16ο Δημοτικό Σχολείο Αγρινίου

(Ένας μύθος του Αισώπου)

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας μικρέμπορος που είχε έναν γάιδαρο να τον βοηθάει για να μεταφέρει τα εμπορεύματά του. Μια μέρα, λοιπόν, ο έμπορός μας βρήκε φτηνό αλάτι και τ΄ αγόρασε σε τιμή ευκαιρίας, γι΄ αυτό και αγόρασε μπόλικο.
-Θα το μοσχοπουλήσω, γαϊδαράκο μου, και τότε θ΄ ανοίξουν οι δουλειές μας!
-Εμένα δε με σκέφτεται, μουρμούρισε ο γάιδαρος, που μ΄ έχει φορτώσει σαν γαϊδούρι.
Έτσι όπως ήταν παραφορτωμένο το ζώο, γλιστρά χωρίς να το θέλει, στο ποτάμι που περνούσε δίπλα στο δρόμο τους και τότε λιώνει το αλάτι μέσα στο νερό κι ο γαϊδαράκος μας μια χαρά ελάφρυνε και σηκώθηκε και περπατούσε εύκολα. Ο έμπορος όμως, στεναχωρημένος για την ατυχία του, επέστρεψε στην πόλη κι αγόρασε κι άλλα σακιά αλάτι και φόρτωσε τον γάιδαρο περισσότερο από προηγουμένως.
-Άντε, γαϊδαράκο μου, κουράγιο και θα τα καταφέρουμε τώρα!
Αλλά ο γάιδαρος ο πονηρός, όταν έφτασαν κοντά στο ποτάμι, πάλι γλίστρησε, επίτηδες τώρα, στο νερό και φυσικά ελάφρυνε το βάρος του, αφού έλιωσε πάλι το αλάτι στο νερό.
-Όχι θα κάτσω να σκάσω, σιγομουρμούρισε γκαρίζοντας με ικανοποίηση.
Ο έμπορος όμως βαστώντας το κεφάλι του μ΄ απελπισία, αποφάσισε να μη ξαναγοράσει αλάτι, αλλά πηγαίνοντας στην πόλη, αγόρασε σφουγγάρια και φόρτωσε το ζώο.
-Ε, αυτή τη φορά δε θα γλιστρήσει το καημένο το  γαϊδούρι μου από το βάρος, σκέφτηκε.
Έλα όμως που ο πονηρός ο γάιδαρος ξανάπεσε στο νερό για να ελαφρύνει…
 Όμως αυτή τη φορά γελάστηκε πανηγυρικά! Τα σφουγγάρια μόλις βράχηκαν, έγιναν διπλάσια σε βάρος κι ο γαϊδαράκος μας  αγκομαχούσε  σ΄ όλο το δρόμο.

Έτσι είναι: πολλές φορές οι πονηροί, που βρήκαν την ευτυχία κοροϊδεύοντας τους άλλους, έρχεται ώρα που δυστυχούν.

