Μέσα από την θεματική μας για τη διαφορετικότητα, θελήσαμε να αναδείξουμε από τη μια πλευρά ότι ακόμα και αν φαινομενικά είμαστε ίδιοι, είμαστε όμως και διαφορετικοί και από την άλλη ακόμα κι αν κάποιος μας φαίνεται διαφορετικός τελικά μπορεί να έχει πολλά κοινά με εμάς. Και εν τέλει, ακόμα κι αν είμαστε διαφορετικοί, οφείλουμε να σεβόμαστε το διαφορετικό και φυσικά να μην ξεχνάμε ότι όλοι είμαστε ίσοι. Στην προσπάθειά μας να προσεγγίσουμε αυτές τις έννοιες με τα παιδιά, ξεκινήσαμε με τον εαυτό μας.

Αρχικά, τα παιδιά κρατώντας έναν καθρέπτη μπροστά τους, περιέγραψαν τον εαυτό τους. Στη συνέχεια, συζητήσαμε πως ενώ όλοι έχουμε τα ίδια χαρακτηριστικά (είμαστε ίδιοι), παρ’ όλα αυτά διαφέρουμε γιατί ο καθένας μας είναι ξεχωριστός και διαφορετικός.

Στη συνέχεια, παίξαμε ένα κινητικό παιχνίδι. Στο άκουσμα της μουσικής τα παιδιά κινούνταν στο χώρο. Όταν σταματούσε η μουσική, η εκπαιδευτικός έδινε μια οδηγία. Για παράδειγμα να κάνουν έναν κύκλο όσοι έχουν γαλανά μάτια, ξανθά μαλλιά κλπ.

Τα παιδιά πήραν σπίτι ένα φυλλάδιο, στο οποίο έπρεπε να ζωγραφίσουν, να γράψουν ή να κολλήσουν εικόνες, με πράγματα που τους αρέσουν (το αγαπημένο τους μέρος, αγαπημένη ταινία, αγαπημένο παιχνίδι κλπ). Αφού το συμπλήρωσαν στο σπίτι με τη βοήθεια των γονιών τους, μας το παρουσίασαν στην τάξη. Μετά την παρουσίαση, διαπιστώσαμε ότι κάποια πράγματα που μας αρέσουν είναι κοινά αλλά και κάποια είναι διαφορετικά.

 

 

 

 

 

 

Διαβάσαμε το παραμύθι της Μαρίας Ρουσάκη «Μέλπω η Μοναδική». Δυσαρεστημένη με τη στολή που αναγκάζεται να φοράει κάθε μέρα στο σχολείο, η Μέλπω θέλει να νιώσει ξεχωριστή. Με τη βοήθεια του παλιού μπαούλου της μαμάς, επιχειρεί να γίνει διαφορετική απ’ τα άλλα παιδιά. Τα άλλα παιδιά βλέπουν με πολύ θετική ματιά αυτή τη διάθεση της Μέλπως και ακολουθούν το παράδειγμά της. Τα παιδιά ζωγραφίζουν τον μοναδικό εαυτό τους με στοιχεία που θα ήθελαν να έχουν για να είναι ξεχωριστοί!!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Διαβάζουμε το παραμύθι «Ο μαύρος κότσυφας και ο άσπρος γλάρος» της Κίτυ Κρόουθερ και το συζητάμε. Πώς ένιωσαν τα παιδιά στην αρχή και πώς στο τέλος του παραμυθιού; Τα περισσότερα παιδιά ένιωσαν λύπη με την απόρριψη του κότσυφα από τους γλάρους αλλά τελικά το τέλος τους άφησε θετικά συναισθήματα, αφού ο κότσυφας έγινε συμπαθής σε όλους όταν τελικά τον γνώρισαν. Συζητήσαμε κι εμείς για παιδιά από άλλες χώρες και είδαμε σχετικό εποπτικό υλικό.

 

 

 

 

 

 

Πώς θα υποδεχόμασταν ένα παιδί από άλλη χώρα στην τάξη μας; Όλα τα παιδιά απάντησαν πως θα έπρεπε να το καλοδεχτούμε και να του μάθουμε διάφορα πράγματα, αλλά και να μας μάθει κι εκείνο.

