[…] Σαν τα πλατάνια. Ξυλεύει ο χρόνος και καίει. Και
ανηλεής. Απλώς αδιάφορος. Και βλασταίνει η πίκρα και
θάλλει, τα παιδιά μας υπάρχουμε, κατοικούμε ήδη μια
μνήμη που θα μας ξεχάσει, είμαστε κιόλας οι μέλλοντες, και
το νήμα κρατάει και συσταίνει δεσμούς, τις μοίρες τυφλές
της οργής καταλείποντας. Η σπορά μας ο άνεμος. Η πατρίδα
υγρή, όσο υγρή η ερωμένη φωνή όταν λύνει τους κόμπους
της και ηδύτατα άγρια βαθαίνει τα ρήματα, παραπλέει το
θάνατο.
[…]

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