Γενικά

Θέμα σχετικό με το διαδίκτυο και τις εικονικές κοινότητες επιφύλασσε για τους μαθητές η «πρεμιέρα» των φετινών Πανελλαδικών στο μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας. Το κείμενο ήταν του Πάσχου Μανδραβέλη και είχε δημοσιευτεί  στον Ελληνικό Τύπο.

Στο πνεύμα της κουβέντας που έχουμε ξεκινήσει, λοιπόν,  διαδικτυακά και ιστολογικά, κυρίως, με τον Σωτήρη στο Ars Longa Vita Brevis και με αφορμή δημοσιεύσεις του vrypan , των e-cannibals και της oraelladas σχετικά με την εκπαίδευση στην Ελλάδα, τη σεξουαλική αγωγή και την ψηφιακή αγωγή κοινωνικής δικτύωσης.

Ο λόγος για τη συσσώρευση της πληροφορίας, όπως συζητήθηκε από τον Μανδραβέλη στο κείμενό του, το πληροφοριακό άγχος που έπεται αλλά και τις κοινότητες που δημιουργούνται διαδικτυακά στον κυβερνοχώρο, αλλά και την αιώνια διαμάχη του παλαιού  με το νέο. Και οι ερωτήσεις; Επίσης (δηλαδή εκείνες που απαιτούν θεματική ανάπτυξη και ανάλυση) επικεντρώνονται στις κοινότητες και την κοινή εμπειρία ως ένα από τα βασικά συστατικά της ύπαρξης και της συνέχισής τους. Σίγουρα δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός στις εικονικές κοινότητες για να αναπτύξει το θέμα μερικώς, τουλάχιστον όσον αφορά στα θεμελιώδη της γέννεσης και του σχηματισμού παρόμοιων κοινωνικών μορφωμάτων. Κοινωνιολογικές γνώσεις, επομένως, θα αρκούσαν, μέχρι ένα σημείο. Για να μπορέσει όμως να κάνει τη σύνδεση με το θέμα, και μάλιστα αρκετά ικανοποιητικά ώστε να διασφαλίσει βαθμολογία που να επιτρέπει στον εξεταζόμενο να ονειρεύεται την εισαγωγή του σε κάποιο ΑΕΙ, οπωσδήποτε χρειάζεται να έχει εμπειρία πλοήγησης και συμμετοχής σε διαδικτυακές κοινότητες.  Για να μπορέσει να αναπτύξει κριτικά και, φυσικά, εμπειρικά το ερώτημα ως μέλος κάποιας από αυτές τις οριζόντια ιεραρχημένες διαμεσολαβημένες επικοινωνιακές συναντήσεις.

Προφανώς οι εμπνευστές του θέματος θεωρούν ότι -ούτε καν η  εμπειρία- απλά η φαντασία αρκεί, ότι το ψηφιακό χάσμα στη χώρα μας είναι ανύπαρκτο και πως όλες οι μαθήτριες της Γ ‘ Λυκείου, καθώς και οι μαθητές, έχουν πρόσβαση από το σχολείο στο διαδίκτυο. Ή από το σπίτι γιατί το έχουν σίγουρο πως οι Ελληνόπαιδες έχουν ο καθένας ξεχωριστά: δικό τους η/υ, αφού είναι τόσο φτηνοί πια, και γρήγορη, ευρυζωνική σύνδεση  για τους ίδιους λόγους, καθώς και γονείς που είναι ενημερωμένοι για τα οφέλη συμμετοχής σε κοινωνικά δίκτυα και, έτσι, δεν τους απαγορεύουν την πρόσβαση. Επίσης, προφανώς είναι δεδομένο πως τα παιδιά έχουν ενημερωθεί στο σχολείο για το τι είναι αυτές οι πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης και οι κοινότητες που εκκολάπτονται στις πρώτες και πώς να αποφεύγουν συσχετιζόμενους κινδύνους. Έχουν δηλαδή ξεπεράσει το επίπεδο της πρωτογενούς εμπειρίας και έχουν, με βάση τη ζώνη επικείμενης ανάπτυξης που λέει και ο Βιγκότσκι, μέσω δηλ. της υποστήριξης των καθηγητριών τους (που δεν είναι δικτυοφοβικοί γιατί  το κράτος φρόντισε να οργανώσει επιμορφωτικές ημερίδες, σεμινάρια και άλλα σχετικά που συνδύασαν την δια ζώσης και την διαδιακτυακή μάθηση για να αναπτύξουν και να επεκτείνουν τις γνώσεις τους στον τομέα αυτό) να περάσουν στο στάδιο της κριτικής και με επιχειρήματα αντιμετώπισης του φαινομένου.

Και τώρα, αφού έχουν γίνει όλα αυτά, το υπουργείο και οι επιτροπές εξετάσεων περιμένουν την αξιολόγηση της εμπειρίας αυτής.Όπως και την ακόλουθη ανάλυση:

Γ1. Ως ομιλητής σε ημερίδα που οργανώνει το σχολείο σου με θέμα τη χρήση του διαδικτύου, να αναπτύξεις τις απόψεις σου σχετικά με τις υπηρεσίες που προσφέρει το διαδίκτυο στη διάδοση της γνώσης, καθώς και τους τρόπους με τους οποίους μπορεί αυτό να αξιοποιηθεί δημιουργικά στο πλαίσιο του σχολείου. (500-600 λέξεις)
Μονάδες 40

(το θέμα των εξετάσεων από την Πρώτη Κοινωνική Ιδιοσυντήρητη Εφημερίδα)

Καλό!!! Το άλλο με τον Τοτό, το ξέρετε;;;;