Μητέρα, όλα άλλαξαν.

Ακόμα και το φθινόπωρο είναι ένας κακός αγέρας
που ρίχνει κάτω το δασάκι.

Τίποτα δεν μας προστατεύει πια απ? το νερό
και τη νύχτα.

Όλα πια άλλαξαν.

Το κάψιμο του αέρα μπαίνει
στα μάτια μου και στα δικά σου,
και το παιδί εκείνο που άκουγες
να τρέχει απ? το σκοτεινό σαλόνι
δεν γελάει τώρα.

Τώρα όλα άλλαξαν.

Άνοιξε πόρτες  και ντουλάπες
να εκραγεί μακριά τούτη η παιδική ηλικία
που ο υγρός αέρας βροντοχτυπάει·
για να μη δεις ποτέ το παλιό, πετρώδες
μονοπάτι των χεριών μου,
να μη με νιώσεις να παραδέρνω
στους δρόμους τούτου του κόσμου
κι ούτε να βρεις  άδειο το σπίτι
από φύλλα κι ανθρώπους
όπου το ίδιο το χτεσινό πάντα ψάχνει
μοναξιές, επιθυμίες.

Heberto Padilla