Στα πλαίσια του μαθήματος των αγγλικών με υπεύθυνη καθηγήτρια την κ. Χαριτούδη , η ομάδα μας (Όλγα Δέδογλου,Κωνσταντίνα Κερασίδου και Σιώπη Σταυρούλα) ανέλαβε να κάνει ένα quiz σχετικά με την ζωή του Διογένη.
Κάντε κλικ εδώ για να παίξεται το Quiz
Συντάκτης: ΣΙΩΠΗ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ
Τυχερό-Σιώπη Σταυρούλα
Δίας ή Ποσειδώνας του Αρτεμισίου-Σιώπη Σταυρούλα
Δίας ή Ποσειδώνας του Αρτεμισίου
Το άγαλμα αυτό πρόκειται για ένα από τα ωραιότερα, αλλά και από τα λιγοστά πρωτότυπα χάλκινα αγάλματα της κλασικής περιόδου. Είναι έργο χυτό, με υπερφυσικό μέγεθος και απεικονίζει το Δία ή τον Ποσειδώνα. Ο θεός παριστάνεται όρθιος, γυμνός, σε ευρύ διασκελισμό. Παρά την αυστηρότητα της μορφής, η κίνηση είναι έντονη και η απόδοση των ανατομικών λεπτομερειών ιδιαίτερα επιτυχής. Η γενειάδα του θεού είναι πλούσια και τα μακριά μαλλιά του μαζεύονται σε πλεξίδες γύρω από το κεφάλι, ενώ μπροστά πέφτουν σε κομψούς βοστρύχους γύρω από το μέτωπο. Τα μάτια του, που δεν σώζονται, ήταν ένθετα από άλλο υλικό. Το αριστερό του χέρι είναι τεντωμένο μπροστά, ενώ με το ανυψωμένο δεξί χέρι θα κρατούσε τον κεραυνό ή την τρίαινα. Στην πρώτη περίπτωση ταυτίζεται με το Δία, που είναι και το πιθανότερο, ενώ στη δεύτερη με τον Ποσειδώνα. Είναι έξοχο δείγμα του αυστηρού ρυθμού της αρχαίας ελληνικής πλαστικής, και αποδίδεται σε ικανότατο δημιουργό, ίσως στο διάσημο γλύπτη Κάλαμι.
Βιβλιογραφία
Diogenes -Σιώπη Σταυρούλα
Diogenes ( the Cynic philosopher , 410-323 BC )
Diogenes “the Cynic ” was an ancient Greek philosopher, born in Sinope in Pontus about 412 BC. He came to Athens when he was very young and became a disciple of Antisthenes . Many say that he died in 323 BC in Corinth the day that Alexander the Great died in Babylon . He is considered the foremost representative of cynical philosophy . He used humor as a means for the teachings . He believed that the happiness of man lies not in physical life and that only through self-sufficiency , frugality , self-awareness and exercise one can obtain it .
Tradition says he was residing a jar and walked around the streets all day, with a lantern . When asked what he needed the light in daytime for , he used to reply ” I am looking for honest people .”
Χάσμα γενεών -Σιώπη Σταυρούλα
Ένα από τα προβλήματα που δείχνει να αντιμετωπίζει η κοινωνία στις μέρες μας, αλλά και διαχρονικά, είναι το χάσμα που φαίνεται να υπάρχει ανάμεσα στους μεγαλύτερους και τους μικρότερους στην ηλικία.
Με τον όρο “χάσμα γενεών” μπορούμε να ορίσουμε, τη μεγάλη απόσταση που χαρακτηρίζει δύο γενιές σε κάθε εποχή, ως προς τις πεποιθήσεις, ιδέες, αντιλήψεις, τρόπους, σκέψεις και τη στάση ζωής γενικότερα.
Κάθε γενιά έχει την αίσθηση, πως είναι διαφορετική από την άλλη. Η έκφραση αυτή, με απλά λόγια έρχεται για να τονίσει την διαφορετική κατανόηση, στην ουσία ίδιων πραγμάτων. Όταν το φαινόμενο εκδηλώνεται βλέπουμε από τη μια πλευρά, τους νέους να κατηγορούν τους μεγαλύτερους, μεταξύ άλλων, για υποκρισία, τυπικότητα, ψεύτικη ευγένεια, υπερβολική ενασχόληση με το χρήμα και τα υλικά αγαθά. Νιώθουν να δέχονται ασταμάτητα έντονη κριτική για τα πάντα, από τους υπερβολικά αυστηρούς μεγαλύτερους, όσον αφορά τον τρόπο που διαλέγουν να ντύνονται, να μιλάνε, να διασκεδάζουν, να συμπεριφέρονται γενικότερα. Σχεδόν κάθε παιδί, θεωρεί ότι είναι καταπιεσμένο από τους συντηρητικούς, αδιάλλακτους, γεμάτους αντιφάσεις γονείς του.