Συζητήσαμε τι δραστηριότητες έκαναν μαζί ο μαύρος κότσυφας και ο άσπρος γλάρος και σκεφτήκαμε τι θα μπορούσαμε να κάνουμε κι εμείς με έναν καινούριο φίλο μας από άλλη χώρα. Θα μπορούσαμε να πάμε βόλτα στη θάλασσα, να κάνουμε ποδήλατο ή πατίνι, να φτιάξουμε παζλ, να ζωγραφίσουμε, να κολυμπήσουμε. Τα παιδιά ζωγραφίζουν.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Διαβάσαμε το παραμύθι της Έρης Παπαμιχαλοπούλου «Ο Περπατούλης στον πλανήτη των Ζουμ», όπου στον πλανήτη αυτό οι άνθρωποι δεν έχουν πόδια αλλά ρόδες και κυκλοφορούν πάνω σε ράγες και όχι σε δρόμους. Ώσπου μια μέρα γεννιέται ένα περίεργο πλάσμα, το οποίο έχει πόδια και όχι ρόδες. Καθώς μεγαλώνει δεν μπορεί να κυκλοφορήσει στον πλανήτη των Ζουμ καθώς οι ράγες δεν είναι κατάλληλες για τα ποδαράκια του. Προσπαθεί να φτιάξει ρόδες και να τις εφαρμόσει στα πόδια του για να μπορεί να βγει κι αυτός, όπως τα υπόλοιπα παιδιά, έξω και να πάει σχολείο αλλά δυστυχώς σε μια απότομη στροφή έχασε την ισορροπία του και έπεσε σε μια λίμνη. Τότε οι υπόλοιποι ζουμάνθρωποι κατάλαβαν ότι κάτι πρέπει να κάνουν για να γίνει ο πλανήτης τους πιο φιλόξενος για τον Περπατούλη. Έτσι, έφτιαξαν δρόμους δίπλα στις ράγες για να μπορεί και αυτός να κυκλοφορεί. Τα παιδιά ζωγράφισαν τον πλανήτη Ζουμ, όπως τον διαμόρφωσαν για να μπορούν όλοι να κυκλοφορούν.

 

 

 

 

 

 

Αφού διαβάσαμε το παραμύθι συζητήσαμε με τα παιδιά αν συμβαίνει κάτι ανάλογο και στον δικό μας πλανήτη, τον πλανήτη Γη. Τα παιδιά είπαν όχι αφού εμείς έχουμε πόδια και μπορούμε να περπατάμε στους δρόμους. Αναρωτηθήκαμε όμως αν κυκλοφορούν όλοι οι άνθρωποι μόνο με τα πόδια. Τα παιδιά σκέφτηκαν ότι κάποιοι περπατούν με μπαστούνι, με πι ή σε αναπηρικό καροτσάκι. Είναι εύκολο για αυτούς που κυκλοφορούν με αναπηρικό καροτσάκι να κυκλοφορήσουν στο δρόμο; Είδαμε σχετικά βίντεο και συζητήσαμε. Διαπιστώσαμε ότι σε πολλές περιπτώσεις οι άνθρωποι δυσκολεύονται να μετακινηθούν με αναπηρικό αμαξίδιο. Υπάρχουν μόνο σκάλες και όχι ράμπες ή ασανσέρ, τα πεζοδρόμια σε πολλές περιπτώσεις είναι πολύ στενά, με πολλά τραπέζια από καφετέριες ή ταβέρνες, τα αυτοκίνητα παρκάρουν στα σημεία που δεν πρέπει για να μπορεί να περάσει ένα αμαξίδιο. Όλα αυτά δυσχεραίνουν την μετακίνηση των ατόμων με ειδικές ανάγκες. Η πολιτεία όμως πρέπει να φροντίσει για τα άτομα αυτά γιατί μπορεί να είναι διαφορετικά, πρέπει να έχουν όμως τις ίδιες ευκαιρίες με όλους μας.

