Μήνας: Ιούλιος 2012

Ο νέος δορυφόρος που ονομάστηκε P5, μοιάζει να έχει ακανόνιστο σχήμα και διάμετρο 10 με 25 χιλιόμετρα. Βρίσκεται σε κυκλική τροχιά διαμέτρου 95.000 χιλιομέτρων γύρω από τον Πλούτωνα. Πηγή: ΝASA

Αστρονόμοι ανακάλυψαν με το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble ένα πέμπτο δορυφόρ, τον Ρ5, ο οποίος βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη Πλούτωνα του ηλιακού μας συστήματος, όπως ανακοίνωσε η NASA.

Ο δορυφόρος μοιάζει να έχει ακανόνιστο σχήμα και διάμετρο 10 με 25 χιλιόμετρα. Βρίσκεται σε κυκλική τροχιά διαμέτρου 95.000 χιλιομέτρων γύρω από τον Πλούτωνα.

Οι αστρονόμοι είναι έκπληκτοι καθως ένας τόσο μικρός πλανήτης, όπως ο Πλούτωνας, μπορεί να έχει μια τόσο περίπλοκη συστάδα φυσικών δορυφόρων.

Η ανακάλυψη αυτού του νέου δορυφόρου προσφέρει επιπλέον στοιχεία για τη δημιουργία και την εξέλιξη του Πλούτωνα και των δορυφόρων του.

Σύμφωνα με την επικρατέστερη θεωρία, όλοι οι δορυφόροι του Πλούτωνα δημιουργήθηκαν από τη σύγκρουση πριν δισεκατομμύρια χρόνια του πλανήτη και ενός μεγάλου αστεροειδούς από τη ζώνη του Kuiper.

Πηγές: ΑΠΕ-ΜΠΕ, Γαλλ. Πρακτορείο

Εικόνες από το διαστημικό σκάφος Cassini που βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τον Κρόνο δείχνουν πως στον Τιτάνα, το μεγαλύτερο δορυφόρο του Κρόνου αλλάζουν οι εποχές, με το νότιο τμήμα του να αρχίζει να μπαίνει στο χειμώνα.

Εικόνες από το διαστημικό σκάφος Cassini που βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τον Κρόνο δείχνουν πως στον Τιτάνα, το μεγαλύτερο δορυφόρο του Κρόνου αλλάζουν οι εποχές, με το νότιο τμήμα του να αρχίζει να μπαίνει στο χειμώνα. Στις εικόνες φαίνεται ότι αρχίζει να συγκεντρώνεται ένα στρώμα ομίχλης και να δημιουργείται ένας στροβίλου ψηλά πάνω από το νότιο πόλο του δορυφόρου.

Οι ροές του αερίων στο στρόβιλο θυμίζουν ανεμοστρόβιλους στην επιφάνεια των ωκεανών στη Γη στους οποίους ο αέρας κινείται προς τα κάτω στο κέντρο του τυφώνα, και προς τα πάνω στις άκρες του, σημειώνει η ομάδα της NASA. Όμως σε αντίθεση με τη Γη, που οι ανεμοστρόβιλοι εμφανίζονται στην επιφάνεια ή λίγο πάνω από αυτή, οι στρόβιλοι του Τιτάνα παρατηρούνται σε πολύ μεγάλο υψόμετρο περίπου 300 χιλιόμετρα πάνω από την επιφάνεια. Σε σύγκριση με τη Γη, αυτό είναι το ύψος που ίπταται ο διεθνής διαστημικός σταθμός, ενώ 100 χιλιόμετρα είναι το όριο πάνω από το οποίο αρχίζει το διάστημα. Ίσως για αυτό το φαινόμενο να οφείλεται η απότομη πτώση της θερμοκρασίας στο νότιο πόλο του δορυφόρου, καθώς έρχεται ο χειμώνας κάνοντας την ατμόσφαιρα πυκνότερη και ο τυφώνας να επιπλέει πάνω από αυτό το παχύ και κρύο στρώμα.

Ο Τιτάνας είναι ο μοναδικός δορυφόρος του ηλιακού μας συστήματος που έχει δική του ατμόσφαιρα η οποία και αποτελείται κυρίως από άζωτο ενώ γνωρίζουμε πως έχει ρηχές λίμνες στην επιφάνειά του, από ένα μείγμα υγρού υδρογόνου με άνθρακα. Εικάζεται πως κάτω από την επιφάνεια βρίσκονται μεγάλοι ωκεανοί, καθώς οι αστρονόμοι υπολογίζουν πως η σύνθεσή του είναι 60% στερεή και 40% υγρή. Οι υπόγειοι αυτοί ωκεανοί θεωρούνται μάλιστα υποψήφιοι πως μπορεί να φιλοξενούν κάποια μορφή εξωγήινης μικροβιακής ζωής ή τουλάχιστον ένα περιβάλλον πλούσιο σε χημικά οργανικά συστατικά. Είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος δορυφόρος του ηλιακού συστήματος μετά τον Γανυμήδη του Δία, με διάμετρο μισή φορά μεγαλύτερη από αυτή της Σελήνης. Οι εποχές στον πλανήτη διαρκούν πολύ περισσότερο από αυτές στη Γη, με το βόρειο ημισφαίριο να αρχίζει να βγαίνει το 2009 από έναν 15ετή χειμώνα.

Το Cassini, καθώς έφτανε για πρώτη φορά στον Κρόνο το 2004, είχε παρατηρήσει ένα παρόμοιο παχύ στρώμα ομίχλης κι έναν γιγάντιο στρόβιλο που κάλυπτε σχεδόν όλο το βόρειο πόλο του πλανήτη, και είχε στρέψει εδώ και καιρό τα όργανά του στο νότιο τμήμα για να παρατηρήσει την αναμενόμενη αλλαγή εποχών στην επιφάνεια αυτού του εξωτικού κόσμου. Ο τυφώνας που δημιουργείται στο νότιο πόλο περιστρέφεται περίπου 40 φορές πιο γρήγορα από τον ίδιο το δορυφόρο και αναμένεται πως σύντομα θα καλύψει όλο το νότιο τμήμα του Τιτάνα. Οι παρατηρήσεις αναμένεται να ενταθούν το επόμενο διάστημα, καθώς πρόκειται για μια πολύ καλή ευκαιρία να εξεταστούν τα διάφορα μοντέλα που περιγράφουν την κίνηση των αερίων της ατμόσφαιρας, της ακριβής σύνθεσής τους και τα καιρικά φαινόμενα στον πλανήτη καθώς διαστημική μετεωρολογία αποτελεί έναν κλάδο κλειδί για να κατανοήσουμε τα φαινόμενα που συμβαίνουν στους γειτονικούς μας πλανήτες.

http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=2208152

(Πηγή: www.esa.com)

Στη «φωτογραφία της εβδομάδας» για τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστήματος, που τραβήχτηκε από το διαστημικό τηλεσκόπιο Herschel φαίνονται δύο μπλε σφαίρες, να ξεχωρίζουν σε ένα κόκκινο υπόβαθρο. Πρόκειται για το Vela C, ένα κοντινό σε μας μαιευτήριο νέων άστρων. Το νέφος Vela C, είναι η πιο μεγάλη από τις τέσσερις περιοχές του συμπλέγματος Vela, ενός γιγάντιου νεφελώματος που βρίσκεται στη γειτονιά της Γης, «μόλις» 2300 έτη φωτός μακριά. Τα νεφελώματα, μεγάλες συγκεντρώσεις από σκόνη και αέρια δηλαδή, είναι εργοστάσια παραγωγής νέων άστρων, μετατρέποντάς τα σε πρώτης τάξης φυσικά εργαστήρια για τη μελέτη της διαδικασίας γέννησης των άστρων.

Η μείξη από τα ψυχρά αέρια και της σκόνης που βρίσκονται στην περιοχή απεικονίζονται για πρώτη φορά με τόσο μεγάλη λεπτομέρεια. Τα πιο ψυχρά κομμάτια της περιοχής απεικονίζονται με κόκκινο, ενώ με μπλε φαίνονται οι πιο θερμές περιοχές, εκεί που ξεκινάνε και συμβαίνουν αντιδράσεις, καθώς η βαρύτητα αρχίζει να παίζει το ρόλο της. Η βαρυτική έλξη και οι τυχαίες κινήσεις των αερίων και της σκόνης είναι που συγκροτούν τις δομές που φαίνονται στην εικόνα. Στις περιοχές που φαίνονται με μπλε συμβαίνουν πολύ βίαιες αντιδράσεις, από τις οποίες γεννιούνται νέα γιγάντια άστρα, τα οποία είναι τόσο αδηφάγα που καταναλώνουν τα καύσιμά τους πολύ γρήγορα. Σε περίπου 10 εκατομμύρια χρόνια θα εκραγούν σε εντυπωσιακές σουπερνόβα, έχοντας χρόνο ζωής 1000 φορές μικρότερο του δικού μας Ήλιου, που καίει αργά και σταθερά τα καύσιμά του. Οι εκρήξεις αυτές των άστρων όμως, θα δημιουργήσουν νέα υλικά και νέες ισορροπίες που θα πυροδοτήσουν τη γέννηση κι άλλων άστρων, συνεχίζοντας τον κύκλο της ζωής στο νεφέλωμα.

Στο Vela C δε δημιουργούνται μόνο νέα άστρα, αλλά περιέχει και μερικά άστρα-βρέφη για τα αστρονομικά δεδομένα, ηλικίας μικρότερης από ένα εκατομμύριο χρόνια τα οποία και φαίνονται να λάμπουν στο βάθος. Επειδή βρίσκεται τόσο κοντά κι επειδή περιέχει όλων των ειδών τα νέα άστρα, πρόκειται συνολικά για μια πολύ ενδιαφέρουσα περιοχή του γαλαξία μας.

Η ιστορία ξεκινάει πολύ παλιά, όταν ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα, με την εξαιρετικά επιτυχημένη ηλεκτρομαγνητική θεωρία του Maxwell στην οποία με 4 εξισώσεις ενοποίησε τον ηλεκτρισμό με το μαγνητισμό, οι φυσικοί συνειδητοποίησαν ότι ο καλύτερος τρόπος να περιγράψει κανείς τη φύση είναι με τη διαμεσολάβηση πεδίων. Όλες μας οι θεμελιώδεις θεωρίες πλέον για τη φύση περιέχουν πεδία, είτε βαρυτικά είτε ηλεκτρομαγνητικά, είτε άλλα πιο εξωτικά με έντονη κβαντική συμπεριφορά. Τα πεδία διαδίδονται μέσω κάποιων σωματιδίων – φορέων, τα λεγόμενα μποζόνια τα οποία είναι και αυτά που αλληλεπιδρούν – εάν αλληλεπιδρούν, με την ύλη. Τα μποζόνια ονομάστηκαν έτσι προς τιμήν του Ινδού φυσικού Satyendra Bose για την έρευνα που έκανε στον τομέα αυτό.

Έπειτα από σημαντική πρόοδο στην εξερεύνηση των πεδίων που κυβερνάνε το μικρόκοσμο, με πρωτεργάτες τους Paul Dirac, Oskar Klein, Walter Gordon και Jeffrey Goldstone για να αναφέρουμε μόνο κάποιους, φθάνουμε στο 1964 όπου με μία σειρά από δημοσιεύσεις 6 νέων φυσικών, πρωτοδιατυπώθηκε ο λεγόμενος σήμερα μηχανισμός Higgs, ο τρόπος με τον οποίο πιστεύουμε ότι τα σωματίδια (ακόμη και το ίδιο το Higgs) αποκτούν μάζα.

Πρώτοι χρονικά σχετικά με το μηχανισμό αυτό δημοσίευσαν οι Robert Brout και François Englert από το πανεπιστήμιο των Βρυξελλών, τον Αύγουστο του 1964. Ο πρώτος όμως ο οποίος αναφέρθηκε συγκεκριμένα σε αυτό το σωματίδιο και τις ιδιότητές του ήταν ο Peter Higgs στη δημοσίευσή του Οκτωβρίου του ίδιου έτους με τίτλο «Σπασμένες συμμετρίες και οι μάζες των μποζονίων». Αν και πρόκειται για ένα άρθρο που αναμφίβολα αξίζει ένα Νόμπελ Φυσικής, είναι αξιοσημείωτο το γεγονός πως το άρθρο στην πρώτη του μορφή απορρίφθηκε από το περιοδικό Physics Letters «ως μη σχετικό με τη φυσική». Χρειάστηκε να προσθέσει μια ακόμη επεξηγηματική παράγραφο για να γίνει δεκτό στο Physical Review Letters, ενώ εκείνη την εποχή υπήρχαν επιστήμονες που χλεύαζαν την πορεία που ακολουθούσαν οι νεαροί τότε φυσικοί, κατηγορώντας τους πως δεν κατανοούν βασικές ιδέες της επιστήμης.

Να σημειώσουμε ότι ασφαλώς δεν ήταν ο Peter Higgs που έδωσε το όνομα του στο σωματίδιο που πρώτος αυτός συνέλαβε, όμως ο όρος καθιερώθηκε προς τιμήν του το 1972. Ο ίδιος, πάντα μετριοπαθής, αποφεύγει να αναφέρεται σε αυτό ως σωματίδιο Higgs, και κάνει μονίμως μνεία στους υπόλοιπους επιστήμονες που συμμετείχαν στη σειρά των ανακαλύψεων εκείνης της εποχής. Αν πάντως το όνομα μποζόνιο Higgs του ακούγεται περίεργο, ο όρος «σωματίδιο του Θεού» είναι κάτι που τον δυσανασχετεί ακόμη περισσότερο. Είναι ένα «παρατσούκλι» του σωματιδίου, που προέκυψε από το ευρέως γνωστό ομώνυμο εκλαϊκευμένο βιβλίο του φυσικού Leon Lederman στο οποίο περιγράφεται η πορεία της έρευνας για το σωματίδιο αυτό.

http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=2205564

Γενεύη

Οι υπεύθυνοι του Μεγάλου Επιταχυντή Αδρονίων, ενός από τα ακριβότερα πειράματα όλων των εποχών, προσπάθησαν να κρατήσουν μια ισορροπία ανάμεσα στην ανάγκη να δικαιολογήσουν το κόστος και την απαίτηση να τηρηθούν οι τεχνικές απαιτήσεις για την επιβεβαίωση των αποτελεσμάτων.

H παρουσίαση των προκαταρκτικών αποτελεσμάτων από τα δεδομένα που συγκεντρώθηκαν το 2012 ξεκίνησε στις 10 ώρα Ελλάδας στη Γενεύη, σε ζωντανή σύνδεση με το διεθνές συνέδριο φυσικής υψηλών ενεργειών στη Μελβούρνη.

Για να γίνει επισήμως δεκτή η ανακάλυψη, οι ερευνητές θα πρέπει να αποδείξουν ότι το νέο σωματίδιο συμπεριφέρεται όπως το Χιγκς. Επιπλέον, το επίπεδο βεβαιότητας για τον εντοπισμό του σωματιδίου πρέπει να φτάνει τα 5 σίγμα, κάτι που σημαίνει ότι η πιθανότητα να οφείλονται σε λάθος οι παρατηρήσεις είναι μόλις 0,00006%.

«Τα αποτελέσματα είναι προκαταρκτικά αλλά το σήμα των 5 σίγμα που βλέπουμε στα 125 GeV είναι δραματικό. Πρόκειται όντως για νέο σωματίδιο» ανακοίνωσε ο Τζο Ινκαντέλα, εκπρόσωπος του SMS.

Ακόμα πιο σαφής ήταν η Φαμπιόλα Τζιανότι, εκπρόσωπος του ATLAS: «Βλέπουμε στα δεδομένα μας ξεκάθαρα ίχνη ενός νέου σωματιδίου, στο επίπεδο των πέντε σίγμα, σε μια περιοχή μάζας γύρω στα 126 GeV» είπε.

Το GeV (γιγαηλεκτονιοβόλτ) είναι μονάδα μέτρησης της μάζας και της ενέργειας. Με μάζα 126 GeV, το Χιγκς είναι περίπου 130 φορές βαρύτερο από το πρωτόνιο στον πυρήνα των ατόμων.

Στην ιστορική παρουσίαση του CERN ήταν παρόντες ο Βρετανός Πίτερ Χιγκς και άλλοι επιστήμονες που βοήθησαν στη διατύπωση της θεωρίας για τον μηχανισμό του Χιγκς στις αρχές της δεκαετίας του 1960.

«Ποτέ δεν περίμενα ότι αυτό θα συνέβαινε όσο ζω και θα ζητήσω από την οικογένειά μου να βάλει μια σαμπάνια στο ψυγείο» δήλωσε ο 83χρονος Χιγκς.

Η πιθανότητα να έχει όντως ανακαλυφθεί ένα σωματίδιο σαν το Χιγκς στο CERN ενισχύεται από τα δεδομένα που παρουσίασαν τη Δευτέρα ερευνητές του αμερικανικού επιταχυντή Tevatron στο εργαστήριο Fermilab: Η ανάλυση ενός ωκεανού δεδομένων που συγκεντρώθηκαν στον προκάτοχο του LHC δείχνει ότι η πιθανότητα να ανιχνεύθηκε κάτι που μοιάζει με το Χιγκς φτάνει το 999 τοις χιλίοις.

Θεωρητικά, όμως, υπάρχει ακόμα η πιθανότητα το σωματίδιο που ανακαλύφθηκε να μην είναι το Χιγκς. Σε αυτή την περίπτωση, οι θεωρητικοί φυσικοί θα αναγκάζονταν να αναθεωρήσουν, πιθανώς εκ βάθρων, το αγαπημένο τους Καθιερωμένο Μοντέλο, δηλαδή τις εξισώσεις που περιγράφουν τις ιδιότητες και τη συμπεριφορά των υποατομικών σωματιδίων.

Στην αρχική του μορφή, το μοντέλο ήταν ασύμβατο με την έννοια της μάζας. Οι Πίτερ Χιγκς και άλλοι ερευνητές πρότειναν την ύπαρξη ενός πεδίου, του πεδίου Χιγκς, το οποίο από μαθηματική άποψη λύνει το πρόβλημα: όσο μεγαλύτερη «αντίσταση» συναντά ένα σωματίδιο καθώς περνά μέσα από το πεδίο, τόσο μεγαλύτερη είναι η μάζα του.

Το μποζόνιο του Χιγκς είναι μια εκδήλωση αυτού του μηχανισμού, επομένως η ανακάλυψή του θα επιβεβαίωνε ότι το πεδίο του Χιγκς είναι όντως αυτό που δίνει στην ύλη τη μάζα της.

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231203456

Μοιάζει με Higgs, συμπεριφέρεται σαν Higgs, είναι όμως το Higgs;

Μάλλον ναι. Επειδή όμως τα «μάλλον» δεν επιτρέπονται στην επιστήμη δεν υπήρξε επίσημη ανακοίνωση πως το Higgs βρέθηκε. Το νέο σωματίδιο συμμετέχει σε πλήθος αντιδράσεων, δύο μεταξύ των οποίων είναι η διάσπαση σε δύο φωτόνια και η διάσπαση σε δύο σωματίδια Z, τα σωματίδια φορείς της ηλεκτρομαγνητικής και ασθενούς δύναμης αντίστοιχα, γεγονός που υποδεικνύει πως πρόκειται όντως για μποζόνιο, φορέα κάποιου πεδίου. Για να φτάσουν στο απαραίτητο επίπεδο αποδεκτής πιθανότητας και να είναι σίγουροι πως πρόκειται για το Higgs, οι επιστήμονες θα χρειαστούν ίσως αρκετούς μήνες εντατικών προσπαθειών.

Στο CERN μπορεί οι προσπάθειες να έχουν επικεντρωθεί στην εύρεση του σωματιδίου Higgs, ως το μόνο κρίκο που έλειπε από την αλυσίδα των σωματιδίων που περιέχονται στο Τυπικό Μοντέλο, την επικρατούσα θεωρία που έχουμε για τη Φύση, όμως η δουλειά στο CERN δε σταματάει εκεί. Ταυτόχρονα με το μποζόνιο Higgs, οι ερευνητές ψάχνουν και για στοιχεία ύπαρξης κάποιων ακόμη υποτιθέμενων σωματιδίων που αντιστοιχούν στη θεωρία της υπερσυμμετρίας. Αναμένεται πως στα επίπεδα ενεργειών που έχει φτάσει ο επιταχυντής στο CERN, θα πρέπει να μπορέσει να ανιχνεύσει και κάποια από αυτά τα υπερσωματίδια. Την ίδια ώρα ερευνώνται νέες ιδέες όπως η θεωρία χορδών, και ανακαλύπτονται και σωματίδια στα όρια του Τυπικού Μοντέλου τα οποία δε γνωρίζαμε πως υπήρχαν. Πρόκειται για μια περίοδο πολύ έντονης δραστηριότητας καθώς φτάσαμε στο τεχνολογικό επίπεδο να ελέγχουμε τόσο προωθημένες θεωρίες. Είναι σίγουρο πως με την ανακάλυψη του Higgs ξεκινάει ένας μακρύς δρόμος των ανακαλύψεων, γνωρίζοντας πως βαδίζουμε στο σωστό δρόμο.

Τα αποτελέσματα από τον ανιχνευτή CMS προηγήθηκαν, με την παρουσίαση του φυσικού Joe Incadela να καταλήγει πως «βρέθηκε ένα νέο μποζόνιο, στην περιοχή των 125.3 +- 0.6 Gev, με μία πιθανότητα 4.9 σίγμα», που μεταφράζεται σε περίπου 99.9999% συνολική πιθανότητα να υπάρχει το συγκεκριμένο σωματίδιο. Πιο συγκεκριμένα, ανακοίνωσαν πως τα στοιχεία που έχουν ήδη επεξεργαστεί είναι περισσότερα συγκριτικά με την τελευταία ανακοίνωση του Δεκεμβρίου και χρησιμοποιώντας αντιδράσεις που έφταναν τα 8 TeV σε σχέση με τα 7 ΤeV της περσινής χρονιά. Στα 8 ΤeV το Higgs είναι 35% πιθανότερο να εμφανιστεί σε κάποια αντίδραση, παρουσιάζοντας μια μεγαλύτερη γκάμα αντιδράσεων στις οποίες συμμετέχει. Τα αποτελέσματα από το πείραμα ATLAS, είναι επίσης υποστηρικτικά για την ύπαρξη του νέου σωματιδίου, και δίνουν ενέργεια 125.5 GeV με πιθανότητα 5 σίγμα.

Αναλύοντας περισσότερα στοιχεία από τις συγκρούσεις πρωτονίων που μελετούν στο CERN, οι επιστήμονες πιστεύουν πως σύντομα θα μπορέσουν να πουν πως είναι απόλυτα σίγουροι για την ανακάλυψη. Δεδομένου πάντως πως το νέο σωματίδιο συμμετέχει σε αντιδράσεις οι οποίες είναι οι αναμενόμενες για τα μποζόνια, των σωματιδίων εκείνων δηλαδή που φέρουν τις θεμελιώδεις δυνάμεις τις φύσης θα πρέπει να πρόκειται για θέμα χρόνου η ταυτοποίηση του νέου σωματιδίου με το λεγόμενο «σωματίδιο του Θεού».

http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=2204985

Μια μελέτη από ερευνητές του πανεπιστήμιου του Cambridge έρχεται να δώσει νέα στοιχεία που αφορούν στη συμπεριφορά των ανώτερων στρωμάτων της ατμόσφαιρας του Ήλιου όταν λαμβάνουν χώρα έντονες και βίαιες εκρήξεις.

Μια μελέτη από ερευνητές του πανεπιστήμιου του Cambridge έρχεται να δώσει νέα στοιχεία που αφορούν στη συμπεριφορά των ανώτερων στρωμάτων της ατμόσφαιρας του Ήλιου όταν λαμβάνουν χώρα έντονες και βίαιες εκρήξεις. Κατά τη διάρκεια τέτοιων φαινομένων, ξεπηδάνε πίδακες υπέρθερμων αερίων που εκτείνονται χιλιάδες χιλιόμετρα και απελευθερώνουν τεράστια ποσά ενέργειας, σε μία κατάσταση της ύλης η οποία αποκαλείται πλάσμα και σε θερμοκρασίες που ξεπερνούν το ένα εκατομμύριο βαθμούς Κελσίου. Συνήθως, σύννεφα από σωματίδια που συμμετέχουν σε αυτές τις εκρήξεις φτάνουν στη Γη μία με δύο μέρες αργότερα.

Κάτι που συχνά αγνοούμε, είναι ότι έστω και έμμεσα, ακόμη κι ο καιρός στο διάστημα επηρεάζει τις ζωές μας. Στις σπάνιες περιπτώσεις εκείνες όπου η ηλιακή δραστηριότητα είναι σε μεγάλη έξαρση, κινδυνεύει η ακεραιότητα των δορυφορικών συστημάτων, παρατηρούνται διακοπές στις τηλεπικοινωνίες και στα ηλεκτρικά δίκτυα στη Γη, ενώ ακόμα και αεροπλάνα μπορεί να χρειαστεί να αλλάξουν την πορεία τους. Για τους λόγους αυτούς, η κατανόηση τέτοιων ηλιακών φαινομένων, πέρα από επιστημονικό, έχει και καθαρά πρακτικό λόγο.

Ο Ήλιος, διανύει περιόδους ησυχίας και έξαρσης, σε έναν κύκλο που έχει παρατηρηθεί πως κρατάει περίπου 11 χρόνια, αλλά δεν είμαστε σε θέση να εξηγήσουμε τι τον προκαλεί. Αυτή την χρονική περίοδο είμαστε κοντά στην εποχή εκείνη που η δραστηριότητα του Ήλιου είναι στο μέγιστό της, με τις ηλιακές «καταιγίδες» να είναι πιο πιθανές και πιο έντονες.

Η έρευνα που δημοσίευσαν οι αστρονόμοι, βασίζεται σε δεδομένα από το δορυφόρο Hinode, μία σύμπραξη της NASA, της ESA και της Ιαπωνικής JAXA. Τα στοιχεία αναμένεται να βοηθήσουν στην κατανόηση ενός μυστηρίου της αστροφυσικής, του πως οι δομές με πολύ έντονη δραστηριότητα θερμαίνονται τόσο και παραμένουν στα ανώτερα στρώματα της ηλιακής ατμόσφαιρας. Η θερμοκρασία στην επιφάνεια του Ήλιου, είναι της τάξεως των 5500 βαθμών Κελσίου και συνεπώς η διαφορά θερμοκρασίας με τους πίδακες πλάσματος που ξεπηδούν από τις εκρήξεις είναι δυσανάλογη. Τα στοιχεία δείχνουν πως οι πίδακες πλάσματος κινούνται με ταχύτητες 20 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο και η ορμή τους προέρχεται από την υπερθέρμανση στη βάση τους.

«Οι ενεργές περιοχές αυτή την περίοδο είναι πολλές στην επιφάνεια του Ήλιου. Έχουμε μια σπουδαία ευκαιρία να τις μελετήσουμε», λέει η Dr Helen Mason, θεωρητική φυσικός που συμμετέχει στην έρευνα. «Ανιχνεύοντας τη θερμότητα στις ενεργές περιοχές του Ήλιου, θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε τους φυσικούς μηχανισμούς πιο βίαιων συμβάντων που μπορούν να επηρεάσουν τη κατάσταση στη Γη», προσθέτει.

Παρόλο που τα στοιχεία αυτά έρχονται να προστεθούν σε συμπεράσματα από προηγούμενες μελέτες, ακόμη δεν υπάρχει απάντηση στο μυστήριο του πως ακριβώς δημιουργούνται τόσο έντονα φαινόμενα. Ωστόσο, η συγκεκριμένη έρευνα περιέχει μια πρώτη οπτικοποίηση της ροής πλάσματος, παρατηρώντας τις κινήσεις των αερίων χρησιμοποιώντας τον προηγμένο εξοπλισμό του Hinode. Πιστεύεται με τις μέχρι τώρα έρευνες πως ενεργό ρόλο σε αυτά τα βίαια φαινόμενα παίζουν οι μεταβολές του μαγνητικού πεδίου του Ήλιου, που είναι πιο έντονες στις λεγόμενες ηλιακές κηλίδες, κάποια μεταβαλλόμενα μαύρα «σημάδια» στην επιφάνεια του Ήλιου. Οι αστρονόμοι ελπίζουν πως αν καταλάβουν τη συμπεριφορά των ενεργών περιοχών θα οδηγηθούν και στην κατανόηση των μαγνητικών πεδίων που κυβερνάνε τις ηλιακές εκρήξεις, οπότε και θα μπορούν να προβλέπουν τέτοια συμβάντα προτού συμβούν.

Είναι εντυπωσιακό ότι, ενώ κατανοούμε τόσα πράγματα για το Σύμπαν, ο ίδιος ο Ήλιος, το πιο κοντινό μας άστρο και ο βασικός υπεύθυνος για το «περιβάλλον» του ηλιακού μας συστήματος, μας είναι ως ένα βαθμό άγνωστος.

http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=2203948

Περίπου κάθε ένα με δύο χρόνια, ένα εμβόλιμο δευτερόλεπτο προστίθεται στον επίσημο παγκόσμιο συγχρονισμένο χρόνο (UTC). Από το 1972, όταν και ξεκίνησε η εισαγωγή αυτών των εμβόλιμων δευτερολέπτων, έως σήμερα έχουν προστεθεί συνολικά 24 τέτοια δευτερόλεπτα. Προστίθενται κατά το τελευταίο λεπτό της τελευταίας μέρας του Ioυνίου ή του Δεκεμβρίου ενός έτους, και μεταξύ των δευτερολέπτων 23:59:59 και 00:00:00 παρεμβάλλεται το εμβόλιμο δευτερόλεπτο 23:59:60.

Αυτού του είδους οι παρεμβάσεις γίνονται προκειμένου να συγχρονίσουν το χρόνο που κάνει πραγματικά η Γη, για να κάνει μια πλήρη περιστροφή γύρω από τον άξονά της, με το χτύπο 86.400 δευτερολέπτων που έχουμε ορίσει εμείς ως τη διάρκεια μίας ημέρας. Συγχρονίζουμε έτσι τα ρολόγια μας που έχουν σταθερό κτύπο, με την περιστροφή της Γης την οποία επηρεάζουν εξωτερικοί παράγοντες, όπως η βαρύτητα του Ήλιου ή της Σελήνης.

Η μεγάλη πλειονότητα των 7 δισεκατομμυρίων κατοίκων του πλανήτη είναι σίγουρο πως θα παραμείνει αδιάφορη στο γεγονός, πέρα από μερικούς που ίσως βρουν αξιοσημείωτο το γεγονός πως θα ζήσουν ένα δευτερόλεπτο παραπάνω.

http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=2202859