Ετικέτα: βιβλία

Αναστασία Πιπερά (Α3)

Η Μαρίνα ζει με τους γονείς της στην Αθήνα. Κάποια μέρα γυρίζοντας η μητέρα της από το σούπερ-μάρκετ της ζήτησε να βάλει τα ψώνια στη θέση τους. Καθώς η Μαρίνα έβαζε τα ψώνια στα ντουλάπια της κουζίνας, μέσα στη σακούλα βρήκε ένα μεταγιόν.  Το περιεργάστηκε και πήγε στο σούπερ-μάρκετ για να ρωτήσει αν το έχει χάσει κάποιος. Είχαν περάσει οι ημέρες και κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για το κόσμημα,  γι’αυτό σκέφτηκε να το φορέσει η ίδια. Στη συνέχεια η Μαρίνα γνώρισε μια κοπέλα που έμενε στο διπλανό σπίτ,ι τη Χριστίνα, έκαναν πολλή παρέα μεταξύ τους αλλά το ίδιο και οι μητέρες τους. Η μητέρα της Χριστίνας διοργάνωνε μια εκδρομή στην Κωνσταντινούπολη και τα κορίτσια το βρήκαν πολλή ωραία ιδέα να πάνε με τις οικογένειες τους. Έτσι κι έγινε. Ξεκίνησαν όλοι μαζί για την Κωνσταντινούπολη. Στη διαδρομή ένας από τους ξεναγούς, ο Γιάννης,  αλλά και μία συνταξιδιώτισσά της, έδειχναν πολύ ενδιαφέρον για την Μαρίνα, πράγμα που την έκανε να παραξενευτεί. Στη συνέχεια άγνωστοι της κλέψανε το μεταγιόν και η Μαρίνα παραξενεύτηκε ακόμη περισσότερο. Κατά τη διάρκεια της επιστροφής λύθηκαν όλες οι απορίες της Μαρίνας, τόσο για τον ενδιαφέρον του ξεναγού όσο και για την κλοπή του μεταγιόν. Ο ξεναγός μαζί με τον οδηγό του λεωφορείου και τη συνεργασία της Σόνιας, μιας συνταξιδιώτισσας της Μαρίνας,  προσπαθούσαν να περάσουν ναρκωτικά στην Ελλάδα και για να τους αναγνωρίσει ο συνεργάτης τους τελωνειακός και να τους αφήσει να περάσουν στην Ελλάδα χωρίς έλεγχο,  είχαν ως σημάδι το ασημένιο μεταγιόν της Μαρίνας που τυχαία βρήκε στη σακούλα με τα ψώνια του σπιτιού.

Το συγκεκριμένο βιβλίο μου άρεσε υπερβολικά, γιατί είναι μια περιπέτεια με αγωνία και μυστήριο. Σε κάποιον που ενδιαφέρεται για την Κωνσταντινούπολη θα του πρότεινα να το διαβάσει γιατί περιέχει αρκετές πληροφορίες για την ιστορία της και τα αξιοθέατά της.

Η Κίρα Σίνου ήταν Ρωσο-Ελληνίδα λογοτέχνης, που υπηρέτησε το παιδικό βιβλίο. Γεννήθηκε στο Ροστόφ της Ρωσίας, στις 12 Μαρτίου 1923 Σε ηλικία 9 ετών ήρθε στην Ελλάδα δίχως να γνωρίζει καλά ελληνικά. Στη συνέχεια εργάστηκε στη ΔΕΗ και παράλληλα άρχισε να κάνει μεταφράσεις έργων, ιδίως Ρώσων συγγραφέων. Συνολικά έχει μεταφράσει περισσότερα από 100 έργα σε 4 γλώσσες, ενώ τα έργα της στα ελληνικά ξεπερνούν τα 30. Ασχολήθηκε επίσης με την τηλεόραση και το ραδιόφωνο, και επίσης συνεργάστηκε με διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά. Προτάθηκε για διεθνή βραβεία στον τομέα του παιδικού διηγήματος. Ηταν μέλος διαφόρων φορέων γύρω από την παιδική λογοτεχνία (όπως Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά, Κύκλος Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου, Εταιρεία Μεταφραστών και πολλά άλλα.).  Πέθανε στις 27 Σεπτεμβρίου 2007 σε ηλικία 84 ετών, έπειτα από πνευμονικό οίδημα.

