Το Σάββατο του Λαζάρου σε ορισμένες περιοχές της χώρας μας, συνήθιζαν να ζυμώνουν μικρά γλυκά ψωμάκια σε σχήμα ανθρώπου με τα χέρια σταυρωμένα στην κοιλιά, τα Λαζαράκια. Αυτά τα ανθρωπάκια παριστάνουν το σώμα του Λαζάρου που ήταν τυλιγμένο στο σάβανο και συμβολίζουν την Ανάστασή του. Αφού τα έπλαθαν, έβαζαν στη θέση των ματιών δυο γαρίφαλα, ενώ συνήθιζαν να φτιάχνουν τόσα λαζαράκια, όσα ήταν και τα παιδιά της κάθε οικογένειας. Σύμφωνα με το έθιμο, «Λαζαράκια για τον Λάζαρο αν δεν πλάσεις, ψωμί δεν θα χορτάσεις».
Τα υλικά της συνταγής
ΚΑΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ ΜΑΣ
Το Σάββατο του Λαζάρου είναι η μέρα πριν την Κυριακή των Βαΐων. Την ημέρα αυτή εορτάζεται η ανάσταση του Λαζάρου από τη Βηθανία, ένα γεγονός το οποίο περιγράφεται στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον. Το Σάββατο του Λαζάρου και η Κυριακή των Βαΐων έχουν τη μοναδική θέση στο εκκλησιαστικό έτος ως μέρες χαράς ανάμεσα στη Μεγάλη Σαρακοστή και το θρήνο της Μεγάλης Εβδομάδας.
Ένα όμορφο έθιμο το οποίο σήμερα έχει ξεχαστεί ήταν τα «Κάλαντα του Λαζάρου». Τα Κάλαντα αυτά από τόπο σε τόπο είχαν πολλές παραλλαγές. Άλλοτε τα τραγουδούσαν μόνο κορίτσια, οι λεγόμενες «Λαζαρίνες» , ντυμένες με παραδοσιακές ενδυμασίες, που έλεγαν τα κάλαντα πηγαίνοντας από σπίτι σε σπίτι κρατώντας καλαθάκια με λουλούδια και οι άνθρωποι τους έδιναν χρήματα ή διάφορα φαγώσιμα. Άλλοτε πάλι τα τραγουδούσαν παιδιά, κυρίως αγόρια, που την παραμονή της γιορτής έφτιαχναν ένα ομοίωμα του Λάζαρου, το «Λάζαρο» και την ημέρα της γιορτής έβγαιναν στις γειτονιές και τα έλεγαν.
Με τα παιδιά του νηπιαγωγείου μας είπαμε λοιπόν να αναβιώσουμε αυτό το έθιμο… λέγοντας τα κάλαντα του Λαζάρου και εμείς στους ωφελούμενους του Κ.Η.Φ.Η. Νέας Αγχιάλου. Ήταν μία ξεχωριστή έκπληξη για τους ωφελούμενους της δομής ξυπνώντας όμορφες μνήμες από τα παιδικά τους χρόνια.