Αύριο, 9 Μαΐου, η πόλη μας γιορτάζει τον πολιούχο άγιό της. Τον Άγιο Χριστόφορο.
Ο Άγιος Μεγαλομάρτυρας Χριστόφορος καταγόταν από ημιβάρβαρη φυλή και ονομαζόταν Ρεμπρόβος. Πιθανότατα έζησε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Δεκίου (249 – 251 μ.Χ.). Ο Άγιος ως προς την εξωτερική εμφάνιση ήταν τόσο πολύ άσχημος, γι’ αυτό και τον αποκαλούσαν«κυνοπρόσωπο».
Η μεταστροφή του στον Χριστό έγινε με τρόπο θαυμαστό. Συνελήφθη αιχμάλωτος σε μάχη του έθνους του με τα Ρωμαϊκά αυτοκρατορικά στρατεύματα. Κατατάγηκε στις Ρωμαϊκές λεγεώνες και πολέμησε κατά των Περσών, επί Γορδίου και Φιλίππου.
Όταν ήταν ακόμη κατηχούμενος στο Χριστιανισμό, για να ευχαριστήσει τον Χριστό, εγκαταστάθηκε σε επικίνδυνη δίοδο ποταμού και μετέφερε δωρεάν στους ώμους του εκείνους που επιθυμούσαν να περάσουν στην απέναντι όχθη. Μια μέρα παρουσιάσθηκε μπροστά του ένα μικρό παιδί, το οποίο τον παρακάλεσε να τον περάσει απέναντι. Ο Ρεμπρόβος πρόθυμα το έβαλε στους ώμους του και, στηριζόμενος στη ράβδο του, μπήκε στον ποταμό. Όσο όμως προχωρούσε, τόσο το βάρος του παιδιού αυξανόταν, ώστε με μεγάλο κόπο κατόρθωσε να φθάσει στην απέναντι όχθη. Μόλις έφθασε στον προορισμό του, κατάκοπος είπε στο παιδί ότι και όλο τον κόσμο να σήκωνε δεν θα ήταν τόσο βαρύς. Το παιδί του απάντησε: «Μην απορείς, διότι δεν μετέφερες μόνο τον κόσμο όλο, αλλά και αυτόν που έπλασε τον κόσμο όλο. Είμαι Εκείνος στην υπηρεσία του Οποίου έθεσες τις δυνάμεις σου και σε απόδειξη αυτού φύτεψε το ραβδί σου και αύριο θα έχει βλαστήσει». Και αμέσως εξαφανίσθηκε. Ο Ρεμπρόβος φύτεψε τη ράβδο και την επόμενη μέρα τη βρήκε πράγματι να έχει βλαστήσει. Μετά το περιστατικό αυτό βαπτίσθηκε Χριστιανός από τον Άγιο Ιερομάρτυρα Βαβύλα, ο οποίος τον μετονόμασε σε Χριστοφόρο. Η θεία Χάρη, που έλαβε την ώρα του βαπτίσματος και του Χρίσματος, μεταμόρφωσε όλη του την ύπαρξη. Και αυτή ακόμα η δύσμορφη όψη του, φαινόταν φωτεινότερη και ομορφότερη.
Στην Ορθόδοξη αγιογραφία ο Άγιος εικονίζεται να μεταφέρει στον ώμο του τον Χριστό. Από το γεγονός ίσως αυτό, θεωρείται προστάτης των οδηγών.
Λίγο μετά την βάπτισή του, κατά τον τότε εναντίον των Χριστιανών διωγμό, είδε Χριστιανούς να κακοποιούνται από τους ειδωλολάτρες. Από αγανάκτηση επενέβη και έκανε προς αυτούς δριμύτατες παρατηρήσεις. Διέφυγε δε τη σύλληψη χάρη στο γιγαντιαίο του παράστημα και τη δύναμή του. Καταγγέλθηκε όμως στον αυτοκράτορα και διατάχθηκε η σύλληψή του. Για τον σκοπό αυτό εστάλησαν διακόσιοι στρατιώτες. Αυτοί, αφού ερεύνησαν σε διάφορα μέρη, τον βρήκαν κατά την στιγμή την οποία ετοιμαζόταν να γευματίσει ένα κομμάτι ξερό ψωμί. Κατάκοποι οι στρατιώτες και πεινασμένοι ζήτησαν από τον Άγιο Χριστόφορο να τους δώσει να φάνε και ως αντάλλαγμα του υποσχέθηκαν ότι δεν θα τον κακομεταχειρίζονταν. Ένας από τους στρατιώτες, βλέποντας ότι πλην του ξερού άρτου δεν υπήρχε καμία άλλη τροφή, ειρωνευόμενος τον Χριστόφορο, του είπε ότι ευχαρίστως θα γινόταν Χριστιανός, εάν είχε την δύναμη να τους χορτάσει όλους με το κομμάτι εκείνο του άρτου. Τότε ο Άγιος, αφού γονάτισε, άρχισε να παρακαλεί τον Χριστό να πολλαπλασιάσει το κομμάτι εκείνο του άρτου, όπως πολλαπλασίασε τους πέντε άρτους στην έρημο, για να χορτάσουν οι στρατιώτες. Η παράκληση του Αγίου εισακούσθηκε και το τεμάχιο του άρτου πολλαπλασιάσθηκε. Βλέποντας οι στρατιώτες το θαύμα αυτό, έπεσαν στα πόδια του Αγίου και τον παρακαλούσαν να τους γνωρίσει καλύτερα τον Θεό του. Ο Άγιος τους έκανε γνωστή με απλότητα τη Χριστιανική διδασκαλία και αφού όλοι εξέφρασαν την επιθυμία να γίνουν Χριαστιανοί, τους οδήγησε προς τον Επίσκοπο Αντιοχείας Βαβύλα, ο οποίος, αφού τους κατήχησε, τους βάπτισε. Όταν ο αυτοκράτορας Δέκιος πληροφορήθηκε το γεγονός, τους μεν στρατιώτες συνέλαβε και αποκεφάλισε, τον δε Χριστόφορο προσπάθησε με υποσχέσεις και κολακείες να μεταπείσει, αλλά οι προσπάθειές του αποδείχθηκαν μάταιες. Έτσι ο Άγιος Χριστόφορος υποβλήθηκε σε φρικτά βασανιστήρια και τέλος αποκεφαλίστηκε το έτος 251 μ.Χ.

