Η επικράτηση της φλυαρίας στην εκπαίδευση

Αυτό που διαπιστώνεις τα τελευταία χρόνια στα εκτεινόμενα στην ελληνική εκπαίδευση, είναι η μια ατέρμονη και ανερμάτιστη φλυαρία. Στην φλυαρία αυτή κεντρική θέση κατέχει το υπουργείο παιδείας, όπου κάθε υπουργός ή υφυπουργός προκειμένου ν’ αφήσει έργο, βάζει το πετραδάκι του, ή την κοτρόνα του σ’ αυτό που λέμε ελληνική εκπαίδευση στην Ελλάδα. Εν αρχής η ιδέα κάποιου συμβούλου και κατόπιν ένα ΕΣΠΑ και τσουπ η καινοτομία στην εκπαίδευση. Φυσικά χωρίς κάποιον κεντρικό σχεδιασμό και χωρίς κάποια σύνδεση με τα υπάρχοντα. Επιπλέον και χωρίς καμία πρόβλεψη για μακροημέρευση του θεάρεστου αυτού έργου. Θα μου πείτε πολιτικοί είναι και ο καθένας θέλει να φανεί, ώστε κάποια στιγμή να τον θυμηθούν οι πιστοί(ψηφοφόροι). Οπότε τι πρόβλημα έχεις άσε τους ανθρώπους στο έργο τους… θα τους αφήναμε πολύ ευχαρίστως, αν όλα αυτά που σκέφτονται και εφαρμόζουν δεν έπεφταν στου κασίδη το κεφάλι, που είναι το ελληνικό σχολείο και οι λειτουργοί του. Φτάνουν οι θεωρητικολογίες και ότι θυμάμαι χαίρομαι, το ελληνικό σχολείο έχει κρασσάρει από κάθε λογής σκουπίδι που ο κάθε πονεμένος έβαλε με το χεράκι του, το λιθαράκι του, με αποτέλεσμα το ελληνικό σχολείο να σέρνεται και μαζί μ’ αυτούς και οι λειτουργοί του. Απ’ την άλλη δεν έρχεται κάποιος, να πετάξει όλα αυτά τα σκουπίδια και μ έναν νέο κεντρικό σχεδιασμό να βάλει τις βάσεις για κάτι καινούργιο. Τεράστια λοιπόν φλυαρία και παντελής έλλειψη ενός κεντρικού σχεδιασμού για το που θέλουμε να πάμε. Οι λειτουργοί της εκπαίδευσης έχουν γίνει αυτιστικοί μην μπορώντας να βρουν την περπατησιά τους μ’ όλες αυτές τις Κασσάνδρες που η κάθε μια τυρβάζει για την πραμάτεια της. Ειδική εκπαίδευση, επαγγελματική εκπαίδευση αποσπασματικές παρεμβάσεις χωρίς κάποιον μακρόπνοο σχεδιασμό για το πού θέλουμε να πάμε. Δε θέλουμε ιδιωτικά πανεπιστήμια αλλά έχουν ξοδευτεί εκατομμύρια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια του εξωτερικού και της Κύπρου για μια θέση στο δημόσιο σχολείο μέσω του Ελντοράντο της ειδικής αγωγής. Αλήθεια αναρωτιέται κανείς αν έχουμε αποτελεσματικότερη εκπαίδευση με είκοσι χιλιάδες εκπαιδευτικούς στην παράλληλη στήριξη…
Γενικότερα δεν αναρωτιέται και δεν αξιολογεί κανείς για όλα αυτά που έχουν συσσωρευτεί όλα αυτά τα χρόνια στο ελληνικό σχολείο και αποτελούν τροχοπέδη στην εύρυθμη λειτουργία του. Και επίσης αναρωτιόμαστε όλα αυτά τα χρόνια(και για άλλα πολλά), γιατί δεν πάμε σ’ ένα μακρόπνοο σχεδιασμό και αντ’ αυτού αρκούμαστε μόνο σε κορώνες εντυπωσιασμού και ατέλειωτης φλυαρίας.