Και μετά τα ξέφρενα γλέντια της αποκριάς έρχεται η Σαρακοστή. Σαράντα μέρες νηστεία και προσευχή όπως δείχνει και η φιγούρα της κυρα-Σαρακοστής που φτιάξαμε. Χέρια σε στάση προσευχής και χωρίς στόμα…. για να μας θυμίζει τη νηστεία των ημερών. Ένα έθιμο που τείνει στις ημέρες μας να εκλείψει είναι αυτό της Κυρά Σαρακοστής. Το έθιμο αυτό το συναντούσαμε σε όλο τον ελλαδικό χώρο με διάφορες παραλλαγές. Σε όλες τις περιπτώσεις πάντως, χρησιμοποιούνταν ως ιδιότυπο ημερολόγιο που μετρούσε τις εβδομάδες της Μεγάλης Σαρακοστής.

Κάθε ποδαράκι της Σαρακοστής έχει διαφορετικό χρώμα και όνομα σχετικό με το που αναφέρεται η κάθε εβδομάδα που αντιπροσωπεύουν: πρώτο το κόκκινο ο Ορθοδοξοποδαρούλης (της Ορθοδοξίας), δεύτερο το άσπρο ο Γρηγοροποδαρούλης (Γρηγορίου του Παλαμά), τρίτο το γαλάζιο ο Σταυροποδαρούλης (της Σταυροπροσκύνησης), τέταρτο το δίχρωμο καφέ (γη) και μπλέ (ουρανός) ο Κλιμακοποδαρούλης ( του Ιωάννου της Κλίμακος), πέμπτο το κίτρινο ο Αιγυπτιοποδαρούλης (της Μαρίας Αιγυπτίας), έκτο το πράσινο ο Βαγιοποδαρούλης (των Βαΐων) και έβδομο το μοβ ο Μεγαλοποδαρούλης (Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών).

Για το έθιμο της Κυρά Σαρακοστής έχουν γραφτεί και οι παρακάτω στίχοι:

Την κυρά Σαρακοστή
Που ’ναι έθιμο παλιό
οι γιαγιάδες μας την φτιάχναν
με αλεύρι και νερό.

Για στολίδι της φορούσαν
στο κεφάλι ένα σταυρό
μα το στόμα της ξεχνούσαν
γιατί νήστευε καιρό.

Και τις μέρες τις μετρούσαν
με τα πόδια της τα επτά
κόβαν ένα τη βδομάδα
μέχρι να ’ρθει η Πασχαλιά.

Καλή Σαρακοστή λοιπόν παρέα με την κυρά Σαρακοστή… Και μετά την ομαδική δουλειά η κυρά-Σαρακοστή σε ελεύθερη έκφραση και δημιουργία από τα παιδιά…  Ουπς….. ξεχάσαμε το μοναδικό στολίδι της, το σταυρό στο κεφάλι.