Χρόνια πολλά στους Χριστόφορους, στις Χριστοφορούλες και σε όλους τους Αγρινιώτες!

Σήμερα επισκέφτηκαν το Σχολείο μας ποδοσφαιριστές της επαγγελματικής ομάδας της ΠΑΕ  Παναιτωλικός.   Οι μαθητές είχαν την ευκαιρία να υποβάλουν ερωτήσεις στους ποδοσφαιριστές, να φωτογραφηθούν μαζί τους και να πάρουν αυτόγραφα. Οι ποδοσφαιριστές, στο πλαίσιο του εορτασμού των 88 χρόνων από την ίδρυση του Συλλόγου, μοίρασαν σε όλους τους μαθητές ένα όμορφο βιβλιαράκι με την ιστορία του Τίτορμου, που αποτελεί και το έμβλημα της ομάδας.
Ευχόμαστε στην δυναμική ομάδα της πόλης μας, καλή πορεία και τη νέα ποδοσφαιρική χρονιά!

Η μέρα της Πρωτομαγιάς συμβολίζει την τελική νίκη της άνοιξης κατά του χειμώνα και γι’ αυτό επιλέχτηκε ως εργατική γιορτή και μέρα κοινωνικών αγώνων. Είναι συνδεδεμένη με το εργατικό κίνημα, όταν το 1886 έγιναν οι μεγάλες διαδηλώσεις στο Σικάγο, με αίτημα τα τρία οχτάρια:
οχτώ ώρες εργασίας, οχτώ ψυχαγωγίας και οχτώ ύπνου.
Ο Μάιος, είναι πράγματι “μήνας χαράς και λατρείας της βλάστησης”, με δοξασίες και έθιμα διαχρονικού χαρακτήρα, όπως το παραδοσιακό έθιμο με το πρωτομαγιάτικο στεφάνι, το οποίο στολίζει την πόρτα του σπιτιού και μας συνδέει με την γιορτή της άνοιξης και της φύσης.
Χρόνια πολλά και καλό μήνα!