Από την άλλη πλευρά, οι μεγαλύτεροι καταλογίζουν στους πιο μικρούς, αδιαφορία, ανευθυνότητα, έλλειψη σεβασμού. Κάθε νέος μοιάζει στα μάτια τους ανεύθυνος, επιπόλαιος, άκριτα υποταγμένος στη μόδα και κακός χρήστης της γλώσσας. Η απειρία και η επαναστατική τους διάθεση, συχνά εκλαμβάνονται ως ασυδοσία. Δεν απουσιάζουν βέβαια ούτε αυτοί που νιώθουν ανασφάλεια γιατί νομίζουν πως τα παιδιά τους δεν θα τους συμπαρασταθούν όταν στο μέλλον χρειαστούν τη βοήθειά τους, κατηγορώντας τους νέους για αχαριστία.
Η βασικότερη αιτία, που εξηγεί ως ένα σημείο βέβαια, τις συγκρούσεις ανάμεσα στους εφήβους και τους γονείς τους είναι ο διαφορετικός ρόλος που η κοινωνία αναθέτει στους γονείς. Αυτοί, έχουν εξουσία, υποχρεώσεις αλλά και δικαιώματα απέναντι στα παιδιά τους. Κατ’ επέκταση, το κοινωνικό περιβάλλον απαιτεί από τους εφήβους να σέβονται την εξουσία αυτή. Το αποτέλεσμα είναι, ο έφηβος να βρίσκεται μπροστά σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση γιατί είναι υποχρεωμένος να υπακούει σε τρείς ή τέσσερις διαφορετικές εξουσίες: τους γονείς του, το σχολείο, τους κοινωνικούς νόμους αλλά και τις απαιτήσεις της ομάδας των συνομηλίκων του! Έτσι, συχνά δημιουργούνται συγκρούσεις, γιατί άλλα διατάζει η οικογένειά και άλλα απαιτούν οι φίλοι του έφηβου. Άλλη συμπεριφορά θέλει απ’ αυτόν το σχολείο και η κοινωνία και εντελώς διαφορετικά πρέπει να ενεργήσει προκειμένου να γίνει αποδεκτός από τους συνομηλίκους του. Το πόσο ομαλά ενηλικιώνεται ο έφηβος και το πόσο εύκολά ή δύσκολα θα κοινωνικοποιηθεί, είναι οι κύριοι παράγοντες που καθορίζουν τα όρια του χάσματός του, από αυτούς που ήδη έχουν ενηλικιωθεί.
Επιπλέον, οφείλουμε να είμαστε αρκετά προσεκτικοί ώστε να μη πέφτουμε στην παγίδα να το χρησιμοποιούμε σαν δικαιολογία όταν (ως γονείς) δεν θέλουμε να εξηγήσουμε κάτι στα παιδιά μας, ή (ως παιδιά) δεν θέλουμε να εξηγήσουμε κάτι στους γονείς μας, γιατί ο διάλογος, η ειλικρίνεια και η αμοιβαία εμπιστοσύνη κάνουν τις γενιές να επικοινωνούν, τους εφήβους να κοινωνικοποιούνται ομαλότερα και κατ’ επέκταση τα χάσματα να γεφυρώνονται. Η οξύτατη κριτική των εφήβων μειώνεται σταδιακά καθώς οι ενήλικες συνειδητοποιούν την διαφορετικότητά τους και τους προσεγγίζουν με κατανόηση.
Η γυναικεία ενδυμασία του Καβακλί-Σιώπη Σταυρούλα
Η γυναικεία ενδυμασία του Καβακλί(χωριό 90 χιλιόμετρα από την Φιλιππούπολης) χαρακτηρίζεται από το σύνθετο διακοσμητικό πλούτο. Παραδοσιακά σύμβολα, όνειρα, ελπίδες, όλα κεντημένα με μεταξωτές κλωστές. Η «τσούκνα» τόσο ως ονομασία όσο και ως υλικό, αποτελούσε το χαρακτηριστικό εξάρτημα της ενδυμασίας. Η «τσούκνα» ή «φ’στάνι», είναι πλισιδωτή με κέντημα στον κόρφο και τον ποδόγυρο. Στον κόρφο της τσούκνας κεντούσαν αντικριστά παγώνια, πέρδικες, σύμβολα γονιμότητας. Το πουκάμισο στην ενδυμασία είναι «λουλακιασμένο» (περασμένο με λουλάκι), βαμβακερό, με μανίκια σε σκουρότερη μπλε απόχρωση και κεντημένο στον ποδόγυρο και τα μανίκια με μεταξωτές κλωστές. Το ριγωτό πολύχρωμο ζωνάρι υφαινόταν και διπλωνόταν λοξά, ώστε να γίνει διπλό. Πάνω από το ζωνάρι δενόταν η στενόμακρη υφαντή «πιτσίρκα» (ποδιά) που είναι από τα καλύτερα δείγματα υφαντικής τέχνης στην Ελλάδα. Διάφορα μαύρα πανωφόρια κοντά, όπως το τσιουπούν ή μακριά (γούνα), κάλυπταν το σώμα ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες. Στα πόδια φορούσαν μαύρες ή λευκές πλεκτές κάλτσες και γουρουνουτσάρουχα.Στο κεφάλι φορούν την μαντίλα και στο μέτωπο στερεώνουν ένα κόσμημα με 5-15 φλουριά την «μπάπκα».
