είναι έτσι;
Πάλι, χωρίς βιβλιγραφία, θα ονομάσω τις επίκτητες ιδιαιτερότητες της κάθε γλώσσας, που είναι όμως γραμματικές, συντακτικές, λειτουργικές με κάποιο τρόπο, ως το “λογισμικό” της γλώσσας, ένα γλωσσικό λογισμικό. Γιατί απλά λειτουργούν ως λογισμικό. Ως πληροφορία “εγκατεστημένη” στη γλώσσα σε πλήρη λειτουργία.

Ε λοιπόν η απάντηση στο πρόβλημα της φίλης είναι απλή:
Δεν συμφωνεί το “λογισμικό” της ελληνικής στο “λειτουργικό σύστημα” που είναι το “πολιτισμικό κομμάτι” στις ιστοσελίδες. Ή – αν θέλετε – δεν ταιριάζει πάντα. υπάρχουν “bugs”…
και η φίλη μου τα διαισθάνεται… όπως το “downloads”. Αυτή η λέξη έχει ένα γλωσσικό “λογισμικό” που δύσκολα ελληνική απόδοση θα έχει το ίδιο… Έτσι υπάρχει ένα μεταφραστικό “bug”…
Όχι γιατί η μετάφραση δεν έχει “λογισμικό”, αλλά γιατί έχει άλλο “λογισμικό”…

Να το χοντρύνω λίγο το θέμα της “ασυμβατότητας”; γιατί κάποιοι από μας δεν μπορούμε να ακούσουμε ελληνικά τραγούδια; γιατί κάποια ξενόγλωσσα τραγούδια δεν “δένουν” με την μετάφραση; προς τι όλες αυτές οι φωνητικές ακροβασίες του στυλ “gonzales – βουβάλες”, και “pity- σπίτι”;
συνειδητά ή ασυνείδητα, δημιουργοί και ακροατές παλεύουμε με “γλωσσικά λογισμικά”, με “μουσικά λογισμικά” (μεταφορικά πάντα μιλώντας), προς εγκατάστασην στο πελωριο “λειτουργικό σύστημα” του αισθητηρίου μας (μεταφορικά πάντα μιλώντας)… Τι διαφορετικό έχει το “λογισμικό” στην εκφορά των ελληνικών του Αγγελάκα (Τρύπες), όταν παίζει σε ροκ φόρμες, και τί όσοι προσπαθούν να γράψουν μπλούζ στα ελληνικά;

Και καλά το “γλωσσικό λογισμικό” είναι το θέμα της συμμείωσης που θέτω υπό δοκιμή. Εσείς θα μου πείτε…

Για το “μουσικό λογισμικό” (μεταφορικά, αναφερόμενος στα λειτουργικά πολιτισμικά στοιχεία στη μουσική που “κρύβονται” μέσα στους αιώνες…) όμως σας διαβεβαιώ υπάρχει… Το βλέπετε εν μέρει κι εσείς μετουσιωμένο στα (πραγματικά) μουσικά λογισμικά, ακόμη και του κινητού…

Πως λοιπόν να τον πεις τον… ποταμό; αν αγνοήσεις τις κοιλάδες και τα φαράγγια που διασχίζει, όπως και να τον πεις… δεν κοιτάς από τον ουρανό… έστω από την κορυφή του βουνού, με τις πλαγιές και τις ραχούλες μέσα στο βλέμμα σου… ίσως και να κολυμπάς μέσα του…

ίσως και να σου κόβεται η ανάσα…

Υ.Γ. brainstorming συνέχεια: Πηνειός, Πινιός, πινιος, Pinios, Phnios, Phneios, Pineios, Peneios, Niagara, river, stream…

© 00110010001100000011000000111001

Η “αγωνία” του προγραμματιστή (και του εκπαιδευτικού…)

Ο προγραμματισμός είναι η πιο αδικημένη μορφή λογοτεχνίας. Γιατί απλούστατα δεν τον διδάσκονται ως τέτοιο ούτε… οι ίδιοι οι προγραμματιστές.