Το Πάσχα είναι η μεγαλύτερη γιορτή της Χριστιανοσύνης.
Την  πένθιμη ατμόσφαιρα της Μεγάλης Εβδομάδας διαδέχεται η χαρά, το βράδυ της Ανάστασης. Η ορθόδοξη θεώρηση για την Ανάσταση συμπυκνώνεται στον πασίγνωστο ύμνο:

 Τα μεσάνυχτα του Μ. Σαββάτου, οι χριστιανοί περιμένουν το «Δεύτε Λάβετε Φώς» και ανάβοντας καθένας  τη λαμπάδα του, συνήθως στο προαύλιο της εκκλησίας,  παρακολουθούν με προσοχή εκείνο το πανηγυρικό  Αναστάσιμο Ευαγγέλιο, για να ψάλλουν όλοι μαζί το «Χριστός Ανέστη».
Κι ενώ, φωτοβολίδες και πυροτεχνήματα φωτίζουν τον ουρανό, ανταλλάσσουν ευχές και φιλιά, σηματοδοτώντας το χαρμόσυνο μήνυμα του τέλους του θανάτου και της αρχής της Ζωής.
Μετά την αναστάσιμη Θ. Λειτουργία, κατά την επιστροφή στο σπίτι, πολλοί φτιάχνουν ένα σταυρό πάνω από την πόρτα με την αιθάλη του κεριού. Το τραπέζι ετοιμάζεται με την παραδοσιακή μαγειρίτσα, τα κόκκινα αυγά και τις άλλες πασχαλιάτικες λιχουδιές.

Η Κυριακή του Πάσχα είναι η μεγάλη γιορτή της Λαμπρής. Από νωρίς το πρωί ψήνεται στη σούβλα ο παραδοσιακός οβελίας ενώ γύρω από το εορταστικό τραπέζι γλεντούν οικογένεια και φίλοι με τραγούδια και χορό.
Πολλά μέρη στην Ελλάδα γιορτάζουν το Πάσχα με τα δικά τους έθιμα.
Στην Πάρο τα παιδιά αναπαριστούν τους αποστόλους του Ιησού, τον Μυστικό Δείπνο, την πορεία προς τον Γολγοθά και τη Σταύρωση.
Στην Πάτμο δώδεκα μοναχοί αναπαριστούν τους αποστόλους, και ο Ηγούμενος πλένει τα πόδια τους στην πλατεία την Μεγάλη Πέμπτη .
Στην Κρήτη, όπως και σε πολλά σημεία στην Ελλάδα, μια κούκλα κατασκευασμένη από παλιά ρούχα καίγεται συμβολίζοντας το κάψιμο του Ιούδα.
Στην Κέρκυρα, το Μ. Σάββατο, με το μήνυμα της πρώτης Ανάστασης, οι κάτοικοι πετούν από τα μπαλκόνια τους, τεράστια πήλινα κανάτια, τους μπότηδες, στους δρόμους.
Στη Θράκη και τη Μακεδονία νέες γυναίκες, φορώντας την παραδοσιακή ενδυμασία, που ονομάζεται Λαζαρινή, πάνε στα γύρω χωριά τραγουδώντας παραδοσιακά τραγούδια του Πάσχα.

Χρόνια πολλά, σε όλους!

Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι η εβδομάδα πριν το Πάσχα (από την Κυριακή των Βαΐων το βράδυ μέχρι το Μ. Σάββατο). Ονομάζεται “Μεγάλη”, όχι γιατί έχει περισσότερες ημέρες, αλλά γιατί τα γεγονότα που βιώνουμε στους ιερούς ναούς είναι μεγάλα για τον άνθρωπο.
Κάθε βράδυ ψάλλεται ο Όρθρος της της επόμενης ημέρας για καθαρά πρακτικούς λόγους. Για να μπορέσουν δηλαδή οι χριστιανοί να  συμμετέχουν στις ακολουθίες.
Ας δούμε όμως τι τελείται τις ημέρες της Μ. Εβδομάδας.
Τις τέσσερις πρώτες ημέρες ψάλλονται οι “Ακολουθίες του Νυμφίου” που μας προετοιμάζουν για το θείο δράμα.
Την Μ. Πέμπτη το βράδυ τελείται η “Ακολουθία των Παθών” με
αποκορύφωση τη Σταύρωση του Κυρίου.
Τη Μ. Παρασκευή το πρωί τελείται η “Ακολουθία της Αποκαθήλωσης” και η Ταφή του σώματος του Χριστού στον “Επιτάφιο”. Το βράδυ ψάλλουμε τα Εγκώμια και γίνεται η Περιφορά του Επιταφίου στους δρόμους της ενορίας μας.

