Μια απόπειρα καταγραφής εμπειριών, ερευνών και απόψεων
- Μυριβήλης Στρατής: “Η αντιγραφή στις εξετάσεις είναι τις πιο πολλές φορές η νόμιμη άμυνα που αντιτάσσει ο εγκέφαλος του παιδιού εναντίον ενός στραβού και απάνθρωπου εκπαιδευτικού συστήματος. Τόσο νόμιμη όσο κάθε άλλη άμυνα, που έχει ως βάση το ιερό ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως…” – στο: Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού
- “Κόποις” ή “copies”; Μαθητικές/ φοιτητικές αφηγήσεις και κοινωνική ποιητική, της Luciana Benincasa – Πανεπ.Ιωαννίνων (ανακτήθηκε από : Πανεπ.Αιγαίου). Ενδιαφέρον είναι και το βιβλίο της “Αντιγραφή στις Εξετάσεις και φοιτητική κουλτούρα” – εκδ. ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ Α.Ε. αν κρίνουμε από τα Περιεχόμενα: “¨Έρευνα στην Ελλάδα, συνηθισμένες μορφές αντιγραφής, η στάση διδασκόντων και επιτηρητών, αντιγραφή – αδικία και αξιοκρατία, κανόνες και κυρώσεις κ.τ.λ.”
- “Η διάδοση της ακαδημαϊκής εξαπάτησης σε Έλληνες μαθητές και φοιτητές” : εξαιρετική διπλωματική εργασία της Πολυχρονοπούλου Σταυρούλας (Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο). Σύμφωνα με τη συγγραφέα “…Μαθητές και Φοιτητές αντιγράφουν κυρίως, όταν δε γνωρίζουν τα θέματα και επειδή θέλουν να πάρουν μεγαλύτερο βαθμό. Η πίεση για να προλάβουν είναι το κυριότερο συναίσθημα που νιώθουν, όταν αντιγράφουν. Η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών και των φοιτητών δε θα ανέφερε κάποιον που βλέπει να αντιγράφει. Συνολικά, η αντιγραφή κρίνεται ως διαδεδομένο φαινόμενο της σχολικής και φοιτητικής ζωής και σκόπιμη είναι η αναγνώριση του προβλήματος προκειμένου να περιοριστεί.”
-
Τράπεζα θεμάτων: η καταστροφή ως… ευκαιρία! του Τάσου Χατζηαναστασίου – σε ένα σημείο του εξαιρετικού άρθρου του ο συγγραφέας σχολιάζει με εύστοχο και καυστικό τρόπο συμπεριφορές εκπαιδευτικών: “… Τα δε κρούσματα «υποβοήθησης» στις εξετάσεις, όπου κάποιοι όταν επιτηρούν ούτε βλέπουν ούτε ακούνε, αυξάνονται ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις η «βοήθεια» αυτή γίνεται πιο ενεργητική… λες και η υψηλότερη βαθμολογία θα μπορούσε ποτέ να άρει την ταξικότητα της εκπαίδευσης…”
-
“Εσύ αντέγραψες στις πανελλήνιες;” Παλιό αλλά απολαυστικό το αφιέρωμα των SCHOOLIGANS μας μεταφέρει με ειλικρίνεια, χιούμορ και αμεσότητα στις κρυφές πτυχές του θεσμού των πανελλαδικών εξετάσεων. “Στην αρχή το ακούσαμε από ένα παιδί, μετά από ένα δεύτερο, ένα τρίτο… «Φέτος έγινε χαμός στις εξετάσεις!». Το κακό είναι ότι δε μιλάνε για τις ενδοσχολικές εξετάσεις (όπου η αντιγραφή είναι η συνήθεια που έγινε λατρεία), αλλά για τις Πανελλήνιες. Τον θεσμό που κάποιοι βαρύγδουπα αποκαλούν (ίσως από τύψεις για όλα τα άλλα σκάνδαλα) «τον πιο αδιάβλητο θεσμό της ελληνικής κοινωνίας»… Διαβάστε ακόμα και το εξίσου ενδιαφέρον: “Τα πτυχία copy΄s κτώνται“.
-
Υπάρχει βέβαια νομοθετικό πλαίσιο που διέπει τις εξετάσεις αλλά, το αν θα αντιγράψουν οι μαθητές, σε ποιο βαθμό και σε ποια μαθήματα εξαρτάται τελικά από τις αντιλήψεις και νοοτροπίες των εκπαιδευτικών-επιτηρητών στα πλαίσια πάντα της άτυπης “πολιτικής” που ακολουθεί κάθε σχολική μονάδα. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στην ενότητα “Σχολική Πειθαρχία” (Δημιουργώντας ένα ασφαλές και φιλόξενο σχολείο – IBE, UNESCO): ” …Η τήρηση των κανόνων γίνεται ευκολότερη όταν όλο το προσωπικό ενεργεί από κοινού στην επιβολή των κανόνων του σχολείου. Η κύρια αιτία της αποτυχίας του συστήματος κανόνων είναι η αντιφατική εφαρμογή των κανόνων από το προσωπικό. Εάν κάποια μέλη του διδακτικού προσωπικού επιβάλουν την εφαρμογή των κανόνων επιμελώς ενώ κάποιοι άλλοι όχι, αυτό περνάει το μήνυμα στους μαθητές ότι οι εκπαιδευτικοί δεν συμφωνούν με τους κανόνες και, επομένως, οι ίδιοι οι μαθητές μπορούν και αυτοί να διαφωνήσουν…”
-
“Η Επιτήρηση στις Εξετάσεις” , άρθρο του Νίκου Τσούλια (προέδρου της Ο.Λ.Μ.Ε. 1996 – 2003) . Ο συγγραφέας επισημαίνει μεταξύ άλλων και μια άλλη διάσταση του θέματος : “… Και η αντιγραφή σε γραπτές δοκιμασίες μαθητών και φοιτητών είναι μια παρακμιακή και λαϊκίστικη πρακτική που δημιουργεί σοβαρές αρνητικές επιπτώσεις σε πολλά περισσότερα ζητήματα της ζωής μας από όσα φανταζόμαστε. Το σχολείο, το πανεπιστήμιο, οι εκπαιδευτικοί οφείλουν να διασφαλίσουν το αδιάβλητο και την αντικειμενικότητα των εξετάσεών τους με τρόπο απόλυτο. Οφείλουν να κάνουν τη διαδικασία της επιτήρησης άψογα. Δεν είναι μια διαδικασία, είναι παιδαγωγική ευθύνη. Και ως παιδαγωγική ευθύνη είναι ευθύνη ύψιστης σημασίας, είναι ευθύνη αμεταβίβαστη! …”