Παρακολουθήσαμε την ταινία – ντοκιμαντέρ “Ένα σχολείο, δύο κόσμοι” στα πλαίσια του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων και πραγματοποιήσαμε διάφορες δραστηριότητες που μπορείτε να δείτε στον παρακάτω σύνδεσμο: 

https://blogs.sch.gr/5niploutr/2023/05/07/kinimatografiki-leschi-sto-scholeio-2/

Είδαμε εποπτικό υλικό με παιδιά με αναπηρίες και συζητήσαμε ότι όλα τα παιδιά πρέπει να τα αποδεχόμαστε και να προσπαθούμε ώστε να έχουν τις ίδιες ευκαιρίες με όλους μας. Μπορεί να είμαστε διαφορετικοί αλλά πρέπει να αγωνιζόμαστε για να είμαστε όλοι ίσοι.

 

 

 

 

 

 

Δημιουργήσαμε μια μικρή κατασκευή – βιβλιαράκι, όπου γράψαμε το σύνθημα ΟΛΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ – ΟΛΟΙ ΙΣΟΙ.

Παίξαμε το παιχνίδι «Μ’ ένα χρώμα ξεκινώ σ’ έναν κύκλο για να μπω» (από τον «οδηγό εκπαιδευτικού για την ευαισθητοποίηση σε θέματα αποδοχής της αναπηρίας και της διαφορετικότητας και την ανάπτυξη ενταξιακής κουλτούρας στο σχολείο», ΙΕΠ). Αρχικά, η εκπαιδευτικός ζητά από τα παιδιά να κάνουν ένα τρένο μπαίνοντας το ένα πίσω από το άλλο πίσω της και αφού κάνουν μια διαδρομή μέσα στην τάξη, σχηματίζουν έναν κύκλο γύρω από πανιά που έχουν τοποθετηθεί στο έδαφος. Ξεκινάμε παρατηρώντας ποιοι βρίσκονται δίπλα μας και ποια θέση έχουμε στον κύκλο. Παίζει η μουσική και τα παιδιά κινούνται στο χώρο. όταν σταματήσει η μουσική πρέπει να ξαναβρούν την ίδια θέση που είχαν στον κύκλο. Όποιος δεν θυμάται καλά ποια ήταν η θέση του τον βοηθάνε οι συμμαθητές του. Στη συνέχεια, δίνεται σε κάθε παιδί ένα χρώμα. Όταν παίζει η μουσική μπαίνουν στον κύκλο τα παιδιά που κρατούν ένα χρώμα κάθε φορά (πχ κόκκινο, πράσινο κλπ) και χορεύουν. Σιγά σιγά εντάσσονται δύο χρώματα στον κύκλο ή και παραπάνω. Η εκπαιδευτικός δίνει διάφορα παραγγέλματα: «Οι κύκλοι χορεύουν μαζί, αγκαλιάζονται κλπ». Στο τέλος, μπαίνουν μέσα στον κύκλο όλα τα χρώματα και κάνουν ένα πάρτι! Μετά το παιχνίδι η εκπαιδευτικός κάνει κάποιες ερωτήσεις στα παιδιά: «Ποια ήταν η πιο ωραία στιγμή του παιχνιδιού;» Τα παιδιά απαντούν ομόφωνα πως ήταν πιο όμορφα όταν ήταν όλα μαζί μέσα στον κύκλο. «Πώς ένιωθαν τα χρώματα όταν ήταν έξω από τον κύκλο;» Τα παιδιά απάντησαν ότι δεν ένιωθαν πολύ όμορφα και ότι ήθελαν όλα να μπουν μέσα. Συζητήσαμε πως έτσι νιώθουν όλοι οι άνθρωποι: θέλουν να βρίσκονται μέσα στον «κύκλο» μιας ομάδας και να μην βρίσκονται έξω από αυτόν επειδή μπορεί να είναι διαφορετικοί.

 

 

 

 

 

 

 

Τέλος, δημιουργήσαμε μια ομαδική κατασκευή με το σύνθημα: «ΟΛΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ – ΟΛΟΙ ΙΣΟΙ»

Αυτήν την εβδομάδα σκεφτήκαμε να ενδυναμώσουμε τους δεσμούς ανάμεσα στα μέλη της ομάδας μας και να ασχοληθούμε με τη ΦΙΛΙΑ…