Το Μ. Σάββατο το πρωί έχουμε την “Πρώτη Ανάσταση”, όπως λέγεται, επειδή οι ύμνοι μας προετοιμάζουν για το μεγάλο και κοσμοσωτήριο γεγονός του Πάσχα.
Τα μεσάνυχτα του Μ. Σαββάτου και με το πέρασμα στην Κυριακή, λίγο μετά τις 12:00, γιορτάζουμε και πανηγυρίζουμε την Ανάσταση του Χριστού. Κρατώντας αναμμένες λαμπάδες, σύμβολο του Φωτός, του αναστημένου Κυρίου μας, ψάλλουμε το “Χριστός Ανέστη”, διακηρύσσοντας την ήττα του θανάτου και τη νίκη της ζωής.
Ποιο είναι το βαθύτερο νόημα των Παθών και της Ανάστασης;
Όλοι εμείς που προσπαθούμε κάθε χρόνο να βιώσουμε τα γεγονότα της Μ. Εβδομάδας,  “συμπορευόμενοι”, συμμετέχοντες δηλαδή στο Πάθος του Χριστού, δεν λυπούμαστε μοιρολατρικά γι’ αυτό, αλλά για τα δικά μας πάθη, για τις δικές μας αμαρτίες. Μετανιώνοντας ειλικρινά, ακολουθούμε τον νικητή και αναστημένο Χριστό σε μια πορεία φωτεινή, ζώντας την Ανάστασή Του, ως δική μας ανάσταση.
Καλή Α(α)νάσταση σε όλους!

(16dimagr.blogspot.gr. Αναδημοσίευση)

Στις 2 Απριλίου, ημέρα γενεθλίων του Δανού παραμυθά Χανς Κρίστιαν Άντερσεν (1805-1875), γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου με σκοπό να τονώσει την αγάπη για το διάβασμα και να στρέψει την προσοχή στα παιδικά βιβλία.

Κάθε χρόνο, από το 1967 όταν καθιερώθηκε ο εορτασμός, ένα διαφορετικό εθνικό τμήμα του International Board on Books for Young People (IBBY), της Διεθνούς Οργάνωσης Βιβλίων για τη Νεότητα, γίνεται χορηγός της Παγκόσμιας Ημέρας Παιδικού Βιβλίου. Επιλέγει ένα θέμα και καλεί ένα γνωστό συγγραφέα να γράψει ένα μήνυμα για όλα τα παιδιά του κόσμου και ένα γνωστό εικονογράφο να φιλοτεχνήσει μια αφίσα. Φέτος το υλικό επιμελήθηκε το Τμήμα της Ιρλανδίας. Η βραβευμένη Ιρλανδή συγγραφέας Siobhàn Parkinson έγραψε το μήνυμα της ημέρας και την αφίσα φιλοτέχνησε η Ιρλανδή εικονογράφος, συγγραφέας και δημιουργός κινούμενων σχεδίων Niamh Sharkey.
Το μήνυμα της Siobhàn Parkinson που μετέφρασε στα ελληνικά η συγγραφέας παιδικής λογοτεχνίας Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου λέει:

«Συχνά οι αναγνώστες ρωτούν τους συγγραφείς πώς γίνεται και γράφουν τις ιστορίες τους – από πού έρχονται οι ιδέες; Από τη φαντασία μου, απαντάει ο συγγραφέας. Α, μάλιστα, μπορεί να πουν οι αναγνώστες. Αλλά πού είναι η φαντασία σας, και από τι είναι φτιαγμένη, και έχουν όλοι φαντασία;»,. «Α, λέει τότε ο συγγραφέας, η φαντασία είναι μέσα στο κεφάλι μου βέβαια, και είναι φτιαγμένη από εικόνες και λέξεις, αναμνήσεις και ίχνη από άλλες ιστορίες και λέξεις, κομμάτια από πράγματα και μελωδίες και σκέψεις και πρόσωπα και τέρατα και σχήματα και λέξεις, κινήσεις και λέξεις, κύματα και αραβουργήματα και τοπία και λέξεις, αρώματα και αισθήματα και χρώματα και ρίμες και μικρούς ήχους και ξαφνικούς θορύβους και γεύσεις και εκρήξεις ενέργειας και γρίφους και αύρες και λέξεις. Και στροβιλίζονται όλα εκεί μέσα και τραγουδούν κι αλλάζουν διαρκώς σαν να τα βλέπεις από καλειδοσκόπιο και αιωρούνται και κάθονται και σκέφτονται και τσιγκλούν το κεφάλι. Βέβαια, φαντασία έχει ο καθένας, διαφορετικά δε θα μπορούσαμε να ονειρευόμαστε. Η φαντασία του καθενός, ωστόσο, δεν έχει μέσα της το ίδιο υλικό. Στους μάγειρες ίσως περιέχει γεύσεις κυρίως και στους ζωγράφους χρώματα και σχήματα κυρίως. Όμως η φαντασία των συγγραφέων είναι γεμάτη κυρίως από λέξεις.
Με λέξεις λειτουργεί επίσης και η φαντασία εκείνων που διαβάζουν ή ακούν ιστορίες. Η φαντασία του συγγραφέα πλάθει και ανακατεύει και φτιάχνει ιδέες και ήχους και φωνές και χαρακτήρες και γεγονότα μέσα στην ιστορία, και η ιστορία είναι φτιαγμένη από λέξεις και μόνο, στρατιές από κουλουριαστά σημαδάκια που γεμίζουν τις σελίδες. Έρχεται τότε ο αναγνώστης και τα σημαδάκια ζωντανεύουν. Μένουν στη σελίδα, εξακολουθούν να μοιάζουν με στρατιές, αλλά τρεχοβολούν και στη φαντασία του αναγνώστη και ο αναγνώστης τώρα σχηματίζει και συνδέει έτσι τις λέξεις, ώστε η ιστορία να εκτυλίσσεται μέσα στο δικό του ή στο δικό της το κεφάλι, όπως έκανε κάποτε στο κεφάλι του συγγραφέα.

Αυτός είναι ο λόγος που ο αναγνώστης είναι εξίσου σημαντικός για την ιστορία με τον συγγραφέα. Υπάρχει μόνο ένας συγγραφέας για κάθε ιστορία, υπάρχουν όμως εκατοντάδες ή χιλιάδες ή μπορεί και εκατομμύρια αναγνώστες, που διαβάζουν στη γλώσσα του συγγραφέα ή σε άλλες γλώσσες στις οποίες μπορεί να έχει μεταφραστεί. Χωρίς τον συγγραφέα η ιστορία δε θα είχε γεννηθεί ποτέ. Αλλά χωρίς τις χιλιάδες των αναγνωστών σε όλο τον κόσμο, η ιστορία δε θα είχε ζήσει όλες τις ζωές που θα μπορούσε να ζήσει.

Κάθε αναγνώστης μιας ιστορίας έχει κάτι κοινό με κάθε άλλο αναγνώστη της. Ξεχωριστά ο καθένας, αλλά και μαζί κατά κάποιον τρόπο, αναδημιουργούν την ιστορία του συγγραφέα στη δική τους φαντασία – μια πράξη που είναι ταυτόχρονα ιδιωτική και δημόσια, προσωπική και κοινή, ατομική και διεθνής. Και αυτό ίσως είναι ό,τι καλύτερο μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι. Συνεχίστε να διαβάζετε!»