Κουρασμένα σέρνονται, δεν πάνε. Θυμηθείτε δυο
αποχαυνωμένες σαύρες στο καυτό χορτάρι.
Στις μισοφαγωμένες σόλες ένα σφηνωμένο χαλίκι
δηλώνει τη μοναξιά του μονοπατιού. Ενα ίχνος
οστράκου, τη στάθμη του ονείρου μες στ’ αλάτια.
Των βυθών τη συμπύκνωση. Κι η γλώσσα μαραμένο
φύλλο: πως είναι ο ταπεινότερος ψίθυρος της γης.
Στις φτέρνες τους κρατάνε κάτι από των πουλιών
το πέταγμα. Του θερισμού την άφωνη χαρά.
Την ανατριχίλα από την απειλή του θανάτου.

ΜΑΝΟΛΗΣ ΠΡΑΤΙΚΑΚΗΣ