Όποτε μίλησα σε ανθρώπους της πληροφορικής για την ομορφιά που βλέπω στο έργο τους, για την μυστική πληροφορική λογοτεχνία που βρίσκω π.χ. στις κρυφές οδηγίες που δίνει ο ένας στον άλλο σε ειδικές αράδες μέσα στην καρδιά των λογισμικών, σα μια βαθιά όμορφη παράδοση μιας φυλής που διαιωνίζεται σιωπηλά, με κοιτούσαν με εξ ίσου βαθιά… απορία.

Η φιλοσοφική διάσταση του 0 και του 1, το υπαρξιακό νόημα της αφαίρεσης στην οποία προβαίνει ο προγραμματιστής, κατά το τελετουργικό της ψηφιοποίησης, αν και κοινοί τόποι στις κοινωνικές επιστήμες, αποτελούν συχνά “απροσπέλαστα κείμενα” για τους αξιοσέβαστους εργάτες του ψηφιοποιείν.

Μόνο εκεί, εκεί στο MIT βλέπω καμιά φορά κάτι κομψούς παραμυθάδες πληροφορικάριους, αλλά δεν γνωρίζω τι απήχηση έχει αυτή η όψη του πληροφορικού νομίσματος στους συναδέλφους των. Στο παιδαγωγικό όραμα του Papert, τις εκλαϊευτικές αναλύσης του Νεγρεπόντη, τον ουμανισμό – ας τον ονομάσω έτσι – του Δερτούζου και την ευφάνταση φιλοσοφία του Levy (ευρωπαίος αυτός) η πληροφορική μεταμορφώνεται σε πρωταρχική “ανθρωπιστική σπουδή”. Βέβαια βρέθηκαν και αγαπημένοι δάσκαλοι να μου τα μάθουν κι εμένα. Αλλοιώς πως…

Αν υπάρχει ένας χώρος που ενσκύπτει με σύνεση πάνω στα προβήματα της ανθρωπότητας, κατανοώντας τα σε βάθος, με την αποστασιοποίηση ενός επιστήμονα αλλά και την υπευθυνότητα ενός ηγέτη, με τη αφάνεια ενός φιλανθρώπου αλλά και την αποτελεσματικότητα ενός διοικητή, αυτός είναι ο χώρος του προγραμματισμού. Και εξηγούμαι:

Σχεδόν όλη μας η πραγματικότητα έχει μεταφραστεί σε αλγορίθμους – τι είναι άραγε το second life – τα βιντεοπαιχνίδια έχουν ενσωματώσσει την (άλλοτε) άρρητη μυθολογία, πλάι στο λαϊκό της μοντέρνας εποχής. Τέτοιες αναλύσεις και συνθέσεις της πραγματικότητας, του συνειδητού και του ασυνειδήτου, ούτε στα ωραιότερα όνειρα των λογοτεχνών του κειμένου, θα μπορούσε να πει κανείς.

 

http://www.eworld.gr

Βέβαια δεν έχει νόημα να συγκρίνουμε την δυνητική πραγματικότητα της σύγχρονης πληροφορικής, με όποια άλλη “τεχνολογία” του παρελθόντος. Το αποτέλεσμα πάντως δεν παύει να είναι σημαντικό. Η επίδραση των πληροφορικών λογοτεχνημάτων στη ζωή μας είναι άμεση και καταλυτική. Πως να αδιαφορήσει κανείς για την πληροφορική λογοτεχνία, την πληροφορική φιλοσοφία, την πληροφορική ανθρωπολογία, την πληροφορική τέχνη…

Όμως το κυρίως θέμα μου σ’ αυτή τη σημείωση είναι άλλο. Είναι ό,τι όλα αυτά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ο άνθρωπος της πληροφορικής τα δι-αισθάνεται. Σκυμμένος πάνω στον κώδικά του, νοιώθει το βάρος των επιλογών του για κάτι που όλοι γύρω του θεωρούν απλό εργαλείο. Όταν ένας προγραμματιστής φτιάχνει μια “γλώσσα” πιστεύω ότι τον βαραίνει όλη η σημασία που έχει η έννοια της “γλώσσας”. Το βάρος να χτίζεις μια κουλτούρα, μια κοινότητα, μια συνέχεια στο χρόνο.

