Ηχολόγιο – echologium – ɯnıƃoloɥɔǝ – οιγόλοχΗ

Ηχητικό ιστολόγιο του Δημήτρη Σαρρή, Εκπαιδευτικού (ΠΕ 16), ΒΑ Οικονομίας, ΒΑ, ΜΑ Πολιτισμού

Αρχεία για θεωρία μουσικής

Μουσικά Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας

Είναι γνωστό ότι πολλοί γονείς συνδέουν τα όνειρά τους να μάθουν τα παιδιά τους μουσική, με τη δική τους παιδική ηλικία. Ένας γονιός που δεν κατάφερε να μάθει ένα μουσικό όργανο, ίσως θέλει να μάθει το παιδί του. Ο ίδιος, μητέρα ή πατέρας, θεωρεί ότι γι’ αυτόν η ευκαιρία πια χάθηκε, ότι δεν πρόκειται ποτέ πια να μάθει έστω και ένα τραγούδι. Οπότε οι ελπίδες του πηγαίνουν… στα παιδιά του τα οποία δεν θα πρέπει να συνεχίσουν τη δική του “αποτυχημένη πορεία”, απορρίπτοντας την δυνατότητα εκμάθησης. Πόσο μάλιστα όταν έχουν στη διάθεσή τους δασκάλους, όργανα και – γιατί όχι – και χρόνο!

Η κατάσταση αυτή κρύβει πολλά ατοπήματα. Κατ΄ αρχάς, η μουσική πλέον δεν είναι ό,τι ήταν στην εποχή των γονιών. Μουσική φτιάχνεται και με έναν υπολογιστή, ένα “Player”, με το σώμα, το στόμα, τα αντικείμενα, τα υλικά, τις λέξεις, τους ήχους, ό,τι τέλος πάντων βάζει ο νους του ανθρώπου. Γνωρίζετε εσείς να μαθαίνει κάποιο παιδί “beatboxing”, ή έστω “body percussion”; Κι όμως τα μουσικά αυτά είδη είναι ευρέως διαδεδομένα, δημοφιλή στα παιδία, με διαγωνισμούς, φεστιβάλ, ρεπερτόριο και μεγάλο εύρος τεχνικών. Γιατί λοιπόν το παιδί πρέπει “σώνει και καλά” να μάθει ένα από τα μουσικά όργανα που ήταν διαθέσιμα τον καιρό που οι γονείς του γνώριζαν τη “μουσική”;

Ένα δεύτερο μεγάλο ατόπημα είναι η σύγχυση ανάμεσα στο “ταλέντο” και τη “μεθοδικότητα”. Οι μεγάλοι δημιουργοί μελετούν τακτικά, επίμονα και αδιάλειπτα. Αλλιώς το “ταλέντο”, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, μπορεί να οδηγήσει το μαθητή στην αδράνεια, το γρήγορο “κάψιμο”, είτε γιατί χάρη στο “ταλέντο” του “βαριέται”, αδιαφορεί και δεν τον έλκουν απλά καθημερινά ζητήματα μάθησης, είτε γιατί το “ταλέντο”, τον απομακρύνει από τη ζωογόνο άσκηση. Η άσκηση και η υπομονετική μελέτη ανοίγει δρόμους και δυνατότητες υπερ-πολλαπλάσια ευχάριστες από τη λίγη δυσφορία που δημιουργείται λόγω της αναγκαστικής (στην αρχή) σπουδής. Το ταλέντο χωρίς την σύνεση της άσκησης αποσυντονίζει, αποπροσανατολίζει, “καίει” το θύμα του, και εσωτερικά, με κακή ψυχολογία και εξωτερικά, με καταπόνηση του σώματος.