Ατομική εργασία Λογοτεχνίας (Μ.Πολυδούρη “Μόνο γιατί μ’αγάπησες”)
1)Στα ποιήματα της Μαρίας Πολυδούρη είναι διάχυτο το αίσθημα της μελαγχολίας. Ποια είναι, σύμφωνα με το συγκεκριμένο ποίημα, η αιτία της θλίψης της ποιήτριας;
Η αιτία θλίψης της ποιήτριας είναι πως έχασε τον αγαπημένο της και πως κι αυτή σε λίγο θα πεθάνει εξαιτίας της ασθενιάς της. Ο νέος που με την αγάπη του είχε κατορθώσει να προσφέρει στην ποιήτρια αισθήματα ευτυχίας αλλά κι ένα σημαντικό κίνητρο για την ποιητική της δημιουργία, έχει πλέον χαθεί κι αυτό την οδηγεί σε συναισθήματα θλίψης και απελπισίας. Μόνο η δική του παρουσία στη ζωή της είχε καταφέρει να της δώσει ένα αίσθημα πληρότητας και είχε δικαιώσει την ύπαρξή της, αλλά τώρα που εκείνος δεν υπάρχει πια, η ποιήτρια αναγκαστικά επιστρέφει στην άχαρη ζωή της, όπου δεν βρίσκεται τίποτε που θα μπορούσε να της προσφέρει εκ νέου τη θέληση να ζήσει.Η ποιήτρια μέχρι να εμφανιστεί ο αγαπημένος της βρισκόταν σε μια ζωή χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο, χωρίς χαρά και χωρίς κάτι να της προσφέρει το κίνητρο που απαιτείται για να μπορούν οι άνθρωποι να ξεπερνούν τις καθημερινές του δυσκολίες. Η παρουσία επομένως του νέου υπήρξε καταλυτική για τη συναισθηματική ολοκλήρωση της ποιήτριας, για τη δραστηριοποίησή της, καθώς και για την αποτίναξη όλων αυτών των αρνητικών συναισθημάτων που την κρατούσαν για καιρό δέσμιά τους. Είναι, επομένως, λογικό για την ποιήτρια να αισθάνεται πλέον ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να χαίρεται τη ζωή, εφόσον η ζωή χωρίς εκείνον δεν έχει πια τον πλούτο των χρωμάτων που μόνο μαζί του κατόρθωσε να γνωρίσει. H απώλεια του αγαπημένου, με την ένταση του πόνου που τη συνόδεψε, έχει κλονίσει την υγεία της ποιήτριας κι έχει επισπεύσει έτσι και το δικό της τέλος. Η ποιήτρια γνωρίζει ότι δεν έχει πολύ καιρό να ζήσει, κι αυτό την έχει φέρει βέβαια σε μια συμφιλίωση με το θάνατο, «κι έτσι γλυκά πεθαίνω», αλλά παράλληλα της έχει στερήσει το δικαίωμα να κάνει όνειρα για μια ζωή χωρίς εκείνον, για μια ζωή χωρίς το μεγάλο της έρωτα, αλλά με την ελπίδα ότι θα μπορούσε ίσως να γνωρίσει ξανά τον έρωτα στο πρόσωπο κάποιου άλλου. Η ποιήτρια έχει έρθει αντιμέτωπη με τη συνειδητοποίηση ότι η μόνη ευκαιρία που είχε στο να γνωρίσει και να βιώσει την αγάπη ήρθε και παρήλθε με τον αγαπημένο της. Ό,τι έζησε μαζί του ήταν και η μοναδική επαφή της με τον πραγματικό έρωτα και τώρα δεν έχει παρά να περιμένει και το δικό της χαμό, γεγονός που επισφραγίζει με τον πιο απόλυτο τρόπο το συναίσθημα μελαγχολίας που τη χαρακτηρίζει.
2)Θα μπορούσε κατά τη γνώμη σας ο έρωτας να μεταμορφώσει τη ζωή και το χαρακτήρα του ατόμου στο βαθμό που φαίνεται στο ποίημα;
Πιστεύω πως ο έρωτας θα μπορούσε να μεταμορφώσει σε τέτοιο βαθμό τη ζωή και τον χαρακτήρα αν υπάρχει μεγάλη αγάπη ανάμεσα στα δυο φυλά και δεν μπορούν να αποχωριστούν ο ένας από τον άλλο.