Κι αν υπάρχουν αδικημένοι επιστήμονες που αναφώνησαν ευτυχισμένοι “εύρηκα” στο εργαστήριό τους, χωρίς να μπορούν να μοιραστούν τη χαρά τους με την υπόλοιπη κοινωνία, καταδικασμένοι σε μια παράξενη μοναξιά, σε ένα ενδεχόμενο στίγμα για τον μονομερή τρόπο που έβαζαν τη δουλειά τους στη ζωή τους, αυτοί πρέπει να ήταν επιστήμονες της πληροφορικής… Οι γλώσσες της πληροφορικής είναι σπάνιες διάλεκτοι, λίγοι τις μιλούν και ελάχιστοι είναι οι φιλόλογοί τους, άγνωστα τα ποιήματά τους… Σε μια ποιο λυρική έκφραση, μιλάμε για την… μοναξιά του προγραμματιστή, αλλά επί της ουσίας για μια διαρκή αγωνία για το έργο που δημιουργείται! Την αγωνία του προγραμματιστή.

Και ο εκπαιδευτικός; θα μου πείτε. Που κολλάει αυτή η παρένθεση στον τίτλο; Να, προχθές εν μέσω ενός καφέ σχεδόν… διεθνούς, ήρθε στην κουβέντα το ζήτημα της σύγχρονης εκπαίδευσης. Σεβαστός συνάδελφος ανάφερε ότι η δυνητική πραγματικότητα θα αντικαταστήσει τον εκπαιδευτικό.

Εντάξει, θα μου πείτε ότι την ανάγκη της εκπαίδευσης δεν τη δημιούργησε η γνώση, αλλά η ίδια η ανθρώπινη φύση – ίσως του διέφυγε προς στιγμήν αυτή η διάσταση. Δεν είχα χρόνο να εξηγήσω στο συνάδελφο ότι το “σχολείο γνώσεων” είναι ένα μοντέλο υπό αμφισβήτηση σχεδόν από τις αρχές του 20ου αιώνα, αφού μάλλον σε αυτό αναφερόταν.

Μάλιστα σκεφτόμουν, ότι η δυνητικοποίηση του σχολείου αυτού (των γνώσεων κατά κάποιο τρόπο – άντε και των μεταγνώσεων) όχι απλά δεν παραγκωνίζει τον εκπαιδευτικό, αλλά επιφορτίζει με γεωμετρικούς ρυθμούς το έργο του. Γιατί, αν πριν πενήντα χρόνια ο δάσκαλος είχε στα χέρια του το αριθμητήριο στα χέρια του για να φιλοσοφήσει, να δημιουργήσει, να επικοινωνήσει, να συμπράξει με τον διδασκόμενο στην “μυσταγωγία της αγωγίας”, σήμερα έχει στα χέρια του το διαδίκτυο.

Δεν είναι η εξέλιξη αυτή αποκαλυπτική για τον σύγχρονο ρόλο του εκπαιδευτικού; Οι εξελίξεις δεν βαραίνουν πια μόνο τον προγραμματιστή, αλλά και τον εκπαιδευτικό… Γιατί ο πρώτος συναισθάνεται τον εκπαιδευτικό του ρόλο και ο δεύτερος τον προγραμμματιστικό… αυτό πάλι; απίστευτη σύμφυση αρμοδιοτήτων σε σχήμα… χιαστί!!!

Αγωνία! Απίστευτος όγκος έργου, ανάγκη σπουδής, σύνεσης, αναστοχασμού, ώρα λήψεως αποφάσεων, για τους λειτουργούς αυτούς. Μόνο οι εφαρμοστές των δύο κλάδων γλιτώνουν λίγο από αυτό το άχθος…