Παναγιώτα Σιασιοπούλου (Α3)

Ήταν μια φορά μια οικογένεια που ονομαζόταν Φτενούδη. Ο πατέρας ήταν υποδηματοποιός , είχε 6 παιδιά, 4 κορίτσια και 2 αγόρια.
Έπρεπε να τηρηθεί μια σειρά στο σπίτι, να παντρευτεί πρώτα η μεγαλύτερη κόρη και μετά η μικρότερη κόρη. Η μεγαλύτερη όμως κόρη δεν ήθελε να παντρευτεί και καθυστερούσε την σειρά.
Την εποχή εκείνη το μέρος αυτό είχε πόλεμο και οι στρατιώτες κρυβόντουσαν στα σπίτια. Ένας Ιταλός κρύφτηκε στην σοφίτα, μια από της κόρες του υποδηματοποιού, η μικρότερη, ερωτεύτηκε τον Ιταλό και έμεινε έγκυος. Όμως έπρεπε να περιμένει την σειρά της για να τον παντρευτεί, και η μητέρα αποφασίζει να δείξει ότι είναι δικό της το παιδί προκειμένου να αποφύγει τα κάθε σχόλια που την περιμένουν.
Μετά τον θάνατο τον γονιών τους γίνεται αρχηγός η Ασπασία, που με την καταπιεστική της συμπεριφορά πήγε την Ερατώ σε μοναστήρι. Εκεί γνώρισε τον Ζαγάρη ο οποίος της έκανε πρόταση γάμου, παντρεύτηκαν αλλά μόλις κατάλαβε ότι δεν είναι παρθένα την διώχνει.
Η Ερατώ πιστεύει πως για όλα φταίει η Ασπασία και επιστρέφει σπίτι για να την σκοτώσει. Η Ασπασία όμως έπαθε καρδιακή προσβολή. Βλέποντας η Ερατώ πως η ζωή της δεν έχει κανένα νόημα αυτοκτονεί μια μέρα πριν την επιστροφή του Τονίνο που έρχεται να την αναζητήσει.

Λιλή Ζωγράφου (1922-1998).

Η Λιλή Ζωγράφου γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης, όπου πέρασε τα παιδικά της χρόνια. Ο πατέρας της ήταν εκδότης εφημερίδας με ιδιαίτερα φιλελεύθερες ιδέες για την εποχή του και πάθος για τη δημοσιογραφία. Φοίτησε στο Λύκειο Κοραής και στο Καθολικό Γυμνάσιο των Ουρσουλίνων στη Νάξο. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής φυλακίστηκε για αντιστασιακή δράση ενώ ήταν έγκυος και γέννησε στη φυλακή. Μετά την απελευθέρωση εργάστηκε ως δημοσιογράφος. Τη διετία 1953-1954 έζησε στο Παρίσι. Από τη θέση της δημοσιογράφου αντιτάχθηκε στη δικτατορία του Παπαδόπουλου. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1950 με τη συλλογή από νουβέλες “Αγάπη”, γνωστή έγινε όμως εννιά χρόνια αργότερα με την έκδοση του βιβλίου της “Νίκος Καζαντζάκης, ένας τραγικός”, μια απομυθοποιητική και ψυχαναλυτική προσέγγιση της προσωπικότητας του κρητικού συγγραφέα. Συζητήσεις προκάλεσε και το δοκίμιό της “Αντίγνωση: Τα δεκανίκια του καπιταλισμού” στο οποίο υποστήριξε τη θεωρία της περί του χριστιανισμού ως θεμελιακού όρου για την επικράτηση του καπιταλισμού ανά τον κόσμο. Το πιο γνωστό έργο της είναι το μυθιστόρημα “Η Συβαρίτισσα” με έντονα αυτοβιογραφικό χρώμα και εμφανείς επιρροές από τη νιτσεϊκή φιλοσοφία. Το θεατρικό έργο της “Τιμή ευκαιρίας για τον παράδεισο” παραστάθηκε το 1976 από τη Β΄ σκηνή του Εθνικού Θεάτρου.