Και φτάνουμε τώρα στους αρχικούς μας αποδέκτες, τους ενήλικες που δοκίμασαν μια φορά να “μάθουν” μουσική, και καθώς δεν τα κατάφεραν, παραιτήθηκαν. Ισχύουν όλα τα προηγούμενα και γι’ αυτούς. Αφενός, μουσική έκφραση δεν είναι ό,τι νόμιζαν στα παιδικά τους χρόνια. Είναι πολύ πιθανόν, πολλές – πολλές παραδρομές να τους έδωσαν λάθος εντύπωση για τις μουσικές τους ικανότητες. Αν π.χ. η επιμονή στις “νότες” και την “παρτιτούρα” τους αποθάρρυναν ίσως ξεχνούν ότι στη μεγάλους πλειονότητα οι λαϊκοί μας μουσικοί διέσωσαν την τέχνη τους προφορικά, από στήθους, μέσα από την τριβή με τα ακούσματα και το ζωντανό παίξιμο. Αφετέρου, όλα όσα αναφέρθηκαν περί μεθοδικότητας, που υπερσκελίζει πιθανή έλλειψη “ταλέντου” ισχύουν σε κάθε ηλικία. Δηλαδή κάθε στιγμή και καθένας μπορεί να ασκήσει τη μουσική του έκφραση (“να μάθει μουσική” που λέγαμε λοιπόν παλιά). Απλά η ηλικία, η φυσική και πνευματική κατάσταση, διαμορφώνουν κάθε φορά τον τρόπο της άσκησης.

Ας φανταστούμε ένα μουσικό σχολείο, για όσους είτε δεν διάπρεψαν την πρώτη φορά στη μουσική, είτε δεν είχαν ποτέ τη δυνατότητα σαν παιδιά να έρθουν πιο συστηματικά σε επαφή με τρόπους μουσικής έκφρασης. Όποιος περνά το κατώφλι του σχολείου αυτού, θα πρέπει να έχει κατανοήσει ότι βρίσκεται πραγματικά μπροστά στη δυνατότητα να μάθει, και δεν κάνει κάποιας μορφής πείραμα. Σε αυτό το σχολείο:

>>υπάρχει η δυνατότητα να αξιοποιηθούν διάσπαρτες γνώσεις, ακούσματα, δεξιότητες, που ο μαθητής έχει λόγω της ηλικίας του και δε θα είχε αν ήταν παιδί.

>> υπάρχει η ωριμότητα να μοιραστεί δίκαια ο χρόνος που αφορά στην “από στήθους” μάθηση και στην εγγράμματη ανάγνωση. Οι αβλεψίες της παιδαγωγικής μεθόδου στην παιδική ηλικία, που αποθάρρυναν το παιδί και δεν απέδωσαν γενικά τα μέγιστα, τώρα μπορούν να ελεγχθούν για να έχουμε το καταλληλότερο “μίγμα μεθόδων”, προκειμένου να διδαχτεί ο ενήλικας.

>> η μουσική έκφραση μέσα από τη διαδικασία της μάθησης θα πρέπει να είναι στο επίκεντρο, ακόμη περισσότερο, γιατί για τον ενήλικα «δεν υπάρχει χρόνος». Φυσικά ο ενήλικας μπορεί καλύτερα να εκτιμήσει την ανάγκη της μεθοδικότητας και της υπομονής. Υπάρχει όμως πάντα και η «εναλλακτική», να είναι οι ασκήσεις άμεσα αποδοτικές σαν «τραγούδια». Είναι απίθανο με τόσο μουσικό πλούτο γύρω μας να μην μπορεί κάθε φορά να επινοηθεί μια “άσκηση” που να μην μοιάζει “άσκηση” για το μαθητή, αλλά και να βελτιώνει κάποια δεξιότητά του. Η δημιουργικότητα κατά το σχεδιασμό του μαθήματος θα μπορούσε να είναι βασικό  χαρακτηριστικό σε αυτό το μουσικό σχολείο δεύτερης ευκαιρίας.

>> ένα μέρος της εκπαίδευσης θα μπορούσε να αφιερωθεί στην αυτοκριτική αυτής της ίδιας της εκπαίδευσης: πως φτάσαμε να διαμορφώνουμε ένα “μουσικό σχολείο”; μια μουσική; ποιος ορίζει τις έννοιες του “οργανοπαίχτη”, του μουσικού, του επιτυχημένου, το αποτυχημένου, της δόκιμης και της αδόκιμης μουσικής πρακτικής; Η επίγνωση του μαθητή, τι είναι αυτό που κάνει και γιατί το κάνει, σε μια τέτοια ηλικία ενδυναμώνει κατάλληλα τα εσωτερικά κίνητρα για μάθηση.