(c) 2009 ένας εκπαιδευτικός που βιώνει τον προγραμματισμό

Το ασώματο γέλιο, το νοερό…

“Λιώνω πάνω στο κομπιούτερ, πεθαίνω”, μου γράφεις από την άλλη πλευρά, και φαντάζομαι ότι όντως ξεκαρδίζεσαι από τα γέλια γιατί έχει αποσυντονιστεί ο ρυθμός του chat…
Μέσα σ’ όλα αυτά εισπράττω και ένα: “aaaaaaaaxaxaxaxaxaxaxaxaxax”…Υπάρχει η αναγκαιότητα να μεταφερθεί το γέλιο στο chat… είναι στους κώδικές του…

Δεν ξέρω αν το τελευταίο “x”πρέπει να το προφέρω αλλά έχω συνδέσει τα γέλια του chat που τελειώνουν σε “x” ή “χ” με ξέφρενο γέλιο, τόσο που όταν ακούω “αχ” μου φαίνεται γλυκό γελάκι δυσλεξίας και όχι αναστεναγμός…

Το γέλιο είναι μέσο θεραπείας και οι γελιοθεραπευτές συστήνουν γκρουπ θεραπείας γέλιου για να τονοθούν οι μύες, να ισορροπήσει το κυκλοφορικό, να εκκριθούν ντοπαμίνες ευεξίας. Και τώρα που γελάμε μέσα στη σιωπή, νοερά, στο chat και τα comments τι γίνεται; χάνεται η ευεξία;

Τον τελευταίο καιρό – οι φίλοι μου το έχουν προσέξει – διανθίζω τον φεισμπουκικό μου λόγο με γέλια… Έχει άραγε επηρρεάσει την ψυχολυγεία ® “μου” και “μας” αυτό;
Μια γενικότερη ευφορία υπό την επίδραση της γελίας (ε, όχι γελοίας) διάθεσης; Πείραμα….

Στο ασώματο γέλιο του κυβερνοχώρου το γέλιο φέρνει υγεία; Δεν ξέρω, το ψάχνω (εξ’ ού και η πειραματική συμμείωση) αλλά είναι σίγουρα επικοινωνία:
χα: κάτι σαν το “στην έφερα” αλλά με αγαπητική διάθεση…
χαχα: μετρημένο γέλιο, έχουμε ακόμη τον έλεγχο…
χαχαχ: το γέλιο φεύγει λίγο εκτός ορίων…
χαχαχαχ: πολύ γέλιο, με καρδιά…
ααααααααχαχαχαχαχαχα: μου ‘φυγε πλέον η καρδιά, ξεκαρδίζομαι!

Όμως και το φωνήεν matters:
χιχι: είναι άλλο από το
χεχε: και συνηθίζονται αυτά τα δύο, ενώ το
χοχο: ανήκει αποκλειστικά στον κόκκινο Άγιο Βασίλη. Επίσης δεν είμαι σίγουρος αν υπάρχει το
χουχου: ίσως ουχουχουου…

Ένας φίλος φίλου – στο fb πάντα – γελούσε xaxoxaoxoaxoaxoaox και ένας άλλος xa00xa ή κάπως έτσι… πέσαν και μηδενικά δηλαδή… ας με συγχωρέσουν που κάνω copy-paste στα γέλια τους…

Η γενεαλογία του γέλιου έχει παπούδες και γιαγιάδες από την Αγγλία (Humor), την Πλάκα (πλάκα), την Επίδαυρο (κωμικό και τραγικό), και έναν “μεγάλο έλληνα”, από αυτούς στο τοπ τεν ενός καναλιού (Ειρωνία). Τώρα το γέλιο έγινε (και) νοερό, άηχο (εκτός αν “λιώνεις στο pc”…), έγινε emoticon
😀
(η Google έχει ολόκληρο εργαστηριακό project για τα καινούργια αυτά ιδεογράμματα:
( http://mail.google.com/support/bin/answer.py?hl=en&answer=34056 ) ).

Και βέβαια διαζώσεται το παραδοσιακό lol που θυμίζει κειμενικό περιβάλλον και αρχαία chat…
lol, lol lol, και με φευγάτη καρδιά looooooool.
Το γέλιο έγινε άηχο (όχι σιωπηλό, χωρίς κίνηση) αλλά μάλλον παραμένει πάντα θεραπευτικό…

© 2009 χιχι…