«Από τα 23 βιβλία μου είναι εκείνο που με πόνεσε περισσότερο, θα το έλεγα ερωτικό αν δεν κυριαρχούσε σ’ αυτό η απάνθρωπη σκληρότητα της πατριαρχικής οικογένειας. Οι βασικοί χαρακτήρες είναι καθωσπρέπει γυναίκες που σπαταλούν τη ζωή τους στις κοινωνικές συμβάσεις και την ερωτική στέρηση.» (Λιλή Ζωγράφου, Τα Νέα)

Άννα Μπατσίλα, Ελένη Νικολαΐδου (Α2)

Το μυθιστόρημα της Ρέας Γαλανάκη, Ελένη ή ο Κανένας βασίζεται στη μυθιστορηματική ζωή της ελληνίδας ζωγράφου Ελένης Μπούκουρα-Αλταμούρα, που γεννήθηκε το 1821 στις Σπέτσες και πέθανε στον ίδιο τόπο το 1900.

Σε νεαρή ηλικία η Ελένη Μπούκουρα, αποφάσισε να ακολουθήσει και να πραγματοποιήσει το μεγάλο της όνειρο. Ένα όνειρο το οποίο έδινε πνοή στην ίδια της τη ζωή. Σε μια κοινωνία ιδιαίτερα αυστηρή και περιοριστική για τις γυναίκες  η Ελένη κατάφερε να πάει και να φοιτήσει στη Σχολή των Ναζαρηνών ζωγράφων στην Ιταλία, φορώντας τα ρούχα του «Κανένα» και με την σύμφωνη όμως γνώμη του πατέρα της. Στην Ιταλία παντρεύτηκε τον ζωγράφο Σαβέριο Αλταμούρα, γέννησε τρία παιδιά που ήταν καρποί του πρώτου της έρωτα, τον Ιωάννη, τη Σοφία και τον Αλέξανδρο. Στη συνέχεια, επέστρεψε εγκαταλελειμμένη από τον άνδρα της στην Αθήνα και εργάστηκε ως γυναίκα ζωγράφος. Στα γεράματα της έζησε μόνη και έγκλειστη στο παραθαλάσσιο σπίτι της, στις Σπέτσες. Η ζωή της ηρωίδας ήταν γεμάτη ανατροπές, μαγεία και τρέλα.

https://www.youtube.com/watch?v=QKEQlaiOuaw

Η συγγραφέας

Η Ρέα Γαλανάκη γεννήθηκε το 1947 στο Ηράκλειο της Κρήτης. Σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία  στην Αθήνα, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, ενώ έμεινε πολλά χρόνια στην Πάτρα. Έχει εκδώσει μυθιστορήματα, διηγήματα, ποιήματα και δοκίμια.

Μυθιστορήματα: Ο βίος του Ισμαήλ Φερίκ πασά (1989), Θα υπογράφω Λουί (1993), Ελένη ή ο Κανένας (1998), Ο Αιώνας των Λαβυρίνθων (2002), Αμίλητα, βαθιά νερά (2006), Φωτιές του Ιούδα, στάχτες του Οιδίποδα (2009).

Διηγήματα: Ομόκεντρα διηγήματα (1986), Ένα σχεδόν γαλάζιο χέρι (2004).

