Σήμερα στο Νηπιαγωγείο μας κόψαμε βασιλόπιτες για το νέο χρόνο! Μία σε κάθε τμήμα. Και θα έλεγε κανείς για ποιο λόγο είναι τόσο σημαντικό αυτό; Όλοι κόβουν βασιλόπιτες τέτοιες μέρες…

Και όμως! Με αφορμή το όμορφο αυτό έθιμο, προσεγγίσαμε ουσιαστικά και βιωματικά έννοιες και αξίες ζωής πολύ σημαντικές και ουσιαστικές.

Η μεγάλη αξία του να δίνω για να προσφέρω χαρά, χωρίς αντάλλαγμα. Γιατί και οι βασιλόπιτες και τα δώρα που δόθηκαν στους δυο τυχερούς ήρθαν με πρωτοβουλία γονέων. Με αγάπη και διάθεση να προσφέρουν στο σύνολο των παιδιών. Επομένως το μήνυμα που παίρνουν οι μικροί μας μαθητές είναι η ίδια η ανάγκη να δίνουμε… για την αξία της χαράς και μόνο…χωρίς αντάλλαγμα ή αναγνώριση.

Όταν συζητήσαμε στις τάξεις πώς τα περάσαμε στις διακοπές διαπιστώσαμε (κάτι που είναι πολύ συνηθισμένο), ότι η πλειοψηφία των παιδιών ήταν «οι τυχεροί» που κέρδισαν το φλουρί στις βασιλόπιτες που έκοψαν στο σπίτι. Αλήθεια τι τυχερά παιδιά θα έλεγε κανείς! Μόνο που είναι πάγια η «τύχη» των παιδιών…ίσως από φόβο μην στεναχωρηθούν ή απογοητευτούν… όμως αφενός και αυτό μέσα στη ζωή είναι, καθώς δεν κερδίζουμε πάντα και αφετέρου είναι σημαντικότερο να μάθουμε να χαιρόμαστε και με την χαρά του άλλου.

Με αυτές τις διαπιστώσεις, που είναι περίπου ίδιες κάθε χρόνο, πριν τη σημερινή μέρα συζητήσαμε με τα παιδιά των τάξεων μας. Πόσα φλουριά νομίζετε ότι θα έχει η κάθε βασιλόπιτα; Και άρα πόσοι θα πάρουν το αντίστοιχο δώρο;

Μπορεί κανείς να φανταστεί τις απαντήσεις…

Όμως για να σκεφτούμε… εμείς εδώ που παίζουμε πολλά παιχνίδια όλοι μαζί, κερδίζουν όλοι πάντα; Έχει μεγάλη σημασία;

Προχθές που δείξαμε τα νέα επιτραπέζια και πως παίζονται, θυμάστε τι κάνατε για το φίλο/φίλη που κέρδισε;

«Ναι! Χειροκροτήσαμε!»

«Άρα χαρήκατε, σωστά;»

Και ναι, αλήθεια χάρηκαν! Χωρίς ούτε στιγμή να κάνουν το φίλο που έχασε να νιώσει άσχημα! Άρα;

….σήμερα, λοιπόν, όταν κόψαμε τις βασιλόπιτες και βρέθηκε το φλουρί, ακούστηκαν και από τα δύο τμήματα χειροκροτήματα και «μπράβο!» και γέλια, πολλά γέλια. Κανένα προσωπάκι δεν ήταν ούτε στο ελάχιστο στεναχωρημένο! Και ήταν τόσο συγκινητικό! Παιδιά προσχολικής ηλικίας, που βασικό γνώρισμα έχει τον εγωκεντρισμό, χάρηκαν με τη χαρά του άλλου και ας «έχασαν» τα ίδια…

Ευχαριστούμε πολύ όσους συμβάλλατε σε αυτό!

Οι νηπιαγωγοί