• Ξεκινήσαμε διαβάζοντας το παραμύθι «Το Τικ και το Τακ» της Γιολάντας Τσορώνη-Γεωργιάδη. Δύο καλοί φίλοι, ο Μένιος και ο Μέντιος, τσακώθηκαν μια μέρα και αντάλλαξαν λόγια πικρά. Συζητήσαμε με τα παιδιά, ποια είναι τα πικρά λόγια; Πώς ένιωθαν οι φίλοι στην αρχή; Πώς στη συνέχεια του παραμυθιού; Συνήθως όταν τσακωνόμαστε με έναν φίλο μας στην αρχή νιώθουμε θυμό. Στην συνέχεια όμως, αφού καταλαγιάσει ο θυμός, νιώθουμε λύπη χωρίς τον φίλο μας. Τότε, είναι η καλύτερη στιγμή να σκεφτούμε μια λύση για να μπορέσουμε να τα ξαναβρούμε με το φίλο μας.

• Φτιάξαμε μάσκες-γαϊδουράκια και γίναμε Μένιος και Μέντιος και δραματοποιήσαμε τη σκηνή που οι δύο φίλοι τσακώθηκαν και στην συνέχεια που τα ξαναβρήκαν.

• Διαβάσαμε το παραμύθι του Norbert Landa «Συγγνώμη!», όπου δύο πολύ καλοί φίλοι, ο αρκούδος και ο λαγός, τσακώθηκαν μια μέρα για ένα αντικείμενο που βρέθηκε μπροστά τους. Θύμωσαν πολύ ο ένας με τον άλλον και σταμάτησαν να κάνουν παρέα. Όμως συνειδητοποίησαν ότι έλειπε ο ένας τον άλλον και με μια μαγική λέξη (ΣΥΓΓΝΩΜΗ) έγιναν πάλι φίλοι.

• Δείξαμε στα παιδιά μια κόκκινη χάρτινη καρδιά και φανταστήκαμε ότι αυτή η καρδιά είναι η καρδούλα μας. Τότε, τους ζήτησα να πουν άσχημες κουβέντες που μπορεί να πει κάποιος σε έναν φίλο του, παίρνοντας ιδέες και από τα παραμύθια που είχαμε διαβάσει. Τα παιδιά είπαν διάφορα: «Δεν θα σε έχω ποτέ ξανά φίλο», «Φύγε από εδώ», «Δεν θα σου ξαναμιλήσω», «Θα σε βαρέσω», «Δεν θέλω να σε ξαναδώ», «Δεν θέλω να παίξω ποτέ μαζί σου», «Δεν σ’ αγαπάω». Κάθε φορά που ακουγόταν και μια άσχημη κουβέντα, η καρδιά αυτή τσαλακωνόταν, ώσπου στο τέλος από τις πολλές άσχημες κουβέντες έγινε μια τσαλακωμένη μπάλα. Όταν την ανοίξαμε πάλι, ήταν μια τσαλακωμένη και λίγο σκισμένη καρδιά.

 

• Ρώτησα τότε τα παιδιά πώς κι εκείνα αισθάνονται όταν τους λέει κάποιος λόγια πικρά και μου απάντησαν πως κι εκείνα νιώθουν άσχημα και πως τσαλακώνεται η καρδιά τους. Τότε, πρότεινα να σκεφτούμε όμορφες κουβέντες που μπορούμε να λέμε στους φίλους μας, ώστε να αισθάνονται κι εκείνοι αλλά κι εμείς όμορφα. Τα παιδιά είπαν: «Έλα να παίξουμε μαζί», «Σ’ αγαπάω», «Άκουσέ με σε παρακαλώ», «Είσαι καλός φίλος», «Θέλεις να βρούμε μια λύση;», «Συγγνώμη», «Δεν θα σου ξαναπώ άσχημη κουβέντα»! (ιδέα από το popi-it.gr) Και όλα αυτά τα αποτυπώσαμε σε μια ομαδική εργασία!

• Σε ατομική εργασία, ζωγράφισαν όπως τα ίδια φαντάζονταν, μια πληγωμένη και μια χαρούμενη καρδιά και σημειώσαμε τα λόγια που τους προκαλούν αυτά τα συναισθήματα!

• Διαβάσαμε το παραμύθι: «Πόσο μ’ αρέσει να κάνω φίλους» του Χανς Βίλχελμ και συζητήσαμε πως δεν πρέπει να στεναχωριόμαστε όταν οι φίλοι μας δεν είναι πάντα διαθέσιμοι για παρέα. Μπορούμε να βρούμε διάφορες λύσεις και να περνάμε όμορφα είτε μόνοι μας είτε βρίσκοντας καινούριους φίλους.

