Αν θυμάμαι καλά το σχολικό έτος 1994-95 (ναι, θυμάμαι καλά), ήμουν αναπληρώτρια σε γυμνάσιο της Λάρισας. Τότε είχε έρθει μια ιδέα – πρόταση του υπουργείου Παιδείας, να προστεθεί στην αξιολόγηση του μαθητή (στον έλεγχο προόδου), και η περιγραφική αξιολόγηση. Φυσικά η ιδέα-πρόταση δεν υλοποιήθηκε ποτέ. Εμένα προσωπικά η πρόταση αυτή με ενθουσίασε από τη μία αλλά στάθηκα κι εγώ διστακτική γιατί δεν βρήκα τότε ούτε έναν συνάδελφο που να την δει θετικά. Υποστήριζαν τότε ότι:
– η δουλειά θα ήταν υπερβολική (σαφώς, αν σκεφτεί κανείς ότι έχω 200 μαθητές, λόγω του ότι το μάθημά μου είναι μονόωρο, αλλά δεν έχουν όλοι μονόωρα μαθήματα),
– και δεν θα βελτίωνε ή θα διόρθωνε κάτι, αφού ό,τι αφορά τον μαθητή, ενημερώνονται οι γονείς κατά τις επισκέψεις τους στο σχολείο.
Από τότε, η ιδέα στριφογύριζε στο μυαλό μου κάθε φορά που έπρεπε να αξιολογήσω. Για σκεφτείτε, τί σημαίνει για παράδειγμα 16 στο μάθημα της Πληροφορικής; Δεν τα πήγε καλά στο διαγώνισμα; συμμετέχει ή όχι καθημερινές του εργασίες; Δημιουργεί προβλήματα στην τάξη; Συνεργάζεται με τους συμμαθητές του; Έτσι λοιπόν κάθε φορά που βλέπω κάποιον από τους γονείς τον ενημερώνω πάνω σε όλους τους τομείς που λαμβάνω υπόψη μου για την βαθμολογία.
Περίπου το 2000, στο σχολείο μας ήρθε μια μεταγραφή μαθήτριας από το εξωτερικό. Στα χέρια μου ήρθε ο μεταφρασμένος φάκελος της μαθήτριας, για να καταχωρήσω τα στοιχεία της στον υπολογιστή. Η έκπληξή μου ήταν πολύ μεγάλη όταν είδα ότι τον έλεγχό της τον συνόδευε περιγραφική αξιολόγηση της μαθήτριας σε επίπεδο μάθησης, συμπεριφοράς και προσωπικότητας.
Μήπως πρέπει να ξανασκεφτούμε την περιγραφική αξιολόγηση του μαθητή; Ας μην γίνει από τον κάθε εκπαιδευτικό για τον κάθε μαθητή (μεγάλος όγκος δουλειάς, χαρτούρας, χάσιμο χρόνου), αλλά ας γίνει μια σύντομη περιγραφική αξιολόγηση από ομάδα εκπαιδευτικών που διδάσκουν στον ίδιο τμήμα. Για παράδειγμα, πολύ έξυπνος μαθητής, με δυσκολίες στον γραπτό λόγο. Δείχνει εργατικότητα, αλλά δυσκολεύεται πολύ με την οργάνωση και την μεθοδικότητα στη μελέτη του. Μπορεί να βελτιωθεί αν ακολουθήσει τις οδηγίες του υπεύθυνου καθηγητή του. Είναι άριστος μαθητής στα καλλιτεχνικά και τα μαθηματικά.
Αμέσως όταν απευθύνεσαι με τέτοια αμεσότητα στον μαθητή, του δίνεις αξία. Ο υποτιθέμενος μαθητής που περιγράφω παραπάνω μπορεί να έχει έναν μέσο όρο περίπου 15. Με ένα απλό αριθμό-βαθμό δεν κινητοποιείς τον μαθητή για να βελτιωθεί αλλά όταν εστιάζεσαι στις δυσκολίες του και στον τρόπο αντιμετώπισής τους, του δίνεις χέρι βοηθείας.
Είναι τόσο φοβερό και δύσκολο να υλοποιηθεί;
Ή μήπως πιστεύετε ότι δεν θα προσφέρει κάτι σημαντικό;
(Αφήστε τα σχόλιά σας..)