Και δύο παρατηρήσεις πριν την ολοκλήρωση της σημερινής καταγραφής στο ηχολόγιο: Το μουσικό σχολείο δεύτερης ευκαιρίας πρεσβεύει όλες εκείνες τις διάσπαρτες αξιώσεις για “αναδιαρθρώσεις” στη μουσική εκπαίδευση, που επισήμαναν μια κρίση σε αυτή, πολλά χρόνια πριν οποιαδήποτε άλλη “κρίση”. Τέλος, η λέξη “ταλέντο” έμπαινε διαρκώς σε εισαγωγικά, αφενός, γιατί δεν έχει κανένα πραγματικό νόημα στη συλλογιστική αυτού του κειμένου, αφετέρου γιατί διεθνώς τα τελευταία χρόνια όλο και πιο πολύ απομυθοποιούμε την έννοια αυτή, και επισημαίνουμε πότε την αξία της μεθοδικότητας, πότε τις παθολογικές αποκλίσεις, όπου συγκεκριμένα βιολογικά χαρακτηριστικά, κυρίως στον εγκέφαλο, μπορεί να προσδώσουν ακραίες δυνατότητες σε έναν άνθρωπο. Μήπως έχετε ακόμη την απορία αν υπάρχει ή δεν υπάρχει «ταλέντο»; Τι ζήτημα δεν είναι να πούμε ένα «ναι» ή ένα «όχι», για μια έννοια που δεν έχει – όπως προσπάθησα να δείξω – την ίδια έννοια για όλους, και δεν έχει αποδομηθεί (απομυθοποιηθεί αν προτιμάτε) επαρκώς στη μουσική εκπαίδευση.

τι σημαίνει ντο-ρε-μι-φα-σολ-λα-σι ;;;;

1. Ρε! μη φας σολα “sido”!
(του γράφοντος)

2. O λατίνος στρατιώτης λέει (λατινικά: fa), δίνοντας όρκο στον Βασιλιά του (λατινικά: “re”) Do, ότι όσο ο ήλιος (Sol) βρίσκεται ψηλά (άρθρο la) ναι! (si) του είναι πιστός:
Do re! Mi Fa, SOL la! Si!!!
παραδοσιακό

3. “Εγώ ξέρω για μια άλλη ιστορία με δύο αδέλφια, τον Ντορέ και τον Γιαννάκη… Ο Ντορέ έτρωγε όλο το φαί του και μετά έτρωγε και το φαί του Γιαννάκη που ήταν ο κακόμοιρος ασθενικός… Η μαμά τους θύμωγνε και φώναζε στον Ντορέ:
“Ντορέ μη φας όλα συ! Άφησε και λίγα για τον Γιαννάκη!”
μαρτυρία: Θανάσης Μαριολόπουλος

4.” Εμεις που παιζουμε κυριως με τα μικρα παιδακια εχουμε παντα κοντα μας για βοηθους και συνεργατες δυο απο τα παιδια της κυριας Μουσικης:τον Ντορεμη και τον Φασολαση.

Αυτοι οι δυο, απο την αρχη της γνωριμιας μας, μας αποκαλυπτουν πως υπαρχει μια μαγικη Πυλη για να μπει κανεις στον Κοσμο της Μουσικης και για να την ξεκλειδωσεις πρεπει οπωσδηποτε να γνωριζεις την μαγικη λεξη-κωδικο! Αυτη προκυπτει (πλησιασε να σου πω στο αυτι) αν ενωσεις τα ονοματα των βοηθων μας : ντορεμι φασολασι! Ωπ! Μπήκες!”
Μαριέτα Μαργαρίτη

Bίντεο για το πρώτο μάθημα μουσικής…

Είναι πολύ σημαντικό να κάνουμε σαφές στους μαθητές μας “που βρίσκεται η μουσική”.

Βρίσκεται πρωτίστως μέσα μας και έπειτα μορφοποιείται στο μουσικό όργανο.

Επίσης, ο ρυθμός είναι κάτι που υπερβαίνει τον ήχο, καθώς έχει να κάνει με την ίδια την έννοια της ζωής και της ύπαρξης (η θεωρία των χορδών της Φυσικής, ο παλμός των ηλεκτρονίων που δημιουργούν τα άτομα και άλλα τέτοια περιοδικά φαινόμενα συνδέουν την πραγματικότητα με τη ρυθμικότητα.

Το παρακάτω βίντεο είναι πολύ χαρακτηριστικό για να μας εισάγει στην “ουσία” της δημιουργίας με ήχους:

 –

Ένα άλλο κεφαλαιώδες ζήτημα, η αντίληψη των περιβαλλοντικών ήχων ως μουσικών ήχων προκύπτει από το παρακάτω βίντεο. Εκτός της απόλαυσης που προσφέρει, μπορεί να αποτελέσει αφορμή για να παρατηρήσουμε τη ρυθμικότητα – μελωδικότητα – μουσικότητα των περιβαλλοντικών ήχων.