• Παίξαμε παιχνίδια σε ζευγάρια. Μοιράσαμε σε κάθε παιδί από μισή καρδιά σε διάφορα χρώματα. Στο άκουσμα της μουσικής τα παιδιά τριγυρνούν στο χώρο. Όταν σταματήσει η μουσική βρίσκουν το παιδί που έχει το ίδιο χρώμα με αυτούς και σχηματίζουν μια καρδιά. Έτσι, δημιουργούνται ζευγαράκια. Τα ζευγαράκια τριγυρνούν χέρι-χέρι στο χώρο με τη μουσική. Σε κάθε σταμάτημα μουσικής ενώνουν διαφορετικά μέρη του σώματος και τριγυρνούν στο χώρο άλλοτε με ενωμένα κεφαλάκια, άλλοτε με ενωμένους αγκώνες, άλλοτε με ενωμένα ποδαράκια και άλλοτε με ενωμένες πλατούλες!!!

• Αποφασίσαμε να φτιάξουμε μια ΦΙΛΙΚΟΤΟΥΡΤΑ!!! Τι γεύσεις θέλουμε να έχει η φιλικότουρτά μας; Τα παιδιά πρότειναν σοκολάτα, μπισκότο, κεράσι, φράουλα και μπανάνα. Άρχισαν, λοιπόν, να βάφουν το κουτί. Στη συνέχεια, το στολίσαμε με «κερασάκια» και λίγο «γλάσο» και έτοιμη η τούρτα μας.

• Τα παιδιά πήραν σπίτι ένα λευκό χαρτί για να ζωγραφίσουν μια ωραία ζωγραφιά και με τη βοήθεια των γονιών τους να γράψουν ένα ωραίο μήνυμα για τη φιλία! Τα μηνύματα που ήρθαν στην τάξη μας ήταν πολύ όμορφα: «Αγαπώ τους φίλους μου», «Φιλία σημαίνει εμπιστοσύνη», «Η φιλία είναι μια ψυχή που κατοικεί σε δύο σώματα», «Η ζωή είναι καλύτερη με τους φίλους», «Μου αρέσει να έχω φίλους, να παίζω μαζί τους! Η φιλία μας κάνει χαρούμενους», «Η αληθινή φιλία είναι παντοτινή», «Η φιλία φέρνει αγάπη, χαρά και συγκινήσεις», «Η φιλία είναι θησαυρός», «Φιλία=παιχνίδι και χαρά», «Αγαπώ τους φίλους μου», «Τους φίλους μου αγαπώ, εκδρομή πάμε στο βουνό. Ανάβουμε φωτιά και είμαστε όλοι μέσα στη χαρά!».

• Τις ζωγραφιές τις κάναμε ρολό και τις βάλαμε μέσα στην φιλικότουρτα!!! Στο τέλος, κάθε παιδί, τυχαία διάλεξε μια ζωγραφιά μέσα από την φιλικότουρτα και την κράτησε σαν ενθύμιο φιλίας από τους συμμαθητές του!!!!

• Ακούσαμε το τραγούδι «Όπου υπάρχει αγάπη» από την παιδική χορωδία του Σπύρου Λάμπρου!!!

• Παρατηρήσαμε διάφορες εικόνες, άλλες που απεικονίζουν φιλικές συμπεριφορές και άλλες όχι και τόσο. Συζητήσαμε με τα παιδιά. Πώς μπορεί να νιώθουν τα παιδιά στις εικόνες που δεν γίνονται αποδέκτες της φιλικής συμπεριφοράς; Πώς είναι καλύτερο να συμπεριφερόμαστε στους φίλους μας;
• Φτιάξαμε «Το χαλί της αγάπης» (παραλλαγή της ιδέας «το χαλί της ειρήνης» από το popi-it.gr) και αποφασίσαμε όταν έχουμε διαφορές να τις λύνουμε σε αυτό το χαλί με συζήτηση.

