Η τέχνη είναι μέσα στη ζωή μου γιατί από εκεί άρχισαν όλα για μένα. Ενηλικιώθηκα μέσα από την τέχνη. Αλλά και στα παιδικά μου χρόνια έπαιξε μεγάλο ρόλο η τέχνη, γιατί είχα δυσκολία στη συγκέντρωση της προσοχής μου. Στο σχολείο ονειρευόμουν πάντα άλλα μέρη, άλλα πράγματα, εκτός όταν σχεδίαζα. Εκείνες τις μέρες όμως, λίγο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η τέχνη θεωρούνταν μια ανούσια απασχόληση. Αντίθετα, για μένα ήταν κίνητρο και πάθος.
Αισθανόμουν, λοιπόν, ότι έπρεπε να το κρύψω, και ζωγράφιζα κάτω από το τραπέζι, μέχρι που με τσάκωσε μια δασκάλα της τρίτης δημοτικού. Με ρώτησε: «Τι το σημαντικό γίνεται κάτω από το τραπέζι;». Νόμιζα ότι θα με τιμωρούσε, αλλά με κάλεσε να δείξω στην τάξη το σχέδιό μου: Βομβαρδιστικά Β52 πετάνε πάνω από καουμπόηδες που τρέχουν καβάλα σε άλογα, πυροβολώντας Ινδιάνους που πέφτουν από έναν γκρεμό.
Η δασκάλα είδε ότι είχα κάποια έφεση και μου υποσχέθηκε ότι αν πρόσεχα στο μάθημα, θα μου έδινε ένα καβαλέτο και χαρτί και θα με άφηνε κάθε Τετάρτη να ζωγραφίζω κάτι για την τάξη. Αν με είχε μαλώσει και μου είχε απαγορεύσει να ζωγραφίζω, ποιος ξέρει πώς θα αισθανόμουν τώρα… Αλλά η εκτίμηση και ο σεβασμός που μου έδειξε μου επέτρεψαν να συνεχίσω στον δρόμο της τέχνης. Ηταν ένα σημαντικό σταυροδρόμι στη ζωή μου, όπου κατάλαβα ότι η τέχνη θα ήταν για μένα ένας τρόπος επικοινωνίας με τον κόσμο. Αυτό ισχύει ακόμα.