Ποίηση: Ποιήματα, συγκεντρωτική έκδοση (2008), Το κέικ (1980), Πού ζει ο λύκος; (1982).

Δοκίμια: Βασιλεύς ή στρατιώτης; (1997), Από τη ζωή στη λογοτεχνία (2011).

Συμμετοχή σε πρόσφατες συλλογικές εκδόσεις:

6 φωνές, 6 γυναίκες, από τη Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων, εκδ. εκτός εμπορίου από το Ινστιτούτο Θερβάντες (2012).

Ιωάννης Αλταμούρας, Μουσείο Μπενάκη (2011), έκδοση και στα αγγλικά.

Ο κύκλος του βιβλίου, ο συγγραφέας, ο επιμελητής-τυπογράφος, ο εκδότης, ο κριτικός, ο αναγνώστης, Σχολή Μωραΐτη, Εταιρεία Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας (2011).

Μετά το ’89, Γαβριηλίδης (2007).

Συγγραφικές εμμονές, Εκδόσεις Καστανιώτη (2007).

Πάτρα, το πρόσωπο της πόλης, Τοπίο (2005), έκδοση και στα αγγλικά.

Ο δρόμος για την Ομόνοια, Εκδόσεις Καστανιώτη (2005).

Μεταξύ άλλων διακρίσεων, έχει τιμηθεί  δυο φορές με το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας (Μυθιστορήματος το 1999 για το Ελένη, ή ο Κανένας, Διηγήματος το 2005 για το Ένα σχεδόν γαλάζιο χέρι), το 2003 από την Ακαδημία Αθηνών με το  «Βραβείο Πεζογραφίας Κώστα και Ελένης Ουράνη» για το μυθιστόρημα Ο Αιώνας των Λαβυρίνθων, το 2006 με το Βραβείο Αναγνωστών του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου για το μυθιστόρημα Αμίλητα, βαθιά νερά, και το 1987 με το «Βραβείο Νίκος Καζαντζάκης» του Δήμου Ηρακλείου Κρήτης. Επίσης, το μυθιστόρημά της Ο βίος του Ισμαήλ Φερίκ πασά είναι το πρώτο ελληνικό μυθιστόρημα που εντάχθηκε το 1994 από την UNESCO στη συλλογή της UNESCO Collection of Representative Works, ενώ το Ελένη ή ο Κανένας διεκδίκησε το 1999 το Ευρωπαϊκό Βραβείο «Αριστείον» μπαίνοντας στην τελική τριάδα των υποψήφιων έργων.

Έργα της έχουν μεταφραστεί σε δεκαπέντε γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ισπανικά, ιταλικά, τούρκικα, αραβικά, κινεζικά, εβραϊκά, αλβανικά, ολλανδικά, βουλγαρικά, σουηδικά, λιθουανικά, τσέχικα), ενώ έχει κληθεί να   συμμετάσχει σε φεστιβάλ, συνέδρια, πανεπιστημιακά σεμινάρια και εκδηλώσεις   στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό. Αποσπάσματα από δυο μυθιστορήματά της έχουν ενταχθεί στη διδασκόμενη Νεοελληνική Λογοτεχνία της Μέσης Εκπαίδευσης. Όλα τα έργα της κυκλοφορούν από τις Eκδόσεις Καστανιώτη.

Ανήκει στα ιδρυτικά μέλη της Εταιρείας Συγγραφέων (1981). Διετέλεσε Αντιπρόεδρος της Στέγη Καλών Τεχνών και Γραμμάτων του Υπουργείου Πολιτισμού (1994-1997). Εκλέχτηκε Δημοτική Σύμβουλος της Α΄ Αθηνών με το ενωτικό ψηφοδέλτιο του Γ. Καμίνη (2010) και ορίστηκε Πρόεδρος του Δημοτικού Ραδιοφωνικού Σταθμού  Αθήνα  9.84, αξιώματα από τα οποία παραιτήθηκε τον Δεκέμβρη του 2011.