• Διαβάσαμε το παραμύθι «Με αυτήν την μπάλα παίζουμε όλοι» και συζητήσαμε την κακή συνήθεια του ρακούν να παίρνει τη μπάλα από τα άλλα ζωάκια όταν αυτά έπαιζαν όλα μαζί. Γιατί άραγε το έκανε αυτό; Τι λύση βρήκαν τα ζωάκια για να σταματήσει αυτήν την άσχημη συμπεριφορά;

• Παίξαμε «Μουσικές Καρέκλες» … αλλά με μια μικρή παραλλαγή. Σε αυτό το παιχνίδι δεν χάνει όποιος δεν προλάβει να καθίσει σε μια καρέκλα, όπως γίνεται συνήθως. Αντίθετα, αν κάποιος δεν προλάβει να καθίσει σε μια καρέκλα, τότε χάνουν ΟΛΟΙ!!!! Έτσι, τα παιδιά πρέπει να βρουν τρόπους να χωρέσουν όλοι οι συμμαθητές τους στις καρέκλες καθώς αυτές λιγόστευαν για να μην χάσει η ομάδα!

• Διαβάσαμε το παραμύθι «Δώσ’ μου το χέρι σου» της Γιολάντας Τσορώνη-Γεωργιάδη, όπου μια μέρα μια αλεπού και μια αρκούδα τσακώθηκαν για το ποια θα πάρει το μέλι που βρήκαν στο δάσος για να ταΐσουν τα παιδιά τους. Θύμωσαν και οι δύο πολύ και αποφάσισαν να κάνουν αγώνες τρεξίματος και η νικήτρια θα έπαιρνε το μέλι. Την ώρα των αγώνων η αλεπού ενώ κέρδιζε την αρκούδα, έπεσε κάτω εξαιτίας ενός βελανιδιού που έπεσε στο κεφάλι της. Η αρκούδα τότε την προσπέρασε και ενώ ήταν κοντά στο τέρμα, έκανε κάτι αναπάντεχο! Γύρισε πίσω, έδωσε το χέρι της στην αλεπού και την βοήθησε να σηκωθεί. Σκέφτηκε πως ήταν καλύτερο να μοιραστούν το μέλι και να φάνε όλοι από λίγο παρά κάποιοι να μείνουν νηστικοί. Συζητήσαμε με τα παιδιά αυτήν την κίνηση της αρκούδας. Συμφωνήσαμε πως είναι καλύτερο να βρίσκουμε λύσεις στους τσακωμούς μας και να δίνουμε το χέρι στους φίλους μας όταν το χρειάζονται παρά να τσακωνόμαστε.

• Παρατηρήσαμε έναν πίνακα ζωγραφικής της Angela Treat Lyon με τίτλο «Εσύ κι εγώ», ο οποίος μας θύμισε το παραμύθι που διαβάσαμε και τον συσχετίσαμε με τη φιλία. Έγιναν και τα παιδιά ζωγράφοι και έδωσαν χρώμα στα δικά τους χέρια που κρατούν το χέρι ενός φίλου τους.

• Είδαμε ένα βιντεάκι με ένα σκαντζόχοιρο, του οποίου τα αγκάθια που είχε στην πλάτη τον εμπόδιζαν σε κάποιες περιπτώσεις να συνυπάρχει με τους φίλους του. Όμως οι φίλοι του, επειδή τον αγαπούσαν βρήκαν τη λύση για να ξεπεράσει αυτό το εμπόδιο. Συζητήσαμε κι εμείς πόσο σημαντικό είναι να βρίσκουμε λύσεις για να συνυπάρχουμε με τους φίλους μας όταν υπάρχουν προβλήματα.

• Φτιάξαμε τη συνταγή της φιλίας. Συζητήσαμε ποια είναι τα συστατικά που πρέπει να έχει μια φιλία και τα καταγράψαμε. Τα παιδιά είπαν διάφορες ιδέες: Να αγαπάμε, να παίζουμε μαζί, να συζητάμε, να βοηθάμε κλπ.

