από άρθρο του Στέλιου Κερασίδη ( Φυσικού, Δρ. Ιατρικού τμ. Παν/μιου Κρήτης και Διευθυντή Λυκείου)
…. Ο καθηγητής που διδάσκει μάθημα γενικής παιδείας, μη εξεταζόμενο για εισαγωγή σε σχολές, βρίσκεται καθημερινά μπροστά στην άρνηση των μαθητών να συμμετέχουν. Διεκδικούν ως δικαίωμά τους να διαβάζουν κάποιο άλλο μάθημα “κατεύθυνσης”, να κοιμούνται, ακόμα και να ακούνε μουσική με ακουστικά, εφόσον “δεν ενοχλούν”, να φεύγουν γρηγορότερα ή να έρχονται αργότερα στο σχολείο, γιατί έχουν φροντιστήριο. Τα βιβλία των μαθημάτων γενικής παιδείας, συχνά μένουν στο σχολείο, αφού δεν πρόκειται να διαβαστούν στο σπίτι, αν δεν έχουν χαθεί ή σχιστεί. Οι μαθητές που προσέχουν και συμμετέχουν στα μαθήματα γενικής παιδείας, χωρίς να έχουν με οποιονδήποτε τρόπο προετοιμαστεί, αποτελούν την καλή εκδοχή της κατάστασης. Οι προσπάθειες του καθηγητή να κάνει το μάθημα όσο πιο ενδιαφέρον μπορεί, με τη χρήση φαντασίας, πολυμέσων, συζήτησης, έχουν περιορισμένο αποτέλεσμα. Ο καθηγητής, που δεν θέλει να παραιτηθεί από την υποχρέωσή του να δώσει γνώσεις γενικής παιδείας, έχει τεράστιο πρόβλημα και υποχρεώνεται σε καθημερινούς διαπληκτισμούς με τους μαθητές.
Ο καθηγητής που διδάσκει μάθημα κατεύθυνσης, υποχρεώνεται να κάνει εκγύμναση σε θέματα, να υποβιβαστεί σε φροντιστή και να απαρνηθεί την κριτική, διερευνητική προσέγγιση της γνώσης. Κι αυτό ίσως είναι ακόμα πιο επικίνδυνο κι από την έλλειψη μελέτης, εφόσον οδηγεί σε μια στρεβλωμένη σχέση του παιδιού με την επιστήμη και την γνώση που θα είναι δύσκολο ή αδύνατο να ανασκευασθεί στο μέλλον. Αυτή η σχέση με τη γνώση είναι σε θέση να παράγει μέτρια στελέχη επιχειρήσεων, αλλά όχι επιστήμονες και πνευματικά δημιουργικά άτομα.
Ο μαθητής του Λυκείου από την άλλη τρέχει σαν τρελός από σχολείο σε φροντιστήριο (το οποίο θεωρείται απαραίτητο μόνο στην Ελλάδα), είναι ο βαρύτερα εργαζόμενος, σύμφωνα με τη γνώμη πολλών. Θέτοντας σαν στόχο την πολυπόθητη εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο, μέσα από ένα σύστημα εξαιρετικά ανταγωνιστικών εξετάσεων, δεν είναι καθόλου εύκολο να ασχολείται με μαθήματα άλλα, πέραν εκείνων που θα δώσει στις εξετάσεις. Προετοιμάζεται όσο σκληρότερα μπορεί και βρίσκει πολύ δυσάρεστο να μην τον καταλαβαίνουμε. Ο μαθητής οφείλει επίσης να καταστείλει τα πιθανά άλλα ταλέντα και επιθυμίες του, σε τέχνες και αθλητισμό, την ανάγκη του για ελεύθερο χρόνο και παιχνίδι. Το τελικό αποτέλεσμα είναι αυτό που ζούμε στα σχολεία: είτε μαθητές που ασκούνται φροντιστηριακά σε θέματα εξετάσεων, είτε άλλοι που παραιτούνται από την προσπάθεια να περάσουν στο Πανεπιστήμιο. Δύσκολο να πεις ποιο είναι χειρότερο…
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο: “Είναι το σημερινό Λύκειο μια χαμένη υπόθεση;”
δημοσιευμένο στο: ΝΕΑ ΠΑΙΔΕΙΑ – ΓΛΩΣΣΑ