Οι νότες μπορούν να ξεκινούν από τη ΡΕ όταν διδάσκουμε λαϊκή μουσική

 Σχετικά με το κείμενο και την εκπαιδευτική του αξιοποίηση
Απευθύνεται στον εκπαιδευτικό και τη μεθοδολογία που θα ακολουθήσει στην τάξη. Προτείνεται το Ρε ως πρώτη νότα κατά την εκμάθηση των νοτών (σολφέζ, μελωδικές ασκήσεις κλπ).Βρείτε το σχετικό group στο facebook…

Υπάρχουν 20+1 τουλάχιστον λόγοι για να διδάσκουμε και να διαδασκόμαστε μουσική με τις νότες
να ξεκινάνε από τη ΡΕ:
ΡΕ-ΜΙ-ΦΑ-ΣΟΛ-ΛΑ-ΣΙ-ΝΤΟ-ΡΕ
και όχι από τη ΝΤΟ,
(δηλαδή ντο-ρε-μι-φα-σολ-λα-σι-ντο)
όταν διδάσκουμε λαϊκά όργανα και λαϊκή μουσική:

1. Γιατί όλα τα λαϊκά έγχορδα έχουν μια ανοιχτή χορδή ΡΕ, ώστε να έχουμε ολόκληρη κλίμακα σε μια μόνο χορδή.

2. Γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των λαϊκών είναι σε τονικότητα ΡΕ ή κάπως σχετικές τονικότητες (ΣΟΛ, ΛΑ, ΦΑ) και όχι σε ΝΤΟ.

3. Γιατί έτσι κι αλλιώς στα έγχορδα οι χορδές είναι σε νότες μάλλον σχετικές της ΡΕ (ΛΑ, ΣΟΛ, ΜΙ) που «σονάρουν» δυνατά και πλούσια όταν είναι ανοιχτές, δίνοντας τονικό χαρακτήρα στο όργανο, που «προακουστώς» (κατά το «προφανώς») δεν έχει σχέση με το ΝΤΟ…

4. Γιατί κατά βάθος ΝΤΟ στη συνείδηση του οργανοπαίχτη είναι η 7η νότα της κύριας ΡΕ. Δεν νοείται η ΡΕ σαν 2η της κύριας ΝΤΟ.

5. Γιατί και οι κεντροευρωπαίοι όταν χρησιμοποίησαν το αλφάβητο, προτιμούσαν να βαφτίσουν τις νότες με τη ΛΑ για πρώτη νότα (A, B, C, D, E, F, G –>> La, Si, Do, Re, Mi, Fa, Sol). H ΛΑ μοιάζει με τη ΡΕ (φτιάχνουν μινόρε κλίμακες και οι δύο) και όχι με τη ΝΤΟ.

6. Γιατί και με το ελληνικό αλφάβητο, όταν βαφτίστηκαν οι φθόγγοι, με το Α αντιστοιχίστηκε η ΡΕ!
(Α, Β, Γ, Δ, Ε, Ζ, Η —>> πΑ, Βου, Γα, Δι, κΕ, Ζω, νΗ)

7. Γιατί σ’ αυτή την παράδοση ο «χαρμόσυνος» ήχος ξεκινά από ΡΕ (πΑ) και όχι από ΝΤΟ (νΗ).

8. Γιατί είναι τόσο έντονη η παρουσία του ΣΙ ύφεση στα λαϊκά ακούσματα γενικά, που αν μη τι άλλο μας παραπέμπει σε κλίμακα ΡΕ (ακόμη και στην τονική μουσική που όταν υπάρχει σι ύφεση έχουμε σκάλα ΡΕ μινόρε ή ΦΑ ματζόρε).

