Χρόνια πολλά και ευτυχισμένα, υγεία, χαρά και δημιουργία!

Ο δεύτερος τίτλος του τραγουδιού Happy Christmas των John Lenon – Yoko Ono είναι War is Over. Μιλά, φυσικά, για άλλον πόλεμο…

Γράφει ο Νίκος Ξυδάκης σε άρθρο του στην Καθημερινή. “…Αυτό είναι το καινούργιο στοιχείο: η διασπορά της εξέγερσης σε όλη την επικράτεια και στην ευρεία μάζα των αδιαμόρφωτων λυκειόπαιδων. Αυτό το λαμπάδιασμα δεν έχει ξανασυμβεί. Παρότι υποψιαζόμασταν, παρότι αφουγκραζόμασταν, παρότι τα σημάδια υπήρχαν από καιρό, ωστόσο τόση οργή συσσωρευμένη δεν την περιμέναμε. Ενα ελατήριο που φόρτιζε επί χρόνια, και τινάχτηκε βίαια, τρομακτικά, μαζί με τη σφαίρα που έριξε νεκρό τον έφηβο μάρτυρα. Το τρομερό ελατήριο εκτονώθηκε με έναν μάρτυρα”.

[…] “Δεκαοκτώ χρόνια μετά τα πρώτα σημάδια επί οικουμενικής κυβερνήσεως, το δημοκρατικό κράτος και το πολιτικό προσωπικό που το διοικεί εθελοτυφλούν, αλληθωρίζουν, ολιγωρούν, αδρανούν, ψεύδονται. Η πολιτική ελίτ σχεδιάζει μόνο βραχυπρόθεσμα και ενεργεί χωρίς καμία ιστορική προοπτική, και διαρκώς με ασθενέστερη αίσθηση του πραγματικού, με ελλιπή ή ανύπαρκτη γνώση της κοινωνίας. Το υπόδειγμα βίου που προσφέρουν είναι αλυσίδα σκανδάλων, φαυλότητας, διαφθοράς, ατιμωρησίας, ανικανότητας. Πρυτάνεις, υπουργοί, επίσκοποι, ηγούμενοι, συλλαμβάνονται κλέπτοντες και επίορκοι, νεόπλουτοι και μαυρόπλουτοι προκαλούν και καίνε ουίσκια, τα κανάλια συναγωνίζονται στην επίδειξη ξέκωλων, χλιδής και χυδαιότητας, η πρέζα πνίγει τις πόλεις, οι απόκληροι κατασκηνώνουν στις πλατείες, τα δημόσια νοσοκομεία παραλύουν. Αυτό το υπόδειγμα βίου αρνείται ο «ανθός», βίαια, νιχιλιστικά, αυτοκαταστροφικά, τρομακτικά. Διάβαστε περισσότερα “Χλιδή και χυδαιότητα”

…έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα

 

…κι ούτε ματιά μην ρίξεις πίσω σου.

Άσε μας να καμωνόμαστε πως δεν καταλάβαμε τι έγινε.

Άσε μας  να διαφωνούμε για τα όρια του “μεμονωμένου”, του “τυχαίου”, του “απρόβλεπτου”.

Άσε μας να τσαλαβουτάμε στην “ψύχραιμη αποτίμηση” της απώλειας, στις “πολιτικές συνέπειες”, στο “κόστος” και στο “τίμημα” για τους κρατούντες.

Άσε μας στην μαύρη μας λογιστική να αναρωτιόμαστε, οι άθλιοι, πόσες βιτρίνες ισοφαρίζουν ένα δεκαπεντάχρονο όνειρο.

Άσε μας να ρίχνουμε λαδάκι στα γρανάζια της μηχανής που εγκαθιστά την “κακιά την ώρα” στο πρόσωπο του ένστολου κτήνους.

Άσε μας και μας , τους δασκάλους σου, να διαφωνούμε για τον “πλέον πρόσφορο” τρόπο αντίδρασης.

Άσε μας να σ’ αποχαιρετήσουμε με λόγο ξύλινο και μ’ αναφορές στα “πάγια αιτήματα” του κλάδου.

Και να συνεχίσουμε έπειτα την “παράδοση”. Γιατί η ύλη, το ξέρεις, πρέπει να βγει. Γι αυτό δεν μπορέσαμε, συμπάθα μας, να αφιερώσουμε αυτή τη μέρα σε μια συζήτηση με τους συμμαθητές σου για την αξία της ανθρώπινης ζωής. Το κεφάλαιο αυτό είναι, πάντα, εκτός ύλης.

Αντίο αγόρι μου.  Κι ούτε ματιά μην ρίξεις πίσω σου. Δεν μας αξίζει…