• Διαβάσαμε το παραμύθι της Γιολάντας Τσορώνη-Γεωργιάδη «Το αστέρι της φιλίας», όπου το αρκουδάκι με αφορμή ένα αστέρι κατάλαβε πόσους φίλους έχει που τον νοιάζονται.
• Τέλος, κλείσαμε με ένα παιχνίδι. Βάλαμε στο πάτωμα στεφάνια-αστέρια. Τα παιδιά κινούνταν στον ουρανό καθώς έπαιζε μουσική. Στο σταμάτημα της μουσικής έπρεπε όλοι να μπουν στα αστέρια. Έπρεπε να χωρέσουν όλοι. Κάθε φορά αφαιρούσαμε και από ένα αστέρι και πάλι έπρεπε να βρουν τρόπο να χωρέσουν. Τα πράγματα δυσκόλεψαν όταν έμεινε μόνο ένα αστέρι. Μπορούσαν να χωρέσουν 11 παιδιά σε ένα αστέρι. Όχι. Έπρεπε να βρούμε λύση!!!! Και βρήκαμε. Τα παιδιά πρότειναν να βάλουμε μόνο το ένα ποδαράκι ή μόνο το ένα χεράκι. Και τότε χωρέσαμε ΟΛΟΙ!!

Ας ελπίσουμε ότι βάλαμε ένα μικρό λιθαράκι, ώστε τα παιδιά να γίνουν πιο ικανά να διαχειρίζονται τις συγκρούσεις με τους φίλους τους πιο ειρηνικά!!!

 

 

 

 

Καθώς στην τάξη μας παρατηρούνται συχνά μικροσυγκρούσεις και τσακωμοί ανάμεσα στα παιδιά αποφασίσαμε να ασχοληθούμε με αυτές και να βρούμε τρόπους να τις διαχειριζόμαστε, ώστε και εμείς να νιώθουμε καλύτερα αλλά και να αποφεύγουμε να τσακωθούμε, όσο γίνεται φυσικά. Η αφόρμηση για να ασχοληθούμε με το θέμα αυτό δόθηκε έπειτα από την καταγραφή διαφόρων τσακωμών ανάμεσα στα παιδιά στο διάλειμμα ή στο ελεύθερο παιχνίδι και την έκφραση παραπόνων των παιδιών για κάποιους συμμαθητές τους.

• Ξεκινήσαμε με την παρακολούθηση μιας μικρής ταινίας animation με τον τίτλο: «Η Γέφυρα», όπου παρακολουθήσαμε πώς επέλυσαν τις διαφορές τους τα ζωάκια που βρέθηκαν στη γέφυρα και ήθελαν να περάσουν απέναντι. Ο αρκούδος και ο τάρανδος θύμωσαν, τσακώθηκαν έντονα και δεν προσπάθησαν να σκεφτούν λύσεις για να μπορέσουν να περάσουν απέναντι και τελικά έπεσαν στη χαράδρα. Αντίθετα, το κουνελάκι και το ρακούν συνεργάστηκαν και έτσι μπόρεσαν να βρουν τη λύση και μπόρεσαν και τα δύο να πάνε στον προορισμό τους. Με αφορμή αυτό το βίντεο συζητήσαμε με τα παιδιά πως ο θυμός και οι τσακωμοί δεν έχουν καλά αποτελέσματα, αντίθετα η συζήτηση και η συνεργασία μπορούν να έχουν πολύ καλά αποτελέσματα, όπως και με τα ζωάκια που παρακολουθήσαμε.

• Διαβάσαμε το παραμύθι «Συγγνώμη» και είδαμε πώς όταν δυο φίλοι τσακώνονται νιώθουν θυμό αρχικά αλλά στη συνέχεια λύπη. Καθώς όμως ο θυμός περνάει, μπορούμε να σκεφτούμε πιο καθαρά και να δούμε και τα δικά μας λάθη.

• Κάναμε μια εργασία, όπου σημειώσαμε τα βήματα που καλό είναι να ακολουθούμε όταν τσακωνόμαστε με κάποιον φίλο μας.

1. Ηρεμώ (Προσπαθούμε να ηρεμήσουμε από το θυμό που συνήθως νιώθουμε όταν τσακωνόμαστε με κάποιον).
2. Σκέφτομαι (όπου πρέπει να σκεφτούμε μήπως έχουμε κάνει κι εμείς κάποιο λάθος και καταλήξαμε να τσακωθούμε με το φίλο μας).
3. Συζητώ (αφού σκεφτούμε, μπορούμε να συζητήσουμε με το φίλο μας και να βρούμε μαζί μια λύση).

• Είδαμε βίντεο σχετικό με τη διαχείριση του θυμού μας και πώς μπορούμε να τον νικήσουμε.

• Παίξαμε μουσικοκινητικό παιχνίδι. Τα παιδιά άκουσαν δύο μελωδίες. Τη μια, την πιο έντονη, τη συνδέσαμε με το θυμό και την άλλη, την πιο χαρούμενη και απαλή με την ηρεμία. Κάθε φορά που άκουγαν τη μελωδία του θυμού, παρίσταναν ότι ήταν θυμωμένοι και προσπαθούσαν να βρουν ανώδυνους τρόπους να ξεσπάσουν το θυμό τους (δίνουν μπουνιές ή κλωτσιές στον αέρα, σπρώχνουν τον τοίχο και μετρούν ως το 10) ενώ όταν άκουγαν τη μελωδία της ηρεμίας, γίνονταν μικρές χελωνίτσες, που έμπαιναν στο καβούκι τους για να ηρεμήσουν και να σκεφτούν.

• Φτιάξαμε τη χελωνίτσα ΗΡΕΜΙΑ. Μπορούμε όταν θυμώνουμε να γινόμαστε χελωνίτσες. Όταν θέλουμε να ηρεμήσουμε και να σκεφτούμε μετά από έναν τσακωμό, μπορούμε σαν χελωνίτσες να μπούμε στο καβούκι μας.

«Με τους φίλους μου σαν τσακωθώ

κάθομαι και ηρεμώ.

Σαν χελωνίτσα γίνομαι εγώ

και στο καβούκι μου μπαίνω να σκεφτώ.

Και αφού σκεφτώ, κάθομαι και συζητώ

τη λύση για να βρω

χαρούμενος/η να γίνω πάλι εγώ!!!»

 

• Διαβάσαμε τα παραμύθια: «Με αυτήν την μπάλα παίζουμε όλοι», «Η σκάλα της αγάπης» και «Το αστέρι της φιλίας» και συζητήσαμε για τους τσακωμούς, πώς μπορούμε να βρούμε λύσεις, πόσο πιο ωραίο είναι να έχουμε φίλους…

• Είδαμε Βίντεο με ένα σκαντζοχοιράκι, του οποίου τα αγκάθια το εμπόδιζαν να έρθει σε κοντινή επαφή και να παίξει με τους φίλους του. Όμως οι φίλοι του επειδή το αγαπούσαν σκέφτηκαν μια λύση για να τον βάλουν στην παρέα τους, χωρίς να φοβούνται τα αγκάθια του. Συζητήσαμε, λοιπόν, ότι όταν θέλουμε πάντα μπορούμε να βρούμε λύσεις για τους φίλους μας. Ta παιδιά το λάτρεψαν!!!!

• Παίξαμε μουσικοκινητικό παιχνίδι «Τα αστέρια στον ουρανό». Τοποθετήσαμε στο έδαφος στεφάνια, τα οποία ήταν τα αστέρια. όταν έπαιζε η μουσική τα παιδιά περπατούσαν γύρω απ’ τα στεφάνια. Όταν σταματούσε η μουσική έπρεπε να μπουν μέσα στα στεφάνια. Κάθε φορά αφαιρούσαμε και ένα στεφάνι και τα παιδιά έπρεπε να χωρέσουν σε όλο και λιγότερα στεφάνια χωρίς να γκρινιάξουν και να τσακωθούν. Τέλος, έμεινε ένα αστέρι. Τα παιδιά είδαν ότι δεν μπορούν να χωρέσουν μέσα στο αστέρι όλα μαζί. Τότε, σκεφτήκαμε ότι αν θέλουμε να είμαστε όλοι και αγαπημένοι πρέπει να βρούμε μια λύση, ώστε με κάποιο τρόπο να χωρέσουμε όλοι. Τα παιδιά βρήκαν και με τη βοήθειά μου διάφορες λύσεις. Έβαλαν μόνο το ένα πόδι ή μόνο το ένα χέρι ή μόνο το ένα δάκτυλο. Και έτσι με κάποιον τρόπο χωρέσαμε όλοι!!!

• Κάναμε μια ομαδική εργασία, όπου ενώσαμε τις παλάμες μας και γράψαμε το σύνθημα: «Τα χέρια ενώνουμε – τους τσακωμούς διώχνουμε»