9. Γιατί και σε άλλες λαϊκές παραδόσεις, πιο πολύ χρησιμοποιείται το ΡΕ και οι σχετικές (ΛΑ, ΣΟΛ, ΜΙ) παρά η ΝΤΟ. Υπάρχουν άραγε πολλά ροκ, μπλουζ και δωδεκάμετρα από ΝΤΟ;

10. Ειδικά όπου συμμετέχει η κιθάρα σαν λαϊκό όργανο κυρίως έλκει τονικότητες φιλικές της ΡΕ λόγω χορδών (καθώς χορδίζεται: ΜΙ, ΛΑ, ΡΕ, ΣΟΛ, ΣΙ, ΜΙ). Η ίδια η ΡΕ είναι πολύ «κεντρική» ανοιχτή χορδή στην κιθάρα, (για να μην πούμε για το βιολί, το ούτι, το μαντολίνο…)

11. Γιατί είναι καλύτερο – π.χ. στις φλογέρες – να έχουμε το ΝΤΟ σαν «καβάτζα νότα της κλίμακας προς τα κάτω» όταν δεύτερη βασική νότα και συγχορδία του κομματιού μετά τη ΡΕ είναι η ΝΤΟ. Πολλά κομμάτια βασίζονται σ’ αυτό το «τροπικό» ιδίωμα (βλέπε «σαράντα παλικαριά», «συννεφιασμένη κυριακή», «τη υπερμάχω» – σχέση που παρατήρησε και μεγάλος έλληνας συνθέτης).

12. Γιατί πολλά λαϊκά πνευστά, από μια εύλογη προτίμηση των κατασκευαστών – οργανοπαικτών ξεκινούν από ΡΕ. Εκεί θεωρείται δεδομένο…

13. Γιατί κάνει ευκολότερα μνημοτεχνικό λογοπαίγνιο: Ρε! μη φας σόλα «sido»*!!! (Εντάξει αυτό δεν είναι δυνατό επιχείρημα, αλλά μην ξεχνάμε ότι του έπεσε να είναι στη δέκατη τρίτη θέση!!!) * sido: φανταστική μάρκα για σόλες.

14. Γιατί, ακόμη και από τύχη, στο πεντάγραμμο (με κλειδί του ΣΟΛ) θα βολεύει που δεν θα αναγκαζόμαστε να μαθαίνουμε στα παιδιά τη βοηθητική γραμμή (που χρειάζεται η ΝΤΟ) από το πρώτο μάθημα! Άντε μετά να εξηγήσεις ότι η βοηθητική γραμμή είναι ξεχωριστή γραμμή και δεν είναι για πάντα κολλημένη στις ΝΤΟ!!!

15. Γιατί πριν τη μεταφώνηση (Δημοτικό) τα παιδιά κινούνται ευκολότερα στο τετράχορδο ΡΕ-ΜΙ-ΦΑ-ΣΟΛ, το Ντο τους αποσυντονίζει, ιδίως στις μικτές χορωδίες (που σχεδόν πάντα τέτοιες έχουμε).

16. Γιατί είναι ευκολότερο να ξεκινήσουμε να μαθαίνουμε ένα λαϊκό έγχορδο χωρίς τις δυσκολίες του ΝΤΟ και να το προσθέσουμε αργότερα στις νότες που μαθαίνουμε σε «άλλες» χορδές.

17. Γιατί είναι περιττό από τα πρώτα μαθήματα του εγχόρδου να ψάχνουμε για ξεκίνημα τη ΝΤΟ στην από πάνω χορδή, ειδικά στα μπουζούκια, μπαγλαμάδες, τζουράδες… Δυσκολεύουμε τα παιδιά χωρίς λόγο.

18. Γιατί αν διδάσκουμε πράγματα που κάνουν «κλικ» στον μαθητή σε κάθε τους λεπτομέρεια (αφού συμβούν όλα τα προηγούμενα) κερδίζουμε τη συναρπαστική ατμόσφαιρα της μάθησης. Αν επιμένουμε σε κάτι που φαίνεται ότι δεν έχει νόημα, αλλά προέρχεται από μια αόριστη αυθεντία, χάνουμε το παιχνίδι χωρίς να καταλάβουμε γιατί!

19. Γιατί στον ήχο η πράξη προηγείται της θεωρίας, ιδίως όταν η δεύτερη πασχίζει να βοηθήσει την πρώτη.

20. Γιατί σε ένα περιβάλλον που καταστρέφεται από τις κάθε λογής σπατάλες μας, θα μπορούσε να υπάρχει μια «οικολογία της εκπαίδευσης» σύμφωνα με την οποία (επιλέγοντας το ΡΕ) κάνουμε τεράστια οικονομία σε ενέργεια από λέξεις, εξηγήσεις, παρτιτούρες, ασκήσεις, δακτυλοθεσίες, κακόηχες ασκήσεις τεχνικής, ασκήσεις πέννας, ακατανόητη για τον μαθητή επιμονή του δασκάλου, εκεί που από το πρώτο μάθημα θα μπορούσαμε να μαθαίνουμε τραγούδια!!!

21. Γιατί όλα αυτά τεκμηριώνονται από τις έρευνες, δεν γράφονται πρώτη φορά, είναι δημοσιευμένα κ.λπ. κ.λπ. αλλά εδώ πρόκειται για ένα fb γκρουπ! Άσε που ίσως μου φανούν χρήσιμα στο μάθημά!!!

Τι σημαίνει Do-re-mi-fa-sol-la-si

1. Είναι γνωστό ότι οι νότες του ευρωπαϊκού τονικού συστήματος προέρχονται από τις πρώτες συλλαβές ενός ψαλμού:

Ut queant laxis resonāre fibris
Mira gestorum famuli tuorum,
Solve polluti labii reatum,
Sancte Iohannes.

  Αργότερα το Ut αντικαταστάθηκε με το Do. Όλη την ιστορία μπορείτε να δείτε στη γνωστή διαδικτυακή εγκυκλοπαίδεια: http://en.wikipedia.org/wiki/Solf%C3%A8ge

2. Επίσης υπήρξε η συνήθεια  οι νότες να αντικαθίστανται από γράμματα γι αυτό και στο λατινικό αλφάβητο

A, B, C, D, E, F, G, αντιστοιχούν οι νότες la, si, do, re, mi, fa, sol, είναι δηλαδή:

Α=la, B=si, C=do, D=re, E=mi, F=fa, G=sol.

3. To ίδιο συμβαίνει με το ελληνικό αλφάβητο από το οποίο έχουν δημιουργηθεί οι νότες:

πΑ, Βου, Γα, Δι, κΕ, Ζω, νΗ.

4. Ένας δάσκαλός μου στα θεωρητικά της μουσικής συνήθιζε να λέει για μια ιστορία όπου

ένας λατίνος στρατιώτης λέει (λατινικά: fa), δίνοντας όρκο στον Βασιλιά του (λατινικά: “re”) Do, ότι όσο ο ήλιος (Sol) βρίσκεται ψηλά (άρθρο la) ναι! (si) του είναι πιστός:
Do (όνομα) Re (βασιλιά) Mi (εγώ) Fa (σου λέω) όσο ο ήλιος (Sol) la (εκεί βρίσκεται) si (ναι) θα σου είμαι πιστός!

5. Πρόσφατα επινόησα το.. προφανές… αυτό που ακούει με την πρώτη το αυτί:

Ρε! μη φας σολα “sido”!

Τώρα πως γίνεται να τρώει κανείς σόλα, και τι μάρκα είναι η “Sido” είναι μια άλλη ιστορία…

6. Στο facebook ένας φίλος ο Θανάσης Μ. μας είπε την ιστορία που χρησιμοποιεί η ίδια

“Εγώ ξέρω για μια άλλη ιστορία με δύο αδέλφια, τον Ντορέ και τον Γιαννάκη… Ο Ντορέ έτρωγε όλο το φαί του και μετά έτρωγε και το φαί του Γιαννάκη που ήταν ο κακόμοιρος ασθενικός… Η μαμά τους θύμωγνε και φώναζε στον Ντορέ:
“Ντορέ μη φας όλα συ! Άφησε και λίγα για τον Γιαννάκη!”

7. Στο facebook και πάλι η Μαριέτα Μ. είπε μια άλλη ιστορία:

” Εμεις που παιζουμε κυριως με τα μικρα παιδακια εχουμε παντα κοντα μας για βοηθους και συνεργατες δυο απο τα παιδια της κυριας Μουσικης:τον Ντορεμη και τον Φασολαση.
Αυτοι οι δυο, απο την αρχη της γνωριμιας μας, μας αποκαλυπτουν πως υπαρχει μια μαγικη Πυλη για να μπει κανεις στον Κοσμο της Μουσικης και για να την ξεκλειδωσεις πρεπει οπωσδηποτε να γνωριζεις την μαγικη λεξη-κωδικο! Αυτη προκυπτει (πλησιασε να σου πω στο αυτι) αν ενωσεις τα ονοματα των βοηθων μας : ντορεμι φασολασι! Ωπ! Μπήκες!”

Αυτά τα πολύ όμορφα συνέλλεξα μέσα από τη συζήτησή μας στο προφίλ

http://www.facebook.com/metasound

Έχεις κάποια άλλη ιστορία να μας πείς; σε περιμένουμε!!!!