Πριν από μερικές μέρες, ψάχνοντας βιβλιογραφικές αναφορές για εξειδικευμένο θέμα που με απασχολούσε, έκανα μια σύνθετη αναζήτηση στον ελληνικό Ιστό. “Στενεύοντας” διαρκώς το εύρος της αναζήτησης κατέληξα σε πέντε μεταπτυχιακές εργασίες που με ενδιέφεραν. Αποδελτιώνοντας τα στοιχεία, κάποια στιγμή πίστεψα ότι άνοιξα ξανά το ίδιο αρχείο. Την ίδια ενότητα την είχα (μόλις) ξαναδιαβάσει.

Αμ δε! Διαφορετική εργασία ήταν, από διαφορετική πανεπιστημιακή βιβλιοθήκη την είχα κατεβάσει, άλλος ήταν ο συντάκτης, με άλλον επιβλέποντα, κι άλλη επιτροπή την είχε εγκρίνει.Κι όμως, το περιεχόμενο ήταν ίδιο. Όχι σχετικό, ίδιο. Λέξη προς λέξη, μια ολόκληρη ενότητα ήταν κοινή στις δυο εργασίες.

Αρχικά, θεώρησα ότι ο συντάκτης της νεότερης εργασίας είχε αντιγράψει μέρος της εργασίας του συναδέλφου του. Τυπικά, ήταν έτσι. Γιατί όταν ξετύλιξα το νήμα των βιβλιογραφικών αναφορών βρήκα την ενότητα σε αγγλικό κείμενο απωανατολίτη συγγραφέα! Έτσι λοιπόν τα δεδομένα του πρώτου συγγραφέα, αντιγράφηκαν από τον δεύτερο (συγγραφέα;), μεταφράστηκαν, ενσωματώθηκαν στην εργασία του(;), αντιγράφηκαν από τον τρίτο κοκ. Δηλαδή ο συντάξας, του μεταφράσαντος, τω αντιγράψαντι και πάει λέγοντας…

Περιττό ν’ αναφέρω ότι ο “μεταφραστής”, παρότι είχε συμπεριλάβει το κείμενο του αρχικού συγγραφέα στη βιβλιογραφία του, δεν έκανε αναφορά μέσα στο κείμενο ενώ ο αντιγραφέας του “μεταφραστή” είχε μεταφέρει τις βιβλιογραφικές αναφορές του πρώτου χωρίς, και αυτός, αναφορά μέσα στο κείμενό του (πώς να την εντοπίσει άλλωστε;) και χωρίς -φυσικά- αναφορά στον “μεταφραστή”.

Το φαινόμενο της αντιγραφής ακαδημαϊκών εργασιών, γνωστό και ως πλαγιαρισμός, γνωρίζει μεγάλη διάδοση. Η ανάπτυξη του διαδικτύου έχει διευκολύνει τη λογοκλοπή έχει όμως αυξήσει και τις πιθανότητες εντοπισμού της.  Ο όρος πλαγιαρισμός αναφέρεται στις παρακάτω περιπτώσεις: Διάβαστε περισσότερα “Πτυχία